ตอนที่ 111 ชอบข้าหรือไม่
ตอนที่ 111 ชอบข้าหรือไม่
เรื่องของยี่หวาล้มเหลวในการเกลี้ยกล่อมบุหรง เป็นเพียงการสลับฉากเล็กน้อย หลังจากนั้นความสงบสุขก็กลับมาในเวลาอันรวดเร็ว อสูรยังคงกินและดื่มต่อไปในขณะที่มองหาคู่ที่พวกเขาต้องการ
ในที่สุดธยาน์ก็มาถึงแล้ว
เขาถือถังไม้เล็ก ๆ สามถังบรรจุเหล้าองุ่นมาด้วย
ทันทีที่คอนริเห็นเขา เขาก็โบกมือให้เขาอย่างรวดเร็ว “ในที่สุดเจ้าก็มาถึงเสียที ข้ารอเจ้านานแล้ว”
หลังจากที่ธยาน์เดินเข้ามา คอนริก็หยิบขวดไม้เล็ก ๆ ขึ้นมาทันที ดึงจุกออกมาแล้วกลืนไปอึกใหญ่ “สุดยอด”
เขาไม่ได้เมาตั้งแต่ตอนนั้น
ด้วยเหตุผลบางอย่าง ยิ่งเขาไม่ดื่มนานเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งหลงใหลในรสชาติของเหล้าองุ่นมากขึ้น
บังเอิญว่าพรุ่งนี้เขาว่าง คืนนี้เขาจึงสามารถเมาได้
ธยาน์ยื่นขวดไม้เล็ก ๆ ให้เชร์อีกขวด
เชร์รับ เขาจิบเพียงเล็กน้อยแล้วหยุด
ครั้งสุดท้ายที่เขาเมา เขาเกือบจะข่มขืนไอร่า เหตุการณ์นั้นได้ทิ้งเงาลึกไว้ในใจของเขา เขาจะไม่ยอมให้ตัวเองเมาอีกต่อไป
คอนริรู้ว่าเขาไม่ต้องการดื่ม เขาจึงยกเหล้าองุ่นขึ้นไปที่ธยาน์ “มา มา มาดื่มกันเถอะ”
ไอร่ามองเขาอย่างพูดไม่ออก “เดี๋ยวก็เมาหรอก ดื่มให้น้อยลงหน่อย”
พวกเขาไม่ควรหลอกตัวเองเมื่อเมา
โดยไม่คาดคิด คอนริตบหน้าอกของเขาอย่างมั่นใจและพูดว่า “เมาก็ไม่เป็นไรหรอก หากข้าเมาข้าจะกลับบ้านไปนอน เจ้าไม่ต้องกังวล”
ไอร่า “...”
เธอสงสัยว่าใครเป็นขี้เมาที่คุกเข่าลงกับพื้นและกอดต้นขาของเธอร้องไห้และขอร้องไม่ให้เธอจากไป
นี่เป็นครั้งแรกที่ธยาน์ดื่ม เขาทนแอลกอฮอล์ได้ไม่เลวเลย
เขาและคอนริดื่มเหล้าองุ่นไปมาก ในท้ายที่สุด คอนริก็เมาจนเขาเริ่มพูดจาไร้สาระ การแสดงออกของธยาน์ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง และดวงตาของเขาก็ชัดเจน เขาไม่ได้ดูเมาเลย
กองไฟเกือบจะมอดดับลงแล้ว อสูรร้ายอยู่กันเต็มไปหมด
สุนัขจิ้งจอกตัวเมียส่วนใหญ่ได้พบอสูรตัวผู้แล้ว คู่รักกอดกันและถอดกระโปรงหนังสัตว์ออก พวกเขาเริ่มมีเซ็กส์กันในที่โล่ง
มันช่างดุร้ายที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
ไอร่ารู้สึกแสบดวงตาของเธอ เธอรีบปิดตาลูกหมาป่าอย่างรวดเร็ว “อะไรแบบนี้ไม่เหมาะกับเด็ก รีบกลับบ้านกันเถอะ เร็วเข้า”
เชร์รู้สึกว่าได้เวลาที่ต้องกลับแล้ว เขาพูดกับไอร่า “คอนริกับข้าจะพาเด็ก ๆ กลับบ้านเอง เจ้าไปกับธยาน์ ช่วยเขากำจัดแอลกอฮอล์ในร่างกายของเขาที”
ไอร่าตกตะลึง เธอไม่เข้าใจ “ฮะ?”
คนที่มีกลิ่นแอลกอฮอล์มากที่สุดคือคอนริไม่ใช่หรือ ธยาน์ดูเหมือนเขาไม่จำเป็นต้องสร่างเมาเลย
ทันใดนั้นคอนริก็กอดไอร่าและร้องไห้ “ไอร่า ข้ารู้ว่าข้าไม่อ่อนโยนและไม่ได้มีน้ำใจเหมือนเชร์ และข้าก็ไม่ได้มีเครื่องเพศสองอันเหมือนธยาน์ แต่ข้ารักเจ้าจริง ๆ อย่างทิ้งข้าเลยนะ”
ไอร่า “...”
ธยาน์ “...”
เชร์ดึงคอนริขึ้นแล้วลากเขาไปด้านข้าง จากนั้นเขาก็พูดกับธยาน์ว่า “พาไอร่าไปเดินเล่นเสียหน่อย ข้าจะพาเขากลับไปพัก”
ธยาน์มองไปที่ไอร่าโดยไม่ตั้งใจ
ไอร่าซึ่งแต่เดิมสับสน จู่ ๆ ก็เข้าใจความหมาย
เธอมองเชร์ด้วยความประหลาดใจ อยากถามเขาว่าเขามอบเธอให้กับคนอื่นอย่างนั้นหรือ
แต่เหตุผลทำให้เธอกลืนคำพูดนั้นลงไป
เธอไม่สามารถถามคำถามที่เจ็บปวดเช่นนี้ได้
เชร์ใจดี ธยาน์เป็นผู้บริสุทธิ์ เธอไม่สามารถทำร้ายพวกเขาได้
เชร์มองไปที่ธยาน์ “ข้าจะปล่อยให้นางอยู่กับเจ้า อ่อนโยนกับนางด้วย”
ธยาน์พยักหน้า “อืม”
เชร์ตบไหล่เขา จากนั้นลากคอนริ ผู้เมามายกลับบ้าน ลูกหมาป่ามองไปที่ไอร่า จากนั้นจึงติดตามเชร์ไป
...
ป่าที่ปกคลุมยามค่ำคืนราวกับเทพธิดาที่หลับใหล เงียบสงบและสวยงาม
ธยาน์กลายร่างเป็นงูหลามและค่อย ๆ นั่งบนหางของเขา ร่างงูของเขาเลื้อยไปทั่วหญ้าและมุ่งหน้าลึกเข้าไปในป่า
สัตว์ตัวเล็กตัวน้อยต่างหลีกหนีด้วยความหวาดกลัวเมื่อเห็นงูหลามเข้ามาใกล้
ทั้งสองมาถึงริมทะเลสาบลึกเข้าไปในป่า
ในคืนอันมืดมิด หิ่งห้อยจำนวนนับไม่ถ้วนเต้นรำอยู่เหนือทะเลสาบ เปล่งแสงสีขาวจาง ๆ ราวกับประกายไฟหลังจากดวงดาวตกสู่โลกมนุษย์
ทะเลสาบก็เงียบสงบ ดวงจันทร์และหิ่งห้อยสะท้อนอยู่ในน้ำ กลายเป็นโลกมายาที่สวยงามราวกับกระจกอีกโลกหนึ่ง
ทุกอย่างสวยงามราวกับความฝันในเทพนิยาย
ไอร่าเฝ้าดูฉากนี้ด้วยความงุนงง เธอไม่เคยเห็นฉากกลางคืนที่สวยงามเช่นนี้มาก่อน
ความอึดอัดใจที่เธอรู้สึกที่เชร์มอบให้เมื่อสักครู่ หายไปหมดแล้ว
ไม่มีอะไรจะน่าหลงใหลไปมากกว่าทิวทัศน์อันงดงามนี้
ร่างกายส่วนบนของงูหลามเปลี่ยนเป็นร่างมนุษย์ เขาอุ้มเธอขึ้นมาแล้วเลื้อยลงไปในทะเลสาบ
เขาว่ายน้ำอย่างต่อเนื่อง ระวังอย่าให้ไอร่าตกลงในน้ำ
ไอร่ายกมือขึ้น และมีหิ่งห้อยตกลงบนฝ่ามือของเธอ
เธอเฝ้าดูหิ่งห้อย ขณะที่ธยาน์เฝ้าดูเธอ
เขากระซิบ “เจ้าชอบที่นี่หรือไม่”
ไอร่าพยักหน้าอย่างเข้มแข็ง “ข้าชอบ”
หิ่งห้อยกระพือปีกและบินออกไปอย่างแผ่วเบา
ธยาน์จูบแก้มของเธอ “แล้วเจ้าชอบข้าหรือไม่”
ไอร่ามองดูเขาด้วยความงุนงง
ผมสีดำยาวของเขาตกลงไปในน้ำและละลายไปในความมืด ไม่มีสีบนแก้มสีซีดของเขา
มีเพียงดวงตาสีเข้มของเขาเท่านั้นที่ดูเหมือนจะเต็มไปด้วยแสงดาวภายใต้แสงจันทร์ที่ส่องแสง
เธอรู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นเร็ว แต่การหายใจของเธอช้าลง
เธอเพิ่งได้สติกลับมา ธยาน์โน้มตัวลงมาและจูบริมฝีปากของเธออย่างระมัดระวัง
แน่นอนเธอชอบ เธอชอบเขา
ริมฝีปากของธยาน์เย็นราวกับน้ำในตอนกลางคืน
เช่นเดียวกับเขา เขาเย็นชาและห่างไกลอยู่เสมอ
แต่หลังจากได้รู้จักเขาอย่างจริงจัง เธอก็ตระหนักได้ถึงความอ่อนโยนที่ซ่อนอยู่ใต้น้ำแข็ง
เหมือนแมลงปอที่ร่อนอยู่บนผิวน้ำ เขาจูบริมฝีปากของเธอครั้งแล้วครั้งเล่า เขาไม่ได้ไปลึก เขาระมัดระวังในการทดสอบเธอ
ไอร่ามองดูใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา และได้ยินเขาถามด้วยเสียงต่ำที่เต็มไปด้วยความอดทนและความปรารถนา
“ให้ข้าได้หรือไม่”
หัวใจของเธอละลายเมื่อจ้องมองไปยังความรักของเขา เธอรีดเหยียดแขนออกไปกอดเขา “ได้สิ”
อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเธอรีบมากเกินไป มือของเธอซึ่งแต่เดิมพันรอบคอของเขา จึงพันรอบศีรษะของธยาน์โดยไม่ได้ตั้งใจ
ธยาน์ถูกดึงเข้าไปในอ้อมแขนของเธอ ใบหน้าของเขาซุกอยู่ที่หน้าอกของเธอ
เขาถูกฝังอยู่ในอกของเธอจริง ๆ
ธยาน์ “...”
หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็กลับมามีสติและตระหนักว่าเธอเพิ่งทำอะไรไป เธอรีบปล่อยเขาและหน้าแดง “ข้า- ข้าขอโทษ ข้าไม่ได้ตั้งใจที่จะทำเช่นนี้”
ธยาน์หัวเราะเบา ๆ
นี่เป็นครั้งแรกที่ไอร่าได้เห็นเขายิ้ม
ครู่หนึ่งเธอก็ตกตะลึง
ผมสีดำหนา ผิวสีซีด และรูปลักษณ์ที่เฉียบคมของเขาละลายไปเมื่อเขายิ้ม
ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความยอมแพ้ “เด็กโง่”
ในอดีต ไอร่ามักจะถูกคอนริดุว่าเป็นคนโง่ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้ยินคำพูดเหล่านี้จากธยาน์
แม้ว่าสิ่งที่เธอเพิ่งทำไปจะค่อนข้างโง่จริง ๆ
มีหิวก้อนใหญ่อยู่กลางทะเลสาบ ธยาน์วางไอร่าลงที่หินก้อนนั้น
พื้นผิวที่เย็นของหินทำให้ไอร่าขยับก้นของเธอ
ธยาน์ถอดเสื้อผ้าของเธอออกอย่างระมัดระวังราวกับว่าเขากำลังเปิดของขวัญ
เมื่อร่างกายของเธอสัมผัสเต็มที่ ลมหายใจของเขาก็หนักขึ้นทันที
มันเป็นคืนที่ค่อนข้างยุ่ง
เมื่อไอร่าตื่นขึ้นมา เธอก็ตระหนักว่ายังไม่รุ่งเช้า
เธอกำลังนอนอยู่ในอ้อมแขนของธยาน์ โดยที่หลังของเธอแนบกับหน้าอกของเขา เธอถูกคลุมด้วยผ้าห่มหนังสัตว์
พวกเขาทั้งคู่เปลือยเปล่าและมีบางอย่างที่ใกล้ชิดเกี่ยวกับผิวของพวกเขาที่แนบชิดกันมาก
เนื้อตัวของเธอสะอาด ธยาน์ต้องช่วยล้างตัวเมื่อเธอหลับ
ธยาน์ก้มศีรษะลงและกระซิบข้างหูของเธอว่า “เจ้าหิวหรือไม่”
ไอร่าส่ายหน้า “ข้าไม่หิว”
“เมื่อคืนคุณลำบาก”
ไอร่านึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ และอดไม่ได้ที่จะหน้าแดงอีกครั้ง ทันใดนั้นเธอก็ถามว่า “ลายดาวบนร่างกายของเจ้าอยู่ที่ไหน”
“บนหลังของข้า” ธยาน์ปล่อยเธอและยืนขึ้นเพื่อหันหลังให้เธอ
มีรอยสักรูปงูสีดำบางและยาวบนหลังของเขาอย่างชัดเจน มันแผ่ลงมาตามกระดูกสันหลังของเขาและหายไปในรอยแตกในที่สุด
มีดาวสามดาวตามรอยสัก
ไอร่าอดไม่ได้ที่จะยื่นนิ้วออกมาและลูบรอยสักงูสีดำบาง ๆ มันยาวตั้งแต่เอวถึงหัว
มงกุฎรูปหนามปรากฏบนหัวงู
ไอร่าแตะปลายนิ้วของเธอบนมงกุฎหนาม “ดูเหมือนว่าสัญญาคู่ของเรามีผลแล้ว ในอนาคตเจ้าไม่สามารถทิ้งข้าได้แล้วนะ”
ธยาน์ดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขาอีกครั้ง และสัญญาอย่างจริงจังว่า “ข้าจะไปทุกที่ ที่มีเจ้า”
ไอร่ายิ้มอย่างพึงพอใจ
เธอถามอย่างเงียบ ๆ “เราจะกลับเมื่อไหร่”
“รอชมพระอาทิตย์ขึ้นก่อน แล้วค่อยกลับ”
พระอาทิตย์ค่อย ๆ โผล่ขึ้นทางทิศตะวันออก ย้อมเมฆบนขอบฟ้าให้เป็นสีแดงเข้ม เมฆเต็มท้องฟ้า อีกวันหนึ่งได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว
