แกตบเขา ฉันจะให้พวกเขาตบแก! (อ่านฟรี 28/04/2567)

“ได้เวลาทำตามเดิมพันแล้วนะ ท่านผู้จัดการเหอจุน” ชายหนุ่มเดินเข้าไปหาเพื่อนเก่าที่ยืนนิ่งอยู่ ก่อนจะกล่าวออกมา ทำให้อีกฝ่ายหน้าซีดยิ่งกว่าเดิม

ถ้าเขาต้องแก้ผ้าเหลือแต่ชั้นในแล้วคลานออกห้างไป ชื่อเสียงของเขาคงไม่เหลือแน่ ๆ เมื่อถึงเวลานั้นแม้แต่ตำแหน่งของเขาก็คงรักษาเอาไว้ไม่ได้ !

“มะ ไม่เอาน่า เพื่อน พวกเราแค่ล้อเล่นกันเองนี่ ตอนเรียนพวกเราก็สนิทกันจะตาย” เหอจุนรีบเปลี่ยนท่าทีจากหน้ามือเป็นหลังเท้า เขาปั้นหน้ายิ้มแย้มพูดกับชายหนุ่ม

“ใครเป็นเพื่อนแก ? ไป! ถอดเสื้อผ้าแล้วคลานไป” ชายหนุ่มกล่าวออกมาเสียงดัง เขาไม่ต้องการไว้หน้าอีกฝ่ายแม้แต่น้อย

“ฉัน ฉันไม่เกี่ยวนะ ฉันแค่ทำตามที่เขาสั่ง” หญิงสาวที่แต่งชุดเซ็กซี่ซึ่งมากับเหอจุนกล่าวออกมาเสียงสั่น เธอพยายามปฏิเสธออกมาเต็มที่

เพี๊ยะ!

เสียงตบดังขึ้นพร้อมกับร่างที่ล้มลงไปกองกับพื้น เป็นว่าฮวาหวู่หลิงเดินเข้าไปตบผู้หญิงคนนั้น ถึงเธอจะเตี้ยกว่า แต่ก็กระโดดตบได้อย่างไม่ยากเย็นนัก

ดูเหมือนว่าการตบครั้งนี้จะแรงกว่าที่คาดไว้ หน้าของผู้หญิงคนนั้นถึงกับแดงเป็นรูปฝ่ามือเห็นได้อย่างชัดเจน

“แก แกกล้าตบฉันเหรอ !” หญิงคนนั้นแผดร้องออกมา เสียงแสบแก้วหู น่าเสียดายที่ไม่มีใครให้ความสนใจเธอเลย

“หรือแกอยากจะแก้ผ้าเป็นเพื่อนมัน ?”  ฮวาหวู่หลิงกล่าวถามเสียงเย็น เวลานี้เหมือนกับว่ามีพลังงานลึกลับถูกปล่อยออกมาจากร่างเล็ก ๆ ของเธอ ทำให้เธอดูน่าเกรงขามอย่างบอกไม่ถูก

“มะ ไม่ค่ะ ฉันขอโทษที่เสียมารยาท” หญิงสาวที่ถูกตบกล่าวออกมาแล้วเงียบไป เธอไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามองคนที่ตบเธอด้วยซ้ำ

“ไปซะ ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจ !” ฮวาหวู่หลิงกล่าวออกมา ทำให้หญิงสาวรีบเก็บข้าวของวิ่งหนีไปโดยไม่สนใจเหอจุนที่ยืนคาแข็งอยู่เลย

“นายไม่ว่าใช่ไหม ที่ฉันให้ผู้หญิงคนนั้นหนีไป” เธอหันมาถามชายหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านข้าง

“ฉันจะว่าเธอทำไม อีกอย่างผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ได้ทำอะไรมากนัก ฉันกะจะให้หนีไปอยู่แล้ว” ชายหนุ่มตอบกลับก่อนจะยื่นมือไปลูบหัวหญิงสาวอย่างเอ็นดู

“อ๊ะ ขอโทษที” เขารีบชักมือกลับเพราะรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องเสียมารยาท

“ฉะ ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่” หญิงสาวตอบกลับเสียงอ้อมแอ้ม เบาจนแทบไม่ได้ยิน

ท่าทางของเธอทำให้เหล่าบอดี้การ์ดที่ยืนอยู่ด้านนอกแอบยิ้มอยู่ภายในใจ คุณหนูจอมซนคนนั้นเหมือนจะมีบางอย่างเปลี่ยนไปสินะ

“เหมือนว่าแฟนนายก็หนีไปแล้วนะ จะเอาไง ทำไม่ทำ ?” ฮวาหวู่หลิงเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าเหอจุน ด้วยความที่อีกฝ่ายตัวสูงกว่าทำให้เธอต้องเงยหน้าคุยด้วย

“ไม่ทำ! แล้วจะทำไม ? พวกแกจะมีปัญญาอะไรมาบังคับฉัน !!” เหอจุนกล่าวออกมาเสียงดัง แล้วทำท่าจะเดินออกไปจากร้านทันที

แต่หญิงสาวร่างเล็กก็เดินเข้ามาขวางไว้เสียก่อน ทำให้เขาเดินต่อไปไม่ได้

“แกอย่าหวังว่าจะได้ออกไปง่าย ๆ เลย !” ฮวาหวู่หลิงกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย

“นั่งนี่! ไม่หลบใช่ไหม!!” เหอจุนกล่าวออกมาด้วยความโกรธ เขาเงื้อมือขึ้นแล้วตบลงด้วยความรวดเร็ว

เพี๊ยะ! เสียงของฝ่ามือกระทบกับผิวหนังดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ

ครึ่งหลัง

สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้ทุกคนตกใจไม่น้อย เพราะไม่คิดว่าชายตรงหน้าจะสิ้นคิดได้ขนาดนี้ การใช้วาจาข่มขู่ ด่าทอกันก็เป็นเรื่องหนึ่ง แต่ถ้าฝ่ายใดลงมือใช้ความรุนแรงก่อนล่ะก็ คงไม่จบง่าย ๆ แน่

ตัวเหอจุนเองก็รู้ดี แต่เวลานี้ความอับอาย ความโกรธ ได้กลบสติปัญญาของเขาไปจนหมดเสียแล้ว ทำให้เขาเผลอลงมือไปโดยไม่ทันได้คิด

“นาย! ไม่เป็นไรใช่ไหม ?” หญิงสาวรีบก้มไปดูอาการของชายหนุ่มด้วยความเป็นห่วงทันที

ใช่แล้ว เมื่อสักครู่เย่เซวียนเอาตัวเข้ามาบังฝ่ามือนั้นไว้ ด้วยความรุนแรงของฝ่ามือนี้ ทำให้เขาถูกตบหน้าจนล้มไปกองกับพื้น ด้วยความที่ร่างกายและสติของเขาคิดอะไรไม่ทัน จึงได้แต่เอาตัวไปบังในจังหวะฉุกเฉินเท่านั้น

“เฮอะ! สมน้ำหน้า อยากมาเล่นเป็นเจ้าชายช่วยเจ้าหญิงดีนัก” เหอจุนแค่นเสียงเยาะเย้ยออกมา ทำให้หญิงสาวที่ดูอาการของชายหนุ่มอยู่ปรี๊ดแตกในที่สุด

“ไอ้บัดซบ! อยากเล่นนักเดี๋ยวจัดให้” ชายหนุ่มกล่าวออกมาด้วยความโกรธ แต่เขายังไม่ทันจะได้ทำอะไร หญิงสาวตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างเขาก็เอามือมาขวางไว้เสียก่อน

“พวกนาย! เข้ามา!!” เธอตะโกนออกมาเสียงดัง ทำให้พวกบอดี้การ์ดนับสิบคนที่รอสแตนบายอยู่เดินเข้ามาล้อมทางเข้าร้านไว้ทันที

ผัวะ! โครม!

“เฮ้ย! เมื่อกี้แกกล้าดียังไงจะทำร้ายคุณหนูวะ? แถมยังกล้าทำร้ายคุณชายเย่เซวียนอีก ไม่อยากมีลมหายใจกลับบ้านใช่ไหม ?” หัวหน้าบอดี้การ์ดเดินเข้ามาก็ถีบเข้ายอดอกอีกฝ่ายอย่างแรง จนร่างของเหอจุนกระแทกเข้าใส่ผนังร้านเสียงดัง

“อ๊ากก พวกแก กล้าทำร้ายคนกลางห้างเหรอวะ!” เหอจุนกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เขาตะโกนออกมาเสียงดัง

แต่ถึงเขาจะส่งเสียงดังยังไง ก็ไม่มีจีนมุงคนไหนกล้าเข้ามาใกล้

ก็แน่นอน! ใครจะไปอยากหาเหาใส่หัวกัน!!

“ปากดีเหรอวะ!” ผัวะ ผัวะ ผัวะ เหล่าบอดี้การ์ดได้ยินอีกฝ่ายยังปากดีไม่หายก็พากันเข้าไปซัดคนละหมัดสองหมัด จนทำให้อีกฝ่ายเลือดกบปากมีฟันหลุดออกมาหนึ่งซี่

“พอเถอะครับ” เย่เซวียนกล่าวขัดขึ้นมา ทำให้ทุกคนพากันมองไปยังชายหนุ่มด้วยความแปลกใจ

นี่เขาเป็นคนจิตใจดีขนาดนั้นเลยเหรอ? ถูกตบก็ไม่โกรธหรือไง?

“นายจะยกโทษให้คนแบบนี้เหรอ ? เป็นนักบุญรึไง” ฮวาหวู่หลิงกล่าวออกมาแทนคำพูดในใจของทุกคน

“เปล่าหรอก เขายังต้องแก้ผ้าคลานออกห้างไปอีกนะครับ ถ้ารุนแรงเกินไปเดี๋ยวก็คลานไม่ได้พอดี” ชายหนุ่มกล่าวออกมาพร้อมรอยยิ้ม

ปีศาจ! นี่มันปีศาจในคราบมนุษย์!!

“พะ...เพื่อน ฉันขอโทษ นายยกโทษให้ฉันเถอะนะ ฉันขอร้องล่ะ” เหอจุนพยายามขอร้องชายหนุ่มด้วยท่าทางน่าสังเวช ในเวลานี้ตัวของเขาเต็มไปด้วยคาบสกปรกจากการถูกรุมกระทืบ

“ถอดเสื้อผ้าเร็วเข้า นายจะได้รีบคลานไปไงเพื่อน” ชายหนุ่มยังคงกล่าวคำเดิมออกมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันขอร้องล่ะ ไม่งั้นชื่อเสียงของฉันได้ป่นปี้หมดแน่ ๆ” เหอจุนพยายามก้มหัวขอร้องอีกรอบหนึ่ง แต่เหมือนจะไม่มีความหวังเอาซะเลย

“จะรีบ ๆ ทำหรือต้องเจ็บตัวเพิ่ม ?” ฮวาหวู่หลิงกล่าวออกมาน้ำเสียงเย็นชา ทำให้เหอจุนได้แต่ตัวสั่น

“ก็ได้ ๆ อย่าทำร้ายฉันเลย ฉันยอมแล้ว” เขากล่าวจบก็ค่อย ๆ ถอดเสื้อผ้าทีละชิ้นอย่างช้า ๆ เป็นเพราะเพิ่งถูกทำร้ายมาทำให้ร่างกายเจ็บปวดขยับได้ช้าลง เขาได้แต่เก็บความโกรธไว้ในใจ

“ฮ่าฮ่า ดีมาก เชื่องแบบนี้จะได้ไม่ต้องเจ็บตัว” เย่เซวียนหัวเราะออกมาด้วยความสนุกสนาน

คอยดูเถอะ! ผ่านตรงนี้ไปได้ฉันจะให้พวกแกต้องชดใช้ !!

ไอ้พวกบอดี้การ์ดสิบตัวนั้นก็เหมือนกัน!