เซลล์แห่งเอกภพ 1%
ซ่า....ซ่า....
สายลมในคืนที่มืดมิดพัดผ่าน ต้นไม้ใบหญ้าไหวไปตามลม ค่ำคืนนี้อากาศช่างหนาวเย็นเป็นพิเศษ ทำให้ร่างในชุดเกราะที่ดูล้ำสมัยซึ่งเต็มไปด้วยร่องรอยของความเสียหายจนแทบจะเหลือแต่ซาก ตัวสั่นขึ้นมาด้วยความหนาวอย่างอดไม่อยู่
“อั้ก... ฉะ ฉันอยู่ที่ไหนกัน” ร่างนั้นกระอักเลือดคำโตออกมาก่อนที่จะมองไปรอบ ๆ ด้วยความสับสน ร่างกายของเขาในตอนนี้เต็มไปด้วยความเจ็บปวด จนไม่อาจขยับตัวได้แม้แต่น้อย ดูเหมือนการเดินทางผ่านจุดวาปสิ้นสูญจะส่งผลกระทบต่อเขามากกว่าที่คิด
“ลูกบาศก์ล่ะ! ร่างกายเราขยับไม่ได้เลย” นึกขึ้นได้ว่าก่อนจะหมดสติไปในมือของเขามีลูกบาศก์อยู่ แต่ตอนนี้มันหายไปแล้ว และไม่ว่าเขาจะพยายามขนาดไหนแต่ร่างกายก็ไม่อาจขยับได้เลย
[∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞]
[UNIVERSE CUBE ผสานร่าง]
[0.1%.....0.5%.....1%]
‘อะไรกัน ? มันคืออะไร’ เบื้องหน้าของเขามีจอแสงสีฟ้าปรากฎขึ้นพร้อมข้อความและตัวอักษรปรากฎ น่าแปลกที่มันดันเป็นภาษาที่เขาเข้าใจได้ ถ้าให้เทียบก็คงคล้ายหน้าจอโฮโลแกรมที่เขาเคยเห็นมาก่อน
ผ่านไปสิบนาที
[“3.5%...ทำการฟื้นฟูร่างกาย”]
[“อัพเกรดนาโนแมชชีนกลายพันธุ์เกรด E>D>C>B>A>S>SS>SSS”]
[“นาโนแมชชีนกลายพันธุ์ SSS > เซลล์เอกภพ”]
[“เปิดระบบฟื้นฟูจิตวิญญาณ”]
เสียงปริศนาที่ไม่อาจระบุเพศได้ ดังขึ้นในหัวของเขา ทำให้เขาสับสนถึงที่มาของเสียงไม่น้อย แต่เพราะขยับตัวไม่ได้ ตอนนี้ได้แต่มองท้องฟ้า คงไม่สำคัญว่าเสียงจะมาจากที่ไหน
อ๊ากกกกกกกกกกก
แต่แล้วความเจ็บปวดที่เกินจะทานทนก็เกิดขึ้นอย่างฉับพลัน ทำให้แม้จะเป็นตัวเขาที่แทบจะด้านชาในทุกๆเรื่องไปแล้วก็ถึงกับกรีดร้องออกมาสุดเสียง ร่ายกายที่ก่อนหน้านี้จะพยายามขยับอย่างไรก็ไร้ผลกลับชักเกร็งขึ้นมาได้อย่างปฏิหาริย์ ร่างกายทั่วทั้งร่างของเขาเกิดการเปลี่ยนแปลงไม่หยุด กระดูก กล้ามเนื้อ เลือด ถูกทำลายแล้วสร้างใหม่โดยนาโนแมชชีนที่ถูกอัพเกรดจนถึงระดับสุดยอด จนกลายเป็นเซลล์เอกภพ
แต่เดิมตัวของเขาซึ่งถูกเรียกขานว่าเทพสงครามแห่งเวิสเฮม ก็ถูกฉีดนาโนแมชชีนระดับสุดยอดของโลกไว้ในร่างกายอยู่แล้ว เพื่อที่จะต่อสู้กับเหล่าสัตว์ประหลาดที่ปรากฏขึ้นมา ทางรัฐบาลจึงได้วิจัยอาวุธเทคโนโลยีต่าง ๆ เพื่อใช้ในการต่อกร จนสุดท้ายก็ได้มาเป็นนาโนแมชชีนกลายพันธุ์ที่ช่วยเพิ่มศักยภาพให้กับเหล่านักสู้เป็นอย่างมาก
เมื่อร่างกายได้รับความเจ็บปวดจนเกิดจะทนไหวติดต่อกันเป็นเวลานาน ในที่สุดตัวเขาก็สลบไป
.............
จิ๊บ จิ๊บ
ในเวลานี้บนทุ่งหญ้าเขียวขจีได้มีร่างชายหนุ่มคนหนึ่งนอนคว่ำหน้าอยู่ บนตัวของเขามีนกเกาะอยู่สองสามตัว เสียงนกร้องอันไพเราะดังขึ้นทีข้างหู ทำให้เปลือกตาของชายคนนั้นค่อย ๆ ขยับจนลืมตาขึ้นมาในที่สุด
[“ผสานร่าง....100%”]
[“เซลล์เอกภพ เปิดใช้งาน 1%”]
“ร่างกายเรา เหมือนจะขยับได้แล้ว” เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมา เขาก็ทดลองขยับร่างกายดู ปรากฎว่าความเจ็บปวดต่างๆได้หายไปแล้ว ร่างกายตอนนี้เบาสบายเหมือนไม่เคยบาดเจ็บมาก่อน
“ที่นี่คือที่ไหน แล้วสิ่งที่ฉันเห็นก่อนหน้านี้ล่ะ ?” พอหันไปมองรอบ ๆก็พบว่าสถานที่แหงนี้มีแต่ป่าเต็มไปหมด แต่ยังมีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่ สังเกตได้จากนกที่บินบนท้องฟ้า และกวางที่กำลังกินหญ้าอยู่ไกลๆ
ฟึ่บ ฟึ่บ ฟึ่บ
ร่างในเศษชุดเกราะเคลื่อนตัวเข้าหาต้นไม้ที่สูงที่สุดในบริเวณนี้ มองจากสายตาต้นไม้ต้นนี้คงสูงเกือบสิบเมตรได้ เมื่อมาถึงต้นไม้ที่ต้องการแล้ว เงาร่างนั้นก็พุ่งตัวขึ้นไปบนต้นไม้ กระโดดไต่ขึ้นไปตามกิ่งไม้อย่างคล่องแคล่ว จนไปถึงยอดของต้นไม้สูงในที่สุด
“ดูเหมือนจะอยู่บนภูเขาสักลูก” ภาพที่เห็นจากยอดไม้คือป่าที่กว้างสุดลูกหูลูกตา แต่ก็ยังพอเห็นว่ามีเนินที่สูงและต่ำอยู่บ้าง ทำให้พอจะคาดการณ์ได้ว่าคงอยู่บนภูเขาสักแห่ง
“จะว่าไป หน้าจอที่เห็นก่อนหน้านี้ และเสียงเหล่านั้น คืออะไรกัน” ชายหนุ่มพึมพำออกมาเมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้น
“หรือเราจะเห็นภาพหลอนเพราะความเจ็บปวดกัน” ชายหนุ่มครุ่นคิดเล็กน้อย
“ลูกบาศก์ล่ะ เราจำได้ว่ามันติดมือมาด้วยก่อนที่จะถูกเคลื่อนย้าย” ชายหนุ่มนึกขึ้นได้ก็กลับไปยังจุดเดิน เขาพยายามมองหาจนทั่วก็ยังไม่เจอ
“ลูกบาศก์นั่นมันไปไหนกันนะ” คราวนี้เมื่อเขาพูดจบก็ได้แต่เลิกสนใจมันไปก่อนชั่วคราว
สิ่งสำคัญในตอนนี้ก็คือการสำรวจว่าตัวเขาอยู่ที่ไหน โลกใบนี้มีอันตรายอะไรหรือไม่ เขาจะสามารถใช้ชีวิตได้รึเปล่า
“เสียงในหัวบอกว่านาโนแมชชีนถูกอัพเกรด แต่เริ่มจากระดับ E แสดงว่านาโนแมชชีนที่เป็นเทคโนโลยีระดับสูงที่สุดในดาวเรา ถูกจัดอยู่ระดับ E เท่านั้นเหรอ”
“จะว่าไป มือของเรา ดูเหมือนจะเปลี่ยนไป” เขาพลิกมือที่ไม่มีเศษเกราะปกคลุมไปมา พบว่าจากมือที่ดำคล้ำ เต็มไปด้วยร่องรอยบาดแผล ตอนนี้มันกลายเป็นมือที่เรียบเนียน ผิวสีขาวกระจ่างเหมือนคุณหนูที่ไม่เคยต้องแดดมาก่อน
แคว่กก
เขาลงมือฉีกเศษผ้าที่มีชุดเกราะติดอยู่ออกมาเพื่อใช้ความเงาของเศษเกราะส่องดูใบหน้าตอนตัวเอง พบว่าจากใบหน้าที่มีรอยแผลเป็นลากผ่านของชายกร้านโลกอายุห้าสิบกว่าปี กลายเป็นใบหน้าหล่อเหลา ผิวขาวเรียบเนียนชวนจับต้อง มีเส้นผมสีขาวมัดเปียด้านหลัง ดวงตาสีฟ้าอมเขียวดูเย็นชาไร้จิตวิญญาณไม่เหมือนมนุษย์ทั่วไป ส่วนสูงประมาณ 180ซม. ตัวเขาตอนนี้เหมือนเป็นเด็กหนุ่มหล่อเหลาอายุสิบแปดไม่มีผิด
“แปลก เหมือนร่างกายข้าจะถูกปรับเปลี่ยนโครงสร้างไป”
ฮึบ ตู้ม!
“เหมือนพละกำลังจะยังเท่าเดิม แต่ความคล่องตัว มวลกล้ามเนื้อดีขึ้นกว่าเก่าเล็กน้อย” หลังจากที่ทดลองซัดกำปั้นใส่ต้นไม้ด้านข้างไปชายหนุ่มก็พอเข้าใจร่างกายของตนเองในตอนนี้มากยิ่งขึ้น ตรงบริเวณที่ซัดกำปั้นเข้าไปเกิดเป็นรอยหมักลึกเข้าไปจนสุดแขน
นี่เป็นหนึ่งในท่าหมัดที่ทหารทุกคนต้องได้รับการฝึก มันคือหมัดทะลวง เป็นการออกหมัดที่รวดเร็วและทรงพลัง ทะลวงเข้าใส่ร่างกายของเป้าหมายในทีเดียวโดยไม่กระจายแรงออกมาให้เสียเปล่า เพราะสัตว์ประหลาดโผล่ออกมาในโลกของเขามีร่างกายที่แข็งเป็นอย่างมาก การโจมตีทั่วไปล้วนทำอะไรไม่ได้ ต้องใช้หมัดทะลวงซัดเข้าไปยังจุดอ่อนของมันในทีเดียว ถึงจะฆ่ามันได้
ตู้ม ตู้ม ตู้ม ฟึบ ฟึบ ฟึบ
“ความทนทาน ความอึด ของร่างกาย ดีขึ้นจนเมื่อก่อนเทียบไม่ติด” ชายหนุ่มยังคงซัดหมัดทะลวงใส่ต้นไม้ไม่หยุด แต่เสริมมาด้วยการเคลื่อนที่สลับฟันปลาอย่างรวดเร็วโดยไม่มีอะไรกีดขวางไปด้วย ตัวเขาไม่มีแม้แต่อาการอ่อนล้า หรือหอบหายใจเลยสักนิด
“กรี๊ดดดดด ช่วยด้วย”
