จ้าวซือหมิงผงะ ตั้งใจพูดช้าๆว่า “หลินเป่ยฝานคือคนที่โทรมาหาฉันนี่? แถมฉันยังได้ยินจากหมอว่าเขาเป็นคนมาส่งนายถึงโรงพยาบาลด้วยตัวเอง ทั้งยังช่วยออกค่ารักษาล่วงหน้าให้! ในสังคมแบบนี้มีคนดีๆแบบเขาไม่มากนักหรอกนะ”

เซียวเฉินพอฟังก็จ้องจ้าวซือหมิงด้วยความโกรธ

ศิษย์พี่หลงกลแล้ว! หลงกลไม่พอ ยังไปเข้าข้างมันอีก!

ในชาติก่อน ที่พี่ต้องถูกไล่ออกจากงาน สุดท้ายก็ต้องออกจากโรงพยาบาลซ่ง เป็นคนพลัดถิ่นที่สิ้นหวังก็เพราะเขา!

แต่ไม่เป็นไรหรอกศิษย์พี่ ถึงชาติก่อนพวกเราจะพลาดท่าก็ไม่เป็นไร ผมไม่โทษพี่หรอก!

เพราะผมได้เกิดใหม่แล้ว ฉะนั้นผมรู้ดีว่าหลินเป่ยฝานน่ะร้ายกาจและฉลาดแกมโกงขนาดไหน!

เจ้าหมอนี่ซ่อนตัวตนได้ลึกล้ำมาก! ชัดเจนว่ามันมีทักษะมากมาย เป็นคนที่แข็งแกร่งมากๆแต่แสร้งทำเป็นแกะดำที่โง่เขลา

และระหว่างที่ทุกคนประมาท หลินเป่ยฝานก็เผด็จศึกพวกเขาด้วยความเร็วปานสายฟ้าฟาด!

ที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้นก็คือ ลูกเล่นของอีกฝ่ายนั้นยอดเยี่ยมมาก!

หลินเป่ยฝานไม่ทำให้ตัวเองเป็นคนร้าย หากแต่เอาตัวเองไปยืนอยู่ในจุดที่เป็นคนดี แล้วฉวยโอกาสทำให้ศัตรูกลายเป็นผู้ร้าย!

เซียวเฉินย้อนคิดไปถึงสภาพที่อาชีพของตัวเองต้องพบจุดจบ อีกทั้งคนรักยังตีตัวออกห่าง หัวใจเขาก็รู้สึกเจ็บปวดเกินจะทนไหว!

“ศิษย์พี่! อย่าถูกท่าทีเป็นมิตรของเขาหลอก! ลองไปถามคนอื่นๆในเมืองได้เลย หลินเป่ยฝานคือนายน้อยของตระกูลหลิน เป็นลูกคนรวยที่โง่เขลาเอาแต่ฟุ่มเฟือยและดื่มเหล้า! แล้วคนแบบนี้จะเป็นคนดีได้อย่างไร?”

จ้าวซือหมิงยังคงไม่มั่นใจ “มันเป็นแบบนี้จริงๆ เหรอ ...”

“แน่นอนว่าเป็นเรื่องจริง! ศิษย์น้องจะโกหกพี่ไปทำไม? เขาเป็นคนที่ร้ายกาจมาก เป็นน้ำหนองเน่าที่เลวร้าย!” ตัวเอกเซียวเฉินพูดอย่างขมขื่น “แต่ตอนนี้พูดไปพี่คงไม่เห็นภาพ เอาไว้ต่อไปจะเข้าใจเอง! แค่รู้ไว้ว่าศิษย์น้องคนนี้ไม่มีทางหลอกลวง!”

จ้าวซือหมิงพยักหน้าว่าเข้าใจ

เซียวเฉินเห็นแบบนั้นก็ถอนหายใจแล้วพูดว่า “เอาล่ะ หยุดพูดเรื่องที่ทำให้หงุดหงิดกันดีกว่า ที่ผมตามตัวพี่มาครั้งนี้ พี่น่าจะรู้ตั้งแต่ก่อนเข้าประตูมาแล้วว่าผมต้องการให้ช่วยรักษา!”

ตัวเอกเซียวเฉินยิ้มเจื่อนแล้วพูดว่า “พี่น่าจะสังเกตเห็นแล้ว ซี่โครงผมหักหลายซี่ ต้องใช้เวลาอย่างน้อยสองเดือนในการพักฟื้น แต่ผมรอนานขนาดนั้นไม่ไหว! หวังว่าพี่จะใช้เข็มเทวะแห่งหุบเขากุ่ยกับผม ช่วยให้ผมฟื้นตัวให้เร็วที่สุด”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า! งั้นคราวนี้ศิษย์น้องตามตัวได้ถูกคนแล้ว! เพราะถ้าศิษย์พี่เริ่มรักษาเมื่อไหร่ รับประกันเลยว่าภายในหนึ่งสัปดาห์ อาการบาดเจ็บของนายจะหายเป็นปลิดทิ้ง ร่างกายเต็มไปด้วยพลังงานและชีวิตชีวา!”จ้าวซือหมิงหัวเราะ

เซียวเฉินดีใจมาก “ศิษย์พี่อย่าบอกนะว่าทักษะเข็มเทวะหุบเขากุ่ยของพี่ไปถึงขั้น 7 แล้ว?”

จ้าวซือหมิงยิ้มและพยักหน้า กล่าวด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจ “เข็มเทวะหุบเขากุ่ยของพวกเรามีทั้งหมดเก้าขั้น! เข็มแรกบรรเทาอาการเจ็บปวด เข็มสองปัดเป่าไอเย็น เข็มสามลดไข้ เข็มสี่ห้ามเลือด เข็มห้าฟื้นฟูกล้ามเนื้อ เข็มหกขจัดสิ่งโสมม เข็มเจ็ดปลูกถ่ายกระดูก เข็มแปดเรียกวิญญาณกลับคืน เข็มเก้าปลิดชีพราชานรก!”

“ถึงพรสวรรค์ของศิษย์พี่จะไม่ดีเท่าศิษย์น้อง แต่หลังจากเฝ้าฝึกฝนทั้งวันทั้งคืน ก็เกิดความก้าวหน้า ไม่นานมานี้ได้ทะลุทะลวงเข็มเทวะขั้น 7 ปลูกถ่ายกระดูกแล้ว!”

“ต่อให้เป็นบาดแผลตรงกระดูกที่ใช้เวลารักษาร้อยวัน ด้วยเข็มเทวะของฉัน ใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งสัปดาห์ก็สามารถหายขาด!”

เซียวเฉินดีใจมาก พูดอย่างปิติยินดีว่า “ฮ่าฮ่า! ศิษย์พี่ร้ายกาจจริงๆ ถ้าอย่างนั้นฝากพี่ช่วยรักษาผมที!”

ระหว่างนั้นเซียวเฉินคิดในใจ ‘หลินเป่ยฝาน รอก่อนเถอะ หายดีเมื่อไหร่ฉันจะไปทวงหนี้แค้นกับแกอีกครั้ง!’

“งั้นศิษย์น้องรอเดี๋ยว พี่จะรีบรักษาให้เดี๋ยวนี้แหละ!”

ว่าจบ จ้าวซือหมิงก็หยิบเข็มเงินออกมาจากกระเป๋าสะพายหลังที่เขาพกติดตัวตลอดเวลา

จากนั้นก็นำไปลนไฟ กล่าวเสียงขรึมว่า “ศิษย์น้อง มันอาจจะเจ็บนิดหน่อยนะ อดทนเข้าไว้ล่ะ”

เซียวเฉินพยักหน้า แววตามุ่งมั่นแน่วแน่ “จัดมาเลยศิษย์พี่! ผมผ่านความเจ็บปวดเมื่อคืนมาได้ ความเจ็บปวดอย่างอื่นเป็นแค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น!”

“จัดไป ฉันอยู่ที่นี่ รับรองนายหายดีแน่นอน”

ว่าแล้วเขาก็ยกเข็มเงินที่ฆ่าเชื้อขึ้นมา เล็งแล้วเจาะลงบนหน้าอกเซียวเฉินสองครั้งติด แต่ปรากฏว่าแทงไม่เข้า

“ศิษย์น้อง นี่นายได้ไปบำเพ็ญเพียรกำลังภายในอะไรพวกนี้มารึเปล่า?”

เซียวเฉินส่ายหัวแล้วพูดว่า “จะเอาเวลาที่ไหนไปบำเพ็ญเพียร? อีกอย่าง ถ้าผมบำเพ็ญเพียรกำลังภายใน สภาพคงไม่เป็นแบบนี้ ... ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน แต่ผิวหนังผมจู่ๆก็หนาเป็นพิเศษ! ศิษย์พี่คงต้องออกแรงหน่อย!”

“เข้าใจแล้ว”

คราวนี้จ้าวซือหมิงแทงอย่างแรง แต่ผิวหนังไม่ทะลุ กลายเป็นเข็มเงินที่คดงอแทน

“ไม่เป็นไรๆ ฉันจะเปลี่ยนเข็มใหม่!”

ปุด!

อีกเข็มแทงลงอย่างแรง แต่ผิวหนังไม่ทะลุ กลายเป็นเข็มเงินที่เบี้ยวงออีกตามเคย

“... ฉันจะเปลี่ยนไปใช้อันที่หนาขึ้น รับรองได้ผล!”

ทั้งหมดก็ประมาณนี้ ทั้งคู่พยายามแทงเข็ม แต่เข็มเงินทั้งหมดไม่หักก็งอ ทว่าผิวหนังกลับไม่มีรอยขีดข่วนเลย

“เหอะ! ฉันไม่เชื่อหรอกว่าจะแทงไม่เข้า!”

จ้าวซือหมิงคว้าเข็มเงินเล่มสุดท้าย ย่อตัวอยู่ข้างเตียง จากนั้นออกแรงทั้งหมดแทงอย่างแรง

แต่เพราะออกแรงมากไป เท้าเขาเลยพลาดลื่นล้มลงกับพื้น เข็มเงินหายไป

เซียวเฉินถามด้วยความกังวล “ศิษย์พี่ เป็นอะไรรึเปล่า?”

ใบหน้าของจ้าวซือหมิงซีดลง เอ่ยเสียงสั่นว่า “มันเข้าไปแล้ว!”

“แทงเข้าแล้วเหรอ? แต่ทำไมผมไม่รู้สึกเลย?”

“ไม่ใช่แทงเข้าแก แต่มันแทงเข้ามือฉัน ... โอ๊ย เจ็บโว้ยยยย!”

ตัวเอกเซียวเฉิน “...”

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด