บทที่ 5 สะใจจริงๆ! แกรู้สึกยังไงบ้างที่ฉันอยู่ตรงหน้าแต่ก็ทำอะไรฉันไม่ได้!
บทที่ 5 สะใจจริงๆ! แกรู้สึกยังไงบ้างที่ฉันอยู่ตรงหน้าแต่ก็ทำอะไรฉันไม่ได้!
หลังจากเก็บโทรศัพท์แล้ว ซ่งหยูฉิงเกิดความรู้สึกมีความสุขอย่างอธิบายไม่ถูก
เธอค้นพบว่านายน้อยหลินคนนี้มีข้อดีอีกอย่างหนึ่ง นั่นคือความจริงใจไม่เสแสร้ง บรรยากาศเวลาคุยกับเขาเป็นกันเองมาก สามารถสนุกเฮฮาพูดติดตลกใส่กันได้
เขาไม่เย่อหยิ่งเหมือนที่พวกนายน้อยคนอื่นๆมักทำจนติดเป็นนิสัยเลย เวลาคุยกับเขามันชวนให้รู้สึกสบายมาก
ซ่งหยูฉิงเกิดความรู้สึกหลงใหลในตัวเขาอย่างอธิบายไม่ถูก เริ่มเฝ้ารอให้ถึงมื้อเย็นโดยไม่รู้ตัว
อีกด้านหนึ่ง หลินเป่ยฝานเก็บโทรศัพท์เช่นกัน มุมปากเขายกเป็นเส้นโค้ง
นางเอกคนแรกเริ่มหลงเสน่ห์ฉันอีกแล้ว!
เห็นได้ชัดว่าพวกเขาเป็นคู่กัน ดังนั้นแม้ในชีวิตใหม่ก็ยังกลับมารักกันอีกหน
ในชีวิตก่อน เวลาจีบกันหรือเปิดใจ ทุกครั้งมักเป็นซ่งหยูฉิงที่กระตือรือร้นเริ่มก่อน เนื่องจากตอนนั้นหลินเป่ยฝานค่อนข้างทำตัวเย็นชา ในหัวมีสมาธิอยู่แต่กับการพัฒนาความแข็งแกร่งของตัวเอง ขณะเดียวกันคอยจัดการเหล่าตัวเอก
แต่หัวใจคนต่อให้ถูกหลอมด้วยเหล็กกล้า เมื่อได้รับความจริงใจอย่างต่อเนื่อง สุดท้ายก็ละลาย ทั้งสองกลายเป็นหนึ่งเดียวกัน แล้วหันมาร่วมมือกันช่วยจัดการกับตัวเอก
แต่ครั้งนี้จะไม่เหมือนเดิม!
หลินเป่ยฝานตั้งใจว่านอกจากจะร่วมมือกับเธอตั้งแต่แรกแล้ว ยังตั้งใจว่าจะจัดการพวกตัวเอกตั้งแต่แรกด้วย!
หลินเป่ยฝานลุกจากเตียง หลังจากล้างเนื้อล้างตัวแล้ว ก็ถึงเวลาทำอะไรจริงจังต่อไป
ในฐานะตัวร้าย อะไรจริงจังที่ว่า แน่นอนว่าคือการจัดการกับตัวเอก!
หลินเป่ยฝานมาถึงโรงพยาบาล และซื้อดอกคาร์เนชั่นสีขาวช่อหนึ่งหน้าทางเข้าโรงพยาบาล จากนั้นเขาก็เดินเข้าไปในหอผู้ป่วยด้วยสีหน้าหนักใจ มอบดอกคาร์เนชั่นใส่มือคนๆหนึ่งที่ถูกพันเป็นมัมมี่บนเตียง “ฉันมาไว้อาลัย ...”
ตัวเอกเซียวเฉิน “...”
“ไม่ใช่ๆ! ขอโทษทีฉันพูดผิดไป!” หลินเป่ยฝานกล่าวอย่างจริงจัง “คือฉันหมายถึง นายอย่ามัวทำหน้าหมดอาลัยตายอยากอยู่เลย!”
ตัวเอกเซียวเฉิน “...”
ไม่อยากให้ฉันทำหน้าหมดอาลัยตายอยาก? ก็แล้วถ้าเป็นแกที่พอตื่นมาก็เจอหน้าศัตรู จะยังทำหน้าดีๆอยู่ไหม?
แค่เห็นหน้าแกก็รู้สึกโชคร้ายแล้ว!
หลินเป่ยฝานกล่าวต่อ “หมอบอกว่านายแค่ซี่โครงหักนิดหน่อย ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร อายุนายยังน้อย ยังสามารถฟื้นตัวได้เร็ว ไม่เกินสองเดือนก็ลุกจากเตียงได้ สรุปแล้วถ้าได้พักผ่อนให้เพียงพอ ยังไงก็ไม่ส่งผลกระทบต่อการใช้ชีวิต!”
พอได้ฟัง สีหน้าของตัวเอกเซียวเฉินเริ่มเขียวคล้ำ
ให้นอนนิ่งๆตั้งสองเดือน?
กล้าดียังไงมาให้ฉันนอนนิ่งตั้งสองเดือน?
ถ้าฉันไม่ทำอะไรเลยในช่วงสองเดือนนี้ พอออกจากโรงพยาบาลอีกที ซ่งหยูฉิงคงคลอดลูกให้แกแล้วมั้ง! (ประชด)
ไม่นึกเลยว่าหลังจากได้รับโอกาสเกิดใหม่ ผลลัพธ์จะน่าเศร้ายิ่งกว่าเดิม!
ในชีวิตก่อน อย่างมากเขาแค่ถูกหลินเป่ยฝานตบหน้า แต่ไม่ได้สูญเสียอะไร
แต่ในชีวิตนี้ แค่เพิ่งเริ่มเรื่องก็ต้องนอนนิ่งเป็นเวลาสองเดือนติดต่อกัน!
พล็อตเรื่องของตัวเอก ... ทำไมมันถึงน่าเศร้าขนาดนี้?
ตัวเอกเซียวเฉินรู้สึกปวดที่หน้าอก กัดฟันพูด “เห็นแก่ที่นายช่วยพามาโรงพยาบาล เอาเป็นว่าฉันขอบคุณแล้วกัน!”
“ด้วยความยินดี! เราทุกคนอาต่างรักชีวิต ถ้าทำได้ฉันก็พร้อมช่วยเหลือนายให้ดีที่สุด!” หลินเป่ยฝานยิ้ม พร้อมคิดในใจ ‘ใช่ ฉันจะมาเจอหน้าแกบ่อยๆ ฉันชอบเห็นสีหน้าเจ็บใจของคนที่ไม่ชอบฉันแต่ก็ทำอะไรฉันไม่ได้!’
เพราะงี้แหละฉันถึงแวะมาเยี่ยมแกที่โรงพยาบาล จะได้สนุกไปกับท่าทีอึดอัดใจของแก!
หลินเป่ยฝานลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า “ตอนนี้มันก็สายมากแล้ว ฉันไม่ขอรบกวนการพักผ่อนของนายอีก ... พอดีว่าฉันมีนัดกินข้าวกับแฟน!”
ตัวเอกเซียวเฉินผงะ “แฟนงั้นเหรอ?”
“ใช่ ก็ผู้หญิงที่มาส่งนายกับฉันเมื่อวานไง! เธอทั้งสวย อ่อนโยนและใจดี มีการศึกษา ฉันว่าผู้หญิงดีๆแบบนี้ ‘ใครปล่อยให้หลุดมือไปก็ควายแท้ๆ’ ไว้เจอกันนะ ฉันมีนัดกินข้าวเย็นกับเธอ”
คำพูดของหลินเป่ยฝานเหมือนโรยเกลือบนแผลเซียวเฉิน ทำให้สีหน้าเขาเขียวคล้ำยิ่งกว่าเดิม
เชี่ยเอ๊ย!
พวกแกพัฒนาความสัมพันธ์ไวขนาดนี้ได้ยังไง! เพิ่งกินข้าวด้วยกันเมื่อวาน วันนี้กินกันอีกแล้ว?
ขนาดในชีวิตก่อน กว่าพวกแกจะได้เจอกันอีกรอบก็ตั้งหลายวัน!
พัฒนาความสัมพันธ์กันเร็วแบบนี้ ไม่ใช่ว่าอีกไม่กี่วันพวกแกจะไปหลับนอนด้วยกันเลยหรอกเหรอ?
จะปล่อยให้ความสัมพันธ์ของพวกแกพัฒนาต่อไปไม่ได้อีกแล้ว!
ไม่อย่างนั้น เซียวเฉินรู้สึกว่าในชีวิตนี้เขาคงได้สวมหมวกเขียว(เมียมีชู้)เพิ่มอีกใบ แถมคนที่สวมมันให้เขายังเป็นคนเดิมอีกด้วย!
“เดี๋ยวก่อน...เดี๋ยวก่อน!” เขาพยายามตะโกนอย่างยากลำบาก
“ว่าไง? นายมีอะไรให้ช่วยอีกเหรอ?” หลินเป่ยฝานยิ้ม
ตัวเอกเซียวเฉินพยายามฝืนทำเป็นยิ้มแล้วพูดว่า “นายช่วย ... ช่วยฉันติดต่อหาศิษย์พี่ของฉันให้ทีได้ไหม?”
“ศิษย์พี่?”
“เขาเป็นเหมือนพี่ชายคนหนึ่งของฉัน พวกเราสนิทกันเหมือนพี่น้องแท้ๆ!”
หลินเป่ยฝานเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เขารู้จักศิษย์พี่ของเซียวเฉิน อีกฝ่ายชื่อจ้าวซือหมิง ปีนี้อายุ 30 มีทักษะทางการแพทย์ที่ดีมาก เป็นแพทย์ที่มีชื่อเสียงสุดๆในโรงพยาบาลซ่ง และตามพล็อตมีส่วนช่วยเซียวเฉินสู่ความรุ่งโรจน์
ในพล็อตเดิม จ้าวซือหมิงเป็นคนแนะนำเซียวเฉินให้รู้จักกับโรงพยาบาลซ่ง
จากนั้น เซียวเฉินในฐานะตัวเอกก็เริ่มมีชื่อเสียงโด่งดังด้วยทักษะทางการแพทย์อันยอดเยี่ยมของตัวเอง กลายเป็นบุคคลสำคัญของเมืองโม่ไห่ บรรเทาวิกฤติของโรงพยาบาลซ่ง ระหว่างนั้นก็ได้รับความสนใจจากนางเอกซ่งหยูฉิง
และถึงตอนนั้น เซียวเฉินก็จะเปิดเผยสถานะของตัวเอง ว่าเขาคือผู้สืบทอดหมอเทวะแห่งหุบเขากุ่ย อีกทั้งยังเป็นคู่หมั้นของซ่งหยูฉิงอีกด้วย
และสุดท้ายทั้งคู่ก็จะตกเป็นของกันและกัน
ช่างเป็นพล็อตเรื่องที่ล้าสมัยมาก
อย่างไรก็ตาม พล็อตเดิมได้ถูกหลินเป่ยฝานทำลายในชีวิตที่สอง
เขาไม่เพียงทำให้จ้าวซือหมิงตกงานเท่านั้น แต่ยังทำให้ตัวเอกถูกไล่ออกจากโรงพยาบาล ทำถึงขั้นขับไล่ตัวเอกออกจากเมืองโม่ไห่ เสียหน้าอย่างใหญ่หลวง
และในชีวิตที่สาม เขาก็ต้องการเห็นมันอีกครั้ง ว่าเซียวเฉินจะดิ้นรนอย่างไร
“ตกลง จัดให้ตามที่ขอ!”
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
ชายในวัยสามสิบปีที่มีกลิ่นอายของนักวิชาการแผ่ออกมาจากตัว เหม่อมองมัมมี่ตรงหน้าด้วยอารมณ์ที่ทั้งตื่นเต้นและโศกเศร้า
“ศิษย์น้อง นายตกอยู่ในสภาพนี้ได้ยังไง? ใครเป็นคนทำ?”
