บทที่ 4 นางเอกตกหลุมรักฉันเข้าให้แล้ว!
บทที่ 4 นางเอกตกหลุมรักฉันเข้าให้แล้ว!
หลังจากนั้น ทั้งสองก็แยกกันกลับบ้าน
วันรุ่งขึ้น เวลา 10.00 น.
ที่หน้าประตูทางเข้า ซ่งหยูฉิงนำทีมของตัวเองมายังเครือบริษัทหลิน
ชายวัยกลางคนที่มีพุงป่องเหมือนซดเบียร์มาเต็มกระเพาะพอเห็นซ่งหยูฉิง ดวงตาก็เป็นประกาย ก้าวออกมาทักทายด้วยรอยยิ้ม
“ยินดีต้อนรับ ยินดีต้อนรับ! คุณคงจะเป็นซ่งหยูฉิง ประธานโรงพยาบาลซ่งใช่ไหม? มีเสน่ห์สมคำร่ำลือจริงๆ! ผมคือผู้อำนวยการฝ่ายการตลาดของเครือบริษัทหลิน ชื่อหยางหวู่ ยินดีที่ได้รู้จัก!”
“สวัสดีผู้อำนวยการหยาง!”
ทั้งสองจับมือกันอย่างเป็นกันเอง จากนั้น ทีมของซ่งหยูฉิงก็ถูกเชิญเข้าไปในโถงต้อนรับของเครือบริษัทหลิน
หลังจากดื่มชาสักถ้วย ก็เข้าสู่หัวข้อหลัก
“ประธานซ่ง นายน้อยของเราได้สั่งการลงมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ว่าให้ทำตามที่คุณขอ สามารถซื้ออุปกรณ์ทางการแพทย์ชุดนี้แบบค้างชำระได้ ส่วนดอกเบี้ยจะคำนวณตามดอกเบี้ยของธนาคาร”
หลังจากที่ซ่งหยูฉิงอ่านสัญญาเสร็จแล้ว เธอก็พยักหน้า “ฉันยินดีรับเงื่อนไขและทำตามสัญญา”
“ขอบคุณประธานซ่ง! ส่วนเรื่องอุปกรณ์ทางการแพทย์ที่คุณต้องการ ทางเราเริ่มจัดเตรียมแล้ว พรุ่งนี้จะนำไปส่งให้ที่โรงพยาบาล และวันต่อไปคุณสามารถใช้งานมันได้เลย!”
ซ่งหยูฉิงพอฟังก็ประหลาดใจมาก “ไวขนาดนั้นเลยเหรอ?”
ตามปกติแล้วอุปกรณ์ทางการแพทย์ขนาดใหญ่ที่พวกเขาซื้อ แค่เฉพาะการขนส่งก็กินเวลากว่าสองถึงสามวันแล้ว ไหนจะติดเรื่องหลังจากของมาถึง ต้องทำการประกอบต่างๆนาๆอีก รวมๆทั้งหมดแล้วสมควรกินเวลาราวๆหนึ่งสัปดาห์
แต่อีกฝ่ายกลับทำทุกอย่างเสร็จภายในสองวัน มันช่วยประหยัดเวลาให้เธอได้มากจริงๆ
“เพราะนายน้อยกำชับมาเป็นพิเศษ! เขาบอกว่าต้องให้คุณได้ใช้อุปกรณ์ทางการแพทย์โดยเร็วที่สุด จะได้สร้างรายได้และลดแรงกดดันทางการเงินที่กำลังประสบปัญหาอยู่ในตอนนี้”
ซ่งหยูฉิงพอฟัง ก็รู้สึกอบอุ่นหัวใจ
“นอกจากนี้ นายน้อยยังบอกอีกว่า ถ้าคุณไม่รู้จะจัดการกับพวกอุปกรณ์การแพทย์ชุดเก่ายังไง สามารถส่งมอบให้กับทางเราได้ ทางเรายินดีมอบข้อเสนอซื้อต่อในราคาที่คุณพอใจ”
“จริงเหรอ?” ดวงตาของซ่งหยูฉิงเป็นประกาย
รู้ไว้เถอะว่า อุปกรณ์เก่าที่ว่านี้ล้วนแล้วแต่เป็นอุปกรณ์ทางการแพทย์! มันไม่สามารถทิ้งง่ายๆเหมือนขยะทั่วไป จะต้องนำไปขายต่อให้บริษัทอื่นอย่างเหมาะสม และมีเพียงไม่กี่บริษัทที่มีคุณสมบัตินี้
ซึ่งทุกบริษัทที่รับซื้อต่อล้วนกดราคา!
ดังนั้นจนถึงตอนนี้ ซ่งหยูฉิงจึงยังไม่ได้ข้อสรุปว่าจะขายต่อให้กับบริษัทไหน
อุปกรณ์ขนาดใหญ่เหล่านี้ใช้ทั้งพื้นที่และเงินทุน มันสร้างความรำคาญใจแก่เธอไม่น้อย
อย่างไรก็ตาม หากเครือบริษัทหลินยินดีซื้อต่อและให้ราคาที่น่าพอใจ นั่นคงช่วยเบาแรงได้มาก
“ประธานซ่ง พวกเราจะโกหกคุณไปทำไม?” ผู้อำนวยการหยางยิ้มเจื่อน “ถ้าคุณตกลง เราจะส่งคนไปรับอุปกรณ์เก่าพวกนั้นให้ทันที”
“ขอบคุณผู้อำนวยการหยาง ขอบคุณน้ำใจที่บริษัทของคุณมอบให้กับเรา!”
ซ่งหยูฉิงไม่คิดว่าการเดินทางครั้งนี้จะราบรื่นขนาดนี้
ใช้เวลาแค่หนึ่งถ้วยชา ทุกอย่างก็เสร็จสิ้นแล้ว
อีกทั้งยังสามารถโล๊ะอุปกรณ์เก่าๆที่กวนใจออกไปได้ในราคาดีอีกด้วย
ทั้งหมดทั้งมวลนี้ ต้องขอบคุณคนๆเดียว
“ไงก็เถอะ แล้วคุณชายของพวกคุณอยู่ไหน ทำไมฉันไม่เห็นเขา?”
“นายน้อยของเรา…” ผู้อำนวยการหยางยิ้มเจื่อน “คิดว่าตอนนี้ ... เขาคงยังไม่ตื่น! ถึงเขาจะมีชื่ออยู่ในเครือบริษัทเรา แต่ยังไม่มีเลยซักวันที่เขาเข้างานก่อนเที่ยง! ท่านประธานกับคุณผู้หญิงเองก็กังวลเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน”
“บางทีเขาแค่ชอบนอนดึกเลยตื่นสายมากกว่า” ซ่งหยูฉิงปิดปากหัวเราะ “ฝากบอกท่านประธานกับคุณผู้หญิงว่าไม่ต้องกังวลเลย เพราะจริงๆแล้วลูกชายของพวกเขาเป็นคนที่โดดเด่นมาก แค่อาจติดเล่นสนุกไปหน่อย”
“ผมก็หวังว่าอย่างนั้น!” ผู้อำนวยการหยางถอนหายใจ ในฐานะสมาชิกอาวุโสของบริษัท เขาไม่อยากให้เครือบริษัทหลินต้องล่มสลายเพราะทายาทเพียงคนเดียว!
หลังจากทำทุกอย่างเสร็จแล้ว ซ่งหยูฉิงก็ออกจากเครือบริษัทหลินอย่างสบายใจ
ระหว่างทางกลับ เธออดหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาไม่ได้ แล้วส่ง Wechat ออกไป
ซ่งหยูฉิง: วันนี้ฉันมาที่เครือบริษัทของคุณ ทุกอย่างลุล่วงไปได้ด้วยดี ขอบคุณนะ!
หลินเป่ยฝาน: ยินดีด้วย! (อีโมจิยิ้ม)
ซ่งหยูฉิง: หือ? ตอบกลับเร็วจัง ไม่ใช่ว่าคุณยังหลับอยู่เหรอ?
หลินเป่ยฝาน: ผมตื่นแล้ว เพราะมีเรื่องกวนใจ!
ซ่งหยูฉิง: อะไรที่กวนใจคุณอยู่?
หลินเป่ยฝาน: เรื่องเงิน! ช่วงนี้ผมค่อนข้างช็อต ทำอะไรก็ลำบากไปซะหมด!
ซ่งหยูฉิง: ลูกเศรษฐีอย่างคุณเนี่ยนะขาดเงิน (อีโมจิสงสัย)
หลินเป่ยฝาน: ทำไมจะไม่ล่ะ? พ่อแม่ผมไม่อยากให้ผมไปงานปาร์ตี้ เลยปิดบัตรเครดิตของผม ตอนนี้เหลือใช้แค่เงินในบัตรบัญชีเงินฝากไม่ถึงล้านหยวน แค่จ่ายค่ากินอยู่ยังไม่พอใช้เลย! (อีโมจิร้องไห้)
ซ่งหยูฉิง: สมควรแล้วล่ะ ชอบเที่ยวดีนักนี่ (อีโมจิหัวเราะ)
หลินเป่ยฝาน: ...
ซ่งหยูฉิง: เอาล่ะๆ ในเมื่อคุณไม่มีเงิน งั้นวันนี้ฉันจะเลี้ยงข้าวเอง! แต่บอกก่อนนะว่าแค่มื้อเย็นที่ตกลงกันเท่านั้น และห้ามเลือกสถานที่ที่มันวุ่นวาย เข้าใจไหม?
หลินเป่ยฝาน: สถานที่วุ่นวายที่คุณพูดถึง มันคือที่แบบไหนกันล่ะ? ผมเพิ่งจบชั้นอนุบาลเมื่อ ... 180 เดือนที่แล้วเอง ยังไม่ค่อยประสีประสาเท่าไหร่นัก (อีโมจิน่ารัก)
ซ่งหยูฉิง：……
ซ่งหยูฉิง: หยุดแกล้งฉันได้แล้ว แค่ตอบมาว่าตกลงรึเปล่า (อีโมจิโกรธ)
หลินเป่ยฝาน: ก็ได้ๆ! ทุกอย่างแล้วแต่คุณหนู จากนี้ไปผมคือคนของคุณ ได้โปรดเมตตาผมด้วย (อีโมจิเขินอาย)
ซ่งหยูฉิง：……
