บทที่ 336 - หอมกลิ่นอะนีโมนี่(6)

บทที่ 336 - หอมกลิ่นอะนีโมนี่(6)

บทที่ 336 - หอมกลิ่นอะนีโมนี่(6) ผมเคาะประตูห้องของลอร่า แต่ไม่มีเสียงตอบกลับมา แม้ผมประกาศชื่อตัวเองให้ลอร่าได้ยินซ้ำๆ แต่ถึงอย่างนั้น ความอับอายและความรู้สึกผิดนั้นเป็นอารมณ์ที่รุนแรงที่สุดที่กลืนกินจิตใจมนุษย์ ณ ตอนนี้ลอร่าโดนสองอารมณ์ดังกล่าวร้อยรัดไว้แน่น นาม ‘ดันทาเลี่ยน’ นั้นเป็นกลุ่มก้อนการห...