บทที่ 2 ตัวเอกคนแรกปรากฏตัว เขาก็เกิดใหม่เหมือนกัน!
บทที่ 2 ตัวเอกคนแรกปรากฏตัว เขาก็เกิดใหม่เหมือนกัน!
พอดื่มไวน์ไปได้ครึ่งขวด ในที่สุดบทสนทนาก็เข้าสู่ประเด็นสำคัญ
ซ่งหยูฉิงวางช้อนส้อมลง กล่าวด้วยน้ำเสียงคาดหวังและอ้อนว้อน “คุณชายหลิน ที่คราวนี้ฉันเชิญคุณมา เพราะมีเรื่องสำคัญอย่างหนึ่งต้องการขอความช่วยเหลือ”
“มีอะไรก็บอกมาเถอะ ถ้าช่วยได้ผมยินดีช่วย” หลินเป่ยฝานก็วางช้อนส้อมลงเช่นกัน เริ่มตั้งใจฟัง
“คือแบบนี้ ...” ซ่งหยูฉิงอธิบายปัญหาที่เธอพบในโรงพยาบาล “เป็นปัญหาด้านเงินทุน! ทุนของโรงพยาบาลเราตอนนี้ค่อนข้างฝืดเคือง แต่จำนวนอุปกรณ์การแพทย์ที่ต้องซื้อนั้นค่อนข้างมาก ราคาพุ่งสูงถึง 120 ล้าน! ถ้าดึงเงินที่สำรองไว้ออกมา มันจะส่งผลกระทบต่อการดำเนินงานของโรงพยาบาลเรา”
“เพราะงั้น ... ฉันเลยอยากซื้ออุปกรณ์แพทย์ชุดใหม่โดยการค้างชำระเอาไว้ก่อน หวังว่าคุณชายหลินจะช่วยเราได้ แต่ฉันสัญญา! รับรองว่าภายในครึ่งปี พวกเราจะคืนยอดค้างชำระทั้งหมดให้คุณ และเพิ่มยอดดอกเบี้ยโดยคำนวณตามดอกเบี้ยเงินกู้ของธนาคารด้วย!”
หลินเป่ยฝานพยักหน้า “ตกลง ผมจะจัดการเรื่องนี้ให้”
ว่าแล้วเขาก็หยิบมือถือขึ้นมา แล้วพิมพ์ส่ง wechat ออกไปสามสี่ข้อความ
หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็วางโทรศัพท์และกล่าวว่า “ผมได้ติดต่อผู้อำนวยการฝ่ายการตลาดแล้ว พวกเขาบอกว่าไม่มีปัญหา พรุ่งนี้คุณแค่นำบัตรประจำตัวของคุณมาที่เครือบริษัทของเรา แล้วทำตามขั้นตอนก็พอ”
“แค่นี้เองหรือ?” ซ่งหยูฉิงทำหน้างง
“ใช่แล้ว แค่นี้เลย ก็มันไม่ใช่เรื่องยากอะไร”
“แต่คุณไม่มี ... ข้อเรียกร้องอื่นๆเลยเหรอ?” ซ่งหยูฉิงไม่อยากจะเชื่อ ถ้าเป็นไปตามข่าวลือ เขาต้องขอให้เธอทำอะไรบางอย่างเป็นการตอบแทนแน่ๆ
หลินเป่ยฝานเพียงหัวเราะฮะฮ่า “ข้อเรียกร้องอะไร? ในเมื่อเราทั้งคู่ต่างได้ผลประโยชน์ ผมเอาของให้คุณ คุณจ่ายดอกเบี้ยให้ผม ธุรกิจมันก็แค่นี้ไม่ใช่เหรอ? และอีกอย่าง ผมเชื่อว่าโรงพยาบาลซ่งภายใต้การบริหารของคุณ ไม่นานต้องผ่านพ้นวิกฤตไปได้ ถึงเวลานั้น พกเราจะได้ทำธุรกิจใหม่ร่วมกันอีกไง!”
“ต้องได้ร่วมธุรกิจกันอีกแน่นอน! แต่ตอนนี้ฉันขอดื่มอวยพรเพื่อขอบคุณในความจริงใจของคุณสักแก้ว” ซ่งหยูฉิงชูแก้วไวน์แดงขึ้นด้วยความปิติยินดี
หลินเป่ยฝานชูแก้วไวน์แดงขึ้นเช่นกัน “ดื่ม!”
พอสิ่งสำคัญได้รับการแก้ไข ทั้งคนทั้งร่างของซ่งหยูฉิงก็ผ่อนคลายลง มือดั่งหยกสลักที่ถือแก้วส่ายไวน์ข้างในไปมาเบาๆ สายตามองหลินเป่ยฝานด้วยรอยยิ้ม
“มิสเตอร์หลิน ฉันมั่นใจแล้วว่าคุณไม่เหมือนกับในข่าวลือ”
“แล้วข่าวลือของผมเป็นยังไง?”
“คนในเมืองเล่ากันว่าคุณเป็นลูกคนรวยที่โง่เขลางมงาย ดื่มเหล้าทั้งวัน ได้แต่ขอเงินจากพ่อแม่ แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะไม่ใช่อย่างนั้น! การกระทำของคุณทำให้ฉันรู้สึกเหมือนกำลังคุยกับสุภาพบุรุษที่อ่อนโยน เหมือนกำลังคุยกับนักวิชาการที่มีความรู้ เหมือนกำลังคุยกับคนแก่ที่มองทะลุทุกอย่าง ...”
ซ่งหยูฉิงส่ายหัว “ความรู้สึกที่คุณมอบให้ฉันมันแปลกมาก! ช่วยบอกทีได้ไหมว่าแบบไหนกันแน่คือตัวตนที่แท้จริงของคุณ?”
หลินเป่ยฝานยิ้ม “ทั้งหมดที่คุณพูดมาคือตัวผม”
ซ่งหยูฉิงตกใจ “ทั้งหมดเลย? ทั้งเรื่องที่ดีและไม่ดี?”
“ใช่ ลูกคนรวยที่โง่เขลางมงายคือผม สุภาพบุรุษที่อ่อนโยนคือผม นักวิชาการที่รอบรู้คือผม คนแก่ที่มองทะลุทุกสิ่งก็คือผม ผมจะเป็นใครก็ได้! คนอื่นจะมองยังไงผมไม่สน! นั่นเพราะผมไม่ได้มีชีวิตอยู่เพื่อพวกเขา!”
หัวใจของซ่งหยูฉิงสั่นไหว ปรากฏว่าที่แท้เขาเป็นชายที่ใช้ชีวิตอย่างตรงไปตรงมา!
ไม่รู้ว่าทำไม พอเห็นผู้ชายตรงหน้า หัวใจเธอคล้ายเต้นแรงขึ้น เวลาพูดเริ่มมีท่าทีเอียงอาย “คุณชายหลิน ต่อไปไม่ต้องเรียกฉันคุณหนูซ่งแล้วนะ มันห่างเหินเกินไป! เรียกฉันว่าหยูฉิงก็พอ หรือจะเรียกันพี่สาวซ่งก็ได้ เพราะฉันอายุมากกว่าคุณ ฮี่ ฮี่”
“งั้นคุณก็เลิกเรียกผมคุณชายหลิน แค่เรียกชื่อผมตรงๆ หรือเรียกว่าเสี่ยวฝาน(ฝานน้อย) ก็ได้”
“ได้! เรามาเพิ่ม wechat กัน ต่อไปจะได้ติดต่อกันสะดวกๆ”
ทั้งหมดก็ประมาณนี้ ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองก้าวข้ามจากคนแปลกหน้ากลายมาเป็นเพื่อนกัน
จากนั้น บทสนทนาของทั้งคู่ก็เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและเริ่มทานข้าวกันต่อ
อย่างไรก็ตาม หลินเป่ยฝานมักชำเลืองมองไปทางประตูร้านอยู่บ่อยครั้ง
เหตุใดตัวเอกเซียวเฉินยังไม่มา?
อีกด้านหนึ่ง ชายหนุ่มรูปหล่อที่สวมหมวกกับแว่นกันแดดกำลังซ่อนตัวอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล ดวงตาทั้งคู่ของเขาตอนนี้ลุกเป็นไฟ
“ช่างเป็นคู่สุนัขที่เหมาะสมกับเสียจริง! ในชีวิตใหม่ก็กลับมาตัวติดกันอีกแล้ว! โดยเฉพาะนังบ้าซ่งหยูฉิง เห็นๆกันอยู่ว่าเธอเป็นคู่หมั้นของฉัน แต่ดันไปยุ่งกับหลินเป่ยฝาน ช่างหน้าไม่อาย! ในชีวิตใหม่นี่แหละ ฉันจะทำให้พวกแกทั้งคู่ไม่พบจุดจบที่ดี!”
ตัวเอกคนนี้คือเซียวเฉิน ผู้สืบทอดหมอเทวะแห่งหุบเขากุ่ย ขณะเดียวกันก็เป็นตัวเอกที่คู่กับซ่งหยูฉิงอีกด้วย
ใช่แล้ว เขาก็กลับมาเกิดใหม่เช่นกัน
กลับมาเกิดใหม่ในช่วงเวลาที่เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราว
เมื่อฝีมือการรักษาของเขาเข้าขั้น เจ้าตัวก็ลงจากหุบเขาเพื่อมาพบคู่หมั้นของตัวเอง
แม้จะไม่ได้เจอกันช่วงยังเด็ก ทว่าเมื่อได้เห็นซ่งหยูฉิงตั้งแต่ครั้งแรก เขาก็ยึดถือว่าอีกฝ่ายเป็นผู้หญิงของตัวเองแล้ว
หลังจากนั้นก็รอผู้หญิงของตัวเองออกจากบ้าน แล้วแอบสะกดรอยตามมาตลอดทาง
แต่เมื่อแอบตามมาถึงภัตตาคาร เขากลับพบว่าผู้หญิงของตัวเองกำลังหัวเราะพูดคุยกับชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งอย่างสนิทสนม
ดังนั้นจึงเกิดความอิจฉา และตัดสินใจลงมือ
เดิมคิดว่าด้วยความสามารถของตัวเองที่เป็นถึงผู้สืบทอดแห่งหุบเขากุ่ย จะสามารถกำจัดศัตรูหัวใจได้อย่างง่ายดาย
แต่ที่ไหนได้ หลังจากประมือกันหลายครั้ง ล้วนเป็นเขาที่ถูกบดขยี้ฝ่ายเดียว พ่ายแพ้อย่างกู่ไม่กลับ!
ผู้หญิงของเขา ซ่งหยูฉิงค่อยๆตีตัวออกห่าง สุดท้ายโผเข้าสู่อ้อมอกของอีกฝ่าย และเขานึกไม่ออกจริงๆ เห็นอยู่ชัดๆว่าหลินเป่ยฝานเป็นลูกคนรวยที่โง่เขลาและไม่มีความรู้ แต่เหตุใดอีกฝ่ายถึงร้ายกาจขนาดนี้?
โชคดีที่พระเจ้าให้โอกาสเขามาเกิดใหม่!
เขาในฐานะตัวเอกได้กลับมาเกิดใหม่อีกครั้ง! และรู้พล็อตเรื่องทั้งหมด!
ในชีวิตนี้นี่ เขาไม่เชื่อหรอกว่าตัวเองจะสู้หลินเป่ยฝานไม่ได้!
“ฉันเซียวเฉินขอสาบาน!”
“ชีวิตนี้ ฉันจะทำให้หลินเป่ยฝานต้องชดใช้!”
“ฉันจะทำให้แกต้องสิ้นเนื้อประดาตัว!”
“ฉันจะทำให้แกไปนอนเป็นขอทานอยู่ข้างถนน!”
“ฉันจะทำให้แกต้องเจ็บปวดยิ่งกว่าที่ฉันเคยได้รับเป็นสิบเท่า!”
“และซ่งหยูฉิง ต้องเป็นของฉันเท่านั้น!”
หลังจากสาบานแล้ว เขาก็จ้องทั้งสองคนด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
นี่เป็นพล็อตที่สำคัญมาก ในพล็อตนี้ ทั้งคู่จะร่วมงานกันหลังรับประทานอาหารค่ำ ขณะเดียวกันก็พัฒนาความสัมพันธ์อย่างรวดเร็ว
ดังนั้นเขาต้องขัดขวางการร่วมมือกันในครั้งนี้! เพื่อลดโอกาสที่ทั้งสองคนจะติดต่อกัน
ส่วนเรื่องที่ว่าจะขัดขวางอย่างไร เซียวเฉินมีวิธีอยู่แล้ว นั่นคือการทำให้หลินเป่ยฟานป่วย!
และจะดีมากถ้าป่วยหนัก!
หากทำสำเร็จ ตระกูลหลินก็จะโทษซ่งหยูฉิง การร่วมมือกันหลังจากนี้ก็เป็นอันล้มเหลว!
ซ่งหยูฉิงกับตระกูลซ่งจะตกอยู่ในภาวะวิกฤติ ถึงตอนนั้นเขาในฐานะตัวเอกก็จะฉวยโอกาสก้าวเข้ามา แล้วอาศัยวิชาแพทย์ที่ท้าทายสวรรค์คว้าใจสาวงามและได้รับการสนับสนุนจากตระกูลซ่ง!
ขณะนี้ทั้งสองฝ่ายยังไม่รู้จักกัน แผนการอันสมบูรณ์แบบถึงเวลาลงมือแล้ว!
เมื่อได้ข้อสรุปในใจ เซียวเฉินกำเข็มวิเศษในมือแน่น
วิชาแพทย์นั้นสามารถช่วยคนได้ แต่ก็สามารถฆ่าคนได้เช่นกัน!
ขอแค่แทง ‘เข็ม’ นี้เข้าไปในผิวหนังของหลินเป่ยฝานได้ ทุกอย่างก็เป็นอันเสร็จสิ้น!
ไม่รอช้า เซียวเฉินแกล้งทำเป็นแขกขี้เมา เดินโซซัดโซเซเข้ามา
เนื่องจากการเคลื่อนไหวนี้ค่อนข้างเตะตา หลินเป่ยฝานจึงหันศีรษะไปมอง แล้วก็ต้องประหลาดใจ
‘ตัวเอกเซียวเฉินมาแล้ว? แต่ทำไมถึงมาในสภาพนี้?’
‘ช่างเหอะ จะมาสภาพไหนก็ไม่สำคัญ ในเมื่อมันมาแล้ว ก็ถึงเวลาทดสอบคำสาปของพรซักที!’
“พอคิดแล้วก็รู้สึกตื่นเต้นหน่อยๆแฮะ!”
หลินเป่ยฝานแทบรอไม่ไหว ขับเคลื่อนความคิดในใจ
‘ระบบ ฉันอยากขอพร .... ’
