บทที่ 12 เหมยเหนียง ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ!
บทที่ 12 เหมยเหนียง ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ!
หลินเป่ยฝานหันหัวไปมอง และพบว่าพ่อบ้านตระกูลเดินมาพร้อมกับสาวสวยคนหนึ่ง รูปร่างของเธอสูงประมาณ 1.7 เมตร งดงามและมีเสน่ห์มาก เธอมาในชุดกระโปรงสั้นสีดำและเสื้อเชิ้ตสีม่วงยี่ห้อไม่ทราบยี่ห้อ แต่ภาพรวมดูแมตช์กันมาก เหมือนคนที่รู้เรื่องแฟนชั่นเป็นอย่างดี
ผิวของเธอมีความเป็นธรรมชาติมาก ใบหน้างดงามราวกับสวรรค์สร้าง ผมลอนสีข้าวโพด สวมแว่นกรอบดำ ดูสดใสและเย่อหยิ่งในเวลาเดียวกัน แต่แฝงไปด้วยความเย้ายวน
หลินเป่ยฝานรู้จักเธอคนนี้ เรียกว่าคุ้นเคยกันเลยก็ได้
เธอชื่อหลิวรู่เหมย เป็นเพื่อนสนิทของนางเอกซ่งหยูฉิง
แม้ว่าจะไม่ใช่นางเอกก็ตาม แต่ก็เป็นตัวละครสมทบหญิงที่สำคัญมาก
เธอมีความโดดเด่นในทุกด้าน มีรูปลักษณ์ที่น่าภาคภูมิใจ มีวุฒิการศึกษาที่น่าอิจฉา และยังมีความสามารถในการบริหารจัดการสิ่งต่างๆ ได้เป็นอย่างดี
เทียบกับนางเอกแล้ว สิ่งที่เธอขาดไปก็มีแค่โชคดีๆเท่านั้น
ในชีวิตก่อน เนื่องจากนางเอกซ่งหยูฉิงตามตื๊อหลินเป่ยฝานอย่างไม่ลดละ หลิวรู่เหมยเลยเกิดความไม่พอใจ จึงตอบรับคำเชิญของพ่อเขา รับงานมาเป็นเลขาส่วนตัว
จุดประสงค์คือเพื่อแอบอยู่ข้างกายเขา คอยรวบรวมหลักฐานแล้วเปิดโปงตัวตนที่แท้จริงของหลินเป่ยฝาน บีบให้ซ่งหยูฉิงยอมแพ้
แต่ผลลัพธ์น่ะเหรอ? พอเขากับเธอได้อยู่ด้วยกันมากขึ้น สุดท้ายเธอก็ตกเป็นของเขาเช่นกัน
หลิวรู่เหมยมักคอยให้คำแนะนำดีๆแก่หลินเป่ยฝานในการช่วยกำจัดพวกตัวเอก
นึกไม่ถึงว่าพอได้เกิดใหม่ในรอบที่สาม เธอจะมาอยู่ข้างกายเขาเร็วกว่าเดิม
‘เหมยเหนียง (ท่านแม่เหนียง) ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ!’
หลินเป่ยฝานมองความงดงามที่ยากจะหาผู้ใดเทียบก็เกิดรำลึกความหลังขึ้นมา จมหายไปในความคิด
ทางด้านหลิวรู่เหมย เธอเห็นแค่หลินเป่ยฝานพอเจอคนสวยก็ตาค้าง จึงแสดงท่าทีรังเกียจออกมา
นี่แหละพวกเพลย์บอย! ว่ากันว่าสุนัขยังไงก็เป็นสุนัขวันยังค่ำ มันไม่สามารถเปลี่ยนนิสัยการกินหรือการอึของตัวเองได้
หลิวรู่เหมยกล่าวเสียงเย็นเป็นน้ำแข็ง “สวัสดีคุณหลิน ฉันชื่อหลิวรู่เหมย จบปริญญาโทด้านการบริหารจากมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด และทำงานในธนาคารบลูเมาท์เทนอินเวสเมนท์มาสองปี”
“พ่อคุณจ้างฉันเป็นเลขาส่วนตัวให้คุณ คอยช่วยเหลือและรับผิดชอบงานบางส่วนของคุณ!”
“สวัสดีหลิวรู่เหมย ยินดีที่ได้รู้จัก” หลินเป่ยฝานพูดด้วยรอยยิ้ม
“แต่ฉันกลับไม่ยินดีซักนิดที่ได้พบคุณ! ขอพูดให้เคลียร์ก่อน ฉันจะรับผิดชอบเฉพาะเรื่องงานของคุณเท่านั้น แต่จะไม่ตามล้างตามเช็ดเรื่องเสื่อมเสียของคุณ! แล้วอีกอย่าง ถ้าคุณไม่สามารถทำให้ฉันพอใจได้ ฉันจะลาออกทันที!” หลิวรู่เหมยส่งเสียงฮึฮะ ไม่ไว้หน้าเขาเลย
“แน่นอน คุณมีอิสระที่จะทำอะไรก็ได้เหมยเหนียง!” หลินเป่ยฝานยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ
หัวรั้นไปเถอะ เดี๋ยวต่อไปก็หลงใหลได้ปลื้มฉันอยู่ดี!
หลิวรู่เหมยงง “เมื่อกี้คุณ ... เรียกฉันว่าอะไรนะ?”
“เหมยเหนียง! ในเมื่อคุณมาเพื่อช่วยจัดการงานผมให้เป็นระเบียบยิ่งขึ้น ฉะนั้นผมเลยขอยกย่องคุณเป็นเหมยเหนียง!”
หลิวรู่เหมยเหมือนแมวถูกเหยียบหาง เริ่มโวยวายว่า “คำ ‘เหนียง’ ไม่ใช่คำที่ดี! อย่าเรียกฉันเหมยเหนียง! ฉันมีชื่อเต็มว่าหลิวรู่เหมย!”
“เข้าใจแล้ว เหมยเหนียง!”
“ไม่! คุณไม่เข้าใจ จะเรียกฉันว่าเหมยเหมยก็ได้ คุณหนูหลิวก็ได้ หรือเลขาหลิวก็ได้! แต่ไม่เอาเหมยเหนียง!”
“เข้าใจแล้วเหมยเหนียง!”
“...”
หลังจากการโต้เถียงกันเล็กน้อย หลินเป่ยฝานยังคงไม่ยอมเปลี่ยนคำเรียก หลิวรู่เหมยเบิกตากว้าง จ้องเขานิ่งเหมือนต้องการฆ่าให้ตาย
พ่อบ้านประจำตระกูลเห็นว่าบรรยากาศเริ่มตึงเครียดเลยแทรกขึ้น “คุณหนูหลิว นายน้อยแค่ล้อคุณเล่น”
“ฉันรู้! แค่ไม่อยากยอมแพ้เขา!” หลิวรู่เหมยกัดฟัน “นายน้อย วันนี้ก็สายแล้ว ควรเริ่มงานกันได้แล้วมั้ง? ถ้าคุณขี้เกียจ ฉันจะรายงานเรื่องนี้กับนายท่านและคุณผู้หญิง! ถึงตอนนั้นก็เตรียมรับบทลงโทษจากพวกเขาได้เลย!”
หลินเป่ยฝานคิดอยู่ครู่หนึ่ง และพบว่าถึงเวลาเริ่มทำงานแล้วจริงๆ
เพื่อจัดการกับพวกตัวเอก อาชีพการงานก็มีผลเช่นกัน
“แล้วจะให้ผมทำงานอะไร?”
พ่อบ้านรีบพูดทันที “นายน้อย ท่านสามารถเลือกเข้าไปทำงานในตำแหน่งรองผู้อำนวยการในแผนกไหนของเครือบริษัทเราก็ได้ หรือจะไปรับตำแหน่งประธานในเครือบริษัทลูกก็ไม่มีปัญหา หลังจากทำผลงานได้ดี ค่อยขยับขึ้นไปตำแหน่งที่ใหญ่กว่าเดิม!”
นี่คือข้อได้เปรียบของลูกเศรษฐี เริ่มต้นปุ๊บก็ได้ตำแหน่งรองผู้อำนวยการหรือประธานบริษัทลูก ไม่รู้ว่าแซงหน้าคนธรรมดาไปตั้งกี่คน!
จุดสิ้นสุดของความพยายามตลอดชีวิตของคนธรรมดานับไม่ถ้วน มันเป็นเพียงจุดเริ่มต้นของเขา!
“ถ้าอย่างนั้น ฉันขอเลือกบริษัทหลินอินเวสเมนท์!”
เพราะสำหรับเขาผู้เกิดใหม่แล้ว ย่อมทราบข้อมูลที่จำเป็นมากมาย ดังนั้นธุรกิจการลงทุนจึงเป็นอะไรที่ง่ายและทำกำไรได้เร็วที่สุด!
เขามีความมั่นใจมาก ว่าจะรวยเร็วกว่าในชีวิตที่แล้ว!
“เข้าใจแล้วนายน้อย ทางเราจะจัดการให้ท่านโดยเร็วที่สุด!”
เมื่อเห็นว่านายน้อยตั้งใจจะเริ่มทำงานจริงๆจังๆ พ่อบ้านประจำตระกูลก็ดีใจมาก “เมื่อประจำตำแหน่งรองประธานสาขา ตามกฏของเครือบริษัทเรา รองประธานจะได้รับรถประจำตำแหน่ง เลขา กับบอดี้การ์ดคอยขับรถและคุ้มกัน!”
“แต่นายน้อยมีรถอยู่แล้ว เลขาก็มีแล้ว ดังนั้นเราต้องการบอดี้การ์ดกับคนขับรถ ท่านอยากให้พวกเราเลือกให้หรือไปดูด้วยตัวเอง?”
“ผมจะไปเอง”
หลินเป่ยฝานนึกได้ทันที ว่าในแผนกรักษาความปลอดภัยของเครือบริษัทเขา มีชายฉกรรจ์คนหนึ่งติดตามตนในชาติที่แล้ว และคนๆนี้ซื่อสัตย์มาก
ดังนั้นในครั้งนี้ หลินเป่ยฝานจึงยินดีให้โอกาสคนๆนั้นอีกครั้ง
