ท่านบรรพบุรุษจะรีบไปไหน กับ ระบบที่พึ่งพาไม่ค่อยจะได้

“ใคร?! ออกมานะ อย่ามาเล่นทำตัวเป็นผีแบบนี้” ชายหนุ่มลนลานหันมองไปรอบตัว แต่ก็ไม่พบอะไรภายในร้านนอกจากตัวเขา

“ออกมาสิเว้ย! ฉันไม่กลัวแกหรอก!” เขายังคงมองซ้าย มองขวา เพื่อหาต้นตอของเสียงต่อไป

[“หุบปากเสียที! ตอนนี้ระบบอยู่ในร่างกายของเจ้า เสียงที่ได้ยินก็มาจากร่างกายของเจ้า โวยวายไปก็มองไม่เห็นใครหรอก”] เสียงอันเย็นชาในตอนแรกตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงรำคาญ

“อ๊ะ... ระบบ! ระบบใช่ไหม ฉันจะรวยแล้ว ฉันจะพลิกชีวิต มีสาวๆห้อมล้อม นี่จะส่งรถ BENZ มาให้ไหม?” ชายหนุ่มถามออกมาด้วยความตื่นเต้น เขาจะมีนิ้วทองคำแล้วใช่ไหม?!

[“ไม่...ก่อนอื่นข้าขอแนะนำตัวสักนิด ข้าเป็นเพียงเศษเสี้ยววิญญาณที่เหลือทิ้งไว้ในภาพนี้ และผู้ที่จะเปิดออกได้จะต้องมีสายเลือดของข้าอยู่เท่านั้น ซึ่งเจ้าอยู่ในเงื่อนไขที่กำหนดพอดี”] เสียงในหัวกล่าวอธิบาย

“แล้วคุณเป็นใคร บรรพบุรุษของผมเหรอ?” ชายหนุ่มไม่เข้าใจว่ามันมีอะไรผิดปกติตรงไหน

[“นับว่าใช่ แม้จะห่างไกลกันมากหลายล้านปีก็ตาม ในภาพแผ่นนี้บรรจุระบบที่สามารถสุ่มสรรพสิ่งได้ ซึ่งแน่นอนไม่มีอะไรได้มาฟรี ๆ เจ้าลองคิดในใจว่าตรวจเช็กสถานะสิ”]

‘ตรวจเช็กสถานะ’ ชายหนุ่มลองทำตามดู

เย่เซวียน อายุ 20 ปี

[ร่างกาย] : โคตรขยะ

[พลังภายใน] : ไม่มี

[ความฉลาด] : เจ้าควรไปเริ่มเรียนอนุบาลใหม่

[ความสามารถ] : ยังไม่มีอะไรโดดเด่น

Xระบบสุ่มสรรพสิ่งX

สรรพสิ่งผันแปร (ระดับหนึ่ง) : สามารถสุ่มสิ่งต่าง ๆที่ไม่มีชีวิตให้เป็นอีกสิ่งที่อยู่ในหมวดหมู่ และชนิดเดียวกันได้ (ใช้ได้วันละหนึ่งครั้ง)

บิดเบือนวิถี (ระดับหนึ่ง) : ปรับเปลี่ยนหรือเพิ่มเติมคุณสมบัติ ลักษณะ สิ่งต่าง ๆที่ไม่ใช่รูปลักษณ์ภายนอกของสิ่งใด ๆก็ได้โดยการสุ่ม (ใช้ได้วันละหนึ่งครั้ง)

“อะไรกัน! ฉันสุขภาพแข็งแรงดีนะ อย่างน้อย ๆก็มั่นใจว่าพอจะต่อสู้กับคนอื่นได้ตัวต่อตัว” ชายหนุ่มโวยวายทันทีที่เห็นค่าสถานะของตัวเอง

เขามั่นใจว่าตัวเขามีร่างกายที่แข็งแรงดี เพราะเขาต้องทำงานทุกวัน ไหนจะต้องคอยแบกของขึ้นรถ ลงรถ ปัดกวาดเช็ดถู ยกของในร้าน มันทำให้ร่างกายของเขาสวมส่วนเป็นปกติ ถึงจะไม่ได้มีกล้ามเนื้ออะไร แต่ก็ไม่ได้อ้วนหรือผอมจนเกินไป มันอยู่ในเกณฑ์ปกติด้วยซ้ำ!

“ไอ้พลังภายในฉันเข้าใจ แต่ความฉลาดนี่อะไร?! ฉันเรียนจบชั้นมัธยมเลยนะ ทำไมถึงบอกให้ไปเรียนอนุบาลใหม่!!” เขาไม่ยอมรับ! นี่มันไม่ยุติธรรม!!

[“มันเป็นการประเมินโดยอัตโนมัติ มาตรฐานนี้ใช้เปรียบเทียบกับดวงดาวนับล้านดวงเป็นเกณฑ์ โดยปกติแล้วถ้าเป็นนักกีฬาในโลกของเจ้าก็จะถูกจัดร่างกายไว้ที่ระดับต่ำเท่านั้น ส่วนความฉลาดก็ตามนั้น โลกของเจ้ามันก็ถูกจัดอยู่ในอันดับล่างๆอยู่แล้ว ไม่ต้องไปใส่ใจนักหรอก”] เสียงนั้นตอบกลับมา เขาไม่รู้ว่าควรจะดีใจใช่ไหม ? โลกใบนี้มันด้อยขนาดนั้นเลยเหรอ?

“แล้วระบบที่มีให้นี่มันใช้ยังไง ?” ชายหนุ่มเริ่มทำใจได้บ้างแล้ว เลยถามสิ่งที่สงสัยออกมา

[“ก็ตามที่มันอธิบายไว้ เจ้าลองหาของอะไรสักอย่างมาทำการสุ่มสิ”] เสียงในหัวตอบกลับมา เขาเลยเดินไปเลือกของที่อยู่ภายในร้าน

“ไหอันนี้ปู่บอกว่าได้มาจากเพื่อน เราก็ไม่รู้ด้วยว่ามันมีค่าไหม แต่ใครเข้าร้านมาก็ไม่สนใจมันทั้งนั้น ถึงความจริงจะแทบไม่มีใครซื้ออะไรในร้านเลยก็เถอะ” ชายหนุ่มหยิบไหอันหนึ่งที่ตั้งไว้ขึ้นมาดูก่อนจะวางมันกลับไป

“ใช้ได้แค่วันละครั้ง แถมยังเป็นการสุ่ม งั้นก็ต้องเอาของที่ดีที่สุดมาใช้ มันจะได้กลายเป็นของล้ำค่า! เรานี่มันฉลาดจริงๆ!!” ชายหนุ่มกล่าวออกมาด้วยความดีใจที่ตัวเขานึกอะไรแบบนี้ออกมาได้

“อยู่ไหน! อยู่ไหน ๆ” เขาวิ่งวุ่นไปทั่วร้าน รื้อทุกลิ้นชัก ประตูตู้ที่มี หาอยู่นานก็ยังไม่เจอสักที

ผ่านไปราว ๆ ครึ่งชั่วโมง ในที่สุดเขาก็ได้แผ่นหยกสีเขียวอมขาว ขนาดเท่าอุ้งมือเด็กที่ถูกวางไว้ในกองหนังสือบนห้องนอนมาถือไว้ในมือ

“ไอ้นี่แหละ! หยกชั้นดีที่เรายอมเสียเงินไปหมื่นหยวนเพื่อซื้อมา คนขายบอกว่าถ้าเอามันไปประมูลจะต้องขายได้อย่างน้อยห้าหมื่นหยวน! แต่เพราะเขารีบใช้เงินเลยขายให้เรามา” ชายหนุ่มกล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น เขาจำได้ดีว่าวันนั้นไปเดินตลาดโบราณแล้วเจอหยกแผ่นนี้เข้า ความสวยงามและสัมผัสของมันต้องเป็นของดีแน่นอน! เขาเลยกัดฟันซื้อมันมา

[“...เฮ้อ”] เสียงถอนหายใจดังขึ้นด้วยความเหนื่อยใจ ทำไมสายเลือดของมันถึงโง่ขนาดนี้นะ ของในมือนั่นก็แค่หยกชั้นต่ำที่สุดของดาวดวงนี้ก็เท่านั้นเอง ถึงมันจะเป็นเพียงแค่เศษเสี้ยวที่เหลืออยู่ทำให้มีความทรงจำแค่บางส่วน แต่ก็จำไม่ได้ว่ามีสายเลือดที่โง่ขนาดนี้

แต่ในความเป็นจริงจะว่าเย่เซวียนโง่เขลาก็ไม่ถูกไปซะทีเดียว เพราะเพียงแค่เติบโตมาอย่างไร้เดียงสา แทบไม่ได้เจอสังคมอะไรนัก วัน ๆ นอกจากอยู่กับปู่ก็มีแค่ไปโรงเรียนแล้วกลับมาเฝ้าร้าน นอกจากนั้นก็ไปส่งอาหารเท่านั้นเอง

“แล้วต้องทำยังไงถึงจะสุ่มได้ล่ะ ?” ชายหนุ่มกล่าวถามออกมาอีกรอบ

[“เจ้าก็... ข้าต้องไปแล้ว หลังจากนี้มีอะไรเจ้าก็พูดคุยกับระบบอัตโนมัติเอานะ โชคดีสายเลือดของข้า”] ยังไม่ทันที่จะตอบคำถามเสร็จ เสียงในหัวเขาก็หายไปซะอย่างนั้น! นี่มันไร้ความรับผิดชอบเกินไปไหม ?

“ท่านบรรพบุรุษ! ท่านบรรพบุรุษษ!!” ชายหนุ่มพยายามตะโกนเรียน แต่ก็ไม่มีใครตอบกลับมา

[“ติ๊ง.....กำลังโอนสายการสนทนา”] หลังผ่านไปได้ประมาณห้านาที ก็มีเสียงผู้หญิงไร้ความรู้สึกที่เขาได้ยินตอนได้รับระบบมาดังขึ้น

[“ระบบอัตโนมัติทำงาน”] เสียงนั้นยังคงดังต่อทำให้ชายหนุ่มมั่นใจว่าอย่างน้อยถึงวิญญาณบรรพบุรุษของเขาจะไปแล้วแต่เขาก็ยังมีระบบอยู่

“ฉันจะสุ่มหยกแผ่นนี้เป็นอย่างอื่นได้ยังไง ?” ชายหนุ่มถามสิ่งที่เขายังไม่ได้รับคำตอบทันที

[“ขอให้ผู้ใช้งานเพ่งไปยังสิ่งของที่ต้องการสุ่มแล้วเรียกใช้ฟังก์ชันที่ต้องการ ก็จะสามารถใช้งานได้เอง”] เสียงในหัวตอบกลับมา ทำให้ชายหนุ่มพอจะนึกภาพออก

“สรรพสิ่งผันแปร!” ชายหนุ่มเพ่งไปยังหยกในมือแล้วตะโกนออกมา

ทันใดนั้นหยกที่อยู่ในมือของเขาก็เปล่งแสงสีทองอร่ามออกมา มันเรืองแสงมากขึ้น มากขึ้น จนเขาต้องหันหน้าหนี

[“ติ๊ง! ขอแสดงความยินดี ท่านใช้หยกชั้นต่ำในการสุ่ม”]

[“ได้รับ หยกปลอม”]

“จะบ้ารึไงงงงงง”

สิ้นเสียงดังกล่าว ชายหนุ่มแทบจะเขวี้ยงแผนหยกในมือของเขาทิ้งให้รู้แล้วรู้รอด เขากรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด นี่เขาใช้เงินตั้งหมื่นหยวนซื้อมันมานะ! โอเคโดนหลอกให้ซื้อหยกชั้นต่ำที่ความจริงไม่กี่ร้อยหยวนในราคาหมื่นหยวนเขาก็ช้ำใจพอแล้ว

แต่นี่ ร้อยหยวนก็ไม่ได้คืน ได้หยกปลอมที่ราคาไม่ถึงสิบหยวน ? นี่มันระบบบัดซบอะไรกัน! ท่านบรรพบุรุษ ท่านโผล่มาหาหน่อยจะได้ไหม ? ผมสัญญาว่าจะไม่ต่อยหน้าท่านหรอก!!

“ระบบ ทำไมมันถึงสุ่มได้หยกปลอมล่ะ!” ชายหนุ่มพยายามสงบสติอารมณ์ลง แล้วถามระบบออกไป

[“เพราะมันเป็นการสุ่ม ทุกการสุ่มมีความเสี่ยง ขอให้ผู้ใช้งานโปรดทำความเข้าใจให้ดีก่อนดำเนินการ”]

ช็อค...นี่เขาโง่เองใช่ไหม

“อึก..ยังเหลืออีกฟังก์ชันนึงสินะ เอาวะ”

“บิดเบือนวิถี!” ชายหนุ่มเรียกใช้งานอีกฟังก์ชันของระบบทันที คราวนี้ไม่มีการเรืองแสง ไม่มีเอฟเฟคตระการตาใดๆเกิดขึ้น ทำเอาเขางงนิดหน่อยว่ามันได้ผลรึเปล่า

[“ติ๊ง! ขอแสดงความยินดี หยกปลอมได้รับคุณสมบัติเป็นยา”] เสียงของระบบดังขึ้น ทำให้ชายหนุ่มมึนงงว่าอะไรคือคุณสมบัติเป็นยา

[“ขอเพียงท่านนำหยกนี้ไปต้มกับน้ำ จะทำให้น้ำต้มหยกนั้นกลายเป็นยาวิเศษ รักษาอาการต่าง ๆในร่างกายให้หายได้ในหนึ่งวัน”] เหมือนจะรู้สิ่งที่ชายหนุ่มคิด ระบบอธิบายออกมาทันที

“โอ้ ฉันจะรวยแล้ว! แค่เอาหยกนี้ไปต้มแล้วขายยาวิเศษ แค่นี้ก็รวยไปทั้งชาติแล้ว!!” ชายหนุ่มฝันหวานถึงอนาคตที่จะเกิดขึ้น แต่ดันมีเสียงบางอย่างขัดขึ้น

[“หยกแผ่นนี้ใช้ต้มได้เพียงเก้าครั้ง”]

หมดกัน ความฝันของเรา...