ตอนที่ 86 ยาเม็ดบำรุงกำลัง (อ่านฟรี 06/09/2567)
“เสร็จสักที! เสียดายที่น้ำพวกนี้เก็บไปด้วยไม่ได้ แต่ก็ช่างเถอะ ไม่ได้จำเป็นมากนัก” มนุษย์ปลาสีดำกล่าวออกมาพลางมองไปยังสระน้ำที่ในอดีตมันเคยขุดร่วมกับเจ้านายของมัน
“ข้าทำตามที่เจ้าขอแล้วนะ! ยังไงก็อย่าลืมว่าถ้าพวกมันไม่เชื่อฟัง ข้าจะล้างสมองพวกมันซะ!” มันหันไปกล่าวกับมนุษย์ปลาทองที่ยืนอยู่ด้านข้างเสียงดัง ที่บริเวณโดยรอบมีโหลแก้วที่มีปลาใส่อยู่ถูกวางไว้เต็มไปหมด
“ไม่ต้องห่วงนะลูกพี่ ข้าจะเกลี้ยกล่อมพวกเขาเอง! ถ้ายังไงลูกพี่ช่วยอีกแรงด้วยอาจจะง่ายขึ้นก็ได้ขอรับ” มนุษย์ปลาทองตอบกลับไปเสียงอ้อมแอ้ม ทำให้มนุษย์ปลาสีดำได้แต่ถอนหายใจกับความไร้ประโยชน์ของลูกน้องมัน
“ก็ได้ ข้าทำให้พวกมันเชื่อฟังเจ้าแล้ว แต่ยังเหลือจิตสำนึกและความคิดดั้งเดิมอยู่ หลังจากนี้พวกมันจะเชื่อฟังคำสั่งของนางท่านมากที่สุด รองลงมาเป็นข้า ลำดับสุดท้ายก็เป็นเจ้า!” มนุษย์ปลาสีดำใช้ทักษะของมันก่อนจะกล่าวออกมา
“ขอบคุณขอรับ!” มนุษย์ปลาทองได้แต่ก้มหัวขอบคุณอีกฝ่ายด้วยความซาบซึ้ง
“ไปกันเถอะ!” มนุษย์ปลาสีดำกล่าวออกมาก่อนจะเดินนำไป
โดยพวกมันนำรถเข็นขนาดใหญ่ที่บรรทุกโหลแก้วใส่ปลาเอาไว้ตามไปด้วย มองดูแล้วก็ช่างแปลกตาสำหรับผู้คนที่พบเห็นยิ่งนัก
...
ภายในห้องพักผ่อนสุดหรูหราแห่งหนึ่ง
“ชาชั้นเลิศ ไม่คิดเลยว่าไอ้เด็กนอกคอกแบบเจ้านั่นจะมีของดีแบบนี้อยู่กับตัว” ชายกลางคนท่าทางเย่อหยิ่งผู้หนึ่งกล่าวออกมา
“นั่นสิขอรับ ข้าได้ยินว่ามีผู้แข็งแกร่งช่วยชีวิตมันเอาไว้ มันถึงรอดมาได้ ดูเหมือนจะได้ของดีติดตัวมาไม่น้อยเลยล่ะ” ชายอีกคนกล่าวเสริมสิ่งที่ชายเย่อหยิ่งพูดขึ้น
นับตั้งแต่ที่ซูไห่รอดชีวิตกลับมายังตระกูลได้ เขาก็ได้นำสิ่งที่ซื้อจากเถ้าแก่รายงานให้กับทางตระกูลทราบเกือบทั้งหมด นั่นจึงทำให้สถานะของเขาในตระกูลสูงยิ่งขึ้นไปอีก แต่การทำแบบนั้นย่อมมีผลกระทบอยู่แล้ว
พวกผู้สนับสนุนของผู้สืบทอดคนอื่นย่อมหาเรื่องมาใส่ร้ายเป็นเรื่องธรรมดา พวกเขาต่างอ้างว่าทำเพื่อตระกูลจึงยึดของที่ซูไห่นำมารายงานทั้งหมดไปเข้าส่วนกลาง ก่อนที่จะใช้ฐานะผู้อาวุโสในตระกูลแบ่งของเหล่านั้นไปใช้กันเอง
“จะว่าไปไอ้สิ่งนี้มันคืออะไรนะ ?” ชายท่าทางเย่อหยิ่งเปิดฝาขวดแก้วก่อนจะหยิบบางสิ่งออกมา มันมีลักษณะเป็นเม็ดทรงกระบอกเล็ก ๆ มีกลิ่นหอมของเนื้อสัตว์ชวนให้ลิ้มลอง
“เห็นเจ้าเด็กนั่นมันบอกว่าเป็นยาเม็ดบำรุงกำลังนะขอรับ ให้กินวันสามละเม็ดก็พอ ไม่งั้นอาจมีผลข้างเคียงได้” ชายที่นั่งอยู่ด้วยครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะกล่าวออกมา
ก่อนหน้านี้พวกเขาก็ได้ทดสอบของวิเศษที่ซูไห่นำมาด้วยทุกชิ้นแล้ว สิ่งที่เรียกว่ายาเม็ดบำรุงนี้เมื่อทานเข้าไปทำให้ร่างกายแข็งแกร่งขึ้นเล็กน้อย รวมถึงเลือดลมก็ได้รับการปรับเปลี่ยนด้วย
“จะว่าไป พวกเราก็กินไอ้ยาเม็ดนี่มาหลายวันแล้วนะ ท่านว่ามันจะมีผลข้างเคียงอะไรหรือไม่ ?” ชายเย่อหยิ่งกล่าวออกมาพลางหยิบยาเม็ดบำรุงกำลังเข้าปากไป
“ท่าน!... นั่นเกิดอะไรขึ้นกัน?!” ชายที่นั่งอยู่ข้างชายเย่อหยิ่งกล่าวออกมา เขาชี้ไปยังชายเย่อหยิ่งด้วยความตื่นตกหนก
“หืม? อะไรกัน?! ทำไมหน้าท่านถึงเป็นเช่นนั้น??” ชายเย่อหยิ่งกลับตกใจกับใบหน้าของอีกฝ่ายมากกว่า เขากล่าวออกมาด้วยความตกใจเช่นกัน
อ๊ากกกกกกกกกกก
...
ครึ่งหลัง
เกิดเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดดังขึ้นทั่วทั้งตระกูลซู แต่น่าแปลกใจที่มันกลับไม่ได้ดังออกไปนอกตระกูลซูเลยแม้แต่น้อย ไม่เพียงแต่เสียงจะไม่ดังออกไปภายนอกตระกูลซูเท่านั้น แค่ดังออกมาจากห้องที่เกิดเหตุยังเป็นไปไม่ได้เลย เหมือนกับว่าถูกบางอย่างปิดกั้นเอาไว้ไม่มีผิด
ภายในห้องส่วนตัวแห่งหนึ่งในตระกูลซู
“คุณชายขอรับ ดูเหมือนทุกอย่างจะเป็นไปตามแผน...” ชายชรากล่าวรายงานให้กับชายหนุ่มซึ่งกำลังนั่งจิบชาฟัง
“แบบนั้นก็ดีแล้ว ยังไงข้าก็ไม่เหลือความรู้สึกตกค้างอันใดแล้วด้วย” ชายหนุ่มที่นั่งจิบชาอยู่กล่าวออกมาอย่างเฉยชา เหมือนกับว่าเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นไม่ได้สำคัญกับเขาเลยแม้แต่น้อย
“คุณชาย... มั่นใจใช่ไหมขอรับว่าจะทำเช่นนี้” ชายชรายังคงกังวลอยู่ เขากล่าวถามออกมาอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ สิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นคงทำให้ตระกูลซูเกิดการเปลี่ยนแปลงที่คาดไม่ถึงเลยทีเดียว
“ธนูที่ถูกยิงออกไปแล้ว ไม่อาจคืนกลับมาได้หรอก เราทำได้แต่รอชมตอนจบของมันก็เท่านั้น” ชายหนุ่มตอบกลับชายชราไปพร้อมรอยยิ้ม
“ไปสั่งการให้คนของเราเตรียมตัวเอาไว้ ข้าคาดว่าคงจะเกิดเรื่องใหญ่ในตระกูลเร็ว” ชายหนุ่มกล่าวต่อไปอย่างเรียบเฉย ก่อนที่เขาจะวางถ้วยชาลง
“ข้าทราบแล้วขอรับคุณชาย” ชายชราโค้งตัวให้ชายหนุ่มก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป
“ข้าจะแก้แค้นพวกมันทุกตัวให้ได้ ท่านแม่จะต้องไม่เป็นอะไร...” เมื่อชายชราจากไปแล้ว ชายหนุ่มจึงเดินไปยังเตียงขนาดใหญ่ภายในห้องที่มีร่างของหญิงงานผู้หนึ่งนอนหลับอยู่ เขากุมมือหญิงนางนั้นก่อนจะกล่าวออกมาอย่างแผ่วเบา...
...
ผ่านไปหนึ่งชั่วยาม
“กรี๊ดดดด” เกิดเสียงกรีดร้องของสาวใช้นางหนึ่งดังขึ้นมาหลังจากที่นางจะเดินไปทำความสะอาดห้องตามปกติ แต่ภายในห้องนั้นกลับเต็มไปด้วยเลือดเปรอะเปื้อนเต็มผนังไปหมด!
“มีคนถูกลักพาตัว!!”
“คุณชายหนึ่งหายไป ไปตามหาเร็วเข้า”
เกิดความวุ่นวายขึ้นทั่วทุกแห่งในตระกูลซู เวลานี้เสียงโวยวายที่ไม่อาจเล็ดลอดออกไปจากห้องต่าง ๆ ได้กลับมาเป็นปกติอีกครั้งหนึ่ง มีผู้ฝึกตนวิ่งวุ่นวายกันเต็มไปหมด พวกเขาต่างมึนงงว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่!
“ปลาพวกนี้มันอะไร ? ทำไมผู้อาวุโสถึงหายตัวไปล่ะ ?” ผู้ฝึกตนคนหนึ่งกล่าวออกมาเมื่อเห็นว่าภายในห้องผู้อาวุโส
ผู้คนมากมายหายตัวไปจากตระกูลซูอย่างไร้ร่องรอย เหลือไว้เพียงคาบเลือดและปลาต่าง ๆ ที่ดิ้นไปมาอยู่บนพื้น แต่เหมือนจะไม่ใช่การลอบสังหารเพราะตะเกียงแห่งชีวิตของพวกเขายังคงสว่างอยู่ แปลว่ายังไม่ตายนั่นเอง
ภายในห้องโถงใหญ่ของตระกูลซู
“มีใครพอจะทราบบ้างว่ามันเกิดบ้าอะไรขึ้นกัน?!” ผู้อาวุโสคนหนึ่งตะโกนขึ้นด้วยความตื่นตะหนก
“ผู้อาวุโสหนึ่ง สอง ห้า คุณชายใหญ่ คุณชายรอง และผู้ฝึกตนอีกนับร้อยหายสาบสูญ ตอนนี้เราเหลือสมาชิกในสายตระกูลเพียงแปดร้อยคนเท่านั้น” ชายชราที่เป็นฝ่ายจัดการบุคลากรในตระกูลเปิดหนังสือรายชื่อก่อนจะกล่าวรายงานออกมา
“ไม่มีเบาะแสใด ๆ ว่าเป็นการต่อสู้กันหรือลักพาตัว พบเพียงคาบเลือดภายในห้องและปลาพันธุ์ต่าง ๆ เท่านั้น นี่มันบ้าอะไรกัน?!” ผู้ฝึกตนระดับสูงกล่าวออกมาด้วยความหงุดหงิด
“คุณชายสาม ท่านเป็นผู้สืบทอดสายตรงเพียงคนเดียวที่เหลือรอด ท่านมีข้อสงสัยอื่นใดหรือไม่ ?” มีผู้อาวุโสคนหนึ่งกล่าวออกมา เขานั้นให้การสนับสนุนคุณชายรองอยู่ ทำให้เขามองว่าคุณชายใหญ่และคุณชายสามดูน่าสงสัยที่สุด
แต่ในเมื่อเหลือเพียงคุณชายสามเพียงคนเดียว ผู้ต้องสงสัยก็มีคนเดียวยังไงล่ะ!
“ข้าก็ไม่ทราบเช่นกันขอรับ บรรดาทหารและคนรับใช้ของข้าก็ประสบเหตุเช่นเดียวกัน ถ้าท่านจะสงสัยข้าก็คงจะเกิดไปหน่อยนะขอรับ” ซูไห่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา
“อีกประการ ตั้งแต่ข้ากลับมาถูกยึดสิ่งล้ำค่าไปจนหมด ข้าก็ทำเพียงเฝ้าท่านแม่อยู่ภายในห้องเกือบตลอดเวลาก็เท่านั้น ท่านยังคิดว่าข้าจะกระทำการอันใดได้อีกรึขอรับ ?” ชายหนุ่มกล่าวออกมารวดเดียวจนทำให้ผู้อาวุโสที่กล่าวหาเขาได้แต่นิ่งเงียบไป
หรือจะไม่ใช่คุณชายสามจริง ๆ กันนะ?
