ตอนที่ 154 ร้าน(แห่ง)นี้ผมต้องการซื้อ
“งั้นคุณก็แค่บันทึกหมายเลขโทรศัพท์มือถือของผมไว้!”
“หากมีงานปาร์ตี้ในวันใด คุณก็แค่โทรมาหาผมโดยตรงก็พอแล้ว”
ซูเหวิน เขาจะรู้ถึงความคิดอันยุ่งเหยิงในใจของ คุณชายเหอ ไปได้อย่างไร ดังนั้นเมื่อเห็นอีกฝ่ายขอข้อมูลติดต่อของเขา เขาก็ให้ข้อมูลนั้นแก่เขาไป
ท้ายที่สุดแล้วหากคุณไม่มีหมายเลขโทรศัพท์ของคนอื่น ถึงตอนนั้นคุณก็ไม่สามารถติดต่อคนอื่นได้
และหลังจาก คุณชายเหอ กล่าวถึงหมายเลขโทรศัพท์ เขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีก
หลังจากที่เขาแอบรู้สึกภาคภูมิใจ เขาก็ได้พาสาวสวยที่อยู่ข้างๆ เขาจากไปพร้อมกับความไม่พอใจ
“เสี่ยวเหวิน ทำไมคุณถึงรับปากเขาไปร่วมงานปาร์ตี้ที่ว่านั่น”
เมื่อเห็นชายที่น่ารําคาญคนนั้นจากไปแล้ว ในที่สุด เซี่ย ซินเหยา ก็ถามความสงสัยในใจออกมา
“ไม่มีอะไรหรอก ผมเองแค่เห็นว่าผู้ชายคนนี้ปากไม่ดี และอย่างว่า.. งาช้างไม่เคยงอกออกจากปากสุนัข(1)”
“คราวนี้เขาเชิญผมเข้าร่วมงานปาร์ตี้ แน่นอนว่าเขาต้องมีแผนการบางอย่างเพื่อสร้างความสนุก และผมก็จะตอบแทนเขา ..เมื่อถึงเวลา”
ซูเหวิน ยกยิ้มขึ้นอย่างสงบ
เขาหาคำอธิบายดีๆ มาอธิบายไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงได้แต่งเหตุผลขึ้นมาลอยๆ
อย่างไรภารกิจครั้งนี้ก็ทําให้ เซี่ย ซินเหยา รู้สึกขมขื่น
จะเห็นได้ว่าเธอไม่ชอบ คุณชายเหอ คนนี้มาก..
เมื่อภารกิจนี้จบลง ดูเหมือนเขาต้องหาอะไรมาชดเชยให้กับเธอ
แต่เขาดูเหมือนจะประเมิน เซี่ย ซินเหยา ต่ำไป
แม้ว่า เซี่ย ซินเหยา จะไม่ชอบ คุณชายเหอ คนนี้มาก แต่ถ้าให้เข้าร่วมงานปาร์ตี้นี้กับเขา เธอก็ไม่ได้ว่าจะขัดอะไรขนาดนั้น
ท้ายที่สุดแล้ว ตั้งแต่เด็กจนโตเธอเคยไปเข้าร่วมงานเลี้ยง และงานปาร์ตี้น้อยครั้งที่ไหน?
และมีฉากไหนบ้างที่เธอไม่เคยเห็น?
“จริงสิ คุยกันมาตั้งนาน ผมยังไม่รู้เลยว่าผู้ชายคนนั้นชื่ออะไร และเขามีสถานะอะไร!”
ทันใดนั้น ซูเหวิน ก็นึกขึ้นได้ และกล่าวถามออกไป
“เขาชื่อ เหอ มู่เฉิน นายน้อยคนโตของ ตระกูลเหอ”
“และเฉิงชื่อ กรุ๊ป ของตระกูลเหอ ..ของพวกเขาก็เป็นบริษัทขนาดใหญ่ที่ติดอันดับ 500 อันดับแรกของโลก”
เซี่ย ซินเหยา อธิบายทันที
“500 อันดับแรกของโลก?”
ซูเหวิน ตกตะลึงเล็กน้อย
เยี่ยมมาก!
ไม่แปลกใจเลยว่าทําไม คุณชายเหอ ..คนนี้ถึงหยิ่งผยองได้ขนาดนี้ ดูเหมือนว่าภูมิหลังของเขาจะไม่ธรรมดาจริงๆ
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วมาก พริบตาเดียวเวลาก็ผ่านไปกว่า 30 นาทีนับตั้งแต่ ซูเหวิน พา เซี่ย ซินเหยา เข้ามาในร้านกาแฟ
ในขณะนี้ ซูเหวิน และเซี่ย ซินเหยา ดื่มกาแฟ และกินขนมอบเสร็จแล้ว
ซึ่งยังมีบางส่วนที่ยังไม่ได้ลองกินอีกมาก ซูเหวิน จึงขอพนักงานเสิร์ฟบรรจุหีบห่อให้
ขนมของที่นี่นี้รสชาติดีจริงๆ
เขาจึงเตรียมเอาไปให้เพื่อนร่วมห้อง และเพื่อนสนิทของ เสี่ยวเหยา ทั้งสองคนได้ลองชิมด้วย
หลังจากนั้นทั้งสองคนก็ออกจากร้านกาแฟไปด้วยกัน
แต่มีสิ่งหนึ่งที่ทําให้ ซูเหวิน คาดไม่ถึง…
ไม่นานหลังจากที่เขาเพิ่งออกจากร้านกาแฟ ก็มีสายโทรศัพท์แปลกๆ โทรเข้ามา เป็นสายจากบริษัทขนส่ง
อีกฝ่ายกล่าวว่า รถบ้าน Centurion RV ของเขาได้ถูกส่งมาถึงเมืองม่อแล้ว
เพียงแต่ว่ารถกึ่งพ่วงไม่สามารถเข้าเมืองได้ จึงส่งได้แค่เฉพาะทางแยกตรงทางด่วนตะวันตกของเมือง โดยหวังว่า ซูเหวิน จะมารับ
เรื่องนี้ ซูเหวิน แน่นอนว่าไม่มีความเห็นใดๆ
หลังจากเขาส่ง เซี่ย ซินเหยา กลับไปมหาลัย เขาก็เรียกแท็กซี่ตรงไปยังสี่แยกตรงทางด่วนทางเขตตะวันตกของเมือง
หลังรับรถเขาก็ขับกลับไปที่ อ่าว ไห่หยุน
โดยไม่รู้ตัวโรงรถของ ซูเหวิน ก็ได้มีรถหรูถูกเพิ่มเข้ามาอีกคันหนึ่ง…
ชั่วพริบตาเดียว, เวลาก็ผ่านไปอีก 2 วัน
ซูเหวิน ยังคงใช้ชีวิตตามปกติอย่างเช่นทุกวัน คุยกับ เซี่ย ซินเหยา ทุกวัน แสดงความรักให้กันในทุกวัน จู๋จี๋อี๋อ๋อกันเกือบจะตลอดเวลา พวกเขามีความสุขอยู่กับทุกสิ่งที่ทำด้วยกัน อีกทั้งทุกสิ่งอย่างนั้นก็มีความหมายมากสำหรับพวกเขา…
แน่นอนว่านอกจากการมอบความรักให้กัน และกันแล้ว ซูเหวิน ยังทําอีกสิ่งหนึ่ง นั่นก็คือ การตามหาร้านดอกไม้
และต้องเป็นร้านดอกไม้ที่ใหญ่ที่สุดในเมืองม่อ
เหตุผลที่เขาทําเช่นนี้ก็เพื่อต้องการเซอร์ไพรส์ เซี่ย ซินเหยา
ก่อนหน้านี้เขาได้พูดรับปากกับ คุณชายเหอ ไปว่าจะพา เซี่ย ซินเหยา เข้าร่วมงานปาร์ตี้ที่ว่านั่น
แต่ เซี่ย ซินเหยา ไม่ชอบ และรู้สึกไม่อยากไป
เขาจึงต้องการชดเชยให้อีกฝ่าย
เพียงแต่ว่าสองวันนี้เขาคิดถึงของขวัญมากมายหลายอย่างแล้ว แต่ก็ยังรู้สึกไม่พอใจ
การให้สร้อยคอไข่มุก หรืออะไรก็แล้วแต่ เขาว่ามันออกจะให้ความรู้สึกที่ธรรมดาเกินไป
มอบเสื้อผ้า ชุดกระโปรง และอื่น ก็ดูเหมือนจะไม่มีอะไรเป็นพิเศษ
และในที่สุดเขาก็ได้เรียนรู้เกี่ยวกับงานอดิเรกบางอย่างของ เซี่ย ซินเหยา ผ่านทางเพื่อนสาวคนสนิทของเธอ จี้หยวี่ และวัง ซิ่วซิ่ว
เซี่ย ซินเหยา นอกจากเธอจะชอบดอกไม้แล้ว
เธอยังมีความฝันที่ว่าอยากจะเปิดร้านดอกไม้เป็นพิเศษ และต้องเป็นร้านดอกไม้ขนาดใหญ่มากด้วย
ดังนั้น ซูเหวิน จึงมีความคิดที่จะหาร้านดอกไม้
ที่กล่าวว่า ..สวรรค์ย่อมเมตตาคนที่มีความเพียร
วันนี้ในที่สุด ซูเหวิน ก็พบร้านดอกไม้ที่ใหญ่เป็นพิเศษบนอินเทอร์เน็ต
และร้านดอกไม้แห่งนี้ยังอยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยเทียนเวย ห่างออกไปเพียงไม่กี่กิโล ขับรถห้านาทีก็ถึงแล้ว
ดังนั้น.. วันนี้เขาจึงตัดสินใจว่าจะไปซื้อร้านดอกไม้นี้
แม้ว่ามันจะฟังดูออกจะไร้สาระไปหน่อยก็ตามที
แต่ตราบใดที่คุณมีเงิน ทุกอย่างมันก็ไม่ใช่ปัญหา?
ยิ่งไปกว่านั้น ก่อนหน้านี้ เขามีเงินทุน 310 ล้าน และเขาได้ไปที่ ชิงเต่า เข้าร่วมงานประมูล โดยประมูล ‘ฉากทัศนียภาพทั้งสิบสอง’ และได้ใช้เงินไป 200 ล้าน ต่อมาเขากลับมาที่เมืองม่อ และก็เพื่อซื้อใบชาโดยใช้เงินไปอีกจำนวน 15 ล้าน
แต่จะว่าไปแล้วเมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เขาก็ยังมีเงินสดในบัตรอยู่มากกว่า 90 ล้าน!
ร้านดอกไม้เพียงร้านเดียว และเขาเองมีเงินมากพอ ทำไมจะซื้อมันมาไม่ได้?
ซูเหวิน เป็นคนประเภทที่บอกว่าทําก็ทํา
ดังนั้นหลังจากทานอาหารกลางวันเสร็จ เขาจึงขับรถ Koenigsegg ออกจากมหาลัยโดยตรง มุ่งหน้าไปยังทิศทางของร้านดอกไม้...
ถนนเซียงจาง ถนนหมายเลข 16
ถนนหมายเลข 16 ตั้งอยู่ใกล้กับถนนวงแหวนรอบสอง
แถบย่านนี้ดูคึกคัก และทําเลของที่นี่ก็มีความเจริญรุ่งเรืองดี
หากสังเกตให้ดีจะพบว่ามีร้านดอกไม้อยู่หลายแห่งบนถนนสายนี้
แต่เมื่อเทียบกับร้านดอกไม้เล็กๆ อื่นๆ ที่นี่กลับมีร้านดอกไม้ร้านหนึ่งที่ออกจะดูสะดุดตาเป็นพิเศษ
เนื่องจากร้านดอกไม้ร้านนี้มีขนาดใหญ่มาก แค่มองหน้าร้านก็ดูไม่ธรรมดาแล้ว
ร้านดอกไม้แห่งนี้มีชื่อว่า ‘เซียงหยวนฉือลี้’
ไม่นานนัก ก็เห็นเพียงรถซุปเปอร์คาร์สุดหรูคันหนึ่งจอดอย่างช้าๆ อยู่หน้าร้านดอกไม้แห่งนี้ จากนั้น ซูเหวิน ก็เดินลงมาจากรถ
“น่าจะเป็นที่นี่”
ซูเหวิน มองดูร้านขายดอกไม้แห่งนี้แล้วพูดมันอย่างลับๆ ก่อนจะก้าวเดินเข้าไปข้างใน
เมื่อ ซูเหวิน เข้าไปในร้านดอกไม้แห่งนี้, ความรู้สึกแรกคือ มันสวย ใช่.. สวยงามมากๆ
ความสวยงามนี้เขาไม่ได้หมายถึงการตกแต่งภายในร้านที่มันดูหรูหราหรืออะไรในทำนองนั้น
แต่มันด้วยสีสันของดอกไม้นานาชนิดที่อยู่ตรงหน้านี้ต่างหาก
พวกมันถูกจัดวางอย่างประณีต อย่างเป็นระเบียบ
สีของพวกมันสดสวยแพรวพราย และเป็นประกาย
ความรู้สึกที่สองคือ.. ที่นี่มันใหญ่มาก
ร้านนี้ไม่เพียงแต่ดูใหญ่จากภายนอกเท่านั้น แต่ยังดูใหญ่จากภายในด้วย
มันเกือบจะมีขนาดเท่ากับซุปเปอร์มาร์เก็ตขนาดเล็กได้แล้ว
และร้านนี้มีมากกว่าหนึ่งชั้น
มีบันไดอยู่ตรงกลางห้องโถง และมีอีก 2 ชั้นข้างบน..
จะเห็นได้ว่าขนาดของที่นี่ไม่ได้เล็กเลยจริงๆ
เขาไม่ทราบว่าร้านดอกไม้แห่งนี้มีชื่อเสียงหรือไม่ เพราะร้านนี้ดูเป็นร้านดอกไม้ที่ใหญ่ที่สุดในบริเวณใกล้เคียง
ซูเหวิน เมื่อเขาเข้ามาก็พบว่าร้านนี้มีลูกค้าอยู่เป็นจำนวนมากเช่นกัน
ส่วนใหญ่เป็นคนหนุ่มสาว..
พวกเขามองซ้ายมองขวา คาดว่าคงกําลังมองหาดอกไม้ที่พวกเขาชื่นชอบอยู่
“สวัสดี ยินดีต้อนรับคะ และไม่ทราบว่าต้องการให้ช่วยอะไรไหมค่ะ?”
ในเวลานี้ มีหญิงสาวตัวเล็กๆ ออกจะน่ารักคนหนึ่งเดินเข้ามา และกล่าวทักทาย ซูเหวิน อย่างกระตือรือร้น
ดูเหมือนว่าน่าจะเป็นพนักงานบริการในร้าน
ซูเหวิน ยกยิ้มขึ้นมา แล้วพูดว่า : “ผมไม่มีความต้องการอะไร จริงสิ.. คุณช่วยพาผมไปที่แผนกต้อนรับได้ไหม?”
“ค่ะ งั้นกรุณาตามฉันมาทางนี้”
หญิงสาวตัวเล็กๆ พยักหน้ารับ โดยคิดว่า ซูเหวิน ได้สั่งดอกไม้ทางออนไลน์ และต้องการไปที่แผนกต้อนรับเพื่อลงทะเบียน และสอบถาม เธอจึงพาเขาไปที่หน้าห้องโถง และในไม่ช้าเขาก็มาถึงแผนกต้อนรับ
ร้านดอกไม้นี้ไม่เล็กเลย มีพนักงานอยู่หลายคนที่แผนกต้อนรับ
หลังจากพวกเขาเห็น ซูเหวิน พวกเขาก็ทักทายอย่างสุภาพก่อน แล้วจึงถามว่าเขาสั่งดอกไม้ หรือต้องการจะสอบถามอะไร
เพียงแต่ประโยคถัดไปของ ซูเหวิน กลับทําให้ใครหลายคนตรงนั้นต้องตกใจโดยตรง
“เจ้าของร้านของคุณอยู่ที่นี่หรือเปล่า?”
“ผมสนใจร้านดอกไม้นี้ และต้องการจะซื้อมัน..”
(1)[งาช้างไม่งอกออกจากปากสุนัข (狗嘴里吐不出象牙)] - อุปมาสำหรับคนที่ชอบพูดคำพูดที่ไม่น่าฟัง และไม่เคยมีเรื่องดีๆ พูดออกจากปากเลย
