ตอนที่ 10 ลูกหลานของเซียนเตาหลอมยาแห่งสวรรค์

ลู่หยวน กำลังคิดอยู่ และในที่สุดก็ส่ายหัว

ไม่

ไม่ได้อย่างแน่นอน.

ในชาติที่แล้ว เขาต้องดิ้นรนที่จุดต่ำสุดเป็นเวลาสิบปีเต็ม และเขาก็ถ่อมตัวลงเป็นเวลาสิบปี

ตอนนี้เขามีโอกาสแล้วยังไงก็ยอมแพ้ไม่ได้!

ถ้าไม่จับตอนนี้..

ไม่ต้องพูดถึงว่าจะต้องเสียใจหรือไม่ หลังจากการเปลี่ยนแปลง มันจะยากยิ่งขึ้นที่จะได้รับมัน

เมื่อมาถึงจุดนี้ในความคิดของเขา ลู่หยวน เงยหน้าขึ้นและพูดต่อว่า "ผมชอบสิ่งนี้มาก ผมขอให้ผู้จัดการหลินช่วยนัดหมายกับผู้ขาย เมื่อข้อตกลงเสร็จสิ้น ผมจะรู้สึกขอบคุณเป็นอย่างมาก”

เขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายคือใคร ดังนั้นเขาจึงต้องขอให้ จูเป่าจ้าย เชื่อมต่อเท่านั้น

“คุณลู่พูดอะไร?”

ผู้จัดการหลินกล่าวว่า “คุณเป็นแขกผู้มีเกียรติของเรา และเป็นหน้าที่ของเราที่จะให้บริการคุณ ในเมื่อคุณพูดแล้ว ผมจะลองดูอย่างแน่นอน”

“อย่างไรก็ตาม คุณลู่ยังคงต้องเตรียมพร้อมทางจิตใจ ผู้ขายรายนี้ไม่จริงใจ ราคาตั้งไว้ 20 ล้านก็เกินไปหน่อย มีลูกค้าตามหาเขาตั้งแต่แรก แต่สุดท้ายเขาก็ยังลังเล”

“ไม่เต็มใจ?”

ลู่หยวน ยิ้ม "นั่นเป็นเพราะเขาไม่พบผู้ซื้อเช่นผม"

เจดีย์โลหิตสิบเอ็ดชั้นมีความสำคัญเกินไป และเขายังไม่ลืมฉากนั้นจนถึงตอนนี้

ตราบใดที่เขาชนะ 20 ล้านหรืออะไรบางอย่างก็ไม่มีค่าอะไรเลย

“ตกลงคุณลู่ แค่รอข่าวจากผม”

ผู้จัดการหลินเห็นว่าลู่หยวนตั้งใจแน่วแน่ที่จะชนะ และพยักหน้าทันทีโดยแสดงว่าเขาจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อทำให้สำเร็จ

หลังจากนั้นทั้งสองก็คุยกันสักพัก

เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรแล้ว ลู่หยวนก็หยิบกุ้ยซีขึ้นมาแล้วลุกขึ้นเพื่อออกจากชั้นที่หก

หลังจากออกจาก จูเป่าจ้าย พระอาทิตย์ก็ใกล้จะตกแล้ว

หลังจากขึ้นรถแล้ว เขาก็มุ่งหน้าไปยังอีกที่หนึ่งซึ่งยังไม่ใช่วิลล่าทางตอนเหนือของเมือง แต่เป็นเมืองเก่าในวงแหวนรอบนอก

ระหว่างทาง ลู่หยวนจงใจหยุดรถและซื้อผลไม้ซึ่งมีราคาไม่แพงและพบได้ทั่วไป

ขณะนั้นเป็นเวลาเกือบห้าโมงเย็น

รถมาถึงบ้านชั้นเดียวแล้ว

นอกจากนี้ยังมีสนามหญ้าด้านนอกบ้าน จากด้านนอกสามารถเห็นควันสีเขียวพวยพุ่งอยู่ภายใน

หากสังเกตให้ดีจะพบว่ามีกลิ่นยาจีนอยู่ในควันสีเขียว

"ผู้เฒ่าเก่อ ผมมาที่นี่โดยไม่ได้รับเชิญอีกแล้ว”

เมื่อเปิดประตูออก ลู่หยวนก็ยกถุงขึ้นแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ผมซื้อผลไม้มาให้คุณด้วย"

ตอนนี้

ที่ลานบ้าน มีชายชราร่างผอมในวัยหกสิบหรือเจ็ดสิบ ถือพัดอยู่ในมือ และพัดหม้อยาอยู่ตรงหน้าเขา

หลังจากที่เห็น ลู่หยวน แล้ว เขาก็ยกเปลือกตาขึ้น จากนั้นมุ่งความสนใจไปที่การต้มยา และพูดว่า 'อืม' อย่างไม่กระตือรือร้น

สำหรับสิ่งนี้

ลู่หยวนไม่แปลกใจเลย

หลังจากวางผลไม้ลงบนโต๊ะแล้วเขาก็เข้ามารับพัดและรับหน้าที่ต้มยาต่อ

ชายชราเก่อขมวดคิ้ว แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรมาก เขาเดินไปที่เก้าอี้โยกข้างๆ แล้วนอนลง และไม่ได้ตั้งใจที่จะพูด

แต่ลู่หยวนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย นับตั้งแต่เขาเกิดใหม่ เขาจะมาที่นี่ทุกวัน

ในวันแรกชายชราเตะเขาออกไปโดยตรง

และเมื่อเวลาผ่านไป ไม่เพียงแต่เขาจะเข้าไปในบ้านได้เท่านั้น แต่ตอนนี้สามารถให้ของขวัญและช่วยเหลือในการทำงานได้แล้ว สำหรับ ลู่หยวน นี่เป็นสัญญาณที่ค่อนข้างดี อย่างน้อยความพากเพียรของเขาก็ได้รับผลแล้ว

อันที่จริง เขาและชายชราเก่อไม่ได้เกี่ยวข้องกันและไม่เคยรู้จักกันมาก่อนด้วยซ้ำ

เหตุผลที่มาที่นี่และใกล้ชิดยิ่งขึ้นนั้นมีจุดประสงค์อย่างแน่นอน

มันก็ไม่ได้แสดงมาจนถึงตอนนี้

ตอนนี้

เขาเป็นเหมือนรุ่นน้องที่หวังดีช่วยชายชราทำยา

หนึ่งคนแก่และหนึ่งชายหนุ่ม หนึ่งคนนั่งและอีกคนนอนราบ

ในท้ายที่สุด เขาก็ไม่สามารถนั่งนิ่งได้อีกต่อไป นั่งตัวตรงแล้วพูดว่า "เอาล่ะ เสี่ยวลู่ ยาใกล้เสร็จแล้ว เธอควรกลับบ้าน"

“ไม่เป็นไร วันนี้ผมว่าง” ลู่หยวน ยิ้มและนั่งอยู่ที่เดิม

สิ่งนี้ทำให้ชายชราเก่อทำอะไรไม่ถูกมากและพูดต่อ “เสี่ยวลู่ ฉันรู้ว่าเธอมาจากครอบครัวที่ดีและเรียนมหาวิทยาลัยมา เธอเชื่อข่าวลือแปลกๆ ภายนอกที่ว่าครอบครัวของฉันสืบเชื้อสายมาจากเก่อฮงหรือไม่?

เก่อฮง ชื่อเล่น ฮ่าวเป่าผู่จื่อ เป็นนักกลั่นยาที่มีชื่อเสียงในประวัติศาสตร์จีน เขามีชื่อเสียงมากและได้รับการกล่าวขานว่าเป็นเซียน

แต่เขายังมีญาติที่มีชื่อเสียงมากกว่า เก่อฉวน ซึ่งเป็นหนึ่งในสี่ปรมาจารย์แห่งสวรรค์ผู้ยิ่งใหญ่!

“ตำนานบางครั้งก็ไม่น่าเชื่อ แต่บางทีอาจเป็นเรื่องจริง?”

ลู่หยวน ยิ้มและพูดว่า "แน่นอน นั่นไม่ใช่เหตุผลที่ผมมาช่วยคุณทุกวัน"

"จริงหรือ?" ชายชราไม่เชื่อ

"จริง!"

ลู่หยวน ตอบอย่างหนักแน่น แต่ดวงตาของเขาจ้องมองไปที่เตายาที่อยู่ไม่ไกลในลานบ้าน

เตายามีขนาดเล็ก มี 3 ขา ไม่มีฝาปิด ขนาดเท่าลูกบาส แต่เห็นได้ว่าเป็นวัตถุโบราณแต่ไม่ได้รับการเก็บรักษาอย่างดีและวางแบบสุ่มจึงทำให้เส้นบนนั้นเรียบ และไม่สามารถระบุอายุที่เฉพาะเจาะจงได้

ในสายตาของคนทั่วไป เตายามีมูลค่าสูงสุดหนึ่งร้อยแปดสิบหยวน

แต่ในความเป็นจริง มีเพียงลู่หยวนเท่านั้นที่รู้ว่าวัตถุนี้ผิดปกติและยังเป็นวัตถุศักดิ์สิทธิ์อีกด้วย

ดูเหมือนธรรมดาแต่เป็นส่วนน้อย ก่อนเกิดการเปลี่ยนแปลงระดับโลก มีสิ่งลี้ลับทุกประเภท

เพราะ

ชื่อจริงของมันคือเตาหลอมยาแห่งสวรรค์ ซึ่ง เซียนเก่อ ใช้เพื่อการกลั่นยาอายุวัฒนะ

สาเหตุที่ลู่หยวนรู้ แน่นอนว่าเป็นเพราะเขาได้รับสิ่งนี้มาก่อน

เป็นเพราะสิ่งนี้ ที่ทำให้เขาสามารถดำรงอยู่ต่อไปได้เป็นเวลาสิบปีเต็มในสภาพแวดล้อมหลังโลกเกิดการเปลี่ยนแปลง อย่างไรก็ตาม กระบวนการได้มาซึ่งมันก็เป็นเรื่องบังเอิญและประสบกับความยากลำบากมากมาย และเป็นเพราะเตานี้ที่ทำให้ ลู่หยวน ถูกผู้คนฆ่าในที่สุด

จนกระทั่งเขาเสียชีวิต เขาล้มเหลวในการเล่นบทบาทที่แท้จริงของเตาหลอมยาแห่งสวรรค์

อาจกล่าวได้ว่าเป็นความเสียใจอย่างยิ่งของเขา

ตอนนี้

ถึงเวลาที่จะต้องแก้ไข

อย่างไรก็ตาม นอกจากเตาแล้ว ลู่หยวน ยังมีจุดประสงค์อื่นอีกด้วย

แน่นอนว่าสิ่งนี้ไม่สามารถพูดได้ เพราะมันชัดเจนและน่ารำคาญเกินไป

เขาเคยสอบถามเกี่ยวกับชายชราเก่อคนนี้มาก่อน แม้ว่าชายชราจะไม่มีเงิน แต่ชายชราก็ยังดื้อรั้นและมีอารมณ์แปลกๆ นั่นเป็นสาเหตุที่เขาไม่ใช้เงินโดยตรงในการแก้ปัญหา การจะจัดการกับคนแบบนี้ เราต้องแลกความจริงใจกับความจริงใจ

“ตกลง ฉันจะเชื่อใจเธอในตอนนี้”

ชายชราเก๋อส่ายหัว แม้ว่าเขาจะพูดแบบนี้ แต่เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้จริงจังกับมัน และยังคงนอนราบต่อไป

ลู่หยวน ก็ไม่ได้สนใจอะไรเช่นกัน และต้มยาอย่างอดทน

ด้วยวิธีนี้ เวลาผ่านไปทีละนิด

ในที่สุดมันก็มืดสนิท

ยาก็พร้อมเช่นกัน

“ผู้เฒ่า มันพร้อมแล้ว อย่าลืมกินผลไม้ มันดีต่อสุขภาพ ผมจะกลับไปก่อน” ลู่หยวน ลุกขึ้นและเดินออกจากลานบ้านโดยไม่หันกลับมามอง

“หนุ่มคนนี้” ชายชราเก่อตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งจนอยากจะโกรธ แต่ในที่สุดก็กระซิบว่า "ไม่แม้แต่จะดื่มชา..."

หลังจากออกจากเมืองเก่าแล้ว

ในที่สุด ลู่หยวน ก็พร้อมที่จะกลับไปที่วิลล่าแล้ว แต่การเดินทางนั้นค่อนข้างยาวและเขาต้องผ่านใจกลางเมือง

ในขณะนี้ ขณะที่นั่งอยู่ในรถ เขากำลังวางแผนในใจในขณะที่มองเมืองที่เต็มไปด้วยแสงไฟนีออน

มีชีวิตชีวามากแต่ก็สงบมากเช่นกันดูเหมือนว่าจะคงอยู่ตลอดไป

แต่ลู่หยวนมีความชัดเจนมาก

อีกไม่ถึงเดือนทุกอย่างจะเปลี่ยนไป

ตึกระฟ้าจะถล่ม เมืองต่างๆจะถูกทำลาย ท้องฟ้าและโลกจะเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ยุคใหม่ถือเป็นโอกาส แต่สำหรับคนส่วนใหญ่ ยุคใหม่ถือเป็นหายนะที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

อีกไม่นานก็จะเกือบสองทุ่มแล้ว

ในที่สุด ลู่หยวน ก็ถึงบ้าน แต่เมื่อเขาหยุดรถและเดินเข้าไปในลานบ้าน เขาก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึง