บทที่108 ซึนาเดะพ่ายแพ้? ฟรี

ซึนาเดะออกจากหมู่บ้านไปแล้ว!

ข่าวปลอมเรื่องนี้ถูกดันโซปล่อยออกมา นอกจากนี้ยังมีข่าวที่ว่าซึนาเดะนั้นฆ่านินจาจากหมู่บ้านเดียวกันโดยไม่ได้ตั้งใจออกมาอีก

ความปั่นป่วนที่ราวกับท้องทะเลนั้นยิ่งกลายเป็นภัยพิบัติทางทะเลยิ่งกว่าเดิม

ภายใต้แรงกดดันมหาศาล ซึนาเดะก็ได้ตัดสินใจจากหมู่บ้านไปด้วยจิตใจบอบช้ำ

โคโนฮะก็ค่อย ๆเงียบข่าวลือเรื่องนี้ลงไปบ้าง ไม่มีใครเคยคิดว่าเรื่องจำดำเนินมาถึงจุดนี้

หลานสาวของโฮคาเงะรุ่นที่ 1 หนึ่งในสามนินจา ซึ่งเป็นกำลังต่อสู้อันแข็งแกร่งระดับต้น ๆของหมู่บ้านได้ออกจากหมู่บ้านโคโนฮะไปเพราะเรื่องซุบซิบไร้สาระ

เหล่าคนที่โยนความผิดให้ซึนาเดะก็เงียบลง ทว่าพวกเขากลับไม่ได้คิดว่าตัวเองผิด พวกเขาดันไปคิดว่าซึนาเดะหนีไปเพราะกลัวความผิดของตัวเอง

หากเธอไม่ได้ทำผิด จะออกไปจากหมูบ้านทำไม

ผู้มีความคิดไม่ดีและโกรธที่ญาติตัวเองถูกฆ่าก็ยังหวังว่าโฮคาเงะรุ่นที่ 3 จะประกาศให้ซึนาเดะเป็นนินจาถอนตัว แต่โฮคาเงะรุ่นที่ 3 กลับไม่ได้ทำตามที่พวกเขาหวังเอาไว้

อย่างไรก็ตาม การจากไปของซึนาเดะก็กลายเป็นสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิดอยู่ดี โคโนฮะได้เสียพลังต่อสู้อันดับต้น ๆไปแล้ว แม้ว่าข่าวการจากไปของซึนาเดะจะยังเก็บเป็นความลับไว้ได้ก็ตาม

ทว่าสำหรับคนที่ติดตามข่าวในแคว้นไฟใกล้ชิดอย่างริวอุน กลับได้รับรู้ข่าวใหญ่เรื่องนี้เรียบร้อยแล้ว

“อย่างที่คิดเลย สมกับเป็นดันโซที่ฉันรู้จักจริง ๆ” ริวอุนยิ้มพรายหลังได้รับข่าว

ตอนเขาอ่านมังงะนารูโตะครั้งแรก เขาก็รู้แล้วว่าดันโซมันบ้าขนาดไหน เขาถึงขนาดฆ่าชิซุยเพื่อเอาเนตรวงแหวนกระจกเงาของชิซุย

บงการให้อิทาจิฆ่าล้างตระกูลตัวเอง แถมเขายังลอบสังหารโฮคาเงะรุ่นที่ 3 ครั้งแล้วครั้งเล่า

เหตุการณ์สำคัญต่าง ๆในโคโนฮะก็เกิดจากดันโซสั่งลูกน้องหน่วยรากไปทำ ส่วนเขาก็รอเก็บเกี่ยวผลอยู่ในที่ลับ

เมื่อเพนทำลายโคโนฮะ ดันโซก็ซ่อนตัวไม่ออกมา ดันโซรักโคโนฮะก็จริง ทว่าเพราะรักมากถึงได้ต้องการให้ตัวเองเป็นคนควบคุมหมู่บ้าน

“ถึงจะเป็นเรื่องดีสำหรับคิริงาคุเระ แต่การจากไปของซึนาเดะก็คงทำให้แคว้นต่าง ๆพร้อมเคลื่อนไหวตลอดเวลา” ริวอุนพึมพำ

ไม่ว่ายังไงก็ตาม ซึนาเดะก็คือพลังต่อสู้สูงสุดของโคโนฮะ ตอนนี้หายไป หมู่บ้านใหญ่ ๆก็ต้องเล็งชิ้นเนื้อของโคโนฮะไว้แน่

“เอาเถอะ เรื่องพวกนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน ตราบใดที่ฉันยังเก่งขึ้นไปเรื่อย ๆทุกอย่างจะดีเอง” ริวอุนหัวเราะแล้วโยนข้อมูลข่าวสารในมือทิ้งไป

สงครามใหญ่ยังไม่เริ่ม สิ่งหลังจากนี้จะเป็นเพียงความขัดแย้งเล็ก ๆเท่านั้น แทนที่จะไปกังวลเรื่องสงคราม เขาควรเอาเวลานี้ไปฝึกฝนเสียดีกว่า

อีกด้านหนึ่ง ภายในอาณาเขตของแคว้นน้ำ ซึนะงาคุเระได้ส่งกองกำลังของตัวเองเข้าไปในแคว้นน้ำอย่างเปิดเผย

ไม่ทันไร ภายในแคว้นน้ำก็กลายเป็นสถานที่ที่นินจาคิริงาคุเระ นินจาซึนะงาคุเระและโคโนฮะงาคุเระแข่งขันกัน

ดินแดนแห่งน้ำอันวุ่นวาย ได้เกิดความวุ่นวายยิ่งขึ้นไปอีก

เดือนกรกฎาคมปีเดียวกัน ท่ามกลางความวุ่นวายในโลกนินจา นินจาอิวะงาคุเระได้ส่งทีมเจ็ดเข้าลึกไปในแคว้นนก ความขัดแย้งนี้เกือบจะทำให้เกิดสงครามระหว่างสองแคว้น

เมื่อสี่แคว้นหลักเริ่มก่อเรื่อง แคว้นสายฟ้าก็ไม่ยอมนิ่งเฉยอย่างโดดเดี่ยว ดังนั้นพวกเขาเลยตัดสินใจแบ่งกองกำลังไปตลบหลังโคโนฮะอีกทาง

ส่วนแคว้นทากิงาคุเระก็ได้ตัดสินใจลงมือเข้าร่วมในความขัดแย้งนี้ด้วย ซึ่งพวกเขาได้ยกกองกำลังเข้าไปในแคว้นหิน

ความขัดแย้งเล็ก ๆน้อย ๆของเหล่าหมู่บ้านใหญ่และหมู่บ้านขนาดกลางได้ทำให้โลกวุ่นวาย ราวกับว่าหากหลับไปคืนหนึ่ง วันรุ่งขึ้นสงครามก็สามารถเริ่มได้ทันที

สองปีผ่านไป ความวุ่นวายเล็ก ๆก็คลี่คลายลง แต่ทุกคนต่างก็รู้ว่านี่เป็นเพียงความสงบก่อนพายุจะมา

ทุกแคว้นต่างก็ต้องการสะสมกองกำลังของตัวเอง ดังนั้นความขัดแย้งเลยสงบลง รวมไปถึงทุกฝ่ายก็ได้ใช้โอกาสนี้ปลูกฝังนินจารุ่นใหม่ด้วย

สองปีผ่านไปแล้ว ริวอุนเองก็กลายเป็นโจนินอายุสิบแปดปีบริบูรณ์ด้วยเช่นกัน

“คาถาน้ำ: กระสุนฉลามวารี” ฉลามขนาดใหญ่ว่ายจากพื้นเข้ามากัดริวอุน

“คาถาน้ำแข็ง: โลกน้ำแข็ง” คุโมะเองก็ประสานอิน ไอเย็นแผ่กระจายไปทั่ว ราวกับว่าจะแช่แข็งริวอุนให้แข็งไปได้ในพริบตา

“คาถาเดือดพล่าน: หมอกจำลอง” เพื่อไม่ให้พ่ายแพ้ทั้งสองคน เมย์ก็ประสานอินพ่นหมอกกรดร้อนระอุออกมา

ทั้งสามคนได้โจมตีปิดกั้นเส้นทางหนีของคนเป็นอาจารย์ แล้วไม่ไกลจากนั้น ยูฮิ คุเรไนก็ได้ประสานอินในที่ลับ เพียงชั่วพริบตา ริวอุนก็รู้สึกว่าตัวเองโดนผูกมัดติดเอาไว้กับต้นไม้

ภาพลวงตาของคุเรไน ในต้นฉบับเธอใช้ตอนที่อิทาจิกับคิซาเมะเข้ามาในโคโนฮะ

ทั้งสี่คนรุมโจมตีริวอุนเพื่อเอาชนะเขา น่าเสียดาย ริวอุนไม่ได้เป็นโจนินเพียงชื่อ เพียงพริบตาเขาก็หลุดออกจากภาพลวงตาได้

สายฟ้าแล่นวาบไปทั่วร่างแล้วเขาก็กระโดดขึ้น หลีกเลี่ยงการโจมตีของคุโมะ ขณะเดียวกันก็หยิบคุไนออกมาด้วย

ชายหนุ่มสะบัดมือ ปาคุไนออกไปปะทะกับกระสุนฉลาม คุไนสายฟ้าพุ่งทะลุตัวจนกระสุนฉลามสลายไป

ในเวลานี้เอง หมอกกรดจำลองของเมย์ก็ปกคลุมร่างกาย แต่ร่างของริวอุนก็ได้หายไปปรากฏขึ้นด้านหลังลูกศิษย์ของตัวเองแล้วเขกหัวของเธอ

“โอ๊ย!” เมย์กุมหัว

“เอาล่ะ การฝึกซ้อมวันนี้จบลงแล้ว” ริวอุนเปลี่ยนไปลูบหัวเมย์เบา ๆแล้วหัวเราะอารมณ์ดี

“อาจารย์ ใช้คาถาแยกร่างน้ำอีกแล้วเหรอ?” เมย์ถอนหายใจถาม

หลังจากเธอเติบโตมาได้สองปี เทรุมิ เมย์แต่เดิมอายุเจ็ดขวบได้กลายเป็นเด็กหญิงอายุเก้าขวบแล้ว

ริวอุนยิ้มพราย จากนั้นตัวเขาก็สลายกลายเป็นน้ำไป

“จริงด้วยสินะ” เมย์หน้ามุ่ย

ริวอุนทำแบบนี้มาสองปีแล้ว ท้ายที่สุดแล้ว สำหรับริวอุน เมย์กับคนอื่น ๆยังอ่อนแอเกินไป ไม่จำเป็นต้องใช้ร่างจริงในการต่อสู้

“พวกเธอต่อสู้กับร่างแยกน้ำของฉันมานาน ตอนนี้ถือว่าอยู่ในเกณฑ์ที่ดีแล้วล่ะ” ร่างจริงของริวอุนเดินออกมา ในสองปีมานี้ ความก้าวหน้าของทั้งสี่คนถือว่าพัฒนาขึ้นมามาก

คุโมะกับเมย์ใช้ขีดจำกัดสายเลือดได้คล่องขึ้นและเชี่ยวชาญขึ้น ส่วนคิซาเมะก็ได้รับอสูรอัญเชิญมาโดยบังเอิญ ถือได้ว่าเป็นการเริ่มเส้นทางในเนื้อเรื่องได้ดี

อย่างไรก็ตาม ภายใต้การสั่งสอนของริวอุน คิซาเมะก็ได้แข็งแกร่งกว่าต้นฉบับมากในช่วงอายุเดียวกัน

ส่วนคุเรไน ริวอุนได้ให้เธอฝึกคาถาลวงตาเป็นหลัก

“ท่านริวอุน ท่านมิซึคาเงะเรียกครับ” หน่วยลับได้กระโดดลงมาจากต้นไม้ นั่งคุกเข่าข้างหนึ่งต่อหน้าริวอุนแล้วรายงาน

“หือ? นี่เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่าเนี่ย?”

“ที่อาณาจักรโรรันได้ค้นพบสายแร่มังกร ท่านมิซึคาเงะได้เรียกท่านริวอุนให้ไปหา เพื่อจะปรึกษาเรื่องอาณาจักรโรรันครับ” หน่วยลับตอบกลับนิ่ง ๆ

“โรรัน?” มีความประหลาดใจแวบผ่านสายตาริวอุน จากนั้นเขาก็พยักหน้าแล้วหายตัวไป

**********************