บทที่ 20 นายน้อยกู่ไม่ชอบคุณหนูซู เขาชอบฉันคนเดียว!
บทที่ 20 นายน้อยกู่ไม่ชอบคุณหนูซู เขาชอบฉันคนเดียว!
หลังจากเนื้อเรื่องส่วนของซูเฉียนโม่และหลิวหมิงรุ่ยได้พังทลายลง กู่เฉินหนานก็กังวลอยู่พอสมควร หากเพิ่มไป๋หยูเทียนมาอีกคน กู่เฉินหนานจะต้องเครียดจนทนไม่ไหวแน่
กู่เฉินหนานเดินขึ้นไปชั้นบนที่ห้องของเขาและปิดประตูจนเกิดเสียง "ปัง"
ที่ชั้นล่าง ไป๋หยูเทียนมองไปยังประตูห้องของกู่เฉินหนานด้วยดวงตาที่บ่งบอกถึงความไม่พอใจ
ดูยังไงก็เห็นว่ากู่เฉินหนานชอบฉัน แต่เพราะหลินหยู่คนเดียวเลย!
ทําไมฉันต้องไปยุ่งเกี่ยวและช่วยเขาไว้ตอนนั้นกันนะ!
ไม่เพียงแค่หลินหยู่จะเป็นคนใจแคบเท่านั้น แต่เขายังชอบใส่ร้ายคนอื่นลับหลังอีกด้วย ช่างเป็นคนเห็นแก่ตัวยิ่งนัก!
หากท่าทีของไป๋หยูเทียนที่มีต่อหลินหยู่ก่อนหน้านี้คือความเกลียดชัง แต่หลังจากที่เธอได้ยินความคิดภายในใจของกู่เฉินหนาน ในค่ำคืนนี้มันก็เหลือแค่ความแค้นและความรู้สึกเสียใจเท่านั้น
เธอโกรธและเสียใจที่ตัวเธอเองได้ไปช่วยเหลือหลินหยู่ไว้ตอนนั้น
ถ้าเธอไม่ไปเจอกับหลินหยู่ เธอคงจะไม่เกี่ยวข้องกับหลินหยู่เลย และนายน้อยกู่คงจะไม่ได้เข้าใจเธอผิดไป
เพราะเรื่องนี้เลย นายน้อยกู่จึงไม่กล้าแสดงความรู้สึกที่มีต่อเธอออกมา
"นายน้อยกู่ คุณรอฉันก่อนเถอะนะคะ ฉันจะทำให้คุณรู้เองว่าฉันไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกับหลินหยู่เลย!"
ไป๋หยูเทียนมองไปยังประตูห้องที่ปิดสนิทของกู่เฉินหนาน ดวงตาของเธอฉายแววแห่งความมุ่งมั่นออกมา
...
กู่เฉินหนานนอนอยู่บนเตียงผ้าไหมสีขาว มองไปที่เพดานด้วยความสิ้นหวังอย่างที่สุด
เนื้อเรื่องของนวนิยายผีเรื่องนี้ช่างทรมานเหลือเกิน
ไม่เพียงแต่เนื้อเรื่องส่วนของนางเอกหญิงทั้งสองคนจะพังทลายลงอย่างไม่อาจอธิบายได้ จนทำให้เขาต้องรู้สึกปวดหัว แต่นางเอกทั้งสองอยู่ ๆ ก็เหมือนมาใกล้ชิดเขาขึ้นอีกด้วย มันไม่มีเหตุผลเลย!
หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป ฉันคงไม่มีทางที่จะมีชีวิตรอดไปได้แน่!
เฮ้อ เอาเถอะ ไว้พรุ่งนี้ฉันจะเริ่มจัดการแล้วกัน เอาให้ซูเฉียนโม่ได้เห็นสันดานแย่ ๆ ของฉันเลย จะได้รู้สึกรังเกียจขยะแขยงฉันเสียที
ส่วนหลิวหมิงรุ่ย ไว้ฉันจะจัดการกับเธอทีหลัง
ตามสิ่งที่หม่าปิงพูด ตราบใดที่เขาทำเป็นตัวติดกับซูเฉียนโม่เหมือนพลาสเตอร์เหนียว ๆ เธอจะรู้สึกขยะแขยงฉันแน่ เพราะเธอคงรำคาญที่ฉันตื๊อเธอไม่เลิก จากนั้นเธอก็จะได้เฉยชาและไม่สนใจฉันเสียที
อันดับแรก ฉันต้องจัดการกับซูเฉียนโม่ก่อน แล้วค่อยจัดการหลิวหมิงรุ่ย แบบนี้แหละฉันจะได้ปลอดภัย!
วู้ฮู่ ได้เวลาจัดการ!
กู่เฉินหนานยิ้มเจ้าเล่ห์
...
เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น กู่เฉินหนานเปิดประตูห้องและลงไปชั้นล่าง
ที่นั่นมีอาหารเช้าอยู่บนโต๊ะแล้ว
อาหารเช้าเรียบง่าย เป็นขนมปังปิ้งกับโจ๊กทะเล พร้อมกับเครื่องเคียงที่เป็นผักกาดดองจานเล็ก ๆ
แม้ว่าตระกูลกู่จะร่ำรวย แต่เขาก็ยังคงทานอาหารเช้าแบบเบา ๆ
ที่โถงทางเดินข้าง ๆ ไป่หยูเทียนยังคงสวมชุดเดรสสายเดี่ยวสีขาวจากเมื่อคืนอยู่ พร้อมถุงเท้าสีขาวยาวถึงเข่า ประดับหูกระต่าย มือข้างหนึ่งถือไม้ม็อบ กำลังก้มลงเช็ดถูพื้นอย่างขะมักเขม้น
ทุกเช้า ไป๋หยูเทียนจะทําความสะอาดห้องนั่งเล่นและทางเดินที่ชั้นหนึ่ง ตั้งแต่ภายในสู่ภายนอก
ในห้องอาหารขนาดใหญ่ มีเพียงกู่เฉินหนานเท่านั้นที่กำลังรับประทานอาหารตามลำพัง
พ่อแม่ของกู่เฉินหนานไปเที่ยวพักผ่อนในต่างประเทศและคงยังไม่มีวี่แววที่จะกลับมาเร็ว ๆ นี้
ระหว่างที่ทานข้าวไปครึ่งจานกู่ เฉินหนานก็เรียกหาหม่าปิง
"นายน้อยกู่เรียกหาผมเหรอครับ?"
กู่เฉินหนานกัดขนมปังปิ้งกรอบสีทอง “ซักพักฉันจะไปที่ซูเฉินอินเตอร์แนชชั่นแนล...กินข้าวหรือยัง? ถ้ายังก็ไปกินอะไรหน่อย”
หม่าปิงโบกมือ " ไม่ต้องลำบากนายน้อยกู่หรอกครับ ผมกินมาแล้ว"
จากนั้นเขาก็ถามอีกครั้ง "จะไปหาคุณหนูซูเหรอครับ?"
"อืม นายไปซื้อสร้อยเพชรก่อน เอาแบบไพลินเลย ยิ่งใหญ่ยิ่งดี" กู่เฉินหนานพูดไปทั้งเคี้ยวขนมปังไปพร้อมกับใช้ความคิด
"ครับ ผมจะไปทันที"
หม่าปิงพยักหน้าและรีบออกไป
ไป๋หยูเทียน ซึ่งกําลังถูพื้นอยู่นอกห้องอาหารก็ตกตะลึงเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดนี้
ทุกคนในทั้งจีนตะวันออกต่างรู้แล้วว่ากู่เฉินหนานกําลังไล่ตามจีบซูเฉียนโม่อย่างบ้าคลั่ง แต่แม้ว่าทั้งสองจะหมั้นหมายกันแล้ว ซูเฉียนโม่ก็ยังคงเย็นชาต่อกู่เฉินหนานอยู่ดี
ไป๋หยูเทียนทํางานให้ตระกูลกู่ ดังนั้นเธอจึงรู้เรื่องนี้เช่นกัน
แต่ปัญหาคือ เธอรู้จากเสียงภายในใจของกู่เฉินหนานว่าเขาชอบเธอ แล้วเหตุใดกู่เฉินหนานจึงยังคงตามตื๊อซูเฉียนโม่อย่างไม่ลดละเลยล่ะ?
ในปีที่เธอย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านตระกูลกู่ กู่เฉินหนานได้มอบของขวัญอันล้ำค่าให้กับซูเฉียนโม่ทุกสามวันเลย
จากสิ่งที่เธอเห็น มันมีตั้งแต่สร้อยคอ เพชรพลอยเจ็ดถึงแปดเส้น กำไลข้อมือมากกว่าหนึ่งโหล กิ๊บติดผมจำนวนนับไม่ถ้วน และกู่เฉินหนานยังเคยให้รถสปอร์ตแก่ซูเฉียนโม่ไปมาอยู่หลายครั้งด้วย
อย่างไรก็ตาม ทุกครั้งซูเฉียนโม่ได้ปฏิเสธเขาอย่างไม่ไยดี
เป็นไปได้ไหมว่ากู่เฉินหนานไม่เพียงแต่ชอบฉันเท่านั้น แต่ยังชอบซูเฉียนโม่ด้วยงั้นเหรอ?
ไป๋หยูเทียนรู้สึกสับสนกับการกระทำของกู่เฉินหนานเล็กน้อย
[เหอะ! วันนี้แหละฉันจะไปรบกวนซูเฉียนโม่ทั้งเช้าทั้งเย็น เอาแบบจนกว่าเธอจะรำคาญเลย ฉันไม่เชื่อหรอกว่ามันจะไม่ได้ผล!]
[ต้องรีบไปเคลียร์กับยัยผู้หญิงเย็นชาไร้อารมณ์คนนี้ให้ได้ ไม่อย่างนั้นเราอาจจะได้แต่งงานกันจริง ๆ !]
[จะทำให้มันเกิดขึ้นไม่ได้เด็ดขาด!]
ตะ...แต่งงานเหรอ?
เมื่อได้ยินเสียงภายในใจของกู่เฉินหนาน ไป๋หยูเทียนก็ตกตะลึงอีกครั้ง
เป็นไปได้ไหมว่ากู่เฉินหนานไม่ชอบซูเฉียนโม่?
ใช่ ใช่แน่ มันคงเป็นแบบนั้น ไม่อย่างนั้นทำไมนายน้อยกู่ถึงคิดแบบนั้นกันล่ะ?!
เมื่อไป๋หยูเทียนคิดเรื่องนี้ไป เธอก็ถูพื้นไปด้วย
ในไม่ช้า เธอก็ไปถูพื้นนอกห้องอาหาร
กู่เฉินหนานที่กำลังรับประทานอาหารเช้าอยู่ อดไม่ได้ที่จะมองปลายเท้าสีชมพูอันเนียนนุ่มของไป๋หยูเทียนที่ดูเหมือนจะชมพูแดงระเรื่อเล็กน้อย
[เป็นเท้าที่สวยงามอะไรอย่างนี้ เห็นแล้วหมั่นเขี้ยวจริง ๆ !]
ไป๋หยูเทียนหยุดชะงักและค่อย ๆ หันไปมองกู่เฉินหนานในห้องอาหารอย่างเชื่องช้า
กู่เฉินหนานสังเกตเห็นสายตาของไป๋หยูเทียน จึงหันศีรษะหนีไปทันที
[บ้าเอ๊ย เกือบไปแล้ว]
[ฉันเกือบถูกจับได้ว่ากำลังจ้องมองเท้าเล็ก ๆ ของเธอ!]
[คงไม่ดีแน่ถ้าเกิดเธอคิดว่าฉันกำลังมีเจตนาแอบแฝง]
[ฉันล่ะไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทําไมซูเฉียนโม่ถึงถูกมองว่าสวย เธอทำเป็นหน้าตึงตลอดเวลา เหมือนทุกคนบนโลกเป็นหนี้เธอ แต่กลับได้ฉายาว่าเป็นสาวสวยอันดับหนึ่งของจีนตะวันออกเนี่ยนะ]
[อืม อืม ฉันขอยอมรับว่ารูปร่างและหน้าตาของเธอนั้นยอดเยี่ยมมาก อยู่ในระดับแถวหน้าเลย แต่ถ้าพูดถึงสาวงามอันดับหนึ่งในจีนตะวันออก ก็ต้องเป็นแม่หนูตัวน้อยของเราอยู่ดี]
[ดูสิ ดูใบหน้าที่น่าฟัดนั่นสิ ดูน่าทะนุถนอมและน่ารักมาก แถมพอเธอสวมถุงเท้าสีขาวแล้ว เธอก็น่ารักเหมือนชอร์ตเค้กสตรอว์เบอร์รีชิ้นหนึ่งที่เย้ายวนใจเลยทีเดียว ดึงดูดจนทำให้คนที่ได้เห็นต้องอดใจไม่ได้อยากกัดสักคำจริง ๆ เลย]
เมื่อได้ยินเสียงภายในใจของกู่เฉินหนาน สีแดงระเรื่ออย่างกับลูกพีชสุกได้ปรากฎขึ้นบนแก้มของไป๋หยูเทียน ไล่เลียบยาวไปจนถึงจมูกของเธอเลย
เธอรีบถูพื้นด้านนอกห้องอาหาร ก้มศีรษะลงแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อล้างไม้ถูพื้น
ตามที่คาดไว้ไม่มีผิด กู่เฉินหนานไม่ชอบซูเฉียนโม่ เขาชอบแค่ฉันเท่านั้น!
ไป๋หยูเทียนคิดเช่นนั้นและเม้มริมฝีปากของเธอจนผุดรอยยิ้มขึ้น
...
ไม่นานหลังจากที่กู่เฉินหนานรับประทานนอาหารเช้าเสร็จ หม่าปิงก็กลับมา
เขาหยิบกล่องกํามะหยี่สีดําออกมา เปิดออกแล้ววางไว้ตรงหน้ากู่เฉินหนาน
"นายน้อยกู่ ผมซื้อมาแล้วครับ เชิญดูได้เลย"
กู่เฉินหนานเหลือบมองอย่างคร่าว ๆ เขาเห็นว่าไพลินบนสร้อยคอนั้นมีขนาดใหญ่ประมาณไข่นกกระทา และมันกำลังเปล่งแสงประกายอ่อน ๆ
"ไม่เลว ไปที่ซูเฉินอินเตอร์เนชั่นแนลกันเถอะ"
...
เมื่อถึงบริษัทซูเฉินอินเตอร์เนชั่นแนลแล้ว
รถลัมโบร์กินีสีเทาทองก็ขับเข้าไปในลานจอดรถ กู่เฉินหนานลงจากรถโดยถือกล่องกํามะหยี่สีดํา
ภารกิจของเขาในวันนี้ไม่ใช่การให้ของขวัญ
การให้ของขวัญเป็นเพียงข้อแก้ตัว จุดประสงค์ที่แท้จริงของกู่เฉินหนานคือการมารบกวนซูเฉียนโม่ตั้งแต่เช้าจรดเย็น ทำพฤติกรรมเหมือตัวเขาในอดีต
ในความคิดของเขา สิ่งที่เขากำลังทำอยู่นี้จะทำให้ซูเฉียนโม่รังเกียจเขาอย่างแน่นอน แถมอาจจะยังทำให้เธอรู้สึกขยะแขยงเขาไปเลยด้วยซ้ำ!
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้แล้ว มุมปากของกู่เฉินหนานก็ยกขึ้นเล็กน้อย รอยยิ้มบางเบาปรากฏบนใบหน้าของเขา
ไม่ว่าเนื้อเรื่องและนิสัยของเธอจะเปลี่ยนไปไปยังไง แต่การที่มีฉันติดอยู่กับเธอเหมือนกับพลาสเตอร์ยาเหนียว ๆ มันก็คงทำให้เธอรำคาญมากแน่ ว่าไหม?
จากนั้น เขาก็ถือกล่องกํามะหยี่สีดําเดินเข้าไปในตึกบริษัทซูเฉินอินเตอร์เนชั่นแนล
