Chapter 17: ปาน
Chapter 17: ปาน
เสียงของระบบดังก้องอยู่ในหัวของเขาอีกครั้งและข้อความที่คล้ายกับข้อความที่เขาได้รับก่อนหน้าก็ปรากฏขึ้นบนหน้าจอโฮโลแกรม
[ขอแสดงความยินดีกับการฆ่าก็อบลินอัศวินระดับ 10 ได้รับ 450 เหรียญทอง 150 ค่าประสบการณ์ และกล่องระดับต่ำ]
[ขอแสดงความยินดีที่คุณได้รับการเลื่อนระดับและเพิ่ม 1 คะแนนสำหรับค่าสถานะทั้งหมด]
เควินยังคงไม่อยากเชื่อว่าการล่ามอนสเตอร์สามารถให้คะแนนประสบการณ์กับเขาได้มากขนาดนี้ เขาต้องหาดันเจี้ยนเพิ่มเติมเพื่อฝึกฝนในอนาคตแล้ว
[สถานะ]
ชื่อ: เควิน
เผ่าพันธุ์: มนุษย์
ระดับ 3
อาชีพ: นักเวทย์
ค่าประสบการณ์: 80/300
ความแข็งแรง: 6
ความคล่องตัว: 6
ร่างกาย: 6
พลังวิญญาณ: 186
การรับรู้: 12
พลังชีวิต: 26/30
แอ็คเซลเดินมาหาเควิน เขาจับมือเควินที่เสียดสีกับก็อบลินระหว่างการต่อสู้
แอ็คเซลขมวดคิ้วและพูดว่า "โชคดีที่คุณมีทุกสิ่งที่เราต้องการในการรักษาบาดแผลในถุงวิเศษของคุณ เราอย่าเสี่ยงที่จะติดเชื้อเลย เข้าใจมั้ย”
“ถ้าคุณจะใช้มีดแบบนี้คุณต้องระวังตัวให้มากนะ หรือไม่ก็หาอะไรมาใส่ป้องกันตัวสักหน่อย.. เอาอุปกรณ์รักษาแผลออกมาสิ”
เควินพยักหน้าและรู้สึกแปลก ๆ นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนดูแลเขา และในความเป็นจริง มันเป็นความรู้สึกที่ยอดเยี่ยมมากเลยทีเดียว
และตามที่แอ็คเซลแนะนํา เขาเอาสิ่งที่จําเป็นสําหรับการรักษาและผ้าพันมือออกมา แต่แอ็คเซลไม่ปล่อยเขาไปเฉย ๆ
เขาทำแผลที่มือของเควินด้วยตัวเอง และใช้ผ้าพันแผลพันมือของเควินเพื่อจำกัดอาการบาดเจ็บ
แอ็คเซลถามเขาว่า "แล้วคุณมีมีดกี่เล่มกันล่ะ"
เควินหัวเราะและพูดว่า "หกเล่มเสมอ สองเล่มบนหลัง แขนข้างละเล่ม ต้นขาอีกสอง"
หลังจากพันมือทั้งสองข้างแล้ว เขาพูดกับแอ็คเซลว่า "ขอบคุณ แบบนี้ดีขึ้นมากแล้ว"
แอ็คเซลตอบด้วยรอยยิ้มว่า "ยินดีครับ"
จากนั้นเขาก็เสริมด้วยความตื่นเต้นว่า “ปีศาจตัวนั้นอาจจะต้องปกป้องบางสิ่งบางอย่างอยู่ ไปดูกันเถอะ”
เควินหัวเราะ แอ็คเซลดูเหมือนจะชอบการปล้นดันเจี้ยนมาก เขาจึงถามแอ็คเซลว่า "แอ็คเซล ดันเจี้ยนแบบนี้มันหาง่ายไหม"
แอ็คเซลตอบอย่างรวดเร็วว่า "ไม่ได้ยากมาก แต่ไม่ได้อิสระแบบนี้ รอบนิกายตะวันของเราจะมีดันเจี้ยนประมาณ 40 ถึง 50 แห่งต่อเดือน และทุกคนต่างก็แย่งกัน"
เมื่อเขาเห็นเควินดูผิดหวัง เขาบอกว่า "ถ้าคุณอยากหาดันเจี้ยนจริง ๆ ฉันจะลองหาดันเจี้ยนของเราในที่ห่างไกลได้นะ”
“แต่ฉันไม่รับรองว่าทุกครั้งที่ฉันให้คุณสู้มันจะเป็นแบบนี้ เมื่อเราไปถึงห้องหัวหน้า คุณอาจจะได้เจอสัตว์ประหลาดที่อันตรายกว่านี้มาก”
เควินพยักหน้าแล้วพูดว่า “จริง ๆ แล้วฉันชอบมันนะ มันเหมาะกับการฝึกมาก และที่สำคัญการล่าดันเจี้ยนครั้งนี้น่าตื่นเต้นมากเลย”
ทันทีที่เขาพูดจบ เสียงของระบบดังก้องอยู่ในหัวของเขาอีกครั้ง และข้อความก็บ่งชี้ไปที่ก้อนหินที่ปลายอุโมงค์
[กล่องระดับกลาง]
เควินคว้ามือของแอ็คเซลและลากเขาไปที่หินก้อนนี้ซึ่งแรกเริ่มเป็นก้อนหินธรรมดา แต่เควินก้มลงและตรวจสอบอย่างละเอียดและคลำหาและในที่สุดก็พบกลไกที่ดูเหมือนล็อคบางอย่าง
เขามองอย่างละเอียด แล้วพูดกับแอ็คเซลว่า "แอ็กเซล คุณคิดว่ากริชนี้จะทำลายล็อกนี้ได้ไหม"
แอ็กเซลคุกเข่าใกล้ก้อนหิน เพื่อดูว่าเควินกำลังทำอะไรอยู่แต่เขาก็ดูไม่ออกเลยว่าก้อนหินนี้เป็นกล่องสมบัติที่ถูกซ่อนอยู่
เห็นได้ชัดว่านี่เป็นครั้งแรกที่เควินได้เข้าไปในดันเจี้ยนแบบนี้ แต่แล้วมันเกิดอะไรขึ้น
แอ็คเซลยกคางขึ้นและหันไปหาเขา "ถ้าคุณอยากให้ฉันเชื่อคุณ ฉันบอกแล้วว่าให้บอกความจริง ดังนั้นบอกมาว่าคุณพบกล่องที่ถูกซ่อนนี้ได้อย่างไร"
เควินถอนหายใจและตบมือของเขา "คุณต้องการให้ฉันบอกคุณสั้น ๆ ไม่ใช่หรอ แต่รู้ไว้ว่าฉันไม่ได้มีเจตนาที่จะซ่อนมันจากคุณนะ"
จากนั้นแอ็คเซลก็ใช้นิ้วโป้งลูบแก้มของเขา ซึ่งทําให้เขาหน้าแดง เขาพูดกับเควินว่า "แม้ว่าฉันจะยังสงสัยอยู่ แต่เมื่อเห็นคุณสู้กับพวกก็อบลินแล้วฉันก็เชื่อแทบทุกอย่างที่คุณพูดเรื่องอดีตของคุณ... แล้วเควิน คุณปิดบังอะไรจากฉันอีก"
เควินบอกเขาว่า "แอ็คเซล ฉันอยากให้คุณเปิดใจนะ แต่หยุดทำแบบนี้ได้แล้ว ฉันไม่มีสมาธิแล้ว"
เควินก็เอามือของแอ็คเซลออกไปจากใบหน้า และเมื่อแอคเซลยิ้มเพราะพฤติกรรมของเขา เควินก็บอกแอ็คเซลว่า "เมื่อสามวันก่อน เควินอายุครบ 18 ปี หัวหน้าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามอบสิ่งของให้เขา 2 อย่าง คือเหรียญทองจำนวน 20 เหรียญทอง เพื่อให้เขาเข้าร่วมนิกายตะวัน และอีกอย่างคือหนังสือที่พ่อแม่ของเขาทิ้งไว้ให้เขา
“หนังสือเล่มนี้ถูกปิดผนึก และเขาไม่สามารถเปิดได้ แต่ฉันก็โชคดีที่ได้เห็นคุณฝึกดาบ และได้คุยกับอลันเกี่ยวกับข้อตกลงสายเลือดที่คุณทำกับดาบ”
“ดังนั้นฉันจึงพยายามเปิดมันด้วยวิธีนี้ และมันได้ผล”
แอ็กเซลเบิกตากว้างและพูดว่า "คุณหมายถึงหนังสือนั้นเป็นของวิเศษงั้นหรอ"
เควินพยักหน้าและยืนขึ้นและถอดเสื้อผ้าของเขาและแสดงให้แอ็คเซลเห็นถึงดาวห้าแฉกที่ปรากฏบนหน้าอกของเขา บางทีแอ็กเซลอาจเข้าใจความหมายของมันก็ได้
แอ็คเซลไม่มีเวลาชื่นชมหน้าอกที่เปลือยเปล่าของเควิน สายตาของเขาตกลงไปบนรอยบนหน้าอกของเควินและเขาหน้าซีดทันที
เควินเห็นปฏิกิริยาของแอ็คเซลและถามว่า "เกิดอะไรขึ้นหรอ ตอนที่ฉันเปิดหนังสือได้ เครื่องหมายนี้ก็ปรากฏขึ้น"
แอ็คเซลลุกขึ้นยืนพิงกำแพงถ้ำ จากนั้นเขาก็พูดกับเควินว่า "คุณไม่รู้ความหมายของเครื่องหมายนี้จริง ๆ ใช่ไหม"
เควินส่ายหัว, แอ็คเซลกล่าวต่อ "นี่คือปานแห่งคีฟ, ซึ่งหมายความว่าคุณเป็นคนของราชวงศ์ ไม่ว่าปานนี้เพิ่งปรากฏหรือคุณได้มันมายังไง แต่คุณสามารถขึ้นครองบัลลังก์ได้.."
“..ยินดีด้วยนะ คุณเพียงแค่ต้องไปที่เมืองหลวง และประตูแห่งโอกาสทั้งหมดจะเปิดให้กับคุณ”
เควินยิ้มให้แอ็คเซลและเขาเข้าใจสิ่งที่แอ็คเซลพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน แอ็คเซลเขาอาจคิดว่าเขาคงจะทิ้งเขาไปแล้วไปที่เมืองหลวงเพื่อเพลิดเพลินกับสิทธิพิเศษนี้
เขาน่ารักเกินกว่าจะทำตัวแบบนี้ได้.. เขาแต่งตัวแล้วเดินมาดึงตัวแอ็คเซลเข้ามาใกล้และพูดกับเขาว่า "ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่ได้คิดจะจากไปไหน และฉันอยากอยู่กับคุณ"