Chapter 15: สู้กับฉัน
Chapter 15: สู้กับฉัน
เมื่อเขาเห็นว่าแอ็คเซลจริงจังจริงๆ เขาก็ถอนหายใจและพูดกับเขาว่า "ฉันอายุ 33.. ฉันเป็นนักฆ่าตั้งแต่อายุยังน้อยและต้องเปลี่ยนตัวตนปีละ 2-3 ครั้งหรือไม่ก็มากกว่านั้น ฉันจำชื่อจริงของตัวเองไม่ได้แล้ว ดังนั้นฉันจึงรู้สึกดีกับเควิน และมันก็สมบูรณ์แบบสำหรับฉันมาก"
“ส่วนไอ้พวกที่ตามล่าฉันเหมือนสัตว์ร้ายตลอด 5 ปีที่ผ่านมา ฉันฆ่าพวกมันไปมากจนเกินจะนับ”
“และในการต่อสู้ครั้งสุดท้ายของฉัน ฉันฆ่าทหารชั้นยอดไปประมาณ 50 นาย และในที่สุดฉันก็พรากชีวิตคนที่ต้องรับผิดชอบในการฆ่าฉันไปด้วยได้”
แอ็คเซลไม่ได้พูดอะไร และมองตรงไปที่เควิน
แอ็คเซลยังมีคำถามสุดท้ายที่อยากถามเขา แต่เขากลับกลัวคำตอบ "แล้ว..."
เควินหัวเราะและพูดว่า "ถามมาสิแอ็คเซล"
แอ็คเซลพูดกับเขาต่อไปว่า "คุณบอกว่าคุณสามารถเข้าถึงความทรงจำของเควินได้ ดังนั้นคุณจึงเลือกเข้านิกายตะวันเพราะมันจะทำให้คุณแข็งแกร่งขึ้น และมีความปลอดภัยมากขึ้นใช่มั้ย"
เควินประหลาดใจกับการวิเคราะห์ที่ยอดเยี่ยมของเขาและสงสัยว่าเขาจะถามอย่างไรต่อ ดังนั้นเขาจึงพยักหน้า
แอ็คเซลพูดต่อว่า "เมื่อคุณแข็งแรงพอ.. คุณจะจากไปไหม"
เควินตอบอย่างตรงไปตรงมา: "บางทีเควินเป็นเด็กไร้เดียงสาและฉันไม่ได้รู้จักโลกของคุณมากนัก แต่ดูเหมือนว่ามันจะใหญ่มากสำหรับฉัน แต่ฉันเองไม่ชอบที่จะอยู่ในที่เดียวนานเกินไป"
จากนั้นแอ็คเซลก็ถามคําถามที่เขาอยากถามจริง ๆ ว่า "แล้วถ้าคุณจะไป ฉันไปกับคุณได้ไหม"
จากนั้นเควินก็มองเขาอย่างแปลกประหลาดและตอบเขาอีกคำถาม: "แล้วทำไมคุณคิดว่าฉันถึงกล้าบอกความจริงแบบนี้ล่ะ"
เมื่อเห็นว่าแอ็กเซลไม่ตอบสนอง เขาก็ปลดปล่อยตัวเองจากการกอด แต่ในขณะเดียวกันเขาก็ชอบที่จะอยู่ในอ้อมแขนของแอ็คเซล เขาเอนพิงร่างของเขากับร่างที่แข็งแรงของแอ็คเซล เขาต้องการแอ็คเซลเข้าใจ
จากนั้นเขาก็หยิบมีดสั้นจากพื้น โยนมีดเล่มหนึ่งใส่แอ็คเซลแล้วพูดว่า "ถ้าคุณคิดว่าเป็นฉันจำเป็นต้องถูกปกป้องเพราะในขณะนี้ร่างกายนี้อ่อนแอเกินไปคุณคิดผิดแล้ว ให้ฉันพิสูจน์ให้คุณดูเถอะ สู้กับฉัน”
แอ็กเซลไม่รู้ว่าทำไมเควินตัดสินใจบอกความจริงอย่างตรงไปตรงมาแบบนี้ เพราะด้วยภูมิหลังของเขา เขาอาจจะหาคำอธิบายที่สมเหตุสมผลและปกปิดตัวตนที่แท้จริงของเขาได้อย่างง่ายดาย
เขามองกริชในมือและตัดสินใจยอมรับมัน อย่างไรก็ตาม ก่อนที่จะพาเควินเข้าสู่ดันเจี้ยน เขาต้องแน่ใจว่าเควินสู้ได้จริง ๆ
เควินบอกให้เขาสู้ เขาดูมั่นใจมากจนแอ็คเซลอดไม่ได้ที่จะตื่นเต้น
หลังจากทั้งหมด เควินบอกเขาว่าเทคนิคการใช้ไม้ของเขาเมื่อวานมันเล็กน้อยมาก สิ่งเชี่ยวชาญจริง ๆ คือพวกมีดและกริช จากนั้นเควินก็เดินเข้าหาเขาและเริ่มจู่โจมก่อน
พวกเขาสู้กันไปกว่านาทีแล้ว และแม้ว่าระดับของพวกเขาจะแตกต่างกัน แต่แอ็คเซลก็ไม่สามารถโจมตีฝ่าการป้องกันของเควินไปได้เลย แต่นั่นเป็นเพราะเขาไม่ได้ใช้ความสามารถอะไรเพราะเขาต้องการให้การประลองนี้เป็นไปอย่างยุติธรรม
เมื่อแอ็กเซลคิดว่ามันเพียงพอแล้ว เขาก็ใช้ความเร็วของเขาในการจบเกม และเมื่อเควินปิดกั้นการโจมตีของเขา เขาก็หายไปทันทีและโจมตีเควินจากข้างหลัง
แต่เควินก็คาดการณ์ไว้แล้วว่าเขาจะทำอะไรแบบนี้ เพราะแม้ว่าหัวของเควินจะหันไปในทิศทางอื่น แต่สุดท้ายแอ็คเซลก็ถูกมีดจ่ออยู่ที่ลำคอ
เควินหันไปและเห็นแอ็คเซลจ้องมองอย่างตกตะลึงและยิ้มให้พร้อมดันมีดออกจากคออย่างช้า ๆ
จากนั้นเควินก็พูดกับแอ็กเซลว่า "ถ้าฉันบอกความจริงเกี่ยวกับตัวเอง นั่นเป็นเพราะฉันไม่อยากอยู่คนเดียวอีกต่อไป ฉันสาบานกับตัวเองก่อนตายว่า ถ้าฉันได้โอกาสอีกครั้ง ฉันจะไม่ทําผิดพลาดแบบเดิมอีก”
“ฉันเลือกที่จะเชื่อใจคุณ เพราะคุณแข็งแกร่ง ซื่อสัตย์ และเพราะฉันเพิ่งจะมีช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีวิตบนหลังหมาป่าของคุณ”
เขาเข้าใกล้แอ็คเซลแล้วพูดว่า "ฉันเห็นว่าคุณชอบฉัน หรืออย่างน้อยคุณก็สนใจฉัน และคุณก็ต้องการทำให้มันชัดเจนซึ่งฉันเคารพในสิ่งนั้น แต่พูดตามตรง ฉันไม่รู้ว่ามันจะดีกับคุณและฉันหรือเปล่า”
“ฉันเลือกคุณเพราะฉันไม่เคยมีความรักมาก่อนและความรู้สึกนี้เป็นสิ่งที่ฉันไม่เคยมี ดังนั้นอย่าคาดหวังมากเกินไปมิฉะนั้นคุณก็อาจจะผิดหวัง”
แอ็กเซลวางมือไว้หลังศีรษะของเควิน และดึงเขาเข้าสู่อ้อมแขน เขาจูบหน้าผากของเควินและพูดว่า "ไม่เป็นไรเควิน ฉันแค่ขอให้คุณไม่หายตัวไปชั่วข้ามคืนโดยไม่บอกกันก็พอ"
เควินตัดสินใจจะรับคำขอของแอ็คเซล ซึ่งมันเป็นสิ่งที่เขาไม่เคยทำมาก่อน แต่ตอนนี้เขาอยู่ในร่างของนักเวทย์ที่ไม่มีศัตรู อย่างน้อยก็ในตอนนี้
ดังนั้นเขาจึงมองตาแอ็คเซลแล้วพูดว่า "ได้ ฉันสัญญาว่าจะไม่หายไปชั่วข้ามคืนโดยไม่ได้บอกคุณล่วงหน้า"
หลังจากที่เขาเห็นแอ็คเซลยิ้ม เขาก็ถามอย่างตื่นเต้นว่า "แล้วเราจะเข้าไปกันเลยมั้ย"
แอ็กเซลพยักหน้า เขารู้คำตอบของคำถามแล้ว เขารู้ว่าเควินเป็นคนซื่อสัตย์ และเขายังบอกเป็นนัยว่าเขาตกลงที่จะสร้างความสัมพันธ์กับเขาซึ่งมันทำให้เขารู้สึกโล่งใจมาก
และเควินได้พิสูจน์ให้เขาเห็นแล้วว่า แม้ร่างกายจะดูอ่อนแอ เขาก็มีความสามารถในการต่อสู้
เขาจึงโอบไหล่ของเควินด้วยแขนของเขาและรีบพาเขาไปที่ประตูดันเจี้ยน เขาไม่ต้องการเสียเวลาอีกต่อไปแล้ว
เควินโอบเอวแอ็คเซลด้วยมือข้างหนึ่ง และจับกริชไว้ในมืออีกข้างหนึ่ง
แอ็กเซลยังเก็บกริชของเขาไว้ เพราะมันเป็นอาวุธเดียวที่เขาเอาออกมาจากถุงวิเศษ
แอ็คเซลพาเขาผ่านวังวนสีฟ้า ทันทีที่เขาไปถึงอีกฟากของวังวน และเมื่อเขามั่นใจว่าไม่มีสัตว์ประหลาดอยู่ใกล้ ๆ เขาก็บอกกับเควินว่า "ฉันไม่คิดว่าฉันต้องเตือนอะไร หรือบอกคุณว่าต้องทำยังไง ใช่ไหม"
เควินบอกเขาว่า "ไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่ขัดขวางคุณ แต่ถ้าเราเจอสัตว์ประหลาดตัวใดที่ฉันสู้ได้ หวังว่าคุณจะปล่อยให้ฉันได้สนุกนะ"
แอ็คเซลแค่พยักหน้า เควินกระตุ้นทักษะการรับรู้ของเขา เขาตรวจสอบอุโมงค์ที่อยู่ตรงหน้าเขา แต่เขาไม่ได้รับข้อมูลอะไรเลย เขายังก็ชอบแบบนี้ ถ้าจู่ๆ สัตว์ประหลาดโผล่มาอย่างกะทันหัน มันก็คงจะทำให้เขาสนุกดี
คุกใต้ดินนี้ดูเหมือนถ้ำ มีอุโมงค์สี่อุโมงค์อยู่ข้างหน้า เควินถามเขาว่า "เราจะเริ่มจากทางไหนดี"
ตอนนี้แอ็คเซลสัมผัสได้ถึงทางที่จะไปหาหัวหน้าดันเจี้ยนแล้ว แต่เควินบอกเขาว่าเขาอยากสนุกนิดหน่อย ดังนั้นจึงเลือกที่จะถามเควินก่อน..