ตอนที่ 104 เหล่าลูกหมาป่า
ตอนที่ 104 เหล่าลูกหมาป่า
“ข้าจะรู้ได้อย่างไร? แต่ข้าเคยเห็นสตรีในเผ่าของข้าคลอดลูกมาก่อน การให้กำเนิดก็คงไม่ต่างกันหรอก มันก็คล้าย ๆ กัน จะสำคัญอะไร”
ตอนนี้ แม้แต่ไอร่าก็กลับมามีสติอีกครั้ง
ผู้ชายคนนี้เพิ่งบอกว่าเขารู้วิธีทำคลอด ทว่าเขาพูดปด
เจ้าคนโกหกคนนี้
ไอร่าโกรธมากจนอยากจะกระโดดกัดเขาให้ตาย
เขากล้าโกหกเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้อย่างไร เขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับการคลอดลูก แต่เขายังกล้าทำคลอดให้เธอ หากมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างนั้น เธอและลูกในท้องจะไม่ตายกันหมดหรือ
แค่คิดก็น่ากลัวแล้ว
บุหรงยิ้มอย่างไร้ยางอาย "ไม่ต้องกังวล เจ้าโชคดี เจ้าจะไม่ตาย”
“ไปให้พ้น”
ธยาน์กอดเธอ “อย่าโกรธไปเลย”
…
ไอร่าจ้องมองไปที่บุหรงด้วยความโกรธ
บุหรงยกมือขึ้น “เอาล่ะ ข้าไปก็ได้ พักผ่อนให้เยอะ ๆ แล้วข้าจะมาเล่นด้วยอีก”
ไอร่ากลอกตาของเธอ ‘ใครอยากเล่นกับท่าน’
ในที่สุดบุหรงก็จากไป
เชร์นำชามซุปเนื้อมาป้อนให้เธอ
เขาเสียใจ “หากรู้ว่าเจ้าจะคลอดในวันนี้ เราคงไม่ลงจากภูเขากันหมดเช่นนี้ โชคดีตอนที่เราไม่อยู่ได้ความช่วยเหลือจากบุหรง ไม่อย่างนั้นคงไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจ้าที่บ้าน”
คอนริอุ้มลูกหมาป่าไปมา เขาตะคอก “อย่าพูดคนเจ้านกนั้น เห็น ๆ กันอยู่ว่าเขาไม่รู้วิธีทำคลอด แต่กลับแกล้งบอกว่ารู้ โชคดีแค่ไหนที่ไอร่าและเด็ก ๆ ปลอดภัย ไม่อย่างนั้นข้าคงถอนขนนกของเขาออกแล้วเอาร่างนั่นมาย่างกินซะ”
ไอร่าเหนื่อยมากและหลับไปไม่นาน
เช้าวันรุ่งขึ้น ธยาน์ไปที่ป่าและกลับมาพร้อมกับไข่นกถุงใหญ่
เขายื่นไข่ให้กับเชร์ “ทำอาหารให้ไอร่ากิน พวกมันจะช่วยบำรุงร่างกาย”
เชร์ทำไข่ตุ๋นโรยด้วยเนื้อสับลงไป
ไอร่ากินอย่างมีความสุข
เมื่อเธออิ่มก็ถึงคราวของลูกหมาป่า
ไอร่าค่อย ๆ ยกเสื้อผ้าของเธอขึ้นและป้อนนมทีละตัว
เนื่องจากเธอเพิ่งคลอด เธอจึงดูอวบอิ่ม มีน้ำมีนวลยิ่งขึ้น อสูรตัวผู้ทั้งสามตัวในตอนนี้มีอาการหอบเล็กน้อย พวกเขาหวังว่าพวกเขาจะผลักลูกสามป่าออกไปแล้วแทนที่พวกมันได้
บางทีการจ้องมองของพวกเขาดูเร่าร้อนเกินไป และไอร่าก็เขินอายจนเธอเบือนหน้าหนี “พวกเจ้าออกไปก่อน”
เชร์ คอนริ และธยาน์ไม่ต้องการจากไป ขาของพวกเขาดูจะหยั่งรากลึก
เมื่อลูกหมาป่ากินอิ่มแล้ว คอนริก็อุ้มพวกมันไปที่เตียงเล็ก ๆ ด้านข้างทันทีและกระโจนเข้าหาไอร่า “ข้าก็อยากกินนมด้วยเหมือนกัน”
ไอร่าตกใจมากจนหดตัวลงใต้ผ้าห่มอย่างรวดเร็ว “อย่ายุ่ง”
เชร์ผลักคอนริออกไป “ไปดูแลลูกหมาป่าของเจ้าเสีย อย่ายุ่งกับนาง”
มันเป็นช่วงเวลาที่ลูกหมาป่ากำลังร้องไห้ คอนริทำได้เพียงระงับความคิดที่ไม่สงบของเขาอย่างไม่เต็มใจและยังคงเป็นพ่อที่ดีต่อไป
เชร์ถือโอกาสกอดไอร่าพร้อมกับผ้าห่ม เธอเพิ่งให้นมลูก ๆ ทำให้ตัวเธอมีกลิ่นหอมน่ากิน
เขาอดไม่ได้ที่จะถามว่า “ข้าจูบเจ้าได้หรือไม่”
เมื่อมองเข้าไปในดวงตาที่อ่อนโยนของเขา ไอร่าจึงพยักหน้าโดยไม่ทันรู้ตัว
เชร์จูบลงบนริมฝีปากของเธอและดูดมันเบา ๆ
สัมผัสที่นุ่มนวลทำให้เขาอยากกินสาวน้อยในอ้อมแขนของเขา
จนกระทั่งไอร่าเวียนหัวจากการจูบนั้น เชร์จึงปล่อยเธอไปอย่างไม่เต็มใจ
หัวแม่มือของเขาปัดริมฝีปากสีแดงของเธอ และลำคอของเขาก็รู้สึกแห้ง เขาอยากจะบำรุงตัวเองด้วยรสหวานในปากของเธออีกครั้ง
ดวงตาของคอนริแดงก่ำด้วยความอิจฉา
“ไม่ยุติธรรม หากเขาจูบเจ้าได้ เหตุใดข้าจะจูบไม่ได้”
ไอร่ากอดหน้าอกของเธอแล้วตะคอก “เป็นเพราะเจ้าต้องการแย่งอาหารของลูก ๆ ของเจ้านั่นแหละ”
“ข้าแค่อยากจะลิ้มรสเท่านั้น ไม่ได้หมายถึงอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้”
“เจ้านิสัยเสีย”
หลังจากที่ไอร่าโต้เถียงกับคอนริ เชร์ก็พูดว่า “ธยาน์ออกไปไหนแล้ว”
ไอร่ารู้สึกประหลาดใจมาก “ทำไมเขาถึงจากไป ข้าไม่เข้าใจ”
เชร์พันผ้าห่มรอบตัวเธอ “พักก่อนเถอะ ข้าจะไปคุยกับเขาเอง”
หลังจากที่เชร์จากไป ไอร่าก็พูดด้วยความโกรธว่า “เป็นความผิดของเจ้านั่นแหละ เจ้าทะเลาะกับข้า แล้วเพิกเฉยต่อธยาน์”
เมื่อเผชิญหน้ากับการตำหนิของเธอ แทนที่คอนริจะโกรธ เขายิ้มอย่างภาคภูมิใจ “เป็นเพราะข้ากับเจ้ามีความสัมพันธ์ที่ดี ดีจนไม่มีใครสามารถเข้ามายุ่งได้”
ไอร่าไม่ต้องการพูดคุยกับอีกฝ่ายต่อไปและกลอกตาไปที่เขา
...
เมื่อเชร์พบกับธยาน์ เขาเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังจะออกไปข้างนอก
เชร์หยุดเขา “เจ้าจะไปที่ใด”
“ข้าจะไปออกไปจับบ่อที่สระ เอากลับมาทำซุปให้กับนาง”
เชร์กล่าวว่า “ค่อยไปทีหลังเถอะ คุยกันก่อน”
ธยาน์มองเขาด้วยความประหลาดใจ “เจ้าต้องการพูดเรื่องอะไรกับข้า”
“มาคุยเรื่องไอร่ากันก่อน ไอร่าคลอดลูกแล้ว อีกสักพักเจ้าสามารถสมสู่กับนางได้”
เชร์พูดอย่างตรงไปตรงมาอย่างมาก ธยาน์ไม่คาดหวังว่าเขาจะพูดถึงเรื่องนี้และตกตะลึง
ธยาน์มองเขาด้วยความสับสน “เจ้ายินดีที่จะมอบไอร่าให้กับข้าหรือ”
แม้ว่าเสือที่อยู่ตรงหน้าเขาจะยิ้มอยู่เสมอและดูสุภาพอ่อนโยน แต่จริง ๆ แล้วเขาฉลาดมาก เขาไม่ใช่คนประเภทที่จะสละสมบัติของเขาอย่างแน่นอน
เชร์กล่าวว่า “ตอนแรกข้าไม่เต็มใจ แต่ตอนนี้ข้าเข้าใจแล้ว ตอนนี้ข้าเต็มใจ”
ธยาน์ไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร
เชร์พูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา “หลังจากที่ได้อยู่ด้วยกันตลอดเวลา เจ้าน่าจะสัมผัสได้ว่าไอร่ากำลังปิดบังความลับไว้มากมาย หากความลับเหล่านั้นของนางถูกเปิดเผย คนอื่นอาจจะตามฆ่าเธอก็เป็นได้”
เมื่อได้ยินเขาพูดแบบนี้ ธยาน์ก็เริ่มจริงจังโดยไม่สมัครใจ
เชร์มองดูเขา “ข้าระวังเจ้าเพราะข้าต้องการให้ไอร่าปลอดภัย ท้ายที่สุดเจ้ายังไม่ได้เป็นครอบครัว ข้าไม่สามารถรับประกันได้ว่าเจ้าจะไม่ทรยศข้า หากสิ่งที่ข้าทำรบกวนเจ้า เจ้าสามารถพูดออกมาได้ ข้าจะอธิบายทุกอย่างและยินดีขอโทษ”
ธยาน์กล่าวว่า “ข้าสามารถทำทุกอย่างได้เพื่อนาง ข้าไม่ต้องการคำขอโทษจากใคร”
“ไอร่ามีความลับมากเกินไป เธอต้องการการปกป้อง คอนริและข้าอาจไม่แข็งแกร่งพอ เราต้องการความช่วยเหลือจากเจ้า นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมข้าถึงยอมรับเจ้า”
ธยาน์เงียบ
“พอไอร่าฟื้นตัว เจ้าสามารถใช้เวลานั้นสมสู่กับนาง ในอนาคตเราจะได้เป็นครอบครัวเดียวกัน คอนริเป็นคนตรงไปตรงมาไปเสียหน่อย แต่เขาก็เป็นคนดีคนหนึ่ง หากเขาพูดอะไรน่ารังเกียจก็จงอย่าได้ใส่ใจ หากเจ้าไม่มีความสุขจริง ๆ ก็ท้าสู้กับเขาซะ หลังจากนั้นเจ้าจะดีขึ้น”
ธยาน์ตอบเบา ๆ “ได้”
เชร์หยิบผลลีฟมาสองผล “ร่างกายของไอร่ามีขนาดเล็ก ผลไม้เหล่านี้จะช่วยให้เจ้าสมสู่กับนางได้อย่างราบรื่น”
ธยาน์รับผลไม้ขึ้นมาแล้วกล่าวขอบคุณเขาเป็นครั้งแรก
เชร์ตบไหล่ของเขา “อ่อนโยนกับนาง นางกลัวความเจ็บปวด”
