ตอนที่ 83 สองพี่น้องลอบเข้าเมือง (อ่านฟรี 27/08/2567)

“ถึงสักที แต่การเดินทางคนเดียวก็ไวขึ้นเยอะเลยแหะ” มนุษย์ปลาสีดำสวมกางเกงหนังสีเทากล่าวออกมาพลางมองไปยังกำแพงเมืองที่อยู่ห่างออกไปทางด้านหน้าประมาณห้าลี้

มันใช้เวลาเดินทางถึงสองวันเต็ม กว่าจะมาถึงเขตยี่หลงซึ่งเป็นเมืองแรกที่ตัวมันกับเจ้านายเดินทางมาถึงในตอนแรก มันมองดูแถวของผู้คนที่กำลังเข้าออกเมืองด้วยความเหนื่อยหน่าย

“จริงสิ! ข้าไม่มีบัตรแสดงตัวนี่นา ถ้าเข้าไปแบบนี้จะมีปัญหาอะไรไหมหว่า” มันตบหัวตัวเองหลังนึกอะไรขึ้นมาได้ ในตอนแรกเดินทางพร้อมเถ้าแก่ก็พอจะอ้างได้ว่าเป็นสัตว์แล้วกับเจ้านายเดินทางพร้อมกัน แต่ตอนนี้มันเดินทางตัวคนเดียว

‘ใช้ร่างปลาก็แล้วกัน’ มันคิดเล็กน้อยก่อนจะกลายร่างเป็นปลาตีนตัวเล็กประมาณหนึ่งฉื่อ

‘เฮ้ย! ออกมาจากโหลได้แล้ว!’ ปลาตีนตัวน้อยส่งเสียงผ่านลมปราณไปหาเจ้าปลาทองในโหลแก้วที่ยังคงไม่ยอมออกมาจากโหลตามมัน

บุ๋ง บุ๋ง

‘ลูกพี่พูดกับข้ารึ ?’ ปลาทองตัวน้อยส่งเสียงตอบกลับไป มันไม่ใช่การส่งเสียงท่านลมปราณแต่เป็นเพราะความสามารถผู้บัญชาปลาจึงทำให้ทั้งคู่สามารถสื่อจิตคุยกันได้โดยตรง

‘ก็เออสิวะ ออกมาอยู่ข้าง ๆ ข้าเร็วเข้า’ ปลาตีนส่งเสียงเรียกอีกรอบด้วยความหงุดหงิด

‘แต่ว่า ข้าเป็นปลานะลูกพี่ ถ้าออกไปจากน้ำก็ตายเอาสิ’ ปลาทองฉู่กล่าวตอบด้วยความหวาดกลัว

มันเป็นปลาแต่จะให้มันออกไปนอกโหลแก้วที่ใส่น้ำเนี่ยนะ!

ลูกพี่จะฆ่ามันรึยังไง ?

เปรี้ยง! เพล้ง!

เสียงโหลแก้วแตกดังขึ้นพร้อมกับร่างของปลาทองตัวน้อยที่ไหลออกมาพร้อมน้ำด้านใน มันพยายามตะเกียกตะกายเพื่อที่จะอยู่ในโหลต่อไปตามสัญชาตญาณ โดยลืมนึกไปว่าถึงจะอยู่ในโหลแก้วที่แตกต่อไปก็ไม่มีน้ำอยู่ดี

‘ลูกพี่! ท่านจะฆ่าข่ารึไง ?’ มันส่งเสียงโวยวายไปหาปลาตีนตัวเล็กที่เป็นสาเหตุทำให้โหลแก้วแตกด้วยความไม่พอใจ

‘แล้วมันตายไหม! หุบปากแล้วสังเกตุรอบตัวดูหน่อย’ ปลาตีนส่งเสียงดังตอบกลับไป มันรู้สึกว่าลูกน้องตัวแรกของมันไม่ค่อยจะฉลาดเท่าไหร่เลย

สงสัยต้องหาลูกน้องเพิ่มสักหน่อยแล้วสิ..

‘เอ๊ะ ไม่เป็นไรจริงด้วย! ลูกพี่ฉลาดสุด ๆ ’ ปลาทองน้อยตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงชื่นชม

‘เฮ้ออ เจ้าทำความคุ้นชินกับสภาพตอนนี้ซะ พวกเราจะแอบเข้าเมืองกัน!’ ลูกพี่ปลาตีนได้แต่ถอนหายใจกับความซื่อบื้อของลูกน้องมัน

‘ได้เลยลูกพี่’ ปลาทองน้อยรับคำก่อนที่มันจะใช้ครีบของมันเป็นเหมือนขาในการเคลื่อนที่ไปมา

ถึงแม้จะต้องมาอยู่ในสภาพปลาทองเช่นนี้แต่มันก็เป็นถึงระดับแม่ทัพปราณ ร่างกายย่อมแข็งแกร่งอยู่แล้ว การเคลื่อนไหวโดยครีบปลาเป็นไปอย่างราบลื่นต่างจากที่คิด มันสามารถวิ่งด้วยคีบได้อย่างรวดเร็ว

‘ตามข้ามา! พวกเราจะไปกับรถม้าคันนั้น!!’ ลูกพี่ปลาตีนส่งเสียงบอกปลาทองน้อยก่อนจะมันจะคลานนำหน้าไป

เป้าหมายของมันก็คือรถม้าคันหนึ่งที่ลากเกวียนสินค้ามาด้วย มันเคลื่อนที่ด้วยความชำนาญก่อนจะตีคีบกับพื้นส่งร่างของมันขึ้นไปยังเกวียนสินค้า ปลาทองน้อยก็ตามหลังลูกพี่ของมันไปอย่างติด ๆ ที่สองหาลังสินค้าอยู่สักพักก็เจอลังที่ใช้บรรจุปลาสดเอาไว้ จึงกระโดดลงไปข้างล่างสุดของลังนั้นทันที

‘เหม็นคาวปลาเป็นบ้าเลย !’ ลูกพี่ปลาตีนบ่นออกมาด้วยความหงุดหงิด

‘พวกเราก็เป็นปลานะลูกพี่ แบบนั้นไม่เหม็นตัวเองด้วยเหรอ ?’ ปลาทองน้อยตอบกลับด้วยความใสซื่อ ดูเหมือนสมองในตอนที่เป็นคนที่มีน้อยอยู่แล้ว พอกลายเป็นปลาทองยิ่งน้อยเข้าไปใหญ่

ครึ่งหลัง

‘บัดซบ! เจ้าตั้งใจกวนประสาทข้าใช่ไหม ?’ ฟิชตอบกลับไปด้วยความโมโห

ทำไมลูกน้องตัวแรกของมันถึงเป็นเช่นนี้กัน ?!

‘ไม่ใช่เช่นนั้นนะลูกพี่ ข้าไม่ได้ตั้งใจให้ท่านเข้าใจเช่นนั้น ข้าก็แค่...’ ปลาทองน้อยรีบแก้ตัวยกใหญ่ มันกลับลูกพี่จะตบมันเข้าให้ถ้ามันไม่กล่าวอะไรออกมา แต่ไม่ทันจะพูดแก้ตัวจบมันก็ถูกขัดเสียก่อน

‘หุบปากได้แล้ว! จำไว้ว่าให้อยู่นิ่ง ๆ กลมกลืนกับพวกปลาตัวอื่นด้วย หลังจากเข้ากำแพงเมืองแล้วเราจะหาที่กลายร่างอีกทีนึง’ ฟิชกล่าวถึงแผนการคล่าว ๆ ให้ลูกน้องของมันฟัง

‘ได้เลยลูกพี่ ข้าจะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง !’ ปลาทองน้อยรับคำอย่างว่าง่าย ก่อนที่มันจะพยายามอยู่ให้นิ่งมากที่สุดเพื่อไม่ให้มีใครจับได้

แต่น่าเสียดายที่ปลาในลังดันมีแต่ปลาไนทีมีสีเขาอ่อน ๆ แตกต่างจากทั้งเจ้าฟิชและปลาทองฉู่โดยสิ้นเชิง ถ้าใครรื้อลังปลาดูก็คงจะสังเกตได้ไม่ยาก แต่พวกมันทั้งสองตัวก็ดันเชื่อว่าพวกมันแนบเนียนเสียอย่างนั้น

...

“เฮ้ย! ช่วยกันขนลงไปเร็วเข้า!” เสียงทุ้มใหญ่ของชายผู้หนึ่งเอ่ยออกมา

รอบบริเวณเต็มไปด้วยคนงานที่กำลังช่วยกันขนสินค้าลงจากเกวียนเพื่อที่จะได้นำไปกระจายต่อ มีทั้งข้าว ผัก เนื้อสัตว์ ผลไม้ ปลา ผ้าฝ้าย และอื่น ๆ อีกมากมาย ขบวนรถนี้เป็นของพ่อค้าเร่ที่เทียวไปมาระหว่างเขตเพื่อซื้อขายสินค้า

ครืดด ครืดดด

ลังใส่ปลาลังหนึ่งถูกลากลงจากเกวียนโดยชายร่างใหญ่สองคน ทั้งคู่ช่วยกันลากลังปลาขนาดใหญ่ลงจากหลังรถแล้วนำไปยังโซนแล่ปลาที่อยู่ไม่ไกลนัก

“เฮ้ย! ไอ้ปลาสองตัวนี้มันอะไรวะ ? ข้าสั่งว่าเอาแต่ปลาไนไม่ใช่รึไง ?” พ่อค้าปลาที่เปิดลังออกแล้วพบว่ามีปลาไนอยู่เต็มไปหมดแต่กลับมีปลาประหลาดสองตัวปนมาด้วยก็โวยวายด้วยความไม่พอใจ

“พวกข้าก็ไม่ทราบเหมือนกันเถ้าแก่ เจ้านายแค่ใช้ให้พวกข้าขนมาให้ก็เท่านั้น” ชายสองคนได้แต่อธิบายออกมาด้วยความจำใจ

ใครจะไปรู้กันว่ามันจะมีปลาชนิดอื่นปนมาด้วย ?

“เออ ๆ ช่างเถอะ เดี๋ยวสองตัวนี้ข้าตัดหัวแล้วเอาไปต้มแกงกินก็ได้ พวกเจ้าก็ไปเถอะ” พ่อค้าปลากล่าวออกมาอย่างไม่ใส่ใจมากนัก ก็แค่ปลาสองตัวเขากินเองก็ได้

“ขอบคุณท่านมาก พวกข้าขอตัวก่อน” ชายทั้งสองคนกล่าวขอบคุณก่อนที่จะเดินจากไป

“ปลาอะไรวะ อัปลักษณ์สิ้นดี” พ่อค้าปลาที่เห็นว่าแรงงานทั้งสองคนจากไปแล้วเขาจึงหยิบปลาทั้งสองตัวที่ไม่ใช่ปลาไนขึ้นมาดู

“ไม่เคยเห็นมาก่อนเสียด้วยสิ ตายรึยังนะ ?” พ่อค้าปลาจับปลาทั้งสองตัวมาวางบนโต๊ะเพื่อตรวจสอบดู เขาเอามือตบ ๆ แต่ก็ไม่เห็นว่าปลาทั้งสองจะขยับเลยคิดว่าคงตายแล้ว

ปลาตัวหนึ่งเป็นปลาสีดำสนิท ลำตัวแบน ๆ ยาวประมาณหนึ่งฉื่อ ดูแล้วน่าจะไม่ค่อยมีเนื้อมากนัก ส่วนปลาอีกตัวเป็นปลาตัวอ้วนกลมสีส้มทอง ขนาดเล็กกว่าปลาตัวแรกอยู่เกือบเท่าตัว

“หน้าตาอัปลักษณ์เสียจริง คงขายไม่ออก” พ่อค้าปลาสังเกตุดูปลาทั้งสองอย่างละเอียดก่อนจะบ่นออกมา พวกมันหน้าตาอัปลักษณ์ยิ่งนัก อาจจะเป็นปลากลายพันธุ์หรืออะไรบางอย่าง

ชิ้ง! ชิ้งง!

“แต่ดูแล้วไม่น่าจะมีพิษ ข้าจะลองเลาะเนื้อแล้วเอาไปให้สุนัขกินดูก่อนก็แล้วกัน” พ่อค้าปลาหยิบมีดคมกริบเล่มหนึ่งขึ้นมา เขาลับมีดอยู่สองสามครั้งก่อนจะเดินเข้าไปหาปลาตัวแบนสีดำก่อน

“ข้าจะเลาะอย่างตั้งใจเลยล่ะ! สุนัขของข้าคงจะชอบเนื้อเจ้าน่าดู” พ่อค้าปลากล่าวออกมาขณะที่กำลังจะกดมีดลงไปที่ร่างของปลาสีดำตัวแบน

เพี๊ยะ!!

“เลาะเนื้อบิดาเจ้าสิ! ข้านี่แหละจะเลาะเนื้อสุนัขเจ้ามากิน!!” ปลาสีดำตัวแบนที่ถูกเข้าใจว่าตายแล้วส่งเสียงออกมา ทำให้พ่อค้าปลาถึงกับผงะถอยหลัง ยังไม่ทันที่เขาจะตั้งตัวได้ก็ถูกครีบหน้าลำตัวของมันตบเข้าให้จบหมดสติไปในที่สุด

‘ลูกพี่สุดยอด! แผนการของท่านยอดเยี่ยมจริง ๆ’ ปลาทองตัวน้อยที่แกล้งตายอยู่แต่ก็รับรู้ได้ถึงทุกสิ่ง มันกล่าวชมลูกพี่ของมันออกมาอย่างจริงใจ

“เจ้าน่าจะกลายร่างได้แล้วใช่หรือไม่ ?” ฟิชหันไปถามปลาทองตัวน้อยที่ตอนนี้เลิกแกล้งตายแล้วเดินมาอยู่ข้าง ๆ มัน

‘ข้ากลายร่างได้แล้ว แต่มันไม่เหมือนที่ท่านกลายร่างสักเท่าไหร่’ ปลาทองตัวน้อยตอบกลับไป

“งั้นก็กลายร่างซะ พวกเราจะหนีออกจากที่นี่ก่อนจะมีใครจับได้” ฟิชกล่าวจบมันก็รื้อค้นบริเวณโดยรอบเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าไม่ได้มีของอะไรมากนักมันก็เลยเอามาแค่ปลาไนไม่กี่ตัวเพื่อไว้กินเวลาหิวก็เท่านั้น

หลังจากนั้นทั้งสองตัวก็หลบหนีออกจากร้านของพ่อค้าปลาโดยที่ไม่มีใครพบเห็นได้อย่างง่ายดาย...