บทที่ 400 : อย่าตีฉันด้วยดอกไม้ (2)
บทที่ 400 : อย่าตีฉันด้วยดอกไม้ (2)
[ยินดีต้อนรับสู่พิกมีอัพ!]
ในตอนเย็นวันนั้น
[การดาวน์โหลดเสร็จสมบูรณ์]
[แตะ! (เลือก)]
ตามที่คาดไว้ไรก็ได้เข้าสู่ระบบเรียบร้อย
[นายท่านมีรายงานที่ยังไม่ได้รับการตรวจสอบ คุณต้องการที่จะตรวจสอบหรือไม่?]
[ผู้เขียน – ‘ฮาน(★★★★)’ ]
[ใช่(เลือก)/ไม่ใช่]
รายงานปรากฏบนหน้าจอควบคุมของไรก็ได้
เมื่อคืนที่ผ่านมา ฮีโร่จำนวนมากที่ไรก็ได้เลือกไว้กำลังทำการฝึกฝน และเรือเหาะลำที่สองก็สร้างเสร็จเรียบร้อย
[ดูรูรุง!]
[รองนายท่าน 'ฮาน (★★★★)' เสนอความเห็น]
[แนะนำให้สร้างเรือเหาะลำใหม่]
ไรก็ได้ตรงเข้าไปในโกดังและตรวจดูสิ่งของ
แน่นอนว่าวัตถุดิบของเราแทบไม่เหลือเลย หลังจากปิดโกดัง ไรก็ได้ก็ค้างที่หน้าจอหลักอยู่พักหนึ่ง ดูเหมือนเขากำลังไตร่ตรองว่าจะทำอย่างไรต่อไป
“มันเคยดีมาก ๆ เลย”
ฉันมองไปด้านข้าง
เวคิสกำลังเหวี่ยงดาบไปที่หุ่นเหล็ก
“มันเคยเป็นแบบนั้น”
“ผมไม่รู้ว่าการกังวลเรื่องสอนคนอื่นจะน่ารำคาญขนาดนี้ ปกติแล้ว สิ่งเดียวที่ผมต้องคิดคือคิดถึงตัวเองเท่านั้น”
“ทำไมนายถึงไม่อยากสอนล่ะ?”
“ผมแค่ขี้เกียจพูด”
เวคิสหยิบกริชสีน้ำเงินออกมาแล้วเฉือนเข้าไปที่แขนของเขาเอง
มันเป็นกริชที่เคลือบด้วยยาพิษที่ทำให้อัมพาตชนิดพิเศษที่เนเรสซ่าประดิษฐ์ขึ้นมาอย่างพิถีพิถัน
ในขณะที่เป็นอัมพาต เวคิสยังคงแกว่งดาบของเขาต่อไป
ทักษะที่เปลี่ยนสถานะผิดปกติให้เป็นความแข็งแกร่ง
หมอนี้ยังได้เรียนรู้เทคนิคการต่อสู้ได้หลายอย่างที่ฉันคาดไม่ถึง
“ผมไม่ชอบคุยกับคนอื่น ผมไม่ชอบแกล้งทำเป็นเป็นมิตรและสนิทกับพวกฮีโร่หน้าใหม่”
ปัง!
ร่างกายท่อนบนของหุ่นเหล็กที่แตกสลายปลิวหายไปทันที
มันเป็นพลังที่เหนือกว่ามนุษย์ปกติ
“การที่ต้องมาเป็นอาจารย์สอนฮีโร่หรืออะไรสักอย่างมันน่าอึดอัดนะครับ ผมแค่เกลียดสถานการณ์ที่ซับซ้อน ไม่ว่าผมจะเป็นหรือตาย ผมก็ไม่ชอบอะไรซับซ้อน”
“นี่นายเป็นคนที่น่ากลัวเหมือนกันนะ”
“นั่นไม่ใช่สิ่งที่หัวหน้าควรจะพูดกับผมนะ”
เวคิสโยนดาบเหล็กของเขาทิ้งไป
จากนั้นเขาก็สวมเสื้อคลุมแล้วเดินมาหาฉัน
“เกิดอะไรขึ้น? เมื่อก่อนนายยังชวนฉันสู้อยู่เลย แต่ตอนนี้นายกลับดูเบื่อ ๆ เปลี่ยนใจแล้วเหรอ?”
ฉันนั่งบนไขว้ห้างบนเก้าอี้แถวนั้นด้วยท่าทีสบาย ๆ
นี่คือห้องฝึกส่วนตัวของเวคิสซึ่งตั้งอยู่บนชั้น 4
เมื่ฉันนิ่งไป เวคิสก็ขมวดคิ้ว
“หัวหน้าเคยบอกว่าไม่ได้มาที่นี่เล่น ๆ”
“แล้วยังไงเหรอ?”
"ผมก็ไม่ได้คิดจะมาเล่น ๆ เหมือนกันครับ"
เวคิสจิบน้ำ
ฉันเงยหน้าขึ้นมอง ดูเหมือนว่าไรก็ได้คงจะตัดสินใจอะไรบางอย่างได้แล้ว
ฉันกำลังมองหาความช่วยเหลือที่ด้านล่างของเมนู
ทันใดนั้น ประตูห้องฝึกซ้อมก็เปิดออกและมีคนกำลังเดินเข้ามาหาพวกเรา
“ฮาน นายเรียกฉันเหรอ?”
"หื้ม?"
เวคิสเบิกตากว้าง
ทุกคนมารวมตัวกันอยู่ที่นี่
ฉันลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วปิดประตูห้องฝึกซ้อม
เจนน่าเอียงศีรษะของเธอ
“เวคิสก็อยู่ที่นี่ด้วย เรียกเรามารวมตัวกันเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องเก่า ๆ งั้นเหรอ?”
“มันไม่ใช่เวลาที่จะมาผ่อนคลายขนาดนั้น”
ฉันหัวเราะเบา ๆ
“เอาล่ะฉันคิดว่าทุกคนคงทราบสถานการณ์เบื้องต้นอยู่แล้วสินะ”
“ถ้าเป็นแบบนี้...นายกำลังเตรียมตัวทำสงครามอยู่ใช่หรือเปล่า?”
"ใช่ นายท่านกำลังเลือกฮีโร่หน้าใหม่ สร้างอาวุธอันใหม่ และสร้างเรือเหาะ”
แม้แต่ฮีโร่ที่ไม่รู้สถานการณ์อะไรเลยก็ยังเห็นว่าบรรยากาศในห้องรอเริ่มเปลี่ยนไป
“หัวหน้าบอกว่าการต่อสู้ขนาดใหญ่จะเกิดขึ้นบนชั้นที่ 50 นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมผมต้องถึงพัฒนาทักษะของผม!”
“ตอนนี้เราขาดทรัพยากร”
“เอ้ะ ทีแรกฉันคิดว่าเราเตรียมมากพอแล้วนะ นี่หมายความว่าเราต้องการมากกว่านี้ใช่ไหม?”
"ใช่ เราต้องเพิ่มมันให้เป็นสองเท่าหรือมากกว่านั้น”
“แต่ต่อให้เราเขาไปในดันเจี้ยนรายวัยและรายสัปดาห์เราก็ไม่เจอสิ่งที่เราต้องการ นายเข้าใจที่ฉันจะสื่อไหม?”
เจนน่าเงียบไปครู่หนึ่งและพูดต่อ
“ฮาน…นายกำลังบอกว่าเราควรปล้นโกดังในห้องรออื่นงั้นเหรอ?”
“ถ้าจำเป็น เราก็จะทำแบบนั้น”
“นั่นมัน…”
“นั่นเป็นวิธีที่แย่ที่สุดเราจะคิดถึงมันเป็นขั้นตอนสุดท้าย การขโมยไม่ใช่เรื่องดีอยู่แล้ว”
ฉันเคยด่าว่าพวกนายท่านที่ชอบปล้นของในห้องรอของคนอื่นนั้นเลวมาก
ผู้ใช้ทุกคนที่รบกวนการเล่นได้ถูกกำจัดแล้ว
'ฉันสลัดความคิดนั้นออกไป'
แต่นั้นมันก็ไม่ผิด
หากมีมันไม่เพียงพอ ก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องไปเอาบางสิ่งบางมาอย่างมาไม่ว่าจะผิดหรือถูกก็ตาม
วิธีการนั้นไม่ใช่การขโมยหรือการปล้น
มันเรียกว่ายึดพื้นที่ต่างหาก
ที่นั่น มันเป็นสถานที่พิเศษที่ถูกสร้างขึ้นหนึ่งหรือสองครั้งในแต่ละภาคส่วน ซึ่งเป็นพื้นที่ที่นายท่านระดับใกล้เคียงกันอาศัยอยู่
มันง่ายมาก
หากได้ครอบครองสถานที่นั้น ก็จะสามารถหาทรัพยากรได้
และแน่นอนว่า...
มีนายท่านหลายคนกำลังต่อสู้กันอย่างบ้าคลั่งที่นั้น
“งั้นมันก็คือ สงครามแย่งชิงทรัพยากรงั้นเหรอครับ?”
หลังจากที่ฉันอธิบายเสร็จแล้ว เวคิสก็หัวเราะและโยนขวดน้ำเปล่าทิ้งไป
"ใช่ นายเข้าใจถูกแล้ว"
