ไซด์สตอรี่ – ซายามะ รินะ 1 

ไซด์สตอรี่ – ซายามะ รินะ 1

“ว๊ากกกกกกกกก !?”

“ดะเดี๋ยว -!? …รอ-รอก่อน !”

ท่ามกลางความแตกตื่น เพื่อนร่วมรบของฉัน ที่ถูกเรียกว่าเป็น ผู้กล้า กลับวิ่งหนีไป ,ทั้งที่ตอนแรกทุกคนดิ้นรนสู้อย่างหนัก

“เอ๋ !? ดะ -เดี๋ยวก่อน …”

ฉันยื่นมือออกไปหาเพื่อนในปาร์ตี้ราวกับกำลังอ้อนวอนขอร้องพวกเขา

“หุบปากไป ! ทั้งหมดนี่มันความผิดของเธอแท้ๆ !”

“อย่าดึงฉันเข้าไปเพราะความเห็นแก่ตัวของเธอสิ, รินะ!”

กลุ่มคนที่ เ-ค-ย เป็นเพื่อนร่วมรบกันมาก่อนกลับเหยียดหยัน และหนีกลับไปทางที่พวกเรามา

คนที่เคยเป็นสหายศึกกับฉันหนีไปแล้ว

บุคคลเดียวที่โดนทิ้งไว้คือ ฉัน ที่ไม่สามารถขยับเคลื่อนไปไหนได้เพราะขาเจ็บ ส่วนอดีตเพื่อนร่วมรบอีกคน ก็กลายเป็นศพ และยังมี――

“ เพื่อนของเธอก็หนีไปหมดแล้วคราวนี้เธอจะทำอย่างไรดีล่ะ ? ― ท่านผู้กล้าแห่งดาบดำ ?”

ต้นเหตุของโศกนาฏกรรมในครั้งนี้ ― จอมมารผู้มีเรือนผมสีเงินมองต่ำลงมาที่ฉันด้วยรอยยิ้มเย็นชา

ฉันเกิดสงสัยขึ้นมาทันที ฉันทำผิดพลาดไปตอนไหนกันนะ?

ฉันคิดถึงการตัดสินใจที่เป็นจุดเปลี่ยนในชีวิตที่พลิกผันชะตาชีวิตของฉัน

การตัดสินใจโจมตีพื้นที่ถูกปิดกั้นนั้นเป็นความผิดพลาดหรือเปล่านะ ?

การได้รับการสนับสนุนเกินความสามารถของฉันให้กลายเป็นผู้กล้า ใช่ความผิดพลาดนั้นหรือเปล่า ?

การเฝ้าฝันว่าจะได้กลายเป็นผู้กล้าที่ได้รับการสนับสนุนจากรัฐบาล ใช่ความผิดพลาดนั้นไหม ?

หรือตั้งแต่ไหลตามคำเชิญในวันนั้น … ผิดพลาดมาตั้งแต่ตอนนั้นแล้วหรือ ?

สิ่งหนึ่งที่แน่ใจได้แน่ๆ  ― ความจริงอันโหดร้ายที่ว่า ชีวิตของฉันกำลังจะพังทลายในไม่ช้านี้

◇

วันหนึ่งในปี  20XX

มนุษย์ทุกคนได้รับเมล์ฉบับหนึ่งเข้ามาในสมาร์ทโฟน

วันต่อมามีพื้นที่ที่ถูกปิดกั้นปรากฏขึ้นทั่วทุกมุมโลก

พื้นที่ปิดกั้นนั้นเป็นทั้งป่า,ภูเขา ,ถ้ำหินใหญ่ ,เมือง  …มีหลายพื้นที่หลายลักษะ แต่ทั้งหมดเหมือนกันคือ มนุษย์ไม่สามารถเข้าไปได้

มนุษย์ที่เคยมีชีวิตอยู่ในพื้นที่ปิดกั้นเหล่านั้นโดนขับออกมาด้านนอก โดยไม่ทันได้รู้ตัวว่า มันเกิดอะไรขึ้น

รัฐบาลได้สร้างศูนย์ลี้ภัยให้กับบุคคลเหล่านั้น …เป็นสถานที่พักชั่วคราวที่มีคนจำนวนมากเข้ามาอาศัย

ได้รับการยืนยันในภายหลังว่า จำนวนพื้นที่ปิดกั้นทั่วทั้งโลกนั้นมีราวๆ 1 ล้านแห่ง

หากประมาณพื้นที่ปิดกั้นคือ ขนานด  6 ตารางกิโลเมตร โดยพื้นที่6 ล้านตารางกิโลเมตรพวกนั้นกลายเป็นดินแดนที่ไม่มีใครอยู่

ผิวโลกมีพื้นที่  147,244,000 ตารางกิโลเมตร.

คิดคำนวนง่ายๆ พื้นที่ปิดกั้นนั้นครอบคลุมไปถึง   4% ของพื้นที่

ความเป็นจริงมันไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้น

ด้วยเหตุผลที่ไม่อาจระบุได้ พื้นที่ปิดกั้นส่วนใหญ่กลับปรากฏในภูมิภาคที่มีประชากรอาศัยอยู่กันอย่างหนาแน่น

พื้นที่ปิดกั้นราวๆ 16,000 แห่งปรากฏขึ้นในญี่ปุ่น

รวมพื้นที่ปิดกั้นทั่วญี่ปุ่นแล้วก็ราวๆ 96,000 ตารางกิโลเมตร พื้นดินทั้งหมดของญี่ปุ่นคือ  365,000 ตารางกิโลเมตร

ดังนั้นแล้ว พื้นที่ของ ญี่ปุ่นกว่า 26% ได้กลายเป็นพื้นที่ปิดกั้นไป

หากเจาะลึกลงไปที่เขตเมือง ก็มีพื้นที่ปิดกั้น 60 แห่งปรากฏใน คาเนซาว่า สถานที่ที่ฉันอยู่

มันกินพื้นที่ไปถึง  360 กม²  พื้นที่รวมของคานาซาว่าคือ  467 กม² หรือพูดอีกอย่างก็คือ พื้นที่กว่า 77% ของคานาซาว่า กลายเป็นพื้นที่ปิดกั้น

หากสรุปสถานการณ์ให้เป็นคำเพียงคำเดียวก็คงเป็นคำว่า ‘สิ้นหวัง’

ผู้คนจำนวนมากย้ายไปยังภูมิภาคที่มีพื้นที่ปิดกั้นน้อยกว่า …แต่เรื่องการที่มีดินแดนน้อยเกินไป แก้ด้วยวิธีการแบบนั้นไม่ได้

ไม่ว่าจะโครงสร้างพื้นฐานอย่าง ไฟฟ้า แก้ส น้ำ อาหารรวมถึงสัญญาณที่ใช้ติดต่อสื่อสาร ยังคงใช้ได้อยู่ก็จริง แต่การขาดที่อยู่อาศัยและอาหารเข้าขั้นวิกฤต

หากยังเป็นแบบนี้ต่อไปประชากรก็ต้องลดลงจนเหลือน้อยกว่า 10% จากเดิมในอนาคตอันใกล้นี้แน่ๆ

นั่นเป็นสิ่งที่นักวิจารณ์ในทีวีพูดกัน

ในโลกที่ห้อมล้อมไปด้วยความสิ้นหวัง ตัวฉัน  ― ซายามะ รินะ,นักเรียนมหาวิทยาลัยธรรมดาๆคนหนึ่ง มีนิสัยไหลไปตามโลก

◆

30 วันหลังจากการปรากฏขึ้นมาของพื้นที่ปิดกั้น

เกิดความเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ขึ้น

จุดเปลี่ยนดังกล่าวนั้นเกิดขึ้นตอนที่ฉันกำลังเดินเล่นอยู่ในมหาวิทยาลัยที่ใช้เป็นที่หลบภัยชั่วคราว

จุดเปลี่ยนที่ว่าก็คือ  ―『เสียงวิวรณ์จากเทพธิดา 』

เวลา 10 โมงเช้าของวันนั้น

『โอ้ , เหล่ามนุษย์อันล้ำค่าของข้า เด็กน้อยอันเป็นที่รักตอนนี้ โลกของพวกเจ้านั้นถูกความสิ้นหวังครอบงำ 』

ฉันได้ยินเสียงที่ส่งตรงจากสวรรค์เข้าสู่สมอง

『เด็กน้อยอันเป็นที่รักของข้า พวกเจ้าอย่าเพิ่งสิ้นหวังไปข้าจะมอบพลังให้แก่พวกเจ้า

ข้าจะมอบพลังเพื่อใช้ขับไล่ความสิ้นหวัง เด็กน้อยของข้าเอ๋ย จงลุกขึ้น

ปลดปล่อยโดเมนที่นำพามนุษยชาติไปสู่ความสิ้นหวังด้วยมือคู่นั้นของเจ้าเถิด 』

เสียงวิวรณ์จากฟ้านั้นเป็นเสียงที่ลี้ลับ เคร่งขรึม

『ข้าได้ติดตั้งพลังเป็นดั่งอาวุธที่มีไว้เพื่อกำจัดความสิ้นหวังไว้ในสมาร์ทโฟนของพวกเจ้าแล้ว

สิ่งมีชีวิตที่ครอบครองโดเมนนั้นทรงพลังและชั่วร้ายนัก

เด็กน้อยของข้า เจ้าต้องไม่ประมาทพลังของศัตรู

พลังของเจ้า ― วิทยาศาสตร์อันเป็นการตกผลึกของภูมิปัญญาของพวกเจ้านั้น ใช้ไม่ได้ผลกับพวกมัน

เด็กน้อยของข้า , จงใช้พลังที่ข้ามอบให้ ทวงคืนอนาคตกลับมาด้วยมือของเจ้าเองเถิด 』

ฉันไม่ใช่คนเดียวที่ได้ยินเสียงนั้นใช่ไหม พอฉันหันไปมองรอบข้าง … ทุกคนต่างจดจ่อกับเสียงที่กำลังพูดกับตัวเอง โดยที่ยังอึ้งๆทึ่งๆกันอยู่

『เด็กน้อยผู้เป็นที่รักของข้า

ประตูแห่งโดเมนนั้นเป็นเหตุที่ทำให้พวกเจ้าต้องหมองเศร้า จำต้องเปิดกางออก ขอร้องขอให้พวกเจ้า เด็กน้อยผู้แสนสำคัญของข้า โปรดช่วยโลกใบนี้ด้วยเถิด ――』

เสียงสวรรค์ก็สิ้นสุดลง

ฉันถึงกับไปต่อไม่ถูก เสียงที่ฉันได้ยินเมื่อครู่นั้นมันคืออะไรกัน ?

คนรอบข้างฉันก็เริ่มสับสนวุ่นวายกันใหญ่

“รินะ! รินะ! เธอได้ยินไหม !? …เสียงเมื่อกี้น่ะ ? มันบ้ามากเลยใช่ไหม !?”

เพื่อนของฉัน ― คายามะ ซาโอริ, ที่เดินเล่นอยู่ข้างๆเรียกชื่อฉัน

ซาโอริเป็นเพื่อนคนที่อยู่กับฉันมาจนถึงตอนนี้ก็ 6 ปีแล้วตั้งแต่ชั้นประถม

เธอนั้นสดใส ย้อมผมด้วยสีน้ำตาลอ่อนและสวมชุดบางที่แอบเผยให้เห็นเสื้อชั้นใน

เธอเป็นสาวตัวเล็กมีดวงตากลมโตเหมือนลูกกวาง ทำเอานึกถึงเจ้าสัตว์ตัวน้อย พอขึ้นมาชั้นมัธยมเธอ ในช่วงแรกๆก็เธอเปลี่ยนไป เธอเรียกมันว่า การเปิดตัวช่วงมหาวิทยาลัย

“อ่าใช่  ฉันก็ได้ยินเหมือนกันน่ะ ” (รินะ)

ขณะที่ซาโอริพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ฉันตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

“ฉันล่ะสงสัยจังเลยนะว่านั่นอะไรกันเหรอ !? เสียงนั่นใช่เสียงของพระเจ้าหรือเปล่าเอ้ะ ? หรือเสียงของเทพธิดากันนะ ?

ไม่ว่าจะอะไรนั่นมันก็สุดของสุดของสุดยอดดดไปเสียงลี้ลับเลยใช่ไหมล่ะ แต่การที่มาพูดถึง 『สมาร์ทโฟนนี่ 』 ไม่ดูเพี้ยนไปหน่อยเหรอ !?” (ซาโอริ)

จากที่ซาโอริพูด ฉันก็สงสัยขึ้นมาทันทีเรื่องที่บอกว่า ให้พลังอำนาจไว้ในสมาร์ทโฟนของฉันแล้ว

“นี่ ฟังสิๆ! เดี๋ยวฉันจะไปชมรมเทสนิสแล้วนะ จะมาด้วยกันไหม , รินะ?” (ซาโอริ)

ซาโอริเรียกสติฉันกลับมา แถมยังดูไฮเปอร์กว่าปกติด้วย ชมรมเทนนิสเป็นชื่อชมรมที่ซาโอริอยู่ เป็นหนึ่งในชมรมสำหรับคนที่หาความสนุกสนานจากการเล่นเทนนิส

“โทษทีนะ ฉันขอผ่านดีกว่า” (รินะ)

ฉันขอโทษซาโอริ แล้วหันกลับไปยังห้องพักชั่วคราวที่ฉันแบ่งห้องอยู่กับนักเรียนอีกสี่คน

◆

ณ ตอนนี้ฉันอยู่ในห้องของมหาวิทยาลัยที่ฉันเข้าเรียนครอบครัวของฉันย้ายกลับไปอยู่ที่สุสุ ไปอยู่กับญาติห่างๆ

มีสองเหตุผลที่ฉันยังคงอยู่ที่นี่

ข้อแรก มหาวิทยาลัยนั้นมีการแบ่งสรรปันห้องให้เช่าด้วยให้นักศึกษามาเช่าอยู่ด้วยกัน

ข้อสอง … การไปพบครอบครัวมันเป็นเรื่องเจ็บปวดเกินไปสำหรับฉัน

หนึ่งในรูมเมทของฉันกลับมาที่ห้อง

ฉันทักทายไปง่ายๆแล้วก็ปีนขึ้นไปบนเตียงสองชั้น ที่แห่งเดียวที่เรียกได้ว่า เป็นพื้นที่ส่วนตัว

ฉันหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมา เอนนอนบนเตียง

――?

มีแอพไม่คุ้นตาติดตั้งอยู่ในสมาร์ทโฟนของฉัน

แอพนั้นชื่อว่า   ―『โปรเจคกอบกู้โลก』.

สงสัยว่าเทพธิดาคงจะติดตั้งมันลงในสมาร์ทของฉันล่ะมั้ง เอ้ะ จะว่าไป พวกเหล่าเทพนี่ทันสมัยไฮเทคจังเลยนะ

ฉันเปิดแอพที่ชื่อว่า  『โปรเจคกอบกู้โลก』

『เด็กน้อยที่รักของข้า ก่อนอื่นเลยเจ้าจะต้องรู้คุณสมบัติของตัวเจ้าเอง 』

สิ่งที่แสดงบนจอเป็นเหมือนประโยคคำพูดของเทพธิดา

ก่อนอื่นเลย ฉันควรไปที่ตรงไหนก่อนดี

【สเตตัส 】 ? … โผล่ขึ้นมาบนหน้าจอ

『

ชื่อ : ซายามะ รินะ

คุณสมบัติ : กฏ

คลาส  : นักรบ(Warrior)

เลเวล .: 1

ร่างกาย : F

ความรู้ : G

มานา : H

BP: 3

อบิลิตี้พิเศษ :

– สแลช (Slash)

– ชำนาญดาบ(Swordsmanship) E

』

――?

นี่มันเรื่องตลกอะไรกันเนี่ย ?

ฉันมองหน้าจอแล้วเอียงคงด้วยความงงงวย

มันดูเหมือนพวกหน้าต่างเกมเลย

ถึงฉันจะไม่ค่อยได้เล่นเกมบ่อยนัก แต่ก็พอรู้เหมือนกันว่า มันคืออะไร

นักรบ? เลเวล ? … นี่มันมุกตลกอะไรกันเนี่ย ?

พอเห็นแบบนั้นเข้า ฉันก็คิดแล้วว่า นี่มันเป็นการกลั้นแกล้งไร้รสนิยมจริงๆ

ทั้งที่ตอนนี้มนุษยชาติกำลังสิ้นหวังกันเพราะปรากฏการณ์แปลกประหลาดที่เรียกว่า พื้นที่ปิดกั้นอยู่แท้ๆ

ทั้งเสียงที่พุ่งตรงเข้ามาในหัวของฉันก่อนหน้า ที่คนรอบข้างต่างได้ยินเหมือนกันกับฉัน

แต่มาตอนนี้กลับมีอะไรแปลกๆเกิดขึ้นมาแทน

พอเป็นอย่างนั้นฉันเลยชักเอะใจขึ้นว่า เจ้าหน้าจอเกมแบบนี้อาจเป็นของจริงก็ได้

แล้วเจ้าสิ่งนี้มัน…【ความชำนาญดาบ  E】,เหรอ เอ้ะ ?

ฉันสงสัยขึ้นมาว่า E เป็นตัวย่อของอะไรสักอย่างหรือเปล่า ?

หรือหมายถึงลำดับความแข็งแกร่งจาก   E, D, C, B, and A, ตามตัวอักษรกันนะ ?

ถ้าเป็นอย่างหลังจริงนี่ ฉันก็อยากจะหัวเราะให้ฟันร่วงเลย

ทักษะความชำนาญดาบระดับ E ของฉันได้รับการยืนยันจากโลกใบนี้

ฉันรู้ตัวอยู่แล้วโดยไม่ต้องมีใบรับรองใดๆ

นี่ขนาดเป็นโลกที่ล่มสลาย อดีตยังจะตามหลอกหลอนฉันอีกหรือเนี่ย ?

หลังจากเหยียดหยันตัวเองแล้ว ฉันก็เลื่อนไปยังหน้าจอต่อไป