บทที่ 24 กลับสู่โลกทรานฟอร์เมอร์ส
บทที่ 24 กลับสู่โลกทรานฟอร์เมอร์ส
ในที่สุดซุนเฉิงก็สามารถไล่แขกที่ไม่รับเชิญสองคนที่มาเคาะประตูบ้านของเขาได้สำเร็จ เขารีบล็อคประตูห้อง ตอนนี้เขาเหนื่อยล้ามาก ขาของเขาอ่อนแรงจนต้องทรุดตัวลงกับพื้น
ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณพลังแห่งความโกรธของเขาและความเด็ดเดี่ยวของเขา ที่ทําให้เขากล้าเผชิญหน้ากับเจ้าหนี้เงินกู้สองคนที่มาจากไหนไม่รู้ โชคยังดีที่พวกอันธพาลมันยังกล้วความใจเด็ดของเขา ทำให้เขาสามารถข่มขู่พวกมันได้ ไม่อย่างนั้นเขาคงถูกทำลายถูกทุบตีอย่างแน่นอน
"เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีใต้ไร้ประโยชน์เกินไปหรือเปล่าเนี่ย? มันควรจะเป็นมหาวิทยาลัยวิทยาศาสตร์และวิศวกรรมชั้นนําของประเทศที่มีความปลอดภัยสูงสิ แต่ไหงทุกคนสามารถเข้ามหาวิทยาลัยได้ง่าย ๆ แบบนี้!"
ซุนเฉิงอดไม่ได้ที่จะบ่นในใจขณะหายใจขัด จากนั้นเขาก็ทรุดบนพื้น
อย่างไรก็ตาม เขารู้ว่ดีามันไม่ใช่ความผิดของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย เพราะในวิทยาเขตที่มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีทางใต้ ที่แห่งนี้เป็นหนึ่งและดีที่สุดในภูมิภาค ทำให้มีผู้คนใช้บริการมากมาย ไม่ว่าจะคนหนุ่มสาวและคนชรา ทุกคนต่างชอบเดินเล่นจากประตูด้านข้างไปยังสนามกีฬาเดินเล่นหลังเลิกงาน หากพวกเขาจะเข้าทางประตูหลัก มันก็มีขั้นตอนการลงทะเบียนเพิ่มเพียงขั้นตอนเดียวเท่านั้น มันจึงเป็นเรื่องยากมากที่จะสามารถห้ามผู้คนเข้าออกได้
หลังจากนั่งสักพัก ซุนเฉิงก็มีแรงฮึดกลับมา เขาลุกขึ้นยืนด้วยจิตใจแน่วแน่ อย่าลืมสิว่าอายุเขาเพิ่งจะยี่สิบต้น ๆ ใช่ว่าทุกสิ่งทุกอย่างมันจะจบสิ้นกันแล้วเสียหน่อย
เขาหันกลับไปที่คอมพิวเตอร์ ซุนเฉิงไม่มีความคิดอยากที่จะทำอะไรอีกต่อไป เพราะเมื่อเจอเรื่องแบบนี้เขาต้องใข้พลังมากพอควร อีกทั้งพอผ่านประสบการณ์จากอีกโลกหนึ่ง เขาก็ยิ่งไม่ไว้ใจทุกสิ่งทุกอย่าง ยกเว้นแค่ตัวเขาเอง
ถึงแม้ว่าเขาจะพูดและอธิบายเกี่ยวกับการทำงานและความคืบหน้าของธุรกิจเดิมของเขาให้เสี่ยวหงฟังในวันพรุ่งนี้ แต่การทำแบบนั้นคงไม่ทันการพวกเจ้าหนี้แน่
ดังนั้นซุนเฉิงจึงคิดสร้างธุรกิจใหม่ และรวมเข้ากับแผนธุรกิจเดิมของเขา สรุปจากทั้งประสบการณ์และบทเรียนที่ได้รับมา เอามาใช้เพื่อปรับปรุงและแก้ไขหน้าคอมพิวเตอร์
งานนี้เขายุ่งอยู่กับมันสักพักใหญ่ กินเวลานานกว่าสองชั่วโมงจนกระทั่งไฟก็ดับ
"ไฟดับแล้วเหรอ? เอาเถอะ พักผ่อนดีกว่า ไว้ฉันจะหาเวลาไปที่ห้องสมุดและหาตำราการเขียนโปรแกรมมาอ่านพรุ่งนี้!"
แม้ว่าโน้ตบุ๊คของเขาจะมีแบตเตอรี่สำรองภายนอกที่สามารถใช้งานได้อีกสองชั่วโมง แต่ซุนเฉิงก็หยุดทํางาน เขาคิดจะไปพักผ่อนสักหนึ่งชั่วโมง เขาวางแผนโครงการใหม่เสร็จแล้ว และกำลังพยายามใช้ทักษะพิเศษความรู้คอมพิวเตอร์ที่เขาได้รับมาเพื่อออกแบบและพัฒนาเครื่องจำลองด้วยตัวเขาเอง ผลที่ได้รับคือโคตรเลวร้าย
ซุนเฉิงพยายามอยู่เกือบหนึ่งชั่วโมง แต่เขาก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นอย่างไร
ไม่ใช่ว่าการพัฒนาโปรแกรมจำลองจะยากกว่าการทำให้ระบบปฏิบัติการใช้ง่ายขึ้นแบบที่เขาทำ หากเปรียบเทียบปริมาณงานและความยากของทั้งสองอย่าง จะเห็นได้ชัดว่าพวกมันไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกัน การทำให้ระบบปฏิบัติการง่ายขึ้นและปรับปรุงมันนั้นยากกว่ามากโข
ทว่าในระหว่างวัน เขากลับสามารถทำสิ่งที่ดูเหมือนเป็นไปไม่ได้ให้เป็นไปได้ นั่นคือการปรับปรุงระบบปฏิบัติการ XP ให้เสร็จได้ภายในเวลาไม่กี่ชั่วโมง แต่เมื่อเขาพยายามพัฒนาโปรแกรมจำลองด้วยตัวเอง เขากลับไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นจากจุดไหน
เขาควรทำยังไงดี? ในหัวเขาไม่มีแนวคิดเกี่ยวกับโปรแกรมจำลองในหัวด้วยซ้ำ
"อันที่จริง ทักษะการใช้คอมพิวเตอร์ที่เพิ่มขึ้นอย่างกะทันหันของฉันคงเป็นแค่ของลวงตา มันไม่ใช่ความสามารถของฉันสักหน่อย แต่มันเกิดจากข้อมูลหน่วยความจําของเฟรนซี่ต่างหาก..."
แม้ว่าเขาจะผิดหวัง แต่ซุนเฉิงไม่อาจทำอะไรได้ ที่จริงเขาสงสัยมาตั้งแต่แรกแล้ว พอเจอหลักฐานอยู่ทนโท่ มันก็ชัดเจนแล้ว
ในอีกโลกหนึ่ง เขาได้ใช้ร่างจักรกลของเฟรนซี่เพื่อบุกรุกอินเทอร์เน็ตทั่วโลก ระบบปฏิบัติการที่ใช้กันอย่างแพร่หลายมากที่สุดในโลกนั้นคือระบบปฏิบัติการ XP ของ ไมโครซอฟท์ เป็นไปได้ว่าแกนหลักเฟรนซี่ได้ถอดรหัสระบบปฏิบัติการนี้โดยไม่ได้ตั้งใจ และด้วยการถ่ายทอดหน่วยความจํา มันจึงส่งต่อมายังเขาเมื่อเขากลับสู่โลกแห่งความเป็นจริง
ตอนนี้เมื่อซุนเฉิงต้องการพัฒนาโปรแกรมจําลอง เขาจึงไม่รู้ว่าต้องเริ่มต้นยังไง เพราะเรื่องโปรแกรมจำลองไม่ได้มีอยู่ในความทรงจำของเฟรนซี่เลย เขาจึงทำได้เพียงพึ่งพาความสามารถเดิมของเขาเท่านั้น ซึ่งนั้นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมเขาถึงไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นจากตรงไหน
ซุนเฉิงเดินเข้าห้องน้ำตรงข้ามหอพักและอาบน้ำเสร็จในเวลาไม่กี่นาที จากนั้นเขากลับไปที่หอพักและปิดคอมพิวเตอร์ ก่อนจะปีนขึ้นไปนอน
ทันทีที่เขาหลับตา เขาก็รู้สึกง่วงนอน ในเวลาเดียวกัน เขารู้สึกถึงแรงดึงที่ไม่ทราบได้จากอีกมุมหนึ่งของร่างกาย มันดึงเข้าลงไป
"เดี๋ยวก่อน นี่คือ...?"
ทันใดนั้นซุนเฉิงก็รู้ตัวแล้ว เขาบังคับตัวเองให้มีสมาธิและเอื้อมมืออกไปหาแหล่งที่มาของแรงดึงโดยสัญชาตญาณ
ช่วงเวลาต่อมา เขารู้สึกราวกับว่าสติของเขาติดอยู่ในวังวน และทันใดนั้น ก็พบว่าตัวเองกลับมาอยู่ในพื้นที่ทรงกลมสีน้ำเงิน แม้ว่าเขาจะเคยไปที่นั่นมาก่อน แต่เขาก็ยังแทบไม่อยากจะเชื่อสายตา
น่าทึ่งมาก พื้นที่นี้ทำให้เขาสามารถเดินทางระหว่างสองโลกได้จริง ๆ สินะ
เมื่อมองไปรอบ ๆ ซุนเฉิงก็ยืนยันว่าไม่มีอะไรอื่นในพื้นที่ทรงกลมสีน้ำเงินยกเว้นม่านหน้าจอแสงสองดวงที่อยู่ตรงกลาง เขารู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เพราะยิ่งเขามีข้อมูลน้อยเท่าไร เขาก็ไม่สามารถวิเคราะห์ได้ว่าเขาอยู่ที่ไหน และทําไมเขาถึงสามารถเดินทางมาที่นี่ได้
โชคดีที่ซุนเฉิงสามารถปรับความคิดอย่างรวดเร็วและควบคุมร่างกายที่ไร้ซึ่งรูปร่างของเขาล่องลอยไปมาอยู่ในอวกาศทรงกลม เขารู้สึกเบื่อจึงอยากออกไปจากที่นี่ เขาควบคุมร่างกายให้บินกลับไปที่จอแสงที่นําไปสู่โลกความเป็นจริง
"ว้าว!"
หน้าจอสว่างขึ้นภายในไม่กี่วินาที เป็นภาพแสดงให้เห็นว่าเขากำลังนอนหลับอย่างสงบบนเตียง ในโลกความเป็นจริงเป็นเวลาดึก เขาลองประเมินดูว่าอีกนานแค่ไหนที่เขาตื่นขึ้นมาในเช้าวันนี้ และเขาหลับไปนานแค่ไหนแล้ว จากนั้นจึงเปรียบเทียบกับตัวเลขที่วิ่งด้านหลังดาวสีแดงที่มุมล่างขวาของหน้าจอตลอดเวลา เขาพยักหน้ากับตัวเอง
"ฉันคิดไม่ผิดเลย ตัวเลขที่อยู่ด้านหลังดาวแดงคือเวลา แต่มันหมายความว่ายังไงกัน? เลขสามสิบ…ถ้างั้นพอผ่านไปสามสิบวัน ที่นี่จะมีอะไรเปลี่ยนแปลงหรือเปล่านะ?"
เนื่องจากเขามีข้อมูลน้อยเกินไป ซุนเฉิงจึงคิดไม่ออกและขมวดคิ้วนานกว่าสิบวินาที ก่อนที่เขาจะห้ามใจตัวเองและหยุดคิดถึงเรื่องพวกนี้
เมื่อเขากําลังจะกลับสู่ความเป็นจริง เขาก็มองเห็นข้อมูลด้านหลังดาวสีน้ำเงินเหนือดาวสีแดงเปลี่ยนไป เขารู้สึกประหลาดใจยิ่ง
"หา ข้อมูลด้านหลังดาวสีน้ำเงินเปลี่ยนเป็น 237/1000 ได้ยังไงกัน? คราวที่แล้วฉันเห็นว่ามันแสดงเป็น 437/1000 ไม่ใช่เหรอ?"
หลังจากนึกย้อนกลับไปอย่างจริงจัง ซุนเฉิงก็ยืนยันอย่างรวดเร็วว่าเขาจำไม่ผิดแน่ เขาจําได้ชัดเจนว่าเขาเคยเห็นมันเป็ฯเลข 437/1000 มาก่อน
เมื่อคิดว่าข้อมูลชุดเดียวกันดูเหมือนจะปรากฏบนหน้าจอแสงอื่น เขาจึงลอยไปที่หน้าจออีกหน้าจอทันที เมื่อหน้าจอสว่างขึ้น เขามองไปที่มุมล่างขวาและพบว่าตัวเลขด้านหลังดาวสีน้ำเงินได้เปลี่ยนจากเดิม 437/1000 เป็น 237/1000
"ตาไม่ฝาดแน่ เลขมันเปลี่ยนไปและลดลง หมายความว่ายังไงกัน?"
เมื่อเขารู้สึกสงสัย เขาจึงเกาหัวด้วยความเคยชิน น่าเสียดายที่ตอนนี้เขาอยู่ในร่างวิญญาณ แต่ความกังวลของเขาไม่ได้ลดลงไปเลย ซุนเฉิงยามนี้รู้สึกกังวลมากขึ้น จิตใจของเขาเต็มไปด้วยคําถามที่อยากได้รับคำตอบ
ตัวอย่างเช่น ตอนนี้มีอีกสิ่งหนึ่งที่ต้องพิจารณา เหตุใดตัวเลขที่อยู่ด้านหลังดวงดาวสีฟ้าจึงลดลงอย่างกะทันหัน ซุนเฉิงอดไม่ได้ที่จะนึกย้อนกลับไปเมื่อเขาอยู่ที่ฐานของสตาร์สครีมในห้องเสบียงเพื่อเติมพลังงานให้กับร่างกายจักรกลของเฟรนซี่ เขาจับภาพความผันผวนของพื้นที่ทรงกลมและสามารถเข้ามาที่นี่ได้อีกครั้ง ในเวลานั้น ตัวเลขที่อยู่ด้านหลังดวงดาวสีฟ้ายังคงเป็น 437/1000
"เดี๋ยวก่อน...นะ" ทันใดนั้นซุนเฉิงก็มีความคิดบางอย่าง "หลังจากนั้นฉันก็กลับมาจากโลกดีเซปติคอน ตัวเลขที่อยู่ด้านหลังดาวสีฟ้าก็ลดลงสองร้อย? นี่หมายความว่าตัวเลขที่อยู่ด้านหลังดาวสีฟ้าแสดงถึงพลังงานที่ฉันได้รับมาสินะ”
เมื่อมองย้อนกลับไปที่หน้าจอ ซุนเฉิงก็ได้รู้สิ่งใหม่เข้า เมื่อสายตาของเขามองผ่านดาวสีขาวด้านล่างโดยไม่ได้ตั้งใจ เขาก็เห็นว่าข้อมูลที่อยู่ด้านหลังก็เปลี่ยนจาก 2/1 เป็น 1/1 เช่นกัน เขาไม่ได้กังวลเรื่องตัวเลขที่เปลี่ยนแปลงไปของข้อมูลดวงดาวสีขาวมากนัก เพราะเขาพอจะคาดเดาได้แล้วว่ามันคืออะไร เขารู้สึกว่าข้อมูลเลขชุดนี้เป็นตัวแทนของบางสิ่งที่สามารถนําจากโลกหนึ่งไปยังอีกโลกหนึ่งได้ เช่น ไอโฟน 5 ที่เขานํามาจากความเป็นจริงไปยังอีกโลกหนึ่ง หรือแกนหลักที่เขานํากลับมาจากอีกโลกหนึ่งในครั้งนี้ ส่วนเรื่องดวงดาวสีฟ้า เขาคงจําเป็นต้องทดลองอีกสองสามครั้งเพื่อยืนยันการคาดเดาของเขา
เมื่อรู้สึกว่าความเข้าใจของเขาเกี่ยวกับพื้นที่ทรงกลมมีมากขึ้น อารมณ์ของซุนเฉิงก็ดีขึ้นในทันที แม้แต่ความความกังวลและความวิตกที่เกิดจากเสี่ยวหงและคนอื่น ๆ ที่มาทวงหนี้ก็หายไปแล้ว ซึ่งเมื่อเขากําลังจะกลับสู่โลกแห่งความเป็นจริง เขากลับต้องขมวดคิ้วและหยุดเมื่อเห็นร่างกลไกของเฟรนซี่ปรากฏบนหน้าจอตรงหน้าเขา
การเดินทางไปต่างโลกสองครั้งแรกของเขาได้รับสิ่งดี ๆ ตอบกลับมามากมาย ครั้งแรกที่เขาไปทำให้ค้นพบว่าเขากำลังแบ่งปันข้อมูลความทรงจําของเฟรนซี่กับในโลกแห่งความเป็นจริง และครั้งที่สอง เขาไม่เพียงหาวิธีชําระหนี้ของเขาได้เท่านั้น แต่ยังได้รับอะไรมากมายจากกองทัพดิเซปติคอนส์อย่างแกนหลักระดับ 2 กลับมา แม้ว่ามันดูจะเป็นอัตตราย แต่ถ้าเขาสามารถควบคุมมันได้อย่างเต็มที่ ผลประโยชน์มากมายคงไหลมาหาเขาอย่างท่วมท้น
เมื่อนึกถึงสถานการณ์ของเขาในโลกความเป็นจริง ธุรกิจของเขาล้มเหลวและเขายังต้องถูกคนอื่นบังคับให้เป็นหนี้เงินกู้ดอกเบี้ยสูงอีกด้วย อีกทั้งเขาเพิ่งประกาศยุบทีมผู้ประกอบการของเขาในตอนเช้า พอในตอนเย็นเสี่ยวหงและคนอื่น ๆ ก็มาข่มขู่เขาทันที ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่ปล่อยเขาไปง่าย ๆ โลกแห่งความจริงไม่ปลอดภัยอีกต่อไป และอันตรายอาจมาถึงครอบครัวของเขาด้วยซ้ำ
ซุนเฉิงผู้ฉลาดตระหนักว่าทางออกเดียวของเขาไม่ใช่โลกความเป็นจริง แต่คือการไปอยู่ในอีกโลกหนึ่ง ภายในร่างกายจักรกลของเฟรนซี่ที่เขาครอบครอง แต่หลังจากการเดินทางครั้งก่อน มันทำให้เขาลังเลอยู่พักใหญ่ พอมองไปมาหลายครั้งระหว่างสองหน้าจอที่แสดงถึงโลกแห่งความเป็นจริงและอีกโลกหนึ่ง ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจและไม่คิดหันกลับมามองอีก เขารีบเข้าไปในหน้าจอที่จะพาเขาไปยังอีกโลกหนึ่งทันที
