บทที่ 14 ผู้เข้ารับเซรุ่มซุปเปอร์โซลเยอร์ (II)

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา

“สตีฟ นายโอเคไหม?”

ลุคที่รักกิ้งเสร็จแล้วยื่นผ้าเช็ดตัวให้ชายร่างผอมบาง

(TNote: รักกิ้ง = เดินบนทางยาวด้วยกระเป๋าสะพายหลังถ่วงน้ำหนัก)

เขาดูเหมือนปลาที่ถูกตกขึ้นมาจากน้ำ และชุดลายพรางทหารของเขาก็เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ

หน้าอกของเขาสั่นขึ้นและลงอย่างหนัก ราวกับว่ากำลังดึงเครื่องสูบลม ส่งเสียงหอบและหายใจหอบหนัก

แม้แต่การักกิ้งระยะทาง 5 กิโลเมตรที่ง่ายที่สุดก็ยังเป็นความท้าทายที่เป็นไปไม่ได้สำหรับโรเจอร์สที่มีสภาพร่างกายที่ไม่ดี

"ไม่ไม่...ไม่เป็นไร ฉันขอพักสักแปบหนึ่ง... แล้วจะดีขึ้นเอง!"

ลุคได้แต่มองโรเจอร์สที่แทบพูดเป็นคำๆ ด้วยความเป็นห่วง กลัวเพื่อนตัวเล็กจะวูบกลางวงไปซะก่อน

สตีฟกัดฟันทนจนผ่านตรงนี้มาได้ ยังอุตส่าห์ฝืนลุกยืน เขามีความมุ่งมั่นมากจริงๆ

โดยไม่คำนึงถึงการมอบหมายการฝึกในแต่ละวัน โรเจอร์สเป็นคนสุดท้ายที่ทำจบและได้คะแนนแย่ที่สุด

แต่ในแง่ของความพยายาม เขาไม่ได้ด้อยกว่าคนอื่น บางครั้งดีกว่าคนอื่นด้วยซ้ำ!

“ฉันรู้สึกดีขึ้นเยอะเลย ขอบใจมากนะ ลุค!” หลังจากหายใจอยู่พักหนึ่ง โรเจอร์สขอบคุณเขาด้วยรอยยิ้มขอบคุณ

ถ้าไม่ใช่เพราะความช่วยเหลือของลุค สภาพเขาคงดูไม่ได้กว่านี้อีกเยอะ

สำหรับโรเจอร์ส แคมป์ลีไฮก็ไม่ต่างจากถนนในบรู๊คลิน

คนใหญ่กว่า คนแกร่งกว่า ชอบข่มเหงรังแกคนอ่อนแอ มีให้เห็นกันทุกที่

โชคดีที่ลุคคอยออกหน้าให้ ไม่อย่างนั้นโรเจอร์สคงโดนซ้อมมากกว่าหนึ่งครั้งแล้ว

“รวมพล!”

เสียงนกหวีดแหลมดังขึ้น ทหารเกณฑ์หนุ่มๆ ที่ถูกฝึกมาระยะหนึ่งจนเกิดปฏิกิริยาอัตโนมัติ รีบวิ่งเหยาะมาเข้าแถวอย่างไว

บางคนจำบทเรียนจากการสั่งให้ทำนู่นทำนี่จนกล้ามจะขึ้น พวกหัวแข็งชอบกวนประสาทเลยรู้ว่ามีผลยังไงบ้าง

อย่างเจ้าหน้าที่สาวมาดนิ่ง พูดจาสำเนียงแบบคนอังกฤษนั่นไม่ได้อ่อนแออย่างที่เห็น

กิลเมอร์ ฮอดจ์ ทหารเกณฑ์จอมปากมากก็เข็ดไปเรียบร้อย ยังเจ็บจมูกต้องแปะพลาสเตอร์คาไว้ไม่หายเลย

ยิ่งไปกว่านั้น การฝึกร่างกายแบบเข้มข้นทุกวัน มันพอจะรีด 'พลังก่อเรื่อง' ของทหารใหม่ทั้งหลายออกมาใช้จนหมด ในตอนท้ายของวันพวกเขาเหนื่อยเกินกว่าจะสร้างปัญหาได้

“จากรายงานในช่วงสองสามสัปดาห์ที่ผ่านมา ทหารเกณฑ์คนไหนคะแนนรวมดีสุด ผลงานเด่นสุด?”

ผู้พันฟิลลิปส์ยืนนิ่งมองดูเด็กใหม่ที่กำลังยืนอยู่ไม่ไกล

“ลุค คาวิลล์”

คาร์เตอร์ซึ่งถือใบบันทึกคะแนนยกคิ้วขึ้น

เธอไม่คาดคิดเลยว่าคำตอบจะเป็นชายหนุ่มจากบรู๊คลิน

ไม่เพียงแต่จะเป็นนักแม่นปืนที่น่าทึ่งเท่านั้น แต่สมรรถภาพของเขาในวิชาอื่นๆ นั้นยอดเยี่ยมมาก

ยิงเป้า วิ่งแบกแซค ปีนกำแพงลวดหนามหรือฝึกความแข็งแกร่งร่างกายต่างๆ

ลุคคว้าอันดับหนึ่งมาแบบทิ้งห่างที่สองไปไกลโขเลยทีเดียว

“ฉันรู้แล้ว! เออร์สกิน ฉันบอกแล้วไง คาไวล์น่ะเหมาะที่สุดแล้ว!”

ผู้พันฟิลลิปส์ตบมือพอใจ

เขามองลุคที่ร่างกายกำยำยืนอยู่ในแถวอย่างชื่นชม

เขาถูกใจแบบนี้แหละ ทหารดีในอุดมคติก็ต้องแบบนี้สิ!

“ใจเย็นๆ เรายังพอมีเวลา”

ดร. เออร์สกินซึ่งยืนอยู่ใกล้ๆ ตอบ

เขามองแค่แวบเดียวที่ร่างสูงล่ำของลุค แต่ทิ้งสายตาไปที่โรเจอร์ส ผู้ดูแตกต่างท่ามกลางทหารเกณฑ์รุ่นเดียวกันอยู่นาน

ถ้าอยากได้คนตัวใหญ่ แข็งแรง มาเป็น 'ซูเปอร์โซลเยอร์'

เออร์สกินไม่ต้องทำการคัดเลือกซับซ้อนแบบนี้ก็ได้

แค่เดินเข้าไปในกองทัพก็ได้ตั้งเป็นร้อยเป็นพันแล้ว

บนโลกนี้ไม่เคยขาดแคลนทหารดีที่เก่งกล้า ชำนาญในการรบ มีกล้ามใหญ่โต

อย่างไรก็ตาม มันค่อนข้างยากที่จะหาคนดีจริงๆ พวกเขาต้องการ ‘ซุปเปอร์โซลเยอร์’ ที่มีพละกำลัง แต่จะไม่มีวันใช้มันในทางที่ผิด

เออร์สกินรู้ว่าเขาไม่มีเวลามากนัก แต่เขาก็ยังเลือกที่จะอดทนและคิดให้รอบคอบ

เขามีความหวังบางอย่างต่อโรเจอร์ส

เจ้าตัวเล็กผอมบางนั้นมีคุณสมบัติที่หายากที่สัมผัสหัวใจของผู้คน!

“คุณขอให้ฉันค้นหาข้อมูลของโรเจอร์สสินะ! ใช่ เขาเป็น...คนดีจริงๆ! แล้วมันจะช่วยอะไร? นึกภาพพวกรัฐสภาสิ แค่พวกนายทุนรู้ว่าตัวเลือกซูเปอร์โซลเยอร์เป็นไอ้ผอมกะหร่องนี่ ลุกวิ่งห้ากิโลยังไม่รอด พวกเขาจะคิดยังไงเราหืม?”

ผู้พันฟิลลิปส์กล่าวด้วยความไม่พอใจ

ในความเห็นของเขา สงครามเป็นเรื่องของการเปรียบเทียบความแข็งแกร่งของทั้งสองฝ่าย ไม่มีที่ว่างให้คนใจดีมีคุณธรรมมาเกี่ยว

“การคัดเลือกยังไม่จบ ยังพอมีเวลา ผู้พัน... อดทนรอกันอีกหน่อยเถอะ!”

ดร.เออร์สกินจบการสนทนา

พูดจบ สายตาของเขาก็เลื่อนกลับมามองลุคอยู่ครู่หนึ่ง

ถ้าชอบล่ะก็ไปกดติดตามที่เพจหน่อยนะฮับ Thebigcattrans แมวหยิบมาแปล 

คอมเม้นกันเยอะๆหน่อยน้า~~