ตอนที่ 97 ท่านแม่
ตอนที่ 97 ท่านแม่
ไอร่ายืนอยู่ข้างสระน้ำและมองดูใบบัวที่อยู่ตรงหน้าเธอ เธอพึมพำเบา ๆ “มันดูคล้ายดอกบัวจริง ๆ สงสัยจังว่าจะมีรากบัวให้กินหรือเปล่า”
ทันทีที่เธอพูดจบ รากบัวจำนวนมากก็ถูกโยนขึ้นฝั่งและตกลงไปบนพื้นหญ้าข้างเท้าของไอร่า
และพวกมันล้วนเป็นรากบัวที่สะอาดหมดจด
ไอร่าดูตกใจ
เกิดอะไรขึ้น?
ดอกไม้เล็ก ๆ ที่ยืนอยู่อย่างเงียบ ๆ กลางสระน้ำก็เอียงไปและลูบหลังมือของไอร่าเบา ๆ ราวกับว่ามันกำลังส่งเสียงหวีดหวิด
ไอร่ารู้สึกประหลาดใจมากยิ่งขึ้น แม้แต่ดอกบัวก็สามารถกลายเป็นวิญญาณได้
โชคดีที่เจ้าดอกบัวตูมน้อยน่ารัก
เมื่อรวมกับความจริงที่ว่าเธอเคยหยดเลือดลงบนมันมาก่อน ไอร่าก็รู้สึกถึงความสัมพันธ์ที่อธิบายไม่ได้กับมัน
เธอไม่ได้รู้สึกกลัวเลย เธอเอื้อมมือไปแตะดอกตูมเล็ก ๆ “เจ้าให้รากบัวทั้งหมดนี้กับข้าหรือ”
...
ดอกตูมเล็ก ๆ เปิดกลีบดอกสีชมพูอ่อนออกมาเล็กน้อยแล้วพูดด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “ท่านแม่ ท่านชอบหรือไม่ ทั้งหมดเป็นของท่านแม่”
ไอร่ารู้สึกประหลาดใจมาก “เรียกข้าว่าท่านแม่เหรอ”
“ท่านแม่ ท่านแม่” ดอกไม้เล็ก ๆ ปิดบังท้องที่โปนของไอร่า “น้องชายเล็ก น้องสาวเล็ก”
ไอร่าไม่เคยคิดฝันว่าเธอจะมีดอกบัวเป็นลูก
ในขณะที่เธออยู่ในความงุนงง บุหรงก็ลงมาจากท้องฟ้าและลงมาอยู่ข้าง ๆ เธออย่างมั่นคง
บุหรงมองไปที่รากบัวบนพื้นและยิ้มด้วยความเข้าใจ “ทั้งหมดเป็นของขวัญสำหรับเจ้าหรือ ดูเหมือนว่าเจ้าทั้งสองจะเข้ากันได้ดีมาก”
เมื่อดอกไม้เล็ก ๆ เห็นเขา มันก็หันศีรษะไปพันรอบข้อมือของบุหรงทันที มันบีบฝ่ามือของเขาอย่างเสน่หา “ท่านพ่อ ท่านพ่อ”
ไอร่า “...”
ถ้าเรียกเธอว่า ‘ท่านแม่’ ก็คงไม่เป็นไร แต่เหตุใดถึงเรียกบุหรงว่า ‘ท่านพ่อ’ ด้วยล่ะ
เธอเป็นครอบครัวเดียวกับเจ้านกตัวนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
บุหรงสัมผัสดอกตูมเล็ก ๆ ด้วยความอ่อนโยนอย่างคาดไม่ถึง “ทำตัวดีๆ~”
ไอร่าอดไม่ได้ที่จะถามว่า “เกิดอะไรขึ้น เหตุใดดอกบัวถึงเรียกข้าว่าท่านแม่ แล้วเรียกท่านว่าท่านพ่อ”
“เมล็ดซานเซนเป็นพันธุ์ที่หายากเป็นพิเศษ พัฒนาจากพืชกลายเป็นมนุษย์ ใครก็ตามที่ให้เลือดก่อนที่มันจะเกิดก็คือพ่อแม่ของมัน เราเลี้ยงมันด้วยเลือดของเรา แน่นอนว่าเราได้กลายเป็นพ่อแม่ของมันแล้ว”
เขาพูดมันเป็นเรื่องจริง แต่เธอก็อดขมวดคิ้วไม่ได้ “ท่านให้เลือดตั้งแต่เมื่อใด”
“ข้าให้เลือดมันไปหนึ่งหยดก่อนที่มอบให้กับเจ้า”
ไอร่าจ้องมองเขา “ท่านตั้งใจหรือ”
“ใช่ ข้าทำโดยตั้งใจ”
ไอร่า “...”
โลกนี้จะมีผู้ชายหน้าด้านแบบนี้ได้ยังไง
ดอกตูมตัวน้อยตระหนักดีถึงอารมณ์ไม่ดีของแม่ มันพันรอบข้อมือไอร่าอีกครั้งทันที และถูกไปที่ปลายนิ้วมือ มันส่งเสียงครวญคราง “ท่านแม่ ท่านแม่”
ต้นไม้เล็ก ๆ นี้น่ารักเกินไป ก่อนที่ความโกรธของเธอจะเพิ่มขึ้น มันก็หายไปแล้ว
เธอสัมผัสดอกตูม “กลับไปไม่ได้”
ดอกไม้เล็ก ๆ บีบนิ้วของเธออีกครั้งก่อนจะกลับไปกลางสระน้ำอย่างไม่เต็มใจ
ไอร่าเรียกเชร์มาช่วยขนรากบัวกลับบ้าน
บุหรงติดตามไปบ้านเธอ “นี่ แม่ของลูก ขอเมล็ดทานตะวันผัดให้ข้าหน่อยสิ”
ไอร่า “...”
เธอรีบโยนถึงเมล็ดทานตะวันผัดไปที่มือของบุหรง “รีบออกไปซะ แล้วอย่ามาอีก”
“เจ้าไม่ยอมรับข้าอีกแล้วหลังจากมีลูก ช่างเป็นผู้หญิงที่ใจร้ายจริง ๆ” บุหรงคลิกลิ้นของเขาแล้วบินออกไปพร้อมกับเมล็ดทานตะวัน
ผู้ชายคนนี้หน้าตาดีมากเหมือนกับตัวละครที่ไม่มีใครเทียบได้จากหนังสือการ์ตูน ทำไมถึงได้มีบุคลิกไร้ยางอายขนาดนี้
นอกจากหยอกล้อเธอทุกวัน เขายังทำตัวสบาย ๆ อีก
ไอร่ายกมือให้เขา
เธอหันไปเห็นเชร์จ้องมองเธอ ดวงตาของเขามืดลง
“บุหรงเพิ่งเรียกเจ้าว่าแม่ของลูกของเขาใช่หรือไม่”
ไอร่าอธิบายอย่างรวดเร็ว “อย่าเข้าใจผิด เขาเพียงแค่พูดเรื่องไร้สาระ ไม่ใช่ว่าเจ้าไม่รู้จักเขา เขามักจะพูดเรื่องไร้สาระอยู่เสมอ”
เชร์มองเห็นความกังวลใจของเธอทันที เขามีน้ำใจพอที่จะไม่ติดตามเรื่องนี้อีก “เจ้าอยากทำอะไรกับรากบัวเหล่านี้” เขาถามเบา ๆ
เมื่อพูดถึงอาหารเย็น ไอร่าก็รู้สึกดีขึ้นทันที “เราทำซุปและเครื่องเคียงเย็น ๆ ด้วยดีไหม รากบัวผัดก็อร่อยมาก น่าเสียดายที่เราไม่มีน้ำมันพืช”
...
เมื่อพวกเขาตั้งแผงขายของในตลาด ไอร่าวางถั่วฝักยาว รากบัว และเมล็ดทานตะวันคั่วลงไปด้วย
ในฐานะลูกค้าประจำตงย่าเป็นคนแรกที่ได้ลองของใหม่ทั้งสามสิ่งนี้ เขาไม่ชอบรสชาติของถั่วฝักยาว แต่เมล็ดทานตะวันคั่วและรากบัวผัดนั้นอร่อยมาก
เมล็ดทานตะวันคั่วหอม รากบัวนั้นกรอบและสดชื่น
ดังนั้น ตงย่าจึงซื้อเมล็ดทานตะวันคั่วถุงใหญ่และรากบัวสองถุงโดยไม่ลังเล
หลังจากนั้นก็มีอสูรมากมายมาซื้อเมล็ดทานตะวันคั่วและรากบัว หลังจากนั้นไม่นานพวกเขาก็ขายหมด
ไอร่ารู้สึกประหลาดใจมาก เธอไม่คาดคิดว่าอสูรเหล่านี้จะชอบกินเมล็ดทานตะวันด้วย
เธอขายเมล็ดทานตะวันคั่วทั้งหมดในคราวเดียว และได้รับสมุนไพรมากมาย
ส่วนถั่วฝักยาวนั้นถูกซื้อโดยครอบครัวหมูสีแดงที่มาจากดินแดนแสนไกล พวกเขาชอบรสชาติของถั่วฝักยาวเหล่านี้มาก
ในที่สุด บุหรงก็มาหาเธอที่บ้านในเช้าวันรุ่งขึ้น และขอเมล็ดทานตะวันอีก
ไอร่ามองเขาอย่างพูดไม่ออก “ท่านไม่กลัวว่าภายในร่างกายจะร้อนหลังจากกินเมล็ดทานตะวันไปมากเกินไปหรือ”
บุหรงขยายนิ้วของเขา และเปลวไฟก็ปรากฏบนปลายนิ้วของเขา “เจ้าคิดว่าข้ากลัวไฟหรืออย่างไร”
ไอร่า “..”
เธอพูดว่า “ช่างเถอะ”
เธอกล่าวต่อว่า “เมื่อวานข้าขายเมล็ดทานตะวันไปหมดแล้ว วันนี้ไม่มีเหลือเลย อีกสองสามวันกลับมาอีกครั้งได้หรือไม่”
บุหรงไม่พอใจ “เจ้าไม่เหลือไว้ให้ข้าเลยหรือ ข้าเป็นพ่อของลูกเจ้านะ”
ทันทีที่เธอได้ยินคำว่า ‘พ่อของลูกของเจ้า’ เธอก็ขมวดคิ้ว
จู่ ๆ คอนริก็กลับมา เขาได้ยินเสียงบุหรงทันทีที่เขาเข้าไปและระเบิดทันที
เขารีบวิ่งไปคว้าคอเสื้อของบุหรง เขาพูดด้วยความโกรธว่า “เด็กในท้องของไอร่าเป็นลูกของข้าชัด ๆ พวกเขาเป็นลูกของข้า อย่าคิดที่จะพาลูกของข้าไปที่ไหน”
ไอร่ารีบดึงเขาออกไป “อย่าตื่นตระหนก ใจเย็นหน่อยสิ”
คอนริมองดูเธออย่างเสียใจ “เด็กในท้องของเจ้าเป็นลูกของข้าใช่หรือไม่”
“ใช่ ใช่ พวกเขาเป็นลูกของเจ้า”
คอนริมีความสุขแล้ว
บุหรงจัดเสื้อผ้าที่ฉีกขาดของเขาและพูดช้า ๆ “เด็กในท้องของไอร่าเป็นลูกของเจ้าอย่างแน่นอน แต่ลูกของเราโตแล้ว”
“อะไรกัน” คอนริระเบิดอีกครั้ง “ไอร่า นางให้กำเนิดลูกของเจ้าตั้งแต่เมื่อใด พวกเจ้าไม่เคยสมสู่กัน จะมีลูกได้อย่างไร”
“เจ้าอยากเห็นลูกของข้ากับไอร่าหรือไม่เล่า”
“เจ้าไม่มีทางมีลูกกับนาง” คอนริมั่นใจ
บุหรงยกมือขวาขึ้น และดอกตูมสีชมพูก็โผล่ออกมาจากแขนเสื้อของเขา
ทันทีที่มันเห็นไอร่า มันก็กระโจนเข้าไปหาเธอและพันรอบข้อมือของเธอ มันร้องออกมาด้วยความรักว่า “ท่านแม่ ท่านแม่”
คอนริพูดไม่ออก
เขามองไปที่ไอร่าทันที ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตกใจ
ไอร่า “...”
เธอจะอธิบายให้สามีฟังได้อย่างไรว่าจู่ ๆ เธอก็มีลูก? เขากำลังรอคำตอบ มันเป็นเรื่องเร่งด่วน!
