บทที่ 1: เกิดใหม่ในวันสิ้นโลก

ในวิลล่าย่านชานเมืองบี

หญิงสาวผู้หนึ่งนามว่าซูซานซานกำลังนอนหลับอยู่บนเตียง ทั้งห้องเป็นสีขาวบริสุทธิ์ มีเพียงผมยาวสีดำของเธอที่เพิ่มสีสันให้กับห้อง ไม่กี่นาทีต่อมา เธอก็ดิ้นไปมาอยู่บนเตียงสีหน้าดูโกรธเคืองใครซักคน มือของเธอปัดป่ายไปมาคล้ายกับกำลังต่อต้านอะไรซักอย่าง

จู่ๆ ประตูห้องก็ถูกเปิดออก มีชายคนหนึ่งเดินเข้ามา เขาปิดประตูอย่างเบามือ แล้วมองดูความงามบนเตียงด้วยรอยยิ้มอันลามก เขาถูฝ่ามือเข้าหากันแล้วเข้าหาเธอ

เขายกผ้าห่มออก เผยให้เห็นชุดราตรีที่เย้ายวนใจของเธอซึ่งแทบจะไม่ปิดสะโพกของเธอเลย ชุดทั้งหมดของเธอถูกมัดไว้ด้วยเชือกเส้นเล็กๆสองเส้น

เขาวางมือใหญ่บนไหล่สีขาวของเธอ ค่อยๆ เคลื่อนไปที่กระดูกไหปลาร้า เลื่อนมือเข้าไปข้างในพร้อมกับหัวเราะคิกคัก

เขาคว้าเชือกที่ผูกชุดไว้ ดึงมันออกอย่างอ้อยอิ่ง

ขณะที่เขากำลังจะออกแรงดึงเชือกให้หลุด มือเรียวกลับคว้าที่ข้อมือของเขาไว้ มือนั้นบอบบางมากจนดูเหมือนว่ามันอาจจะหักได้แค่เขาออกแรงเพียงเล็กน้อย แต่แรงที่จับข้อมือเขานั้นกลับแรงจนน่าตกใจ ชายคนนั้นมองไปในทิศทางของเจ้าของมือและได้รับสายตาอันเย็นชาตอบกลับมา

“เอ่อ เธอ ทำไมคุณถึงมีสติล่ะ” ชายคนนั้นล้มลงกับพื้นและพูดติดอ่าง

แววตาสังหารฉายประกายในดวงตาของซูซานชาน เธอเอื้อมมือไปด้านซ้ายมืออย่างเคยชิน แต่กลับรู้สึกถึงผ้าห่มนุ่มๆ แทนที่จะเป็นดาบถัง ที่อยู่กับเธอมาแปดปี

เธอมองไปรอบ ๆ และตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติ “ฉันตายแล้วไม่ใช่หรอ?”

“ทำไมห้องนี้ถึงดูเหมือนห้องของฉันก่อนวันสิ้นโลกล่ะ?”

เธอก้มหน้าลงมองดูมือของตัวเอง มือคู่นี้ได้รับการดูแลอย่างดีและไม่เหมือนกับมือที่หยาบกร้านและมีรอยแผลเป็นหลังจากแปดปีในวันสิ้นโลก เธอตื่นตระหนกอยู่ครู่หนึ่ง

“เป็นเรื่องดีที่เธอตื่นแล้ว ฉันไม่สนใจที่จะมีเซ็กส์กับคนหลับหรอกนะ”

เสียงของชายคนนั้นขัดจังหวะความคิดของเธอ ซูซานชานขมวดคิ้ว

"หุบปาก."

เธอรำคาญที่ถูกขัดจังหวะ ยกมือขึ้นแทงไปคอของชายคนนั้น แม้แต่ซอมบี้ระดับ 2 ยังถูกจัดการได้ในทีเดียว

อย่างไรก็ตาม มันไม่ใช่ผลลัพธ์ที่ซูซานซานคาดหวังไว้ มือของเธอแทงไปที่คอของชายคนนั้นอย่างแม่นยำ แต่แรงนั้นเบามาก เธอรู้สึกถึงคลื่นแห่งความอ่อนแอ

“นังสาระเลว! กล้าดียังไงมาตีฉัน!”

ชายคนนั้นเอื้อมมือไปบีบคอเธออย่างเต็มแรง

ซูซานชานซึ่งยังไม่คุ้นเคยกับร่างกายที่อ่อนแอของเธอ ถูกกดลงบนเตียง แรงกดบนคอของเธอทำให้เธอหอบหายใจ ใบหน้าของเธอค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีแดง เธอจับมือของชายคนนั้นไว้แน่น แต่เธอก็ไม่แข็งแรงพอที่จะหลุดออกจากการจับของเขา

เมื่อเห็นว่าเธอไม่สามารถดิ้นรนได้ ชายคนนั้นจึงหัวเราะและกดมือข้างหนึ่งบนคอของเธอ ขณะที่อีกมือเอื้อมมือลงไปปลดเข็มขัดออก

ชุดราตรีบางๆ ของซูซานซาน ไม่สามารถปกปิดได้มากนักในขณะที่เธอกำลังดิ้นรน มือของชายคนนั้นเลื่อนลงมาที่คอของเธอ สัมผัสที่ลื่นไหลของเขาทำให้เธอคลื่นไส้ ขณะที่เขาโน้มตัวลงเพื่อเข้าใกล้ เธอก็กัดหูของเขา

“อ๊ากก!” ชายคนนั้นร้องด้วยความเจ็บปวดและตบหน้าเธอ

ซูซานซานมองข้ามความเจ็บปวดที่หน้าและใช้ประโยชน์จากช่วงเวลาที่เขาคลายมือ ทันใดนั้น เธอก็โอบขาของเธอรอบคอของเขาแล้วพลิกมันลง

ชายคนนั้นร้องด้วยความเจ็บปวดอีกครั้งและล้มลงกับพื้น เขาสาปแช่งขณะที่เขาจับหูและพยายามลุกขึ้น แรงกัดนั้นแทบจะทำให้หูของเขาขาด

ซูซานชานไม่ปล่อยโอกาสให้เขาโจมตีเธออีก เธอคว้าไม้เบสบอลที่อยู่ด้านหลังตู้หัวเตียง หันกลับมาแล้วเหวี่ยงมันใส่เขา ชายคนนั้นได้รับบาดเจ็บแต่ก็รีบคว้าปลายอีกด้านของไม้เบสบอลไว้

ซูซานชานผ่อนคลายมือของเธออย่างใจเย็น และเตะเข้าที่หว่างขาของเขา ขณะที่ขายคนนั้นคิดว่าเขาควบคุมทุกอย่างได้แล้ว แต่กลับแข็งทื่อและล้มลงกับพื้นอีกครั้ง

ซูซานชานตะคอกและต่อยเขา

เขาทนไม่ไหวแล้วจึงร้องขอความเมตตา

“คุณซู ฉันผิดไปแล้ว หยุดตีฉันหยุดตีฉัน…”

ซูซานชานหยุด เธอมัดชายคนนั้นแล้วโยนเขาลงไปที่พื้น เธอหอบหายใจเปิดตู้เย็นหยิบกระป๋องโค้กออกมาเปิดแล้วจิบ.. เมื่อได้ยินเสียงกระป๋องเปิดออก

ดวงตาของเธอก็เต็มไปด้วยความคิดถึง มันเป็นเวลากว่าแปดปีแล้ว…..