ตอนที่ 96 เหตุใดไม่ไปสวรรค์เสีย
ตอนที่ 96 เหตุใดไม่ไปสวรรค์เสีย
การเปลี่ยนแปลงที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่เกิดขึ้นจากการสู้รบครั้งนี้คือการทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างหมาป่าและนกคลี่คลายลง
ก่อนหน้านี้เมื่อทั้งสองเผ่าพันธุ์เจอกัน สายตาของพวกเขาจะเย็นชา แม้ว่าตอนนี้พวกเขาจะไม่ได้สนิทกันเหมือนครอบครัว แต่พวกเขาก็ทักทายกันอย่างสงบ
สิ่งเดียวที่ทำให้ไอร่าไม่มีความสุขก็คือบุหรงได้เดินเตร่อยู่ตรงหน้าเธอบ่อยครั้ง
ไอร่าไม่มีอคติกับเขา แต่ความจริงที่ว่าก่อนหน้านี้เขาเคยบอกว่าพวกเขาควรฆ่าธยาน์เพื่อป้องกันปัญหาในอนาคตทำให้เกิดปมในใจของไอร่า
เธออดไม่ได้ที่จะกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของธยาน์เมื่อเห็นเขา ทำให้เธออารมณ์ไม่ดีทุกครั้ง
ไอร่าตรวจดูดอกทานตะวันและรู้สึกอารมณ์ดีเมื่อเห็นว่าดอกทานตะวันเติบโตได้ดีทั้งหมด
อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เธอหันกลับ เธอก็เห็นขนสีแดงเลือดตกลงมาจากท้องฟ้า
อารมณ์ของไอร่าลดลงทันที
เธอถามด้วยความโกรธว่า “ในฐานะผู้อาวุโส เหตุใดท่านถึงว่างทุกวันเช่นนี้ ท่านไม่มีอะไรต้องทำจริง ๆ หรือ”
บุหรงยิ้มมุมปาก “เจ้าก็รู้ว่าข้าเป็นผู้อาวุโสและมีสถานะพิเศษในเผ่าขนนก เจ้าไม่กลัวหรือว่าข้าจะก่อปัญหาให้กับเผ่าหมาป่าของเจ้า หากเจ้าพูดกับข้าด้วยน้ำเสียงเช่นนี้”
ไอร่าคงใจยั่วยุเขา “ท่านเป็นคนใจแคบขนาดนั้นเลยหรือ”
“โทษที แต่ข้าเป็นคนใจแคบจริง ๆ”
ไอร่า “...”
อา! โลกนี้มีคนไร้ยางอายขนาดนี้ได้อย่างไร
บุหรงเหลือบมองดอกทานตะวันที่อยู่ข้างหลังเธอ “ข้าได้ยินว่าสิ่งที่เจ้าปลูกนั้นค่อนข้างอร่อย เมื่อไหร่เจ้าจะแบ่งให้ข้าบ้าง”
“อยากกินก็เลือกเอาได้เถอะ”
ไอร่าเคลื่อนตัวออกไป โดยคิดว่าดอกทานตะวันกลายพันธุ์เหล่านี้จะดุร้ายเป็นพิเศษ ตราบใดที่คนแปลกหน้าเข้ามาหาพวกมัน พวกเขาจะถูกพวกมันโจมตี นี่คงเป็นบทเรียนที่ดีสำหรับนกชั่วร้ายตนนี้
บุหรงอ่านความคิดของเธอออก
เขายิ้มแต่ไม่ได้เปิดเผยเธอ เขากางปีกสีแดงอันใหญ่โตของเขา
ไอร่ารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติจึงถามอย่างรวดเร็วว่า “ท่านจะทำอะไร”
“แน่นอน ว่าข้าจะเก็บเมล็ดของมันได้ก็ต่อเมื่อข้าพัดให้พวกมันล้มลง ก็เจ้าพวกนี้มันโจมตีคนอื่นได้อย่างเจ็บแสบเลยนี่”
ไอร่าระเบิดทันที “ไม่นะ หยุด หยุด”
ด้วยการกระพือปีกของขนาดใหญ่ทั้งสองของเขาเพียงเบา ๆ ก็สามารถทำให้ดอกทานตะวันปลิวขึ้นไปบนท้องฟ้าได้
มันไม่ง่ายเลยที่จะปลูกทานตะวันกลายพันธุ์จำนวนมากขนาดนี้ เธอไม่สามารถปล่อยให้ผู้ชายคนนี้ทำลายพวกมันได้
บุหรงมองเธออย่างใจเย็น “เจ้าไม่ได้บอกให้ข้าเลือกพวกมันได้เองหรอกหรือ”
ไอร่าพูดไม่ออก
เธอชี้ไปที่บุหรงและพูดด้วยความโกรธว่า “รอก่อน อย่าขยับนะ”
บุหรงกางมือของเขาด้วยท่าทางที่ไร้เดียงสา
ไอร่าหยิบถุงเมล็ดทานตะวันขึ้นมาด้วยอารมณ์โกรธจัด และโยนมันให้บุหรง “เอาไป แล้วอย่ามาให้ข้าเห็นหน้าอีก”
อย่างไรก็ตามบุหรงกล่าวว่า “ข้าไม่อยากกินมันดิบ ๆ ข้าเคยเห็นหมาป่าตัวเมียกินเมล็ดทานตะวันผัดกัน มันกลิ่นหอมดีทีเดียว”
“ถ้าอยากกินก็นำมันกลับไปปรุงสุกที่บ้านท่านสิ”
กลุ่มเปลวไฟปรากฏขึ้นบนปลายนิ้วของบุหรง “เจ้าก็รู้ว่าข้าแก่แล้ว และการควบคุมของข้าก็ไม่ดีนัก มันคงจะไม่ดีหากข้าบังเอิญเผาภูเขาทั้งลูก”
ไอร่าตะโกนว่า “แก่แล้วก็อย่ากินเมล็ดทานตะวันเลย ฟันหักขึ้นมาจะทำอย่างไร”
“ฟันข้าเยอะ ข้าไม่กลัวที่กัดกินหรอก”
ไอร่าพูดด้วยความโกรธ “หากท่านแข็งแกร่งมาก ทำไมท่านไม่ไปสวรรค์เสียเล่า”
“การอยู่บนท้องฟ้าถือว่าทรงพลังมากใช่ไหม ถ้าอย่างนั้นข้าก็คงจะแข็งแกร่งมากสินะ”
ไอร่า “...”
ไอร่าอดทนต่อความโกรธของเธอและยอมรับความพ่ายแพ้
ในที่สุดบุหรงก็บินออกไปพร้อมกับเมล็ดทานตะวันผัดหอมถุงใหญ่
ยิ่งเธอคิดถึงเรื่องนี้เท่าไหร่ เธอก็ยิ่งโกรธมากขึ้นเท่านั้น ระหว่างรับประทานอาหารเย็นในคืนนั้น เธออดไม่ได้ที่จะถามว่า “มีใครในพวกเจ้าที่สามารถเอาชนะบุหรงได้บ้าง”
เชร์ส่ายหน้า “ข้าโชคดีที่ชนะเขาในครั้งนั้น นั่นเป็นเพียงเพราะเขายอมให้ข้า หากเขาเอาจริง ข้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา”
คอนริลูบคางของเขา “ข้าเองก็ไม่สามารถเอาชนะเจ้านกตัวนั้นได้เพียงลำพัง แต่หากเราทุกตนโจมตีพร้อมกัน เราก็อาจมีโอกาสชนะ”
ธยาน์พูดเสียงต่ำ “ความแข็งแกร่งของบุหรงนั้นไม่อาจหยั่งรู้ได้ ที่นี่ไม่น่าจะมีใครเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้เลย”
ไอร่าหมดหวังไปทันที “ไม่น่าแปลกใจเลยที่จะดูหยิ่งมาก เขาแข็งแกร่งนี่เอง”
เชร์ลูบศีรษะของเธอ “เป็นอะไรไป เขารังแกเจ้าหรือ”
“เขากินเมล็ดทานตะวันของเราโดยไม่จ่ายเงิน นั่นถือเป็นการกลั่นแกล้งหรือไม่”
เชร์เงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็พูดว่า “พรุ่งนี้ข้าจะไปเก็บเงินจากเขา”
“ช่างมันเถอะ เมล็ดทานตะวันไม่ได้มีค่าอะไรมากนัก หากเขาอยากจะกินก็ปล่อยให้เขากินไป อย่าไปหาเขาอีก”
เธอไม่สนใจเรื่องเงิน แต่เธอก็ทนไม่ไหว
วันรุ่งขึ้น บุหรงก็มาหาเธออีกครั้ง
“เมล็ดทานตะวันของเจ้ารสชาติดีมาก ให้ข้าเพิ่มอีกสักหน่อยสิ”
ไอร่ารู้สึกไม่มีความสุขมาก “ไม่ได้”
“ไม่ใช่ว่าเจ้ามีดอกทานตะวันมากมายในแปลกผักของเจ้าหรือ เหตุใดถึงไม่แบ่งให้ข้าเล่า”
ไอร่าหยุดเขาทันที “ท่านไม่ได้รับอนุญาตให้ทำลายแปลงผักของข้า”
เธอเก็บเมล็ดทานตะวันด้วยความโกรธ แล้วโยนให้เขา บอกให้เขารับไปและรีบจากไป
บุหรงยิ้มและหยิบเมล็ดพันธุ์ออกมาให้ไอร่า “ข้าจะไม่กินของเจ้าเปล่า ๆ หรอก นี่คือของขวัญที่ข้าให้ตอบแทนเจ้า”
เมล็ดสีขาวมีสีเขียวเล็กน้อยที่ปลาย มันมีขนาดเพียงนิ้วหัวแม่มือ ดูคล้ายเมล็ดบัว
ความสนใจของไอร่าถูกกระตุ้นโดยเมล็ดพันธุ์อย่างช้า ๆ “นี่เมล็ดอะไร”
“ต้นซานเซน มันจะบานเมื่อมันโตขึ้น ดอกค่อนข้างสวย ข้าได้ยินว่าผู้หญิงมักจะชอบมัน”
เขาต้องการรอจนกว่าไอร่าจะคลอดลูกก่อนที่จะให้เมล็ดพันธุ์นี้แก่เธอ แต่ตอนนี้บรรยากาศค่อนข้างดี ดังนั้นเขาจึงให้มันเร็วกว่ากำหนดเดิม
เธอค่อย ๆ หยิบเมล็ดพันธุ์นั้นขึ้นมาและตระหนักว่ามันดูเหมือนเมล็ดบัวจริง ๆ
เธออดไม่ได้ที่จะถามว่า “ข้าจะปลูกมันได้อย่างไร”
“ให้เลือดกับมันแล้วโยนมันลงในบ่อ มันจะเติบโตด้วยตัวของมันเอง”
นี่เป็นครั้งแรกที่ไอร่าได้ยินว่าการปลูกดอกไม้จะต้องใช้เลือด เธอถามอย่างสงสัย “เจ้าล้อเล่นหรือไม่”
“จะมีประโยชน์อะไรที่ข้าต้องหลอกเจ้า”
บุหรงบินไปพร้อมกับเมล็ดทานตะวันผัด
ไอร่าพลิกดูภาพประกอบเกี่ยวกับพืชและสัตว์ เธอค้นหาตั้งแต่ต้นจนจบ แต่ไม่พบบันทึกเกี่ยวกับต้นซานเซนเลย
เธอถามระบบว่า “นี่ ทำไมไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับต้นซานเซนในหนังสือหนังแกะเลยล่ะ”
“นี่เป็นเพียงหนังสือเล่มแรกเท่านั้น บันทึกเกี่ยวกับต้นซานเซนอยู่ในหนังสืออีกเล่ม”
ไอร่ารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “เช่นเดียวกับเมล็ดต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ มันไม่ได้อยู่ในหนังสือเล่มนี้ เป็นไปได้ไหมที่ต้นซานเซนนั้นจะจัดเป็นพืชระดับสูง”
“โฮสต์ไม่มีอำนาจเพียงพอที่จะได้รับคำตอบ”
หลังจากลังเลอยู่นาน เธอก็บีบเลือดออกมาหนึ่งหยดแล้วทาลงบนเมล็ด
เมล็ดพืชดูเหมือนจะมีชีวิตเป็นของตัวเองและดูดซึมเลือดได้อย่างรวดเร็ว
ผิวเมล็ดสีขาวแต่เดิมกลายเป็นสีชมพูอ่อนน่ารักทันที
ไอร่าหย่อนเมล็ดพืชลงในบ่อน้ำเชิงเขา
ใช้เวลาไม่นานเมล็ดก็งอกและเติบโต
ใบไม้สีเขียวเติบโตบนพื้นผิวของบ่อน้ำที่ว่างเปล่าแต่เดิม นำมากองรวมกันแล้วดูสวยงามทีเดียว
กลางสระน้ำมีดอกตูมสีชมพูอ่อนเล็ก ๆ อยู่
มันเป็นตาของต้นซานเซน
