บทที่ 6: กลิ่นหอมเย้ายวน
บทที่ 6: กลิ่นหอมเย้ายวน
"ขอโทษนะคะฉันผิดเองที่ยุ่งไม่เข้าเรื่อง นายน้อยกู่เฉินหนาน"
เธอรีบก้มหัวลงแล้วมองไปยังกู่เฉินหนานที่นั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น
เพียงแค่แวบเดียวที่เธอเหลือบมอง เธอก็เบิกตามองเขาอย่างตะลึง
หล่อมาก มีเสน่ห์มาก!
กู่เฉินหนานหล่อขึ้นขนาดนี้ตั้งแต่ตอนไหนกัน? แม้ว่ารูปร่างหน้าตาจะไม่เปลี่ยนแปลงมาก แต่ดูเขาแตกต่างไปจากเดิมอย่างเห็นได้ชัดเจน!
และลึกๆ ในใจของเขา เหมือนจะมีความประทับใจในตัวฉันอยู่ เขาถึงเรียนฉันว่า 'สาวน้อยน่ารัก' ด้วย
ตลอดเวลาที่ผ่านมากู่เฉินหนานมักจะทำตัวเหมือนคนดุร้ายมีความแข็งกร้าวอยู่เสมอ แต่จากความคิดในใจของเขา ก็เห็นได้ชัดเจนว่าเขาเองจะพอชอบฉันอยู่
ถ้ากู่เฉินหนานเขาไม่รู้สึกดีกับฉัน แล้วเขาจะคิดแบบนั้นกับฉันทำไม?
ไป๋หยู่เทียนมองไปที่กู่เฉินหนานด้วยสายตาเจ้าเล่ห์แฝงรอยยิ้ม จากนั้นเธอก็กลับไปทำความสะอาดที่มุมห้องตามเดิม
อ๊ะ~
ในระหว่างที่ไป๋หยู่เทียนทำความสะอาดอยู่ เธอก็เผลอทำถ้วยชามลายครามตกแตกอยู่ที่มุมห้อง
"อุ๊ย! นายน้อยกู่ ฉันขอโทษที่ทำของแตก เดี๋ยวฉันจะรีบทำความสะอาดค่ะ!"
ไป๋หยู่เทียนพูดด้วยความตกใจจึงกล่าวขอโทษอย่างรวดเร็ว
“ทําไมเธอไม่ระวัง? เธอไม่เห็นเหรอว่ามีของอยู่ตรงนั้น? นี่เธอทำอะไรของเธอเนี่ย!” กู่เฉินหนานตำหนิด้วยความโมโห
ไป๋หยู่เทียนรู้สึกว่านั่นไม่ใช่ความรู้สึกที่แท้จริงของกู่เฉินหนาน ถึงแม้ว่าเขาจะดุเธอก็ตาม เธอจึงหัวเราะคิดคักและหยิบไม้กวาดออกมาทำความสะอาดเครื่องลายครามที่แตกบนพื้น
[เธอหัวเราะอะไรกัน? นี่เธอไม่รู้สึกผิดเลยเหรอ? ไหงหัวเราะร่างั้นเล่า?]
"แล้วนี่เธอหัวเราะอะไร? รีบเก็บกวาดให้เรียบร้อยซะ!" กู่เฉินหนานกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา
"ค่ะ นายน้อยกู่" ไป๋หยู่เทียนพยักหน้าและเร่งการกระทําของเธอ
ในขณะที่ไป๋หยู่เทียนก้มลงเก็บกวาดทําความสะอาดอยู่นั้น กู่เฉินหนานก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองไปที่ขาอันเล็กที่เรียวขาวพ้นออกมาจากกระโปรงสั้นของเธอ
[ขาของเธอขาวราวกับหิมะ ชวนมองน่าหลงใหลเสียจริง]
[ฉันสงสัยเหลือเกินว่าไป๋หยู่เทียนจะมีกลิ่นกายที่เย้ายวนต้องใจมากแค่ไหนกัน?]
[ไม่ใช่แค่น่ารักเท่านั้น แต่สไตล์การแต่งตัวของเธอดูละมุนคล้ายเค้กชิ้นเล็กๆ ที่น่ากินเลยก็ว่าได้]
เมื่อได้ยินคําพูดเหล่านั้น ใบหน้าของไป๋หยู่เทียนก็แดงก่ำขึ้นมาทันทีด้วยความเขินอาย
หลังจากที่ไป๋หยู่เทียนทําความสะอาดเสร็จ เธอก็หยิบเครื่องดูดฝุ่นเพื่อเข้าไปทำความสะอาดด้านล่างของโซฟาที่กู่เฉินหนานนั่งอยู่
เดิมทีไป๋หยู่เทียนไม่กล้าเข้าใกล้กู่เฉินหนานเพราะบุคลิกอันเลวร้ายของเขา เพราะไม่มีใครรู้เลยว่าเขาจะทําอะไรบ้าๆ ในวินาทีถัดไป
แต่ตอนนี้ไป๋หยู่เทียนได้ยินความคิดภายในใจของกู่เฉินหนาน ดังนั้นเธอจึงจงใจเข้าหาเขาโดยต้องการฟังเสียงภายในใจของเขาต่อไป
[หา? ทําไมจู่ๆ เธอถึงเข้ามาใกล้ฉันเนี่ย?]
*เฮ้อ* กลิ่นหอมนี้ของเธอทำเอาฉันไม่อยากลุกไปไหนเลย
ผิวของเธอขาวใสอย่างเป็นธรรมชาติโดยไร้เครื่องสำอางรองพื้น โอ้ ขนตาของเธอช่างยาวงอนดีแท้ จมูกโด่งได้รูป ริมฝีปากเล็กเป็นกระจับรวมๆ แล้วเธอสวยน่ารักมาก
และเท้าเล็ก ๆ นั้นช่างน่าทะนุถนอมเหลือเกิน! ฉันอิจฉาเท้าเหล่านั้นจัง!
ไป๋หยู่เทียนหน้าแดงเมื่อเธอฟังความคิดภายในใจของกู่เฉินหนาน เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าเขาจะคิดกับเธอแบบนี้
เขามองว่าฉันน่ารักจริงหรือ?
"นายน้อยกู่เฉินหนาน คุณช่วยยกเท้าขึ้นได้ไหมคะ?" ไป๋หยู่เทียนพูดขึ้นด้วยใบหน้าที่แดงก่ำด้วยความเขินอาย
"ฉันอนุญาตให้เธอคุยกับฉันเหรอ? น่ารําคาญจริง!" เขาตอบเธอด้วยน้ำเสียงเรียบที่เย็นชา
"ห้ามให้ฉันได้ยินเสียงของเธอถ้าฉันไม่อนุญาต ไม่งั้นฉันจะจัดการเธอแน่!"
ยก ยก ยกแล้ว! อย่าว่าแต่ยกเท้าของฉันเลย ต่อให้เป็นตู้เย็นฉันก็ยกให้เธอได้!
[แต่ฉันคงจะไม่เห็นสาวน้อยที่น่ารักคนนี้อีกต่อไป เมื่อเธอกลายเป็นหนึ่งในฮาเร็มของราชามังกรหลินหยู่ พอถึงตอนนั้นฉันคงไม่อาจมองเธอได้อีกต่อไปแล้วสินะ เฮ้อ]
ฮาเร็มอีกแล้วเหรอ? ไป๋หยู่เทียนขมวดคิ้วของเธอและเม้มริมฝีปากของตนเบาๆ
กู่เฉินหนานกําลังพูดถึงอะไรกัน? ทําไมเขาถึงมั่นใจคิดว่าฉันจะเป็นหนึ่งในฮาเร็มของหลินหยู่อย่างแน่นอนเล่า?
ถ้าเขาชอบฉัน ทำไมเขาไม่บอกฉันออกมากันล่ะ?
หากเทียบกับหลินหยู่แล้ว กู่เฉินหนานนั้นอยู่คนละระดับกันเลย! เขาไม่เพียงแค่หล่อ แต่ความคิดภายในใจของเขายังน่ารักอย่างไม่น่าเชื่อเหมือนเด็กน้อยอีก
ใครจะคิดกันว่ากู่เฉินหนานผู้หยิ่งยโสเย็นชาจะมีความคิดเรียบง่ายอย่างนี้?
ไป๋หยู่เทียนก็ยังทำความสะอาดต่อไป แต่จิตใจของเธอล่องลอยไปไกลแล้ว เมื่อเธอทําความสะอาดฝุ่นใต้เท้าของกู่เฉินหนานเสร็จแล้วและกําลังจะออกไป ขาของเธอก็กระแทกเข้ากับมุมโต๊ะกาแฟ ทำให้เธอเสียการทรงตัวเซล้มลงใส่กู่เฉินหนานที่อยู่บนโซฟา
"ชิบหาย!"
กู่เฉินหนานเผลอสบถออกมาด้วยความตกใจ
ไม่กี่วินาทีต่อมา ร่างเล็กที่มีกลิ่นหอมเย้ายวนใจของไป๋หยู่เทียนก็ล้มทับกู่เฉินหนาน
กลิ่นหอมอ่อนโยนและสัมผัสของร่างกายที่เล็กกระทัดรัดและอบอุ่นของเธอทําให้กู่เฉินหนานเกือบจะสูญเสียการควบคุม
เธอหอมมาก! กลิ่นหอมเหลือเกิน!
ตัวเธอช่างนุ่มนิ่ม ฉันอยากกอดไว้แบบนี้นานๆ จัง ไม่อยากปล่อยไปเลย!
ไม่ ไม่ได้หรอก ถ้าฉันแตะต้องผู้หญิงของราชามังกรหลินหยู่ ไอ้บ้านั้นจะต้องโกรธจนตัวสั่นแน่ๆ!
ฉันต้องควบคุมตัวเองให้ได้ อย่าปล่อยให้ความปรารถนาในใจควบคุมฉัน ต้องทำให้มันรู้ว่าใครคือเจ้าของร่างกายที่แท้จริง!
"ลุกขึ้น!"
กู่เฉินหนานผลักไป๋หยู่เทียนออกไปอย่างแรงและลุกขึ้นยืน
"ฉันขอโทษค่ะ นายน้อย" เธอรีบก้มขอโทษกู่เฉินหนานแล้ววิ่งออกไปด้วยใบหน้าที่แดงก่ำเหมือนตูดลิง
เมื่อไป๋หยู่เทียนเข้าไปในห้องเก็บของที่เก็บเครื่องมือทําความสะอาด เธอก็พิงกำแพงและหายใจเข้าลึกๆ
เมื่อกี้เมื่อเธอสัมผัสกับกู่เฉินหนาน เธอรู้สึกถึงกล้ามเนื้อทุกตารางนิ้วของเขาภายใต้ชุดสูทและอดไม่ได้ที่จะอยากสัมผัสมันอีก
โชคดีที่กู่เฉินหนานผลักเธอออกไปทันเวลา มิฉะนั้นเธอก็ไม่แน่ใจว่าเธอจะต้านทานแรงกระตุ้นที่อยากจะสัมผัสเขาได้หรือไม่
เกือบไปแล้ว!
เกือบไปแล้วจริงจริงๆ!
กู่เฉินหนานในห้องนั่งเล่นก็มีความคิดเดียวกัน
เขาอาจจะเผลอทําผิดพลาดครั้งใหญ่ด้วยความรู้สึกเพียงชั่ววูบ โชคดีที่เขายังดึงสติของเขาออกได้ทัน ป้องกันไม่ให้เขาเผลอลงมือออกไป
ถ้าไป๋หยู่เทียนได้วางนิ้วบนตัวกู่เฉินหนาน ราชามังกรหลินหยู่คงจะไม่ปล่อยเธอไปแน่นอน!
"ชิบหายเถอะ ทําไมเนื้อเรื่องมันถึงเปลี่ยนไปไร้สาระได้ขนาดนี้?"
"คราวที่แล้ว ไป๋หยู่เทียนกลัวแทบตาย ทว่าด้วยนิสัยเป็นห่วงเป็นใย เธอจึงเริ่มชอบพอฉัน แต่คราวนี้ฉันยังไม่ได้ทําอะไรเลยนะ ไหงเธอถึงกล้าเข้าหาฉันกัน?"
"ที่สำคัญกว่านั้น ในเนื้อเรื่องต้นฉบับเธอยังแทบไม่เคยกล้ามาใกล้ฉันเลยด้วยซ้ำ!"
"เวรเอ้ย ไอ้ระบบบ้านิ แกกําลังวางแผนจะทำอะไรกับฉันกันแน่!"
"ดูยังไงก็รู้ว่าระบบจงใจเพิ่มความยากเพื่อป้องกันไม่ให้ฉันกลับสู่โลกแห่งความเป็นจริง!"
"เวรเอ้ย ไร้ยางอายเกินไปแล้ว! นี่มันวิธีทดสอบบ้าบออะไรกันเนี่ย?"
"ต่อให้ฉันจะเป็นไอ้โง่ แต่ฉันก็รู้ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าฉันไปยุ่งกับฮาเร็มของพระเอก!"
"แต่จะว่าไปแล้ว ไป๋หยู่เทียนนี่ก็ตัวหอมจริงๆ แถมตัวเธอก็นุ่มมาก โดยเฉพาะก้อนเนื้อที่หน้าอกนั้นขนาดของมันกำลังพอดีเลยทีเดียว..."
เมื่อไป๋หยู่เทียนดึงสติกลับคืนมา เธอก็อยู่ในห้องเก็บของแล้ว ทว่าจู่ๆ เธอก็ยังได้ยินความคิดภายในใจของกู่เฉินหนานอีก มันทำให้หน้าของเธอแดงก่ำขึ้นมาทันที
