บทที่ 19 เปิดไพ่

หลินชิงอิ่นถูกไล่ให้กลับเข้าห้องไปอย่างหงอยๆ แม่มองปึกเงินในถุงแล้วรู้สึกหลากหลาย ต้องดูดวงให้กี่คนถึงจะได้เงินเยอะขนาดนี้กันนะ

แม่ของหลินชิงอิ่นเดิมทีขอลาแค่ครึ่งวัน ตอนนี้ไม่ต้องไปทำงานแล้ว สิ่งสำคัญที่สุดคือต้องรีบเรียกพ่อของหลินชิงอิ่นกลับมาปรึกษาเรื่องเปิดร้านโดยเร็ว

พ่อหลินชื่อหลินซูทำงานกะกลางวันที่บริษัทเคมีแห่งหนึ่ง เลิกงานแล้วก็รับจ๊อบเป็นคนส่งอาหาร บริษัทเคมีไม่อนุญาตให้นำโทรศัพท์มือถือเข้าไปในพื้นที่ผลิต แม่ของหลินชิงอิ่นตอนทำงานจะโทรหาเขาน้อยมาก จะโทรไปที่ออฟฟิศให้คนในออฟฟิศช่วยตามเฉพาะเรื่องด่วนจริงๆ เท่านั้น

โรงงานเคมีเข้างานแต่เช้ามาก ประมาณ 6 โมงครึ่งต้องถึงที่ทำงานแล้ว ก่อน 7 โมงก็ต้องเข้าไปในห้องผลิต แม้แรงงานจะหนักมาก แต่ค่าจ้างก็สูงกว่าบริษัทอื่นไม่น้อย

ในห้องผลิต หลินซูกำลังก้มหน้าก้มตาเทวัตถุดิบใส่เครื่องจักร คนจากออฟฟิศวิ่งมาตามหลินซูอย่างร้อนรน "เมียนายโทรมาบอกมีเรื่องด่วน ให้นายโทรกลับหน่อย"

หัวใจหลินซูหล่นวูบ รีบวางถังวัตถุดิบในมือ พลางเดาอย่างร้อนใจว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นที่บ้านหรือเปล่า พลางวิ่งด้วยความเร็วสูงราวกับวิ่ง 100 เมตร มุ่งหน้าไปยังห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าของคนงาน หยิบกุญแจมาเปิดตู้ ควานหามือถือออกมาด้วยความตื่นตระหนก ตอนกดเบอร์โทรออก หัวใจของเขาเต้นตึกตักอย่างแรง

โทรศัพท์ดังขึ้นหนึ่งครั้ง สองครั้ง สามครั้ง ยิ่งนานเท่าไร หัวใจของหลินซูก็ยิ่งเต้นแรงขึ้นเท่านั้น ตอนที่เขากำลังจะวางสายแล้วกดโทรใหม่ สายก็ถูกรับขึ้น ปลายสายมีเสียงพูดคุยอึกทึก หลินซูได้ยินเสียงของแม่หลินชิงอิ่นที่ฟังดูไกลๆ พูดไปประโยคหนึ่ง "โจ๊กถั่วเหลืองแป้งทอด น้ำมันสองจิ๋น ขนมปังหนึ่งหยวน เทโจ๊กใส่ถังเก็บความร้อนเลย..." จากนั้นเสียงถึงชัดเจนขึ้น "หลินเฒ่า รีบกลับมาทีนึงนะ"

ใจของหลินซูก็ยังคงเต้นตึกตัก สภาพครอบครัวไม่ค่อยดี ยกเว้นเรื่องของหลินชิงอิ่นแล้ว สองสามีภรรยาแทบไม่ลางานเลย เพราะถ้าลางาน ไม่ใช่แค่หักค่าแรงอย่างเดียว โบนัสก็ได้ผลกระทบด้วย แต่ฟังจากโทรศัพท์ก็ไม่เหมือนจะมีเรื่องอะไรนะ

หลินซูเม้มปากที่แห้งผากเบาๆ "หลินชิงอิ่นเป็นอะไรหรือเปล่า"

แม่หลินชิงอิ่นเหมือนลังเลใจ แล้วก็เหมือนกลัวคนอื่นได้ยิน เธอพูดเสียงเบา "คุณลางานกลับมาก่อนนะ อย่าร้อนใจ ระวังความปลอดภัยตัวเองด้วย"

ถึงภรรยาจะบอกอย่าเพิ่งรีบ แต่หลินซูก็ยังรู้สึกชาไปทั้งศีรษะ ไปขอลางานจากหัวหน้าฝ่ายการผลิตหนึ่งวัน แล้วก็ขี่มอเตอร์ไซค์กลับบ้านอย่างร้อนรน วิ่งขึ้นบันไดมาจนถึงชั้นสามอย่างไม่หยุดยั้ง

ในบ้านเหมือนจะได้ยินเสียงเขา หลินซูยังไม่ทันได้หยิบกุญแจ ประตูก็เปิดออกแล้ว แม่หลินชิงอิ่นเห็นเขาเหงื่อท่วมหน้า เธอรู้สึกสงสาร จึงตำหนิเขาเบาๆ ประโยคหนึ่ง "บอกแล้วไงว่าไม่ต้องรีบ"

หลินซูเดินเข้าบ้านมาด้วยความงุนงง หลินชิงอิ่นถือขนมปังอยู่ในมือ โบกมือให้เขา "พ่อ กลับมาแล้วเหรอ"

หลินซูมองลูกสาว แล้วก็มองเมีย รู้สึกสงสัยสุดๆ ในใจ "พวกคุณเรียกผมกลับมามีเรื่องอะไรกันแน่ ลาหนึ่งวันต้องหักเงินไม่ใช่น้อยนะ!"

แม่หลินชิงอิ่นก็ไม่อ้อมค้อม ยื่นถุงกระดาษที่หลินชิงอิ่นให้ ส่งต่อให้หลินซู "ลูกให้เงินมาสองแสน ให้พวกเรากลับมาลาออกแล้วมาเปิดร้านเล็กๆ"

หลินซูตะลึงมองปึกธนบัตรสีแดงสด ขาอ่อนแทบจะทรุดลง "ลูกไปได้เงินเยอะขนาดนี้มาจากไหน อีกแล้วเหรอที่ได้ทุนการศึกษา"

พอพูดถึงที่มาของเงินก้อนนี้ สีหน้าแม่หลินชิงอิ่นก็ซับซ้อนขึ้นมาก "ลูกออกไปดูดวงให้คนอื่น ได้มา"

"หา?" หลินซูรีบเอามือล้วงหูตัวเอง พูดอึกอัก "เมื่อกี้ผมหูอื้อ พูดใหม่อีกทีนะ ผมไม่ได้ยินชัด"

แม่หลินชิงอิ่นพูดทีละคำช้าๆ อีกรอบ "หลินชิงอิ่นออกไปดูดวงให้คน ได้สองแสน!"

หลินซูตกใจจนอ้าปากค้าง มองลูกสาวที่กำลังกัดขนมปังอยู่ข้างๆ อย่างไม่อยากเชื่อ รู้สึกเหมือนกำลังฝันอยู่

หรือว่าช่วงนี้นอนน้อยไป เลยเกิดภาพหลอนขึ้นมา?

เขาไม่เคยรู้เลยว่าลูกสาวของเขาจะดูดวงเป็น!

หลินชิงอิ่นกลืนขนมปังในปากลงไป แก้ไขอย่างจริงจัง "แม่ เมื่อกี๊หนูยังไม่ทันได้พูด เงินค่าดูดวงหนูเก็บไว้เองหมดแล้ว สองแสนนั่นเป็นค่าจ้างที่ช่วยเลือกหลุมศพให้คน"

หลินซูยังไม่ทันตั้งตัวจากเรื่องดูดวง ก็ถูกคำว่า 'หลุมศพ' ทำให้ความคิดปั่นป่วนขึ้นมาอีก "หลุมศพ? สุสานเหรอ อันนั้นห้ามเลือกให้คนอื่นมั่วๆ นะ ง่ายต่อการเกิดเรื่อง ครอบครัวนั้นเป็นยังไงบ้าง"

หลินชิงอิ่นประมาณเวลาคร่าวๆ แล้วตอบอย่างใจเย็น "ก็ดีนะ ประมาณว่ากำลังจะล้มละลายแล้วล่ะ!"

หลินซูเกือบจะเป็นลมล้มพับ น้ำเสียงใกล้จะร้องไห้แล้ว "ลูกเอ๊ย นี่มันฉ้อโกงชัดๆ เลยนะ จะติดคุกหรือเปล่าเนี่ย"

แม่หลินชิงอิ่นก็ช็อคกับข้อมูลเหล่านี้จนงงงวยไปบ้าง แต่เธอได้ทราบระดับการดูดวงของหลินชิงอิ่นตั้งแต่เช้าแล้ว คิดว่าที่ลูกสาวทำแบบนี้ต้องมีเหตุผลแน่ๆ

หลินชิงอิ่นหยิบขนมปังอีกชิ้น ฉีกออกแล้วจุ่มน้ำโจ๊กกัดคำหนึ่ง รู้สึกดีใจเล็กๆ ที่รสชาติอร่อยมาก

"ครอบครัวนั้นโลภมากโดนคนหลอก เอาสุสานบรรพบุรุษไปขายในที่ดินอัปมงคล ถึงกับตายไปแล้วหนึ่งคน" หลินชิงอิ่นเล่าอย่างเรียบๆ "หนูช่วยแก้สถานการณ์ที่พวกเขาติดอยู่ ช่วยเลือกที่ดินมงคลเพื่อปกป้องลูกหลานให้แข็งแรง"

พ่อหลินรู้สึกความคิดยุ่งเหยิงไปหมด "แล้วทำไมถึงล้มละลายล่ะ"

"โชคลาภที่ได้มาจากการแลกด้วยชีวิตคน ย่อมส่งผลย้อนกลับ" หลินชิงอิ่นมองหลินซูที่ดูกระวนกระวายอยู่บ้าง อธิบายอย่างระอาใจ "พ่ออย่ากังวลเลย ครอบครัวนั้นรู้อยู่แล้วว่าพวกเขาจะล้มละลาย พวกเขาขอบคุณหนูในใจต่างหาก!"

เพิ่งจะพูดจบ โทรศัพท์บนโต๊ะก็ดังขึ้น หลินชิงอิ่นกดรับสายเป็นลำโพง ก็ได้ยินเสียงของจางอู๋ที่ปลายสายร่าเริงยินดีเต็มที่ "ท่านอาจารย์น้อย วันนี้มีข่าวว่าบริษัทของผมมีปัญหาเรื่องสินค้า สัญญาที่กำลังจะเจรจาก็ล่มไปหมด แม้แต่ออร์เดอร์ที่เซ็นไปแล้วก็ถูกยกเลิกด้วย ผมว่าบริษัทผมคงจบกันแล้ว!"

หลินซู: "..."

ยังดีใจได้อีกเหรอที่กำลังจะพังพินาศ??

จางอู๋: "ขอบคุณท่านมากๆ นะครับ! ท่านเป็นผู้มีพระคุณอย่างใหญ่หลวงของครอบครัวเราเลย!"

หลินซู: "..."

พวกเศรษฐีคิดอะไรกัน เราไม่เข้าใจหรอก

จางอู๋ขอบคุณซ้ำแล้วซ้ำเล่าก่อนจะวางสาย หลินซูมองหลินชิงอิ่นด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป สมองล้างขนาดนี้ ใครโดนก็ต้องคิดว่าบ้าแน่ๆ!

---

หลินชิงอิ่นกินข้าวเสร็จ ไม่ทันได้พัก ก็โดนไล่ให้กลับไปทำการบ้านในห้องอีก แม่ของหลินชิงอิ่นเก็บกวาดบ้านไป เล่าเรื่องที่เธอเห็นในสวนเมื่อเช้าให้หลินซูฟังไปด้วย

หลินซูมองเงินในถุง แล้วก็มองภรรยาที่อยู่ตรงหน้า "ลูกสาวเราดูดวงแม่นขนาดนั้นจริงๆ เหรอ"

แม่หลินชิงอิ่นพยักหน้าหนักแน่น "ไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่นเลย แค่เรื่องตามหาคนน่ะ ลูกสาวเรามองดูดวงชะตากับรูปถ่ายแล้วก็รู้ได้ว่าคนอยู่ที่ไหน เก่งมากๆ เลย เปล่าแล้ว แค่ฉันเห็นเอง ใจก็อยากจะให้ลูกสาวดูดวงให้แล้ว"

หลินซูมองเงินในถุงอย่างกังวลใจ "แล้วเราจะไปเปิดร้านจริงๆ เหรอ จะไม่ทำให้เงินของลูกสาวขาดทุนใช่ไหม"

"ไม่หรอก!" แม่หลินชิงอิ่นส่งจี้หยกที่หลินชิงอิ่นให้ ยื่นให้หลินซู "ลูกสาวให้มา พอเราสวมแล้วก็จะไม่โชคร้ายอีกแล้ว ต่อไปเรื่องในบ้านก็ฟังลูกสาวไปเลยนะ รับรองว่าจะไม่ขาดทุนแน่นอน!"

หลินซูรับจี้หยกมาสวมคอ ไม่รู้เป็นเพราะความรู้สึกหรือเปล่า พอใส่แล้วรู้สึกไม่ง่วงเหมือนเมื่อก่อน

แม่หลินชิงอิ่นลูบจี้หยกอันเดียวกันที่คอ พูดอย่างจริงจัง "หลินชิงอิ่นบอกว่าให้เราไปเปิดร้านเล็กๆ ใกล้ๆ หมู่บ้าน คุณดูสิ สองปีนี้เราสองคน คนละสองงาน ตรากตรำจนแทบจะตาย แถมยังดูแลเรื่องในบ้านไม่ได้เลย หลินชิงอิ่นเปิดเทอมก็จะขึ้นม.5 แล้ว แรงกดดันเรื่องเรียนต้องมากกว่าสมัยม.4 แน่ๆ การเรียนช่วยอะไรไม่ได้ เราก็ต้องจัดการเรื่องสนับสนุนให้ดีๆ ฉันทำอาหารเธอไม่ชอบกิน ต่อไปนี้คุณอยู่บ้านทำอาหารให้ลูกกินดีๆ นะ อย่าให้ลูกสาวต้องอดๆ อยากๆ อีกเลย"

หลินซูรับฟังอย่างตั้งใจ แล้วก็พยักหน้าอย่างจริงจัง "ครับ ผมเข้าใจแล้ว  งั้นผมจะไปลาออกจากที่ทำงานเลย"

แม่หลินชิงอิ่นเอาถุงใส่เงินมาห่อดีๆ แล้วส่งให้หลินซู "ไปฝากเงินที่ธนาคารก่อนนะ เก็บไว้ในบ้านมากขนาดนี้ ฉันไม่วางใจเลย"

หลินซูรับเงินมาแล้วก็ออกจากบ้านไป แม่หลินชิงอิ่นสั่งลูกสาวอีกนิดหน่อย ก็เตรียมจะไปทำเรื่องลาออกที่ที่ทำงานเหมือนกัน พอเธอกำลังจะออกไป เจียงเว่ยกับอ้วนหวังก็มาถึงพอดี

เช้าวันนี้ หลังจากที่หลินชิงอิ่นดูดวงเสร็จ เธอก็กลับบ้านกับแม่ อ้วนหวังเดาว่าแม่ลูกคงมีเรื่องต้องคุยกัน เขาเลยไปกินข้าวเช้าที่บ้านเจียงเว่ยซะก่อน พอคิดว่าน่าจะพอเวลาแล้ว ก็ชวนเจียงเว่ยมาด้วยกัน

แม่หลินชิงอิ่นรู้เรื่องของอ้วนหวังกับเจียงเว่ยหมดแล้ว เลยไม่ตื่นเต้นเหมือนตอนแรกแล้ว เธอเชิญทั้งสองเข้ามา รีบเข้าครัวไปล้างผลไม้ตั้งโต๊ะรับแขก แล้วก็เรียกหลินชิงอิ่นออกมาจากห้อง ย้ำเตือนอย่างเป็นห่วง "ห้ามให้เจียงเว่ยช่วยเขียนการบ้านแทนอีกนะ รู้ยัง"

หลินชิงอิ่นแอบชำเลืองมองอ้วนหวัง ก่อนจะพยักหน้าซึมๆ "จำได้แล้วค่ะ"

เจียงเว่ยดีใจกับเซอร์ไพรส์ที่ได้ลงมาจากฟ้านี้มากจนแทบอ้าปากค้าง ความสุขมาเยือนเร็วขนาดนี้เชียวเหรอ ต้องบอกว่า หลังจบม.ปลายเขาก็ไม่เคยต้องเขียนหนังสือเยอะขนาดนี้อีกเลยนะ ป้าเอ๋ย ป้าเหมือนแม่ผมยิ่งกว่าแม่แท้ๆ อีก!!!

แม่หลินชิงอิ่นเตือนลูกสาวเสร็จ ก็หันไปมองเจียงเว่ย พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "เจียงเว่ย ขอบคุณมากนะลูก ต้องรบกวนหนูช่วยติวหลินชิงอิ่นอีก"

เจียงเว่ย: "ฮ่าๆๆ ไม่เป็นไรครับ ผมยินดี!"

แม่หลินชิงอิ่น: "ถ้าหลินชิงอิ่นให้หนูช่วยทำการบ้านอีก อย่าไปสนใจเด็ดขาดนะ ปล่อยให้เธอทำเอง"

เจียงเว่ย: "ฮ่าๆๆๆ ได้เลยครับ แน่นอน!"

ฮ่าๆๆ มีอารมณ์จะลิงโลดยากจะควบคุมแฮะ จะทำยังไงดีน้า!!

--

ในเมื่อต้องทำการบ้านเอง การติวก็ต้องหยุดชั่วคราวก่อน หลินชิงอิ่นหอบการบ้านที่เหลือกับหนังสือเรียนออกมาไว้บนโต๊ะ แล้วก็ค้นหาคำตอบในหนังสือไปพร้อมๆ กับการทำข้อสอบ

ถึงแม้ว่าเจียงเว่ยจะเรียนเก่ง แต่เขาชอบวิชาวิทยาศาสตร์มากกว่า หลงใหลในความรู้สึกที่ได้แก้โจทย์ที่ยากและซับซ้อนมากกว่า ส่วนวิชาการเมือง ภูมิศาสตร์ ประวัติศาสตร์ที่ต้องอาศัยการท่องจำ เขากลับไม่ค่อยได้คะแนนเต็ม เจียงเว่ยเองก็เคยเปิดหนังสือหาคำตอบในวิชาพวกนี้บ่อยๆ ตอนเรียนมัธยม ถึงเขาจะจำไม่ค่อยได้ แต่ว่าองค์ความรู้อยู่ตรงไหนในหนังสือ เขาจำได้แม่น เพราะงั้น แค่เปิดดูไม่กี่หน้าก็หาเนื้อหาที่ต้องการเจอแล้ว

เจียงเว่ยคิดว่าหลินชิงอิ่นน่าจะเหมือนกับเขา แต่กลับเห็นว่าหลินชิงอิ่นขมวดคิ้วมองการบ้านอยู่นาน ไม่ยอมจรดปากกาลงเลย

"เป็นอะไรไป?" เจียงเว่ยชะโงกหน้าไปดูข้อสอบ เห็นหลินชิงอิ่นกำลังมองโจทย์ปรนัยวิชาภูมิศาสตร์เหม่ออยู่ "เพิ่งปิดเทอมแค่นี้ ลืมเนื้อหาที่เรียนมาไปหมดแล้วเหรอ คำตอบมีอยู่ในหนังสือแท้ๆ ถ้าหาไม่เจอก็ลองเปิดหาในหนังสือดูสิ"

เจียงเว่ยพูดจบก็รู้สึกกังวลใจเล็กน้อย ท่านอาจารย์น้อยดูเป็นคนฉลาดนะ ทำไมความจำถึงได้แย่ขนาดนี้ล่ะ

หลินชิงอิ่นเงยหน้ามองเจียงเว่ยปราดหนึ่ง แล้ววางปากกาลงกลับเข้าห้องไป สักพักเจียงเว่ยก็เห็นหลินชิงอิ่นหยิบกระดองเต่าออกมา กระดองเต่าอันนี้ทั้งเจียงเว่ยและอ้วนหวังคุ้นเคยดี ช่วงนี้ท่านอาจารย์น้อยชอบหยิบกระดองนี้มาถือเล่นบ่อยๆ แค่ไม่กี่วันมันก็ดูเงางามขึ้นกว่าเดิมมาก

หลินชิงอิ่นลูบไล้กระดองเต่าแล้วเดินวนไปมาในห้อง สุดท้ายก็หยิบเหรียญหนึ่งหยวนหกอันออกมาจากลิ้นชัก ทั้งเจียงเว่ยและอ้วนหวังมองอย่างงงๆ จนกระทั่งหลินชิงอิ่นใส่เหรียญพวกนั้นลงในกระดองเต่า...

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะหูฝาดไปเองหรือเปล่า พวกเขาเหมือนได้ยินเสียงร้องไห้อย่างน้อยใจเบาๆ สักครู่

หลินชิงอิ่นกลับมานั่งที่เดิม มองข้อแรก แล้วเขย่ากระดองเต่า เหรียญหกอันร่วงลงบนโต๊ะ เธอเหลือบมองเหรียญแวบหนึ่ง แล้วก็เขียน B ลงในวงเล็บของข้อแรก

เจียงเว่ย: "..."

อ้วนหวัง: "..."

หลินชิงอิ่นทำข้อสอบไปพลางเขย่ากระดองไพ้ แค่พริบตาก็ทำข้อเลือกตอบในหน้าแรกเสร็จ พอเห็นโจทย์ชุดที่สองเป็นแบบถูกผิด นางยิ่งดีใจ ไม่ต้องใช้กระดองเต่าด้วยซ้ำ โยนเหรียญปุ๊บ หัวคือถูก ก้อยคือผิด

เจียงเว่ยมองจนตาลาย รู้สึกว่านอกจากเสียงเหรียญกระทบกันดังเคาะแล้ว ในหัวมีแต่ความว่างเปล่า ตลอดสิบกว่าปีที่เป็นเด็กเรียนดีมา เขาเพิ่งจะเคยเห็นคนทำข้อสอบวิธีนี้เป็นครั้งแรก

แต่ที่สำคัญคือ...

เจียงเว่ยหยิบเฉลยมาเทียบ ก่อนจะคว่ำหน้าลงกับโต๊ะด้วยความตกใจ คำตอบถูกต้องทุกข้อ!

แค่เหรียญเนี่ยนะจะเลือกคำตอบได้ถูกต้องได้ยังไง!

ทำข้อต้นๆ เสร็จแล้ว พอหลินชิงอิ่นเห็นข้อเขียนตอบยาวๆ ข้างหลังก็ชะงักไปครู่หนึ่ง เจียงเว่ยแอบดู รู้สึกโล่งใจขึ้นมานิดหน่อย เลือกข้อกับถูกผิดเธอใช้การเสี่ยงทายก็ได้ แต่ข้อเขียนตอบนี่เหรียญมันคงช่วยเขียนคำตอบให้เธอไม่ได้หรอก

แต่ใครจะไปคิดว่า หลินชิงอิ่นชะงักไปแป๊บเดียวก็หยิบกระดองเต่าขึ้นมาอีก สักพักนางก็พลิกหนังสือภูมิศาสตร์เปิดไปที่หน้า 73 ทันที เจียงเว่ยทนไม่ไหวลุกขึ้นมามองเนื้อหาในหนังสือ ที่แท้หน้านั้นก็คือเฉลยข้อเขียนตอบพอดี

เจียงเว่ย: "...!!!"

นี่เหรียญมันบอกได้ยังไงว่าคำตอบอยู่หน้าไหน เธอรีบบอกผมเดี๋ยวนี้เลย!

เจียงเว่ยมองหลินชิงอิ่นคัดลอกคำตอบเสร็จแล้วหยิบกระดองเต่ามาเขย่าใหม่อย่างหัวใจสลาย ได้คำตอบในข้อถัดไปอย่างแม่นยำอีก เขาหันไปมองอ้วนหวังที่ยืนอ้าปากค้างอยู่ข้างๆ ชนศอกถามด้วยสีหน้าสงสัยในโชคชะตา "พี่อ้วน ท่านอาจารย์น้อยดูเลขหน้าจากไหนเหรอ"

อ้วนหวังทำตาเขียวใส่ "ถ้าผมทำได้แบบนั้น ผมก็เป็นท่านอาจารย์ไปแล้วสิวะ!"

ข้อเขียนตอบมีแค่ห้าข้อ หลินชิงอิ่นคัดลอกเสร็จอย่างรวดเร็ว เก็บข้อสอบที่ทำเสร็จแล้วไว้ด้านข้าง จึงเพิ่งสังเกตเห็นว่าสองหนุ่มในห้องกำลังมองเธอด้วยสีหน้าประหลาด

"ท่านอาจารย์น้อย..." เจียงเว่ยถอนหายใจอย่างน้อยใจ "ทำแบบนี้มันไม่ค่อยดีนะ"

หลินชิงอิ่นเงยหน้ามองเขา "มีอะไรไม่ดีหรือ อาจารย์ไม่ให้ทำแบบนี้เหรอ"

เจียงเว่ยอึกอักมองเธอ อาจารย์ไม่ได้ห้ามก็จริง...

แต่อาจารย์คงไม่คิดหรอกนะว่าจะมีนักเรียนเอาคำตอบมาจากการทำนายนี่!

อ้วนหวังยื้อตัวเจียงเว่ยที่สามารถพังทลายไปข้างๆ แล้วรีบประจบประแจงกับหลินชิงอิ่นอย่างกระตือรือร้น "ท่านอาจารย์น้อยทำนายได้แม่นจริงๆ แต่ใช้เหรียญก็ดูแคบไปหน่อย ผมรู้จักถนนขายของโบราณแห่งหนึ่งของเขาครบครัน ไปเลือกเหรียญโบราณสักสองสามอันดีไหม"

หลินชิงอิ่นได้ยินแบบนั้นก็คิดอะไรออก หยิบกระดองเต่ามาทำนายอีกรอบ การทำนายครั้งนี้นานและจริงจังยิ่งกว่าตอนหาคำตอบเสียอีก

ผ่านไปสามนาที หลินชิงอิ่นวางกระดองเต่าลง "หนึ่งชั่วโมงข้างหน้า พวกเราไปถนนของโบราณกัน"

อ้วนหวังพูดเห็นด้วยทันที "เวลาที่ท่านอาจารย์น้อยคำนวณได้ต้องเป็นฤกษ์ยามที่ดีแน่ๆ จะต้องเลือกเหรียญโบราณที่ถูกใจได้อย่างแน่นอน"

เจียงเว่ย: "..."

เขารู้สึกว่าถ้าตอนนี้เป็นยุคโบราณล่ะก็ ตัวเขาต้องเป็นขุนนางที่ซื่อสัตย์และมีศีลธรรมแน่นอน ส่วนไอ้อ้วนนั่นน่ะ...

หึ! คงเป็นขันทีประจบสอพลอชัดๆ!

---

เมืองฉีนับว่ามีประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมยาวนานทีเดียว เมื่อสองสามพันปีก่อนยังเคยเป็นเมืองหลวงของอาณาจักรอีกด้วย มีโบราณสถานเหลืออยู่ไม่น้อย ช่วงไม่กี่สิบปีมานี้ก็มักจะมีข่าวขุดพบเหรียญโบราณระหว่างการสร้างอาคารบ้านเรือนเป็นประจำ

สมัยที่อ้วนหวังยังตั้งแผงดูดวงอยู่ เขาเที่ยวเตร็ดเตร่อยู่ในตลาดทุกเมื่อเชื่อวัน ในหมู่โจรพ่อค้าพเนจรไม่มีใครที่เขาไม่รู้จัก สถานที่ต่างๆ ก็ไม่มีที่ไหนที่เขาไม่รู้ เขาเหมือนลุงขุมทรัพย์ ต้องการอะไรก็หาให้เจอ

อ้วนหวังขับรถพาทั้งสองมาถึงถนนของโบราณ ถนนของโบราณแบ่งเป็นสองส่วน ส่วนหน้าเป็นตึกสีแดงสี่ชั้น ข้างในมีร้านค้าเรียงราย ขายของอย่างเช่นภาพวาด เครื่องลายคราม ขวดยาดม ไปจนถึงงานศิลปะ ส่วนด้านหลังตึกสีแดง มีตรอกเล็กๆ ที่มีอายุพอสมควร สองฝั่งตรอกมีร้านรวงต่างๆ บ้างก็ดูทึมๆ มืดๆ คล้ายกับเคยเป็นบ้านเก่า บ้างก็มีแผ่นป้ายใหญ่ๆ ติดไว้ ดูภูมิฐานไม่น้อย ร้านพวกนี้ขายของโบราณมากมาย แต่ของจริงหรือปลอมก็ไม่รู้ ต้องอาศัยวิจารณญาณของผู้ซื้อล้วนๆ สุดถนนยังมีร้านรถเข็นเล็กๆ อีกหลายร้าน เสียค่าทำความสะอาดแค่สิบหยวนต่อวันเท่านั้น

หลินชิงอิ่นจะซื้อเหรียญโบราณไว้ใช้ดูดวง อ้วนหวังจึงพาเธอมาที่ถนนด้านหลังโดยตรง ตอนนี้ยังไม่ถึงเที่ยง ผู้คนบนถนนยังไม่มากนัก ส่วนใหญ่ดูเหมือนจะเป็นนักท่องเที่ยว ไม่ค่อยมีคนที่มาหาของจริงๆ เท่าไร เจ้าของร้านบางคนนั่งเล่นมือถืออยู่ในร้าน บางคนก็นั่งจิบชากินเมล็ดแมคคาเดเมียใต้ชายคา พอเห็นคนที่ดูโง่ๆ มีเงินก็ตะโกนเรียกสองสามที เดี๋ยวก็หลอกเข้าร้านได้สักคน

ถึงเจียงเว่ยจะเป็นคนในท้องถิ่น แต่ก็เป็นครั้งแรกที่มาถนนของเก่า เขามองซ้ายแลขวาเหมือนกวางน้อย พอเห็นร้านไหนก็อยากเข้าไปดู อ้วนหวังคว้าปกเสื้อเขาไว้ทันควัน พยักเพยิดไปทางหลินชิงอิ่น "ตามท่านอาจารย์น้อยไปเลย"

หลินชิงอิ่นลูบไล้กระดองเต่า หยุดอยู่กลางถนนครู่หนึ่ง แล้วเดินตรงไปที่ร้านข้างๆ ทันที เจ้าของร้านนั่งจิบชาอยู่ใต้ชายคา พอเห็นหลินชิงอิ่นก็ยกคิ้วขึ้น แต่ไม่ได้ลุกขึ้น พอเหลือบไปเห็นอ้วนหวังด้านหลังก็ยิ้ม

"อ้วนเฮีย มีเวลามาเหรอ ช่วงนี้ขายของไม่ค่อยดีเหรอ"

อ้วนหวังหัวเราะ แฮะๆ สองสามที แต่ไม่ได้ตอบคำถามตรงๆ กลับตอบอ้อมแอ้มว่า "เซ็งๆ เลยออกมาเดินเล่น แล้วก็มาดูด้วยว่าป้าจ้าวมีของวิเศษอะไรมาใหม่บ้าง"

เจียงเว่ยเพิ่งอายุยี่สิบต้นๆ ส่วนหลินชิงอิ่นก็เป็นแค่นักเรียนมัธยมปลาย ป้าจ้าวคิดว่าอ้วนหวังคงพาญาติเด็กๆ ออกมาเปิดหูเปิดตา เขาจึงไม่ค่อยสนใจ ลุกขึ้นยืนแล้วเปิดประตูร้านเซ่อซ่า "พวกเธอมาได้จังหวะพอดีนะ เมื่อสิบนาทีก่อนฉันเพิ่งรับเหรียญโบราณมาเป็นกอง บางอันก็มีอายุพอสมควร ถ้าชอบก็ซื้อไปเล่นสองสามอันก็ได้"

หลินชิงอิ่นเดินเข้าไปในร้าน มองไปรอบๆ สายตาจับจ้องอยู่ที่อ่างสเตนเลสเล็กๆ บนเคาน์เตอร์ ข้างในมีเหรียญโบราณอยู่หลายสิบอัน ดูเหมือนจะมีของหลายยุคหลายสมัย

อ้วนหวังมองตามสายตาของหลินชิงอิ่น ก็เหลือบมองในอ่างเล็กๆ นั้นเหมือนกัน เขายื่นมือไปคลำดู แล้วก็ส่ายหน้าอย่างไม่ค่อยพอใจ "อันนี้สภาพไม่ค่อยดีเลยนะ ป้าจ้าว เหรียญโบราณที่สภาพดีกว่านี้มีไหม เอามาให้ดูหน่อยสิ"

ป้าจ้าวหยิบอัลบั้มสะสมเหรียญโบราณเล่มหนาๆ สามเล่มมาจากชั้นด้านหลัง วางบนเคาน์เตอร์ แล้วเปิดเล่มหนึ่งขึ้นมาเลยโดยไม่เลือก ในอัลบั้มสะสม เหรียญโบราณถูกเก็บไว้แยกกัน มองปราดเดียวก็เห็น

ป้าจ้าวเท้าแขนบนเคาน์เตอร์ อธิบายให้ฟัง "พวกนี้สภาพดีที่สุดแล้ว ไม่มีตำหนิเลยแม้แต่นิดเดียว แต่ราคาก็จะสูงขึ้นนิดหน่อย"

หลินชิงอิ่นมองไปแค่สองสามรอบก็ไม่ค่อยสนใจ เธอเบนสายตากลับไปคุ้ยเขี่ยในอ่างต่อ ป้าจ้าวเห็นแล้วก็ไม่ใส่ใจนัก ตั้งแต่สามคนนี้เข้ามา เขาก็มองออกแล้วว่าอ้วนหวังไม่ได้ตั้งใจจะมาซื้ออะไรเลย แค่พาเด็กๆ ออกมาเที่ยวเปิดหูเปิดตาเท่านั้น

เขาคุยกับอ้วนหวังไปเรื่อยเปื่อยเป็นพัก หลินชิงอิ่นเลือกเหรียญโบราณห้าอันจากอ่างนั้นได้แล้ว อ้วนหวังชะโงกหน้าไปดู เห็นว่าเหรียญโบราณทั้งห้าอันนี้เต็มไปด้วยสนิมหนา บางอันหนาจนมองไม่เห็นปีที่ทำเหรียญด้วยซ้ำ

อ้วนหวังรู้ว่าท่านอาจารย์น้อยนอกจากเรื่องดูดวงแล้ว ไม่ค่อยเข้าใจเรื่องอื่นๆ เท่าไร เขารีบอธิบายให้ฟัง "ท่านอาจารย์น้อย เหรียญพวกนี้มันมีสนิมหนาเกินไป ถึงจะขัดออกหมด มันก็จะกระทบสภาพของเหรียญ แล้วผมก็ไม่เคยเห็นเหรียญหน้าตาแบบนี้มาก่อนเลยนะ" อ้วนหวังพูดพลางถามไปด้วย "ป้าจ้าว ลองดูหน่อยสิว่าเหรียญพวกนี้เป็นของสมัยไหน"

ป้าจ้าวรับเหรียญมาดูอย่างละเอียดสองสามรอบ บนนั้นมีทั้งสนิมและคราบสีเขียว ทำให้มองไม่เห็นเลยว่ามีลวดลายอะไรอยู่บนนั้น เขาจึงไม่ค่อยสนใจ คืนเหรียญไปให้พร้อมกับบอกว่า "ไม่มีค่าอะไรมาก ถ้าชอบฉันจะขายถูกๆ ให้ ห้าอันนี้เอาไปร้อยนึงก็พอ"

หลินชิงอิ่นจ่ายเงิน กำเหรียญทั้งห้าไว้ในอุ้งมืออย่างทะนุถนอม ถึงเธอจะไม่พูดอะไร แต่ทั้งอ้วนหวังและเจียงเว่ยก็มองออกว่าดวงตาและคิ้วของเธอเปล่งประกายด้วยความดีใจ

"ท่านอาจารย์น้อย เหรียญที่ท่านเลือกมีความพิเศษอะไรหรือเปล่า"

พอออกจากร้าน อ้วนหวังก็อดถามไม่ได้ ถึงแม้เขาจะไม่รู้เรื่องของเก่ามากนัก แต่ก็พอจะทราบมาบ้าง ว่าเหรียญพวกนี้ ไม่ว่าจะมองยังไง ก็ไม่น่าจะมีค่าซักเท่าไร

หลินชิงอิ่นหยิบเหรียญขึ้นมาอันหนึ่ง ส่องดูกับแสงแดด "มันไม่จำเป็นต้องมีมูลค่าสูง ขอแค่มีพลังชี่ก็พอ"

วันรุ่งขึ้นยามเช้าตรู่ หลินชิงอิ่นวางอาคมรวบรวมพลัง ค่อยๆ ส่งพลังชี่ในร่างกายเข้าไปในเหรียญ สนิมและคราบสีเขียวบนเหรียญจางหายไปในอากาศ เผยให้เห็นรูปลักษณ์ที่แท้จริงซึ่งถูกซ่อนมานับพันปี

หลินชิงอิ่นโยนเหรียญเข้าไปในกระดองเต่าอีกด้านหนึ่ง กระดองเต่าส่งเสียงหึ่งๆ อย่างพึงพอใจเบาๆ หลินชิงอิ่นหัวเราะ แต่ก็ถอนหายใจอย่างเสียดายไปด้วย "เสียดายที่ขาดไปอีกหนึ่งอัน"

---

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ห้าวันผ่านไปแล้ว ก่อนเปิดเทอม หลินชิงอิ่นตรวจดูการบ้านทั้งหมดอีกรอบ พบว่าทำเสร็จหมดแล้วถึงจะสบายใจ ต้องยอมรับว่าเจียงเว่ยเป็นเด็กเรียนเก่งจริงๆ แม้แต่ตอนทำการบ้านเขายังพยายามเลียนแบบลายมือของหลินชิงอิ่นอีก หลินชิงอิ่นคิดว่าถ้าอาจารย์ตรวจไม่ละเอียด คงหลอกผ่านไปได้แน่ๆ

เมื่อเทียบกับหลินชิงอิ่นแล้ว พ่อแม่ของเธอยิ่งเครียดกว่าอีก ปีการศึกษาที่แล้วหลินชิงอิ่นไม่ได้ใช้ชีวิตในโรงเรียนได้ดีเท่าไร นอกจากผลการเรียนจะตกต่ำ ยังเกิดอาการเบื่อหน่ายโลกขึ้นมาด้วย นี่ทำให้พ่อแม่ของหลินชิงอิ่นเป็นกังวลไม่น้อย ถึงแม้ช่วงปิดเทอมจะเห็นว่าเธอสนุกกับการทำการบ้าน เรียนพิเศษ และออกไปดูดวง แต่พวกเขากลัวว่าพอกลับไปโรงเรียน เพื่อนร่วมชั้นพวกนั้นจะกลับมาแกล้งหลินชิงอิ่นอีกเหมือนเดิม จึงอยากไปหาอาจารย์ที่โรงเรียนคุยกันสักหน่อย

แต่การไปโรงเรียนต้องขอความเห็นจากหลินชิงอิ่นก่อน หลินชิงอิ่นคิดไม่ถึงวินาทีก็ปฏิเสธทันที เธอจะตอบแทนทุกอย่างที่ร่างเดิมเคยประสบมาด้วยตัวเอง

เห็นลูกสาวมั่นใจขนาดนั้น แม่ของหลินชิงอิ่นก็คลายความกังวลไปได้มาก เธอเอาเสื้อผ้าและกระเป๋านักเรียนใบใหม่ที่ซื้อมาวางไว้บนเตียงของหลินชิงอิ่น พลางเผลอถามไปว่า "พรุ่งนี้พวกเธอไปรายงานตัว จันทร์หน้าจะสอบเปิดเทอมเลยใช่ไหม"

หลินชิงอิ่น: "!!!"

เห็นหลินชิงอิ่นทำหน้าตกใจ แม่เธอก็ประหลาดใจ "เธอไม่ได้อ่านจดหมายแจ้งที่เอากลับมาตอนปิดเทอมเหรอ"

หลินชิงอิ่นพยายามค้นความทรงจำอย่างละเอียด พบว่าร่างเดิมพอเห็นผลสอบก็ยัดจดหมายใส่กระเป๋าเรียนแล้วไปกระโดดสะพานเลย ส่วนเธอเองไม่เคยรู้เรื่องจดหมายฉบับนี้เลยสักนิด!

แม่ลูกมองตากัน จากนั้นหลินชิงอิ่นหยิบกระดองเต่าขึ้นมาครุ่นคิดอย่างจริงจัง ระหว่างการคำนวณโจทย์สอบล่วงหน้า กับการหาคำตอบในห้องสอบเลย อย่างไหนจะดีกว่านะ