ตอนที่ 76 ฝ่าม่านพลัง กลับสู่เบื้องบน! (อ่านฟรี 05/08/2567)

“ฮ่าฮ่าฮ่า ของฟรี ของฟรีทั้งนั้น!” เสียงตะโกนด้วยความบ้าคลั่งดังก้องหุบเหวลึกอันโดดเดี่ยว

ถ้ามองไปโดยรอบให้ดีก็จะพบเข้ากับภาพที่แปลกตา เพราะจะมีหลายจุดที่มีร่องรอยของการขุด กะเทาะ งัด จนทั่วบริเวณมันเต็มไปด้วยหลุมบ่อเต็มไปหมด

“เถ้าแก่... ท่านยังโอเคใช่ไหม ?” เยี่ยหลิงกล่าวออกมาพลางถอยหนีจากชายหนุ่ม นางมองชายที่ได้ชื่อว่าเป็นเถ้าแก่ด้วยความหวาดระแวง

นี่เขาจะไม่เอานางไปขายใช่ไหม? ขนาดขนของท่านพญาเสือขาวที่หลุดออกเขายังไปเก็บกลับมาเลย!

“แน่นอน เจ้าอาจจะมองว่าข้าประหลาด แต่เจ้านั้นไม่รู้อะไร ของพวกนี้ในโลกภายนอกนับว่าพอมีค่าอยุ่บ้าง สิ่งต่าง ๆ ในโลกภายนอกจะใช้สิ่งที่เรียกว่าเงินหรือผลึก ในการแลกเปลี่ยนกัน ของส่วนนี้สามารถนำไปแลกเงินและผลึกได้” ชายหนุ่มหันไปกล่าวกับหญิงสาวเพื่อไม่ให้นางเข้าใจตนเองผิดไป

“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้.. แต่ท่านต้องเก็บไปทั้งหมดเลยรึ ?” เยี่ยหลิงเหมือนจะเริ่มเข้าใจขึ้นมาบ้าง แต่ก็ยังคงมีข้อสงสัยอยู่ดี

“แน่นอน! ทิ้งไว้ที่นี่ก็ไม่มีประโยชน์อะไรนี่นา พกไปด้วยอุ่นใจกว่าเยอะ แถมข้ายังมีที่ดินว่างเปล่ามากมาย ปลูกเหล่าสมุนไพรและต้นไม้ได้เยอะแยะ” ชายหนุ่มกล่าวออกมาแบบไม่รู้สึกเขินอายอะไรทั้งนั้น เหมือนมันเป็นเรื่องปกติ

“จริงไหมท่านพญาเสือขาว ยังไงก็ขอบคุณที่สละเศษร่างกายอันมีค่าให้นะ” ชายหนุ่มหันไปหาร่างที่สูงใหญ่นับพันจั้งที่กำลังนอนหมอบไม่สนใจชายหนุ่มแม้แต่น้อย

‘….’ ไม่มีเสียงตอบกลับอะไรทั้งนั้น เหมือนว่าพญาเสือขาวจะเลิกสนใจทั้งสองคนนี้แล้ว

เพราะตอนที่วกกลับมานอกจากชายหนุ่มจะเก็บสมุนไพร ต้นไม้ แร่ ของมีค่าต่าง ๆ แล้ว เขายังไปเก็บบรรดาซากร่างกายของพญาเสือขาวมาด้วย ไม่ว่าจะขนที่หลุดออกมา หรือเล็บที่หักจากการตัดทิ้งเพราะมันยาวเกินไป แม้ว่าจะเป็นเพียงเศษที่เสียหายเพราะถูกเพลิงทมิฬเผาไหม้แบบไม่ได้ตั้งใจก็เถอะ

แต่ทั้งขนและเล็บที่ว่าก็อยู่ในสภาพที่ดี น่าจะนำไปทำอาวุธหรือชุดได้อย่างสบาย ถึงมันจะเป็นเพียงวัสดุระดับเทวะก็เถอะ เห็นพญาเสือขาวบอกว่าเมื่อก่อนมันเป็นระดับเหนือเซียนขึ้นไปอีก

“ดูเหมือนท่านพญาเสือขาวจะต้องการพักผ่อนนะ พวกเราไปกันเถอะเยี่ยหลิง” ชายหนุ่มที่เห็นว่าพญาเสือขาวไม่ตอบสนองเลยหันไปกล่าวกับหญิงสาวแทน

“ได้เลยเถ้าแก่” หญิงสาวกล่าวตอบรับอย่างว่าง่าย นางเดินไปนั่งรถเข็นในท่ากอดเข่า

ก็พื้นที่มันแคบนี่นา!

หลังจากร่ำลาพญาเสือขาวอีกรอบเป็นที่เรียบร้อย ทั้งสองก็เดินไต่หน้าผาแล้วจากไป

…

“เจ้าสิ่งนี้สินะ ผนึกฟ้าดิน!” ชายหนุ่มที่ยืนอยู่กลางหน้าผาที่ทำมุมตั้งฉากกับพื้นกล่าวออกมาพลางจ้องมองม่านพลังตรงหน้าไปด้วย

มันเป็นม่านพลังโปร่งใส แต่มีตัวอักษรที่อ่านไม่ออกไหลวนไปทั่วทั้งม่านพลังนี้ ดูเหมือนมันจะถูกกางไว้ในจุดนี้ครอบคลุมบริเวณทั้งหมดของหุบเหวชั้นล่างสุดแห่งนี้ แต่น่าแปลกที่สิ่งมีชีวิตจากด้านบนสามารถลงไปด้านล่างได้อย่างง่ายดาย

[“ตรวจสอบ!”]

ผนึกฟ้าดิน (ไม่สมบูรณ์)

ระดับ : เซียน

ความสามารถ : กักขังสิ่งที่อยู่ภายใน รวมถึงดูดกลืนพลังชีวิต พลังปราณ จิตวิญญาณของสิ่งมีชีวิตด้านในเพื่อนำมาหล่อเลี้ยงม่านพลังให้คงสภาพได้ตลอดไป

ดูเหมือนว่ามันจะป้องกันเฉพาะผู้ที่จะฝ่าออกไปจากด้านล่างเท่านั้น ส่วนใครที่ตกลงมาจากด้านบนก็ไม่จำเป็นต้องปิดกั้นอะไร เพราะยังไงก็จะต้องตายกลายเป็นพลังงานให้ม่านพลังนี้อยู่ดี

ครึ่งหลัง

“เถ้าแก่ ม่านพลังนี้ดูแข็งแกร่งมากเลย เราจะออกไปได้ใช่ไหม ?” เยี่ยหลิงที่มองม่านพลังจากด้านในรถเข็นก็สัมผัสได้ถึงความทรงพลังของมันจึงกล่าวถามออกมาด้วยความไม่แน่ใจ

“ข้าคิดว่าได้ คงต้องลองดู” ชายหนุ่มกล่าวจบเขาก็ทดลองขว้างนัยน์ตามังกรเก้าเคราะห์ที่ยังไม่ถูกปลดผนึกออกไปอย่างแรง

ถึงยังไงมันก็เหมือนสิ่งล้ำค่าระดับเซียนนี่นะ คงไม่เสียหายเพราะปะทะกับม่านพลังระดับเซียนที่อยู่ในสภาพไม่สมบูรณ์หรอก!

เปรี้ยง!

แต่แทนที่เจ้าลูกหินจะทะลุผ่านม่านพลังไปได้เหมือนที่คิด มันกลับถูกสะท้อนแล้วเด้งกลับมาแทนซะอย่างนั้น

แถมม่านพลังของผนึกฟ้าดินก็ไม่มีแม้แต่รอยข่วนเลยด้วย!

“มันไม่ได้ผลเลยนะเถ้าแก่” เยี่ยหลิงกล่าวออกมาเมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น

“เฮ้อ เจ้านั่งให้ดีล่ะ” ชายหนุ่มเก็บลูกหินกลับไปก่อนจะกล่าวออกมา

บรึ้น บรึ้น บรึ้นนนนน

เสียงเครื่องยนต์ดังสนั่นไปทั่วบริเวณ รถเข็นสีชมพูพาสเทลเกิดการสั่นไหวไม่หยุดเหมือนกับว่ามันกำลังทำงานเต็มพิกัด!

ในเวลานี้เครื่องยนต์ของรถเข็นสีชมพูเดินเครื่องเต็มที่แล้ว พร้อมเดินหน้าทำลายม่านพลังของปราการฟ้าดิน!!

‘เถ้าแก่ทำอะไร ?’ หญิงสาวหันกลับไปมองยังต้นเสียงประหลาดที่ดังออกมาก็พบกับภาพชวนฉงนใจ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน ?

ชายหนุ่มท่าทางสุขุมก่อนหน้านี้ทำเสียงประหลาดออกมาดังสนั่นไปทั่ว เธอยังเห็นอีกด้วยว่าเขาสั่นแขนของตัวเองอย่างแรงเพื่อให้รถเข็นสั่นไหว แถมตอนนี้ยังเอาเท้าถีบพื้นอยู่กับที่ไม่หยุด

ทั้งหมดนี่มันมีความหมายบางอย่างแอบแฝงอยู่สินะ!

สมกับที่เป็นเถ้าแก่!! ช่างเป็นเคล็ดวิชาที่แปลกประหลาดยิ่งนัก

ตุบ ตุบ ตุบ เปรี้ยง!!

รถเข็นสีชมพูถูกดันไปด้านบนด้วยความรวดเร็ว มันพุ่งเข้าปะทะกับม่านพลังอย่างรุนแรงเกิดเสียงดังสนั่นหุบเหวทั้งด้านบนและด้านล่าง ม่านพลังฟ้าดินแม้จะแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก แต่ในตอนนี้มันอยู่ในสภาพที่ไม่สมบูรณ์ แถมรถเข็นเซียนก็ไม่ใช่ของชั้นต่ำ มันจึงแหวกม่านพลังดังกล่าวได้อย่างง่ายดาย !

“สำเร็จแล้ว! เถ้าแก่สุดยอดที่สุดเลย” เยี่ยหลิงตะโกนออกมาด้วยความดีใจ ขนาดม่านพลังที่ทรงพลังขนาดนี้เถ้าแก่ยังฝ่ามันไปได้อย่างง่ายดาย แบบนี้การออกจากเหวนี่ไปด้านบนก็ไม่ไกลเกินฝันแล้ว!

“ผนึกฟ้าดิน... น่ากลัวกว่าที่ข้าคิดไว้เสียอีก” แต่แทนที่จะดีใจ ชายหนุ่มกลับรู้สึกตกใจอยู่ไม่น้อย เพราะเขาเห็นว่าช่องว่างที่เกิดจากการปะทะของรถเข็นมันถูกซ่อมแซมจนกลับเป็นเหมือนเดิมอย่างรวดเร็ว

ถ้าเขาไม่ได้ใช้ความเร็วเต็มที่ก็คงฝ่าออกมาไม่ทันเป็นแน่ รถเข็นอาจจะออกไปได้ แต่ม่านพลังคงจะซ่อมแซมจนตัดแขนของเขาที่เข็นรถอยู่จนขาดออกเสียก่อนที่เขาจะทันได้ออกไป

แต่ว่าการทำลายม่านพลังแบบนี้ มันจะใช้พลังจากไหนมาซ่อมแซมล่ะ ? คงดูดมาจากร่างของพญาเสือของเป็นแน่

“เอาล่ะ เราก็กลับไปยังเมืองหลวงจะดีกว่า ข้ายังมีเรื่องต้องทำอีกมากนัก” ชายหนุ่มสลัดความคิดฟุ้งซ่านในหัวออกไป

“อ๊ะ! เถ้าแก่ ข้ามีเรื่องที่ต้องทำนิดหน่อย ท่านพอจะช่วยข้าได้หรือไม่ ?” เยี่ยหลิงกล่าวขอร้องชายหนุ่มด้วยใบหน้าออดอ้อน

“ก็เอาสิ เจ้าจะทำอะไรล่ะ” ชายหนุ่มพนักงานตอบรับพลางเข็นรถไต่เหวขึ้นไปไม่ได้หยุด ด้วยความเร็วที่เขาใช้ในตอนนี้ อีกราวร้อยลี้ก็คงถึงขอบเหวที่เขากระโดดลงมาก่อนหน้านี้แล้ว

“ข้าจะไปหาเพื่อนเก่านิดหน่อยน่ะ” เยี่ยหลิงยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย เพียงแค่จินตนาการถึงสิ่งที่กำลังจะทำ นางก็มีความสุขเป็นอย่างมากแล้ว

เจ้าพวกสารเลวที่มันไล่ต้อนข้าก่อนหน้านี้ อย่าหวังว่าจะได้อยู่อย่างสงบเลย!