Chapter 28: ไม่มีไม้บรรทัด
Chapter 28: ไม่มีไม้บรรทัด
แม้จะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นในชั้นเรียน
พวกเขาทั้งหมดก็ถือว่าเป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน และเจียงหนานก็ไม่ต้องการที่จะทำตัวสุดโต่งเกินไป
แต่หลี่เซียงนั้นเอาแต่หาเรื่องเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เจียงหนานจึงรู้สึกว่าต้องตอบโต้เขากลับไปบ้าง
ระหว่างรับประทานอาหารกลางวันในโรงอาหาร ขณะที่เจียงหนานกำลังเข้าไปในโรงอาหารเขาก็เห็นชายร่างกำยำยืนขึ้นและทักทายเขา
“พี่หนาน ทางนี้”
เสียงตะโกนดังลั่นนี้ดึงดูดความสนใจของทุกคนในทันที
“ห้ะ ฉันได้ยินผิดไปหรือเปล่า หวู่เหลียงผู้ดุร้ายกำลังเรียกเจียงหนานว่าพี่หนานหรอ”
"จริงด้วย คุณไม่รู้นี่นา เมื่อเช้าเขาไปที่ห้องหนึ่งและบอกว่าจะให้เจียงหนานเป็นลูกพี่ของของเขาเลยนะ"
“เป็นไปไม่ได้ สมองเขากระทบกระเทือนหรือเปล่า คุณเห็นใน Weibo เมื่อเช้ามั้ย ที่เขาใส่กางเกงชั้นในตัวเดียว... และตอนนี้เขาก็สนิทกับเจียงหนานอีกงั้นหรอ”
"แต่ว่า.. ถึงเจียงหนานจะดูน่าขยะแขยงนิดหน่อย แต่เขาก็ดูหล่ออยู่นะ..."
พลังจากพูดประโยคนี้พวกเขาก็มองหน้ากัน
ดวงตาของหญิงสาวค่อยๆ เป็นประกายและเริ่มกระซิบกัน
“ระหว่างพวกเขาสองคนใครรุกใครรับกันนะ”
“คุณไม่ในเห็น Weibo เหรอ F**K ME ที่หวู่เหลียงนั้นชัดเจนมากแล้วนะ”
“ฉันไม่เคยคาดคิดเลยว่าเจียงหนานที่หล่อเหลาและสดใสแบบนั้นจะเป็นรุก!”
"จุ๊ จุ๊ จุ๊ เพื่อบรรลุผลการสอบปลายภาคที่ดี เจียงหนานจำเป็นต้องไร้ศีลธรรมและขายวิญญาณของเขา..."
ขณะที่เขาเดินไปพลางฟังเสียงกระซิบ ใบหน้าของเจียงหนานก็เปลี่ยนเป็นสีดำ
อะไรกัน พวกเขากำลังคิดอะไรอยู่
ใครขายวิญญาณอะไร..
หากวิญญาณสามารถขายเพื่อเงินได้เจียงหนานเองก็คงขายมันไปแล้ว
เจียงหนานผู้ไร้ยางอายได้เดินมาหาหวู่เหลียง ซึ่งเขาเกรงใจมากจนเตรียมอาหารให้เจียงหนานด้วยซ้ำไป
“เกิดอะไรขึ้นพี่หนาน มีคนทำให้คุณโกรธหรอ ถ้ามีก็บอกฉันสิ ฉันจะช่วยสอนบทเรียนให้พวกมันเอง”
เจียงหนานมีสีหน้าเป็นกังวล แต่อารมณ์ของเขาค่อยๆ ดีขึ้นเมื่อเขามองไปที่ "หมีพูห์" ที่กำลังจ้องมองเขาอยู่
“นี่ คุณเรียนเก่งหรือเปล่า”
หวู่เหลียงตกตะลึงและดูภูมิใจ "ทุกครั้งที่ฉันสอบ ฉันจะเน้นไปที่การใช้กำลังของฉันในการบอกความเก่งกาจให้ทุกคนได้รู้!"
หลังจากได้ยินสิ่งนี้เจียงหนานแทบจะขว้างชามข้าว!
อย่าบอกนะว่าที่โหล่
เจียงหนานพูดด้วยใบหน้าที่มืดมน "เมื่อสิ้นสุดภาคเรียนนี้ คุณต้องทำคะแนนให้ได้อันดับสามในการสอบ คุณเข้าใจไหม"
หวู่เหลียงตบหน้าอกของเขาแล้วพูดว่า "ที่สามจากท้ายหรอ ไม่มีปัญหา!"
เจียงหนาน "..."
ที่สาม!
หวู่เหลียงจ้องมองเขา "พี่หนาน คุณบ้าไปแล้วเหรอ แม้ว่าคุณจะเอาหนังสือยัดใส่หัวฉันตอนนี้ แต่ฉันก็ไม่สามารถได้ที่สามได้หรอกนะ!"
เจียงหนานกลอกตาแล้วพูดว่า "มันก็ดีถ้าคุณมีกล้ามเนื้อทั่วร่างกาย แต่คุณช่วยมีกล้ามเนื้อสมองด้วยได้มั้ยเนี่ย.."
“คุณต้องอยู่ในสามอันดับแรกให้ได้ ไม่อย่างนั้นก็ไม่ต้องตามฉันมา!
หวู่เหลียงกล่าวอย่างเศร้าสร้อย "ทำไมล่ะ"
เจียงหนาน "คุณได้คิดถึงอนาคตของคุณบ้างมั้ย ถ้าคุณยังใช้ชีวิตแบบนี้ คุณจะสืบทอดธุรกิจเทาๆ ของครอบครัวแล้วก็กลายเป็นนักเลงอยู่แถวนี้ต่อไปหรอ"
“คุณจะปล่อยให้ชีวิตของคุณจบลงแบบนี้เหรอ”
“โลกนี้มหัศจรรย์มากนะ ฉันอยากจะขึ้นไปดูมันจากที่สูง ยิ่งสูงยิ่งดี”
หวู่เหลียงเงียบไป เขารู้ว่าเจียงหนานกำลังทำสิ่งนี้ด้วยความจริงใจเพื่อประโยชน์ของเขาเอง
เจียงหนานพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา "มาอยู่สามอันดับแรกให้ได้ แล้วไปที่โรงเรียนจิตวิญญาณนักสู้ซงเจียงกัน"
หวู่เหลียงตกตะลึง ในที่สุดเขาก็เข้าใจความหมายของเจียงหนาน
และเขายังเข้าใจด้วยว่าประโยคที่เจียงหนานบอกให้ตามเขาไปนั้นมีความหมายลึกซึ้งเพียงใด
"ปัง"
ใบหน้าของหวู่เหลียงเปลี่ยนเป็นสีแดง และเขาตบโต๊ะ
"ได้เลย ลองกันซักตั้ง!"
เสียงดังกะทันหันนี้ทำให้ทั้งโรงอาหารเงียบลง
เจียงหนานมองไปที่ชามข้าวของเขาที่ถูกพลิกคว่ำลงกับพื้น...
นี่พี่ชาย!
มันต้องเป็นคนเลือดร้อนขนาดนี้ตลอดเลยเหรอห้ะ!?
ฉันยังไม่ได้กินแม้แต่คำเดียวเลยนะ!
ถังเซียนหยาที่ตกใจอยู่ข้างๆ ก็ตั้งสติและพูดอย่างอ่อนแรงว่า "..ฉันสามารถช่วยสอนพี่หวู่ได้อยู่"
หวู่เหลียงรู้สึกประทับใจ "คราวนี้ฝากด้วยนะ!"
“ถ้ามันไม่ได้ผลจริงๆ หากมีใครกล้าได้อันดับสูงกว่าฉัน ฉันจะหามันทีละคนแล้วจะไล่ทุบเรียกตัวเลยคอยดู!”
เจียงหนาน "..."
นี่.. จากตำแหน่งที่โหล่ คุณจะต้องไล้ทุบทั้งชั้นแล้วแหละ
งานก็จะเยอะหน่อยนะถ้าแบบนั้นน่ะ
หวู่เหลียงที่กินเสร็จแล้วเริ่มตั้งมั่นในการเรียนรู้ของเขา!
เขาจ้องมองหนังสือด้วยความหวังว่าเขาจะจ้องมองมันจนตายกันไปข้าง
เจียงหนานพอใจมาก
ก่อนอื่นเลย ผู้ชายคนนี้ช่างทนไม้ทนมือเสียจริงๆ
นอกจากนี้เขาเป็นคนซื่อสัตย์ เขาไม่ได้เลวร้ายมาแต่กำเนิด และไม่ได้คิดอะไรมากมายนัก
หลังจากผ่านการต่อสู้กับหวู่เหลียง เขาสามารถเห็นได้ถึงความดื้อรั้น
ไม่ว่าเขาจะล้มลงกี่ครั้งเขาก็จะพยายามลุกขึ้นยืน สิ่งนี้เป็นสิ่งที่มีค่ามากทีเดียว...
และประโยคนั้นจากคนหัวดื้อคนนี้ "ตราบใดที่ฉัน หวู่เหลียงคนนี้ ยังคงยืนอยู่ ฉันจะไม่มีวันปล่อยให้คุณได้รับบาดเจ็บ" คือเหตุผลที่เจียงหนานเลือกเขา
...
โรงเรียนเริ่มประกาศรายชื่อทีมโดยใช้ช่วงพักกลางวัน!
เสียงผู้หญิงที่อ่อนโยนดังมาจากวิทยุ
“สมาชิกทีมโอเชียนสตาร์: หวังเหมิงฟาน, หลี่จินหลง, หลิวหยาง, ซูหยาง”
"สมาชิกทีมหนึ่งเดียว: ... "
"สมาชิกทีมไม่คลั่งไม่มีชีวิต: .... "
"สมาชิกทีมความเจริญรุ่งเรือง ประชาธิปไตย มิตรภาพ และความสามัคคี: .... "
"สมาชิกทีมเทสดีเมืองเจียง: ... "
"สมาชิกทีมไปไปไปลงนรก: ... "
ผู้ประกาศเริ่มกระแอม คำพูดของเธอเริ่มติดขัดขึ้นเล็กน้อน...
ทำไมชื่อทีมของพวกเขาถึงเป็นแบบนี้
เธออดไม่ได้ที่จะสาปแช่งในใจฉัน ชื่อทีมแปลกๆ แบบนี้คืออะไรกัน
เหล่าอาจารย์ "...."
อาจารย์ใหญ่: "..."
เมื่อดูรายการชื่อยาวลงมาด้านล่าง สาวน้อยผู้ประกาศก็พึมพำ ในที่สุดเธอก็สามารถเห็นชื่อทีมปกติได้
"สมาชิกทีมมุ่งมั่นที่จะเป็นใหญ่: หลี่เซียง, หลี่มู่เหยียน, หลิวฉวนหวู่, หลิงเฟิง"
ทันทีที่รายชื่อประกาศออกมา การพูดคุยกันก็เกิดขึ้น
"มันเป็นทีมเต็งชัดๆ นักเวทผู้ที่เก่งกาจสองคน นักต่อสู้ระยะประชิดหนึ่ง นักรบโล่หนึ่งคน"
"หลี่เซียงเป็นถึงระดับบรอนซ์ 3 ดาว หลี่มู่เหยียนก็กำลังจะเป็นระดับบรอนซ์ก่อนการสอบปลายภาคแล้ว แถมยังมีผู้ใช้เวทมนตร์ระดับบรอนซ์ถึงสองคน.."
“หลิงเฟิงแข็งแกร่งมาก การแปลงร่างอสูรของหลิวฉวนหวู่ซึ่งกลายเป็นแรดนั้นเทียบได้ว่าเป็นรถถังเกราะหนักเชียวนะ”
“ที่หนึ่งแน่นอน”
หลี่เซียงนั่งอยู่แถวหน้าของชั้นเรียน และหันศีรษะไปมองเจียงหนานอย่างยั่วยุ
ผู้ประกาศอ่านชื่อทีมต่อไป จากนั้นเสียงของหญิงสาวที่ออกอากาศก็หยุดลง..
จากนั้นเธอก็พูดด้วยความไม่พอใจว่า
"สมาชิกทีมเจียงหนานบอกว่า: เจียงหนาน! หวู่เหลียง! ถังเซียนหยา!"
[จากคะแนนความไม่พอใจของจางหง + 999!]
“เดี๋ยวก่อน... เจียงหนานบอกว่า บอกว่าอะไร..”
“มันไม่สำคัญว่าเขาจะบอกอะไร..”
“ชื่อทีมนี้แปลกมาก!”
“นั่นไม่ใช่แค่แปลก แต่กวนตีxที่สุด!”
หวู่เหลียงนั่งอยู่ในชั้นเรียนและยกนิ้วให้ "พี่หนานก็คือพี่หนาน เขาเป็นคนสร้างสรรค์มาก!"
กลับกัน ถังเซียนหยาปิดหน้าของเธอ
ไม่นะ! นี่มันน่าละอายมาก!
หลิวซวนหวู่เยาะเย้ย "จุ๊ จุ๊ จุ๊ หวู่เหลียงคนเดียวมีภาระถึงสองเลยงั้นเหรอ น่าทึ่งมากๆ"
“ฉันสงสัยว่าทำไมถึงมีแค่สามคน งั้นก็ทีมอู๋เหลียง…”
ก่อนที่หลิวซวนหวู่จะพูดจบ เจียงหนานก็พูดขึ้นว่า "ถ้าคุณกล้าพูดอีกสักคำ คุณเชื่อไหมว่าฉันจะซัดคุณให้หมอบไปเลยตอนนี้"
ขณะที่เขาพูดเจียงหนานก็ยืนขึ้นโดยมีเก้าอี้อยู่ในมือและมีรอยยิ้มที่สดใสบนใบหน้าของเขา
และเขายังเอื้อมมืออีกข้างออกไปหยิบอิฐออกมาจากมิติอื่น
เหล่านักเรียนอึ้งกันหมด เจียงหนานที่ปกติมักจะนิ่งเฉยแต่เขากลับตอบโต้แล้วในตอนนี้
การแสดงออกของหลิวซวนหวู่เปลี่ยนไปเป็นน่าเกลียดอย่างหาที่เปรียบไม่ได้!
ขณะนั้นอาจารย์ก็เดินเข้ามา
“เจียงหนาน คุณถืออิฐไว้ทำไม”
“เอ่อ... ผมไม่มีไม้บรรทัดในการวาดเส้น.. ผมก็เลยใช้อิฐแทนฮะ แหะๆ”
[จากความไม่พอใจของอาจารย์ คะแนน +666!]
