ตอนที่ 75 แม่เสือสาว ใส่เสื้อผ้าสักหน่อยเถอะ! (อ่านฟรี 02/08/2567)

“ข้ามีของขวัญจะให้เจ้า” ชายหนุ่มหยิบอาหารแมวออกมาจากแหวนมิติ

“มันคืออะไรรึเถ้าแก่ ?” เจ้าแมวน้อยที่อยู่ในร่างเสือขาวกล่าวถามออกมา มันใช้อุ้งเท้าหน้าไปรับขวดแก้วที่ใส่อาหารแมวจากเถ้าแก่มาถือเอาไว้

มันไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนเลย วัตถุโปร่งใสที่สามารถบรรจุของไว้ภายในได้ ช่างมหัศจรรย์เหลือเกิน!

“เจ้าไม่เคยเห็นมันรึ ?” ชายหนุ่มเอียงคอถามด้วยความสงสัย

“คือว่าข้าอยู่ในหุบเหวนี้มาตั้งแต่จำความได้แล้ว สิ่งที่ข้ารู้เลยมีจำกัดมาก” เจ้าแมวน้อยตอบกลับเสียงเบา มันรู้สึกอับอายนิดหน่อยที่มีความรู้น้อยเกินไป

‘เจ้านี่ มีแต่สิ่งที่ทำให้ข้าประหลาดใจเสียจริง แม้เจ้าสิ่งนั้นมันจะไม่มีประโยชน์สำหรับข้า แต่กับเจ้าตัวเล็กนั่นนับว่าเป็นโอสถชั้นเยี่ยมเลย..’ เสียงของพญาเสือขาวดังขึ้นในหัวของเย่ซี มันสามารถมองถึงสรรพคุณของอาหารแมวที่ชายหนุ่มเอาออกมาได้ไม่ยาก

‘ข้ายังมีอีกหลายสิ่งที่จะทำให้ตกตะลึงได้ แล้วเจ้าจะได้เห็นในอนาคตข้างหน้า’ ชายหนุ่มส่งเสียงผ่านลมปราณตอบกลับไป ทำให้พญาเสือขาวแปลกใจเล็กน้อยเพราะไม่คิดว่าชายหนุ่มจะมีสิ่งที่ทำให้มันตกตะลึงได้

‘แล้วข้าจะรอ หวังว่าจะมีวันนั้น..’ พญาเสือขาวส่งเสียงตอบกลับไป

มันคิดเช่นนั้นจริง ๆ เพราะเวลาของมันคงเหลืออีกไม่มากแล้ว มากสุดคงสักห้าร้อยปีมันก็คงจะถูกเพลิงโลกันตร์เผาผลาญจนตาย ถ้าก่อนจะตายมันได้เห็นชายหนุ่มหรือเจ้าแมวน้อยตรงหน้าสร้างความตกตะลึงให้มันได้สักครั้งก็คงจะดี

“เถ้าแก่ ตกลงว่าเจ้าสิ่งนี้มันคืออะไร ?” เยี่ยหลิงกล่าวถามออกมาอีกครั้งเมื่อเห็นชายหนุ่มนิ่งเงียบ เธอไม่กล้าจะทำอะไรรุนแรงนัก เนื่องจากมันเป็นของขวัญที่อีกฝ่ายให้ตน

“อ๋อ มันเป็นอาหาร... น่ะ เดี๋ยวข้าเปิดให้ก็แล้วกัน” ชายหนุ่มกำลังจะบอกว่าเป็นอาหารแมว แต่คิดอีกทีเขาเลยบอกแค่ว่าเป็นอาหาร ก่อนจะรับขวดแก้วมาเปิดออกให้

อาหารแมวแบบเม็ดมีสีน้ำตาลกับสีแดง กลิ่นของมันไม่ได้ฉุนเหมือนอาหารแมวทั่วไปแต่กลับหอมดั่งยาวิเศษ ตัวเม็ดมีขนาดประมาณครึ่งข้อเล็บถ้าเป็นแมวน้อยตามปกติก็คงจะกำลังพอดีคำ แต่กับเยี่ยหลิงที่ตัวใหญ่ขึ้นจนเท่ากับเสือขาวทั่วไปแล้วนั้น คงเป็นได้แค่ขนมกินเล่นเท่านั้นแหละ

ชายหนุ่มเทอาหารแมวใส่ในจานไม้ที่เขานำมาด้วยก่อนจะยื่นให้อีกฝ่าย

“กลิ่นหอมมากเลยเถ้าแก่! รสชาติก็ยอดเยี่ยม” เยี่ยหลิงที่กินเข้าไปจนหมดแล้วจึงกล่าวออกมาด้วยความแปลกใจ

ตลอดเวลามันกินแต่เนื้อสัตว์อสูรดิบซึ่งมีแต่กลิ่นคาวเลือดจนเป็นเรื่องปกติไปแล้ว เมื่อมาเจออาหารที่แปลกใหม่ รวมถึงรสชาติยอดเยี่ยมแบบนี้มันย่อมติดใจเป็นธรรมดา

แต่ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรต่อ ร่างของเจ้าแมวน้อยก็เปล่งแสงสีฟ้าออกมาจนทำให้เหวลึกแห่งนี้เต็มไปด้วยแสงสว่าง ร่างของมันค่อย ๆ เปลี่ยนรูปร่างไปอย่างช้า ๆ เส้นขนที่แต่เดิมมีจนทั่วทั้งตัวในตัวนี้ก็หายไปจนหมด

มือและเท้าที่เป็นดั่งสัตว์ป่าก็กลายเป็นเรียบเนียนเหมือนผิวมนุษย์ ส่วนศีรษะที่เดิมเป็นเสือขาวก็กลายเป็นใบหน้าของสาวงามล่มเมือง ลำตัวกลมป้อมกลายเป็นรูปทรงสวยงามของมนุษย์เพศหญิงที่เต็มไปด้วยสิ่งยั่วยวนใจ

“ทำไมร่างกายข้าถึงได้เป็นเช่นนี้ ? เถ้าแก่ เกิดอะไรขึ้นกับข้ากัน ?” เยี่ยหลิงกล่าวถามด้วยความสับสม นางยกขาหน้าทั้งสองข้างที่กลายเป็นมือไปแล้วขึ้นมามองดู

ร่างกายของนางตอนนี้เหมือนกับเถ้าแก่เลย! แต่ทำไมข้างล่างช่วงคอถึงมีก้อนเนื้อใหญ่นูนออกมาสองข้างล่ะ ? เถ้าแก่ไม่เห็นจะมีเลยนี่นา..

“เอานี่ไป ใส่ซะ” ชายหนุ่มโยนเสื้อผ้าชุดหนึ่งให้เจ้าแมวน้อยที่ตอนนี้กลายเป็นหญิงงามไปแล้ว เพราะในตอนนี้หญิงสาวไม่ได้ใส่อะไรปิดบังไว้แม้แต่น้อย

ครึ่งหลัง

“ข้าต้องทำยังไงรึ ?” นางถามด้วยความมึนงง ทำไมเถ้าแก่ถึงโยนอะไรบางอย่างที่ดูบอบบางใส่นางก็ไม่ทราบ

“เฮ้อ! ข้าก็ลืมไปว่าเจ้าเป็นเพียงสัตว์อสูรอยู่ในแถวนี้มาโดยตลอด ไม่เหมือนเจ้าฟิชที่มันเจอโลกภายนอกมาเยอะ” ชายหนุ่มกุมหัวด้วยความหนักใจ เขาแถบมองเห็นว่าพญาเสือขาวเหมือนกับแอบยิ้มออกมากับภาพตรงหน้า

ถึงมันจะอยู่มานานเห็นมาเกือบทุกอย่างแล้ว แต่การอยู่ที่นี้อย่างโดดเดี่ยวมานับหมื่นปี การได้เห็นอะไรคลายเคลียดแบบนี้บ้างก็ไม่เลวนัก..

“ฟิชคือใครรึเถ้าแก่ ?” เยี่ยหลิงกล่าวถามออกมาด้วยความสนใจ

“อ่า พนักงานอีกคนของร้านข้าเอง ไว้จะแนะนำให้รู้จัก” ชายหนุ่มตอบกลับไปแบบไม่ใส่ใจนัก เขาหวังว่าทั้งสองตัวจะเป็นมิตรที่ดีต่อกันก็พอ

แต่เขาไม่รู้เลยว่าทั้งสองตัวจะก่อเรื่องราวใหญ่โตให้เขาปวดหัวได้มากขนาดไหน

...

“ข้าไม่ชอบเลย เจ้าสิ่งนี้ข้าไม่ใส่ไม่ได้รึ ?” เยี่ยหลิงกล่าวถามออกมาหลังจากที่เย่ซีช่วยหญิงสาวสวมใส่ชุดจนเสร็จ

ด้วยความที่คิดหาเงินไว้หลายทางเขาเลยให้หานจุนหมิงไปเหมาชุดเสื้อผ้าทุกรูปแบบ ทุกเพศทุกวัยที่มีในมาให้เขาเอาไว้ เผื่อมีโอกาสจะได้นำไปขายในสถานที่อื่นในราคาแพงได้

“ไม่ได้! ถ้าเจ้าจะไปกับข้าต้องใส่มันไว้ตลอดเวลา!” ชายหนุ่มกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด ขืนปล่อยให้สาวงามเช่นนี้ไปเดินเปลื้องผ้ากลางแจ้งคงเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นแน่ ๆ

ชายหนุ่มมองไปยังหญิงสาวที่กลายร่างจากเสือขาวมาเป็นมนุษย์ตรงหน้าของตน หญิงสาวมีเส้นผมสีผมสีขาวนวล ปลายผมเป็นสีฟ้าอ่อนไล่เฉดขึ้นมาดูเข้ากันเป็นอย่างดี ดวงตาสีฟ้าอ่อนทอประกายเมื่อต้องแสงไฟชวนให้ผู้คนจ้องมอง ริมฝีปากอวบอิ่มดั่งลูกพีชอันสดใหม่เข้ากับใบหน้าเรียวสวยของหญิงสาวอย่างลงตัว

สุดท้ายด้วยหุ่นที่สมบูรณ์แบบ หน้าอกรวมถึงบั้นท้ายอันเต่งตึง เอวรูปทรงนาฬิกาทรายงดงาม หน้าท้องที่มีร่องรอยของกล้ามหน้าท้องเล็กน้อยทำให้ดูเป็นหญิงแกร่งมากยิ่งขึ้นแต่น่าเสียดายที่พวกมันถูกชุดคลุมสีฟ้าอ่อนและผ้าคาดเอวปิดบังเอาไว้ แม้แต่ท่อนขาอันสมบูรณ์แบบก็โดนกระโปรงยาวบดบังเอาไว้จนหมด

“ก็ได้ ข้าจะเชื่อฟังเถ้าแก่” หญิงสาวกล่าวออกมาอย่างไม่ค่อยจะยินยอมนัก

“ว่าแต่ ท่านพญาเสือขาว ข้าจะออกจากที่นี่ไปได้ยังไง ?” ชายหนุ่มหันไปกล่าวถามพญาเสือขาวที่มองมาทางทั้งสองอยู่ เพราะถ้าที่แห่งนี้สามารถออกไปได้ง่าย ๆ อีกฝ่ายคงไม่ยอมถูกกักขังเอาไว้แบบนี้หรอกมั้ง

‘... ถ้าเป็นเจ้าน่าจะออกไปได้ ด้วยรถเข็นคันนั้นเจ้าใช้มันโจมตีใส่ผนึกฟ้าดินก็คงสามารถกลับขึ้นไปได้’ พญาเสือขาวครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนตอบกลับมา

“ถ้าเช่นนั้นก็ขอบคุณท่านมาก ข้าขอตัวก่อน ไว้พบกันใหม่ท่านพญาเสือขาว!” ชายหนุ่มกล่าวอำลาออกมาก่อนจะใช้พลังปราณขับเคลื่อนผลักดันร่างของเขาดันรถเข็นไต่ขึ้นเหวไป

“ข้าขอบคุณท่านเช่นกัน ท่านพญาเสือขาว ข้าจะต้องกลับมาช่วยท่านให้ได้!!” เยี่ยหลิงที่นั่งอยู่ในรถเข็นตะโกนออกมาด้วยความซาบซึ้งใจ

‘ขอให้พวกเจ้าโชคดี ข้าหวังว่าจะมีวันที่ได้พบกันอีก’ พญาเสือขาวกล่าวอำลาในใจก่อนที่จะหลับตาลงเพื่อทำการพักผ่อนท่ามกลางความเจ็บปวดเหมือนเช่นเคย

…

ตุบ!

“ข้าลืมถามไป ข้าขอพวกของล้ำค่าพวกนี้ไปด้วยจะได้หรือไม่ ? ยังไงปล่อยทิ้งไว้ก็ไม่ได้ใช้อยู่แล้วถ้าข้าหรือเยี่ยหลิงแข็งแกร่งขึ้นจะกลับมาช่วยท่านเอง” แต่หลังจากชายหนุ่มเพิ่งจากไปได้แค่ไม่ถึงครึ่งเค่อเขาก็กระโดดกลับมายังด้านล่างอีกครั้งก่อนจะกล่าวถามออกมา

‘…...  ตามใจเจ้าเถอะ!’ พญาเสือขาวที่อึ้งไปเล็กน้อยถึงกับพูดไม่ออก หลังจากที่หายอึ้งแล้วมันจึงกล่าวออกมาด้วยความเหนื่อยใจ

เพื่อของไร้ค่าพวกนี้เจ้าถึงกับไร้ยางอายเช่นนี้เลยรึ ?