Chapter 1491 ยังจะขออะไรอีกล่ะ!
ภายในภาคตะวันตกเฉียงเหนือ มีหลายคนที่ไม่เคยเห็นจักรพรรดินิหลิงเหยา เพราะว่านางเป็นคนที่ค่อนข้างลึกลับ ผลุบ ๆ โผล่ ๆ ทว่าหากเอ่ยถึงเขตแดนเซียนหลิงเหยา แม้แต่เด็ก 5 ขวบก็ยังรู้เลยว่า พื้นที่มิติย่อยดังกล่าวนั้นอยู่ที่ใด.
จุนซ่างเซียวที่ย้ายเหมือง สองสามวันหลังจากนั้นก็มาถึงทุ่งหญ้าเขียวขจีสุดลูกหูลูกตา มองไกลออกไปลิบ ๆ มองเห็นหลุมน้ำวนขนาดใหญ่ที่กำลังแผ่กลิ่นอายที่น่าเกรงขามออกมา.
“พี่ชาย.”
กู่เจ้าซีเอ่ย “ที่นั่นคือเขตแดนเซียนหลิงเหยา.”
“.”
จุนซ่างเซียวเอ่ยออกมาเล็กน้อย “ดูน่าเกรงขามจริง ๆ.”
แม้นว่าทางเข้าไปยังมิติแยกนั้นจะสามารถมองเห็นได้ด้วยตา ทว่าด้านหน้าย่อมมีค่ายกลติดตั้งเอาไว้ หากไม่ได้รับอนุญาตย่อมไม่มีใครกล้าเข้าไปใกล้แน่.
“ไม่ต้องรีบ.”
จุนซ่างเซียวกล่าวหยัน “ที่นี่จะกลายเป็นคึกครื้นขึ้นมาเร็ว ๆ นี้.”
เหมืองแร่แม้นว่าจะว่างเปล่าทว่าภายในนั้นมีพลังฟ้าดินที่มากล้นอัดแน่นอยู่ เมื่อไหร่ที่เผยออกมา ไม่ต้องเอ่ยเลยว่าจะต้องสั่นสะเทือนไปทั่วพิภพเบื้องบน ดึงคนที่ละโมภเข้ามาหา กล่าวได้ว่าจะต้องมีผู้คนมากมายแย่งชิงเพื่อที่จะได้ครอบครองมัน.
หากพวกเขาพบว่าภายในว่างเปล่า ทุกคนจะต้องสงสัยว่าเป็นจักรพรรดินิหลิงเหยา ผู้ต้องสงสัยคนแรกที่ขุดไปแน่ เพียงแค่คิดก็เป็นอะไรที่สุดยอดแล้ว.
“อิ อิ อิ อิ.”
จุนซ่างเซียวที่กุมหน้าหัวเราะแบบผู้ร้ายออกมาในทันที.
“เจ้าหนู.”
ในเวลานั้น ตาเฒ่าไท่เสวียนเอ่ยออกมาอย่างจริงจัง “ที่หลุมน้ำวนมีค่ายกลปกป้องอยู่ พวกเราไม่สามารถเข้าไปได้ใกล้มากกว่านี้แล้ว ไม่เช่นนั้นอาจจะถูกค้นพบได้.”
จุนซ่างเซียวที่จ้องมองไปรอบ ๆ เอ่ยออกมาว่า“วางเหมืองแร่เอาไว้ที่นี่ล่ะ.”
อยู่ในเขตพื้นที่ของอีกฝ่ายแล้ว จะไกลหรือใกล้ก็ไม่ได้ต่างกันนัก.
อย่างไรก็ตาม.
การวางจะต้องระมัดระวัง เพราะอาจจะเกิดเสียงดังขึ้นได้ง่าย ๆ.
“อาจารย์.”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “ขยายพื้นที่ค่ายกลปิดแยกขึ้นอีกได้หรือไม่?”
“อืม.”
ตาเฒ่าไท่เสวียนโบกมือ ธวัชค่ายกลที่ส่องแสงลอยขึ้นขยายปักลงไปบนทุ่งหญ้า.
“ฟู่!”
เปปป้าที่มุดหัวดำดินลงไปปรับสภาพพื้นดินให้กลายเป็นช่องลึกเปิดหลุมใหญ่ขึ้นมา.
เพื่อที่จะทำให้สภาพแวดล้อมรอบ ๆ กลมกลืนไม่มีร่องรอย ดังนั้นจึงต้องเตรียมสถานที่กว่าหนึ่งชั่วยาม.
“วางลง!”จุนซ่างเซียวเอ่ย.
หุ่นกลหนึ่งร้อยที่ค่อย ๆ หย่อนพื้นดินที่ตัดมาลงไป เหมืองแร่ถูกหย่อนลงไปในหลุม หลังจากนั้นก็ปรับสภาพพื้นผิวอีกเล็กน้อย ทำให้ดูแนบเนียนไร้ซึ่งร่องรอย.
“อาจารย์.”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “สามารถทำให้อีกหนึ่งเดือนค่ายกลเผยตัวออกมาได้เลยหรือไม่?”
ในเมื่อวางแผนเล่นงานจักรพรรดินิหลิงเหยาแล้ว แน่นอนเขาต้องการเห็นผลให้เร็วขึ้น ดังนั้นจึงไม่คิดจะรอถึงครึ่งปี.
“ทำได้.”
ตาเฒ่าไท่เสวียนที่ปรับเปลี่ยนค่ายกลทันที อีก 30 วัน ค่ายกลก็จะคลายตัวอัตโนมัติ.
“ตกลง.”
จุนซ่างเซียวที่ดีดนิ้ว เอ่ยออกมาว่า“กลับนิกาย.”
หลังจากนำเหมืองแร่เปล่ามาวางที่พื้นที่ใกล้เขตแดนเซียนหลิงเหยาแล้ว ก็หมดธุระ เพราะเกรงว่าอาจจะถูกพบตัวง่าย ๆ ดังนั้น พวกเขาจึงได้เร่งรีบหลบหนีไปอย่างรวดเร็ว.
“ฟิ้ว--”
เรือรบตงกู่ที่ถูกนำมาใช้ พร้อมกับบินออกไปด้วยความเร็ว.
เวลานี้โกวเซิ่งไม่ได้เสียดายศิลาเสวียนอีกต่อไป ตอนนี้เขามีศิลาเจิ้นมากมาย ดังนั้นจึงเริ่มฮัมเพลงออกมา.
หัวเหม่ยกุ้ยที่เผยยิ้ม “ฮึ ไม่เลว.”
เพราะเสียงร้องของเขาเป็นพิษอย่างร้ายแรงดังนั้นเขาจึงทำได้แค่ฮัมเพลงเบา ๆ เท่านั้น.
จุนซ่างเซียวที่อารมณ์ดีเป็นอย่างมาก ทว่าเมื่อเห็นหัวเหม่ยกุ้ยเดินเข้ามา เขาที่นึกเรื่องที่เกิดขึ้นในเมืองแร่ขึ้นมาได้ ใบหน้าก็กลายเป็นสีแดงขึ้นมาทันที.
“ทำไมเจ้าหน้าแดงล่ะ?”หัวเหม่ยกุ้ยเอ่ย.
“......”
จุนซ่างเซียวหลบขวับ พร้อมกับเอ่ยอย่างภาคภูมิ “ใครหน้าแดงกัน!”
หัวเหม่ยกุ้ยเผยยิ้ม กระแซะเข้าไปใกล้ เอ่ยเสียงเบา“หลังจากนี้ ไม่ควรทำต่อหน้าศิษย์นะ ข้าเองก็อายเป็นเหมือนกัน.”
“......”
จุนซ่างเซียวตะโกนดัง “นี่เป็นเรื่องเข้าใจผิด!”
“เจ้ากระทำกับข้าเช่นนี้ ทำไมไม่ซื่อสัตย์เลย?”หัวเหม่ยกุ้ยที่ขยับเข้าใกล้ จากนั้นก็เผยยิ้มให้ พร้อมกับทำปากจู๋ “มามะ จูบข้าอีกครั้ง.”
“!”
จุนซ่างเซียวที่ผลักหน้านางออกไป พร้อมกับเร่งรีบออกจากห้อง เอ่ยเสียงเบา“ป่วย!”
......
“ฟิ้ว!”
เรือรบตงกู่ที่บินกลับเส้นทางเดิม.
อย่างไรก็ตาม เมื่อมาถึงพื้นที่ทะเลดอกไม้ เรือเหาะก็ได้หยุดลง.
“อาจารย์.”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “สถานที่แห่งนี้ทิวทัศน์ไม่เลวใช่หรือไม่?”
ตาเฒ่าไท่เสวียนเอ่ย “ไม่เลว.”
“เช่นนั้นรบกวนท่านเตรียมค่ายกลอีกครั้ง นำมันกลับไปยังนิกายนิรันดรด้วยแล้ว.”จุนซ่างเซียวเอ่ย.
“หะ?”
ตาเฒ่าไท่เสวียนถึงกับหวาดผวา.
นำเหมืองแร่ย้ายไป เพื่อใส่ร้ายจักรพรรดินิหลิงเหยาเขาพอเข้าใจได้ แต่การนำทะเลดอกไม้กลับนิกายนิรันดร เขาไม่ค่อยเข้าใจจริง ๆ.
“ไท่จางเหล่า.”
ซูเซียวโม่กระซิบเสียงเบา “ฮูหยินเจ้านิกาย ชื่นชอบดอกไม้มาก.”
เป็นเช่นนี้นะเอง!
ตาเฒ่าไท่เสวียนที่เข้าใจในทันที ดังนั้นจึงเอ่ยด้วยความประหลาดใจ“ภรรยาชอบดอกไม้ ก็ส่งทะเลดอกไม้ให้นาง เจ้าเด็กนี่มันร้าย.”
“วูซซซซซ!”
ค่ายกลที่ปกคลุมพื้นที่หลายสิบลี้.
“ครืนนนน!”
หุ่นกลหนึ่งร้อยที่ออกแรงอีกครั้ง ทำการยกทะเลดอกไม้ กลับนิกายนิรันดรทันที.
“หลังจากลับไป ก็นำไปวางที่ยอดเขาเศียรมังกร จากนี้เจ้าจะได้มองได้ตลอด.”จุนซ่างเซียวเอ่ยเบา ๆ “แน่นอน ข้าไม่ได้คิดอะไรเลยนะ ครั้งหน้าเจ้าจะได้ไม่ต้องออกมาดู.”
ระบบ“......”
“ขอบคุณ.”
หัวเหม่ยกุ้ยเผยยิ้ม ภายในใจเต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจ.
นางบอกชอบกุหลาบ เขาก็ปลูกสวนกุหลาบให้.
นางบอกชอบทะเลดอกไม้ เขาก็ย้ายทะเลดอกไม้มาให้.
ด้วยความรู้สึกที่ลึกล้ำ หัวเหม่ยกุ้ยที่ก้าวเข้าไปคล้องแขนด้านหลัง พร้อมกับซบไหล่เอ่ยเสียงเบา“ตามใจเช่นนี้ สามีต้องการขอสิ่งใดรึ?”
น่าเสียดาย ขณะกำลังหวานแหว๋วอยู่นั้น.
“พี่ชาย!”
ทันใดนั้น กู่เจ้าซีที่เดินเข้ามา เอ่ย“ข้า......”
เห็นหัวเหม่ยกุ้ยกำลังกอดซบจุนซ่างเซียวอยู่ก็เร่งรีบเอ่ยออกมาทันที“ข้าทำอะไร?”
ระบบแทบทรุด “คู่รักกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม ก็มีมารผจญจริง ๆ สงสัยพวกเขาคงทนถูกบังคับกินอาหารหมาไม่ไหว เลยจงใจมารบกวน!”
ด้วยเหตุนี้.
เขาที่เห็นกู่เจ้าซีเข้ามาขัด จุนซ่างเซียวจึงผลักหัวเหม่ยกุ้ยออกไป เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง.
“มีอะไร?”
“....ไม่มีอะไร ข้าไม่รบกวนแล้ว!”
กู่เจ้าซีรีบจากไปทันที.
เขาไปแล้ว ทว่าบรรยากาศภายในได้เปลี่ยนไปแล้ว ทั้งสองยืนอยู่อย่างอักอ่วนเล็กน้อย.
“ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ต้องการจะเปิดใจรับข้า”หัวเหม่ยกุยที่ยกมือขึ้นลูบผม เอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม “ดังนั้นข้าจึงไม่ได้ต้องการเรียกร้องอะไรมากมาย ขอเพียงแค่ได้อยู่เคียงข้างเจ้าในนิกายก็พอ.”
รักโดยไม่เรียกร้อง.
ช่างเป็นคำพูดที่ดีเลิศสมบูรณ์แบบยิ่งนัก.
ต่อหน้าจุนซ่างเซียว นางเป็นสตรีผู้บอบบางคนหนึ่ง นางที่คอยติดตามเดินตามหลังเขา คอยเติมเต็ม รับผิดชอบหน้าที่แทนเขา เป็นจักรพรรดินิเหม่ยกุ้ยที่เข็มแข็งและเด็ดเดียว.
นอกจากนี้นางที่มาที่นี่คนเดียวจากสถานที่อยู่ของนาง ตามจุนซ่างเซียวมาหาความรัก ตามหาหัวใจตัวเองที่นี่.
“เฮ้อ.”
ระบบถอนหายใจ “ช่างน่าเห็นใจคนที่ได้สามีเช่นโกวเซิ่งจริง ๆ.”
......
“ครืนนนนน!”
ทะเลดอกไม้ แผ่นดินขนาดสิบลี้ได้ถูกนำมาวางไว้ที่เทือกเขาเศียรมังกร ตรงข้ามกับห้องของหัวเหม่ยกุ้ย ให้นางได้มองเห็นอย่างชัดเจน.
เจ้าชอบดอกกุหลาบ ข้าก็ปลูกให้เจ้า.
เจ้าชอบทะเลดอกไม้ ข้าก็ย้ายมาให้.
ถึงจะเป็นผู้ชายที่ปากไม่ตรงกับใจ แต่ก็ค่อนข้างเอาใจอยู่เล็กน้อยเช่นกัน.
