Chapter 1488 บ้าเพราะรัก
ด้วยการหนีหล่มกระโดดขึ้นไปบนก้อนศิลา กับพบกับค่ายกลโดยบังเอิญ.
เหรินซานที่ดวงเฮงอีกครั้งแล้ว นี่สิที่เรียกว่าโชคเทียมสวรรค์.
“ฟู่ ฟู่!”
“ฟู่ ฟู่ ซูมมมม!”
ทางเข้าอุโมงค์ไม่เพียงพลังฟ้าดินที่หนาแน่นพัดออกมา ทว่ายังมีกลิ่นอายของค่ายกลแผ่ออกมาด้วย.
“รู้แล้ว!”
เจินเต๋อจวินที่เหมือนกับนึกอะไรได้ในทันที “การออกแบบที่มีขนาดใหญ่มาก ดังนั้นจึงไม่รู้สึกถึงกลิ่นอายตอนแรก!”
“ไม่ใช่เรื่องสำคัญ.”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “สำคัญคือ มีอะไรด้านใน!”
เขาที่สัมผัสถึงพลังฟ้าดินที่หนาแน่น ด้านในจะต้องมีทรัพยากรที่เหนือกว่าศิลาเสวียนแน่นอน!
ภารกิจมหากาพย์ไม่ได้หลอกข้า!
เทือกเขาหยูติงมีเหมืองศิลาเจิ้น ที่ไม่มีใครรู้!
“ไป!”
จุนซ่างเซียวและกู่เจ้าซีที่บินเข้าไปก่อน.
จากนั้นเหล่าคนระดับสูงและศิษย์ก็ตามเข้าไป.
พวกเขาที่เข้าไปด้านในอุโมงค์ที่กว้างขึ้นเรื่อย ๆ นอกจากนี้ถ้ำแห่งนี้บนพื้นถูกปูด้วยศิลา คล้ายกับตำหนัก เหมือนว่าครั้งหนึ่งเคยมีคนอาศัยอยู่ที่นี่.
จุนซ่างเซียวที่ไปหยุดที่โต๊ะศิลา ฝุ่นที่เกาะหนา “น่าจะปล่อยทิ้งไว้นานแล้ว.”
“เจ้านิกาย.”
เจิ้นเต๋อจวินเอ่ย ”กลิ่นอายของค่ายกลทรงพลังมาก.
จุนซ่างเซียวพยักหน้า “หากไม่เพราะว่าโคงสร้างมันใหญ่มาก บางทีอาจจะฝังอยู่ด้านล่างก็ได้.”
การที่พบที่นี่ได้ เพราะโชคของเหรินซานล้วน ๆ เพราะค่ายกลระดับสูงที่มีขนาดใหญ่ ไม่มีทางที่จะสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของมันได้ หากไม่พบกับทางเข้า ก็จะไม่รู้สึกผิดสังเกตุ.
“บางทีถ้ำที่พักแห่งนี้อาจจะเป็นสถานที่ใช้ชีวิตสันโดษของใครบางคนหรือไม่?”ยักษ์ขาวเอ่ย.
กู่เจ้าซีที่พูดไม่ออก “เหมืองแร่ในถ้ำที่พัก เป็นอะไรที่น่าสนใจจริง ๆ.”
จุนซ่างเซียวเดินไปหยุดที่หน้าแท่นศิลาแห่งหนึ่งเหมือนว่าจะเป็นชั้นหนังสือ เขาที่โบกมือขับฝุ่นออกไป ซึ่งดูเหมือนว่าจะเป็นตำราโบราณ “วิชายุทธ์อย่างงั้นรึ?”
แต่ก็ทำให้เขาผิดหวังไม่น้อย.
ไม่ใช่วิชายุทธ์ เป็นเพียงแค่บันทึกประจำวัน.
จุนซ่างเซียวที่ชำเลืองมอง รับรู้ว่าเจ้าของถ้ำนั้นเป็นผู้ฝึกตนไร้สังกัดที่มีความสามารถทางค่ายกล สถานที่แห่งนี้เป็นเหมืองศิลาเจิ้นของเขา เป็นพื้นที่อาศัยในช่วงสุดท้ายก่อนที่เขาจะหมดอายุขัย.
ขณะที่เขาอ่านบันทึกในสมุดบันทึกประจำวัน เมื่อครั้งเป็นหนุ่มเขาเคยเข้ามาในเหมืองแร่พร้อมกับสตรีที่รัก ทว่ากับเกิดอุบัติเหตุ ไม่เพียงเขาเสียขาทั้งสอง ยังทำให้คนรักของเขาตกตายไปด้วย.
ใครทำร้าย?
แน่นอนว่าจะต้องเป็นอุบัติเหตุจากเหมืองแร่.
เพราะว่าไม่มีคนอื่นเข้ามา.
“เรื่องราวเลวร้ายจริง ๆ.”จุนซ่างเซียวที่ส่ายหน้าไปมา.
ไม่ต้องสงสัย ว่าเขาประสบเหตุการณ์ไม่น้อยในเหมืองแห่งนี้.
จุนซ่างเซียวยังคงอ่านต่อ ผู้ฝึกตนไร้สังกัดคนนี้ ดูเหมือนว่าจะเต็มไปด้วยความแค้นเป็นอย่างมาก ดูจากเนื้อหาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง แม้แต่ต้องการฝังผู้คนทั้งโลกให้ได้รับภัยพิบัติเหมือนกับเขา.
“ข้าจะต้องแก้แค้น!”
“ข้าจะต้องวางแผนการใหญ่!”
คำพูดทั้งสองบรรทัดที่เขียนลงไปยังหน้าหนึ่งเต็ม ๆ จากลายมือ เหมือนว่าเขากำลังกัดฟันขณะเขียน.
ข้าเสียคนรักเพราะว่าเหมือง จึงต้องการแก้แค้นด้วยเหมือง.
หลังจากนั้น ผู้ฝึกตนไร้สังกัดผู้นี้ที่เสียข้าไป พยายามที่จะสร้างค่ายกลเพื่อที่จะทำให้คนอื่น ๆ ได้มีชะตาเดียวกันเหมือนกับเขา โดยใช้ความพยายามอย่างหนัก วางค่ายกลปกคลุมทั่วเหมืองศิลาเจิ้นในเทือกเขาหยูติงเอาไว้.
“เหมืองแร่นี้มีขนาดใหญ่มาก.”
“อย่างน้อยน่าจะมีหนึ่งพันล้านศิลาเจิ้น.”
ขณะจุนซ่างเซียวอ่านสมุดบันทึกอยู่นั้น ก็ยกมือขึ้นกุมอก หายใจแรงเร็ว“ไม่เลว...ไม่เลวเลย...”
หนึ่งพันล้าน ศิลาเจิ้น.
นี่คือทรัพยากรที่มีขนาดใหญ่มาก.
อย่าว่าแต่โกวเซิ่งเลย เปลี่ยนเป็นคนอื่นก็ยากจะทนได้.
“ใจเย็น ต้องใจเย็น!”
จุนซ่างเซียวที่สงบใจ ยังคงอ่านสมุดบันทึกต่อ ใบหน้าที่กลายเป็นแข็งค้าง เพราะว่าเป้าหมายที่วางค่ายกลไปทั่วเหมืองนั้น ก็เพื่อป้องกันไม่ให้มันปรากฏขึ้นก่อนกำหนด และอีกเป้าหมายก็คือ....
สร้างกับดักมากมายเอาไว้นับไม่ถ้วนเพื่อล่อลวงผู้คนมาตายให้ได้ประสบภัยพิบัติเช่นเดียวกับเขา!
“.”
“เจ้านี่เสียสติจริง ๆ.”
เขาเข้าใจว่าอีกฝ่ายเจ็บปวดเพราะเสียคนรัก ทว่าถึงกับคิดทำลายคนทั้งโลกเลยรึ?
“โฮสน์ไม่เข้าใจหรอก.”
ระบบเอ่ย “ความรักที่งดงาม เมื่อใครตกลงไปในหลุมรักแล้ว ไม่ใช่แค่บ้า แต่กลายเป็นบ้าคลั่ง ยกตัวอย่างคนที่รักฝั่งแน่นไม่ยอมปล่อยวาง....”
!
คำพูดที่ราวกับว่าโกวเซิ่งนั้นไร้ประสบการณ์อย่างสิ้นเชิง.
“ชิ.”
จุนซ่างเซียวที่เหลือกตามองบน เอ่ยออกมาว่า“เจ้าคงเข้าใจมากสินะ!”
“แม้นว่าข้าจะเป็นกลุ่มก้อนของข้อมูล ทว่าก็มีวิธีคิดแบบมนุษย์ เรื่องความรู้สึกนั้นเหนือกว่าเจ้ามาก”ระบบที่กล่าวอย่างภาคภูมิ “โอว ไม่สิ ไม่ว่าใครก็เหนือกว่าโฮสน์ทั้งนั้น!”
“ไสหัวไปเลย!”
จุนซ่างเซียวที่ด่าว่า ก่อนที่จะอ่านบันทึกต่อ จนอ่านมาถึงหน้าสุดท้าย ค่ายกลที่ใช้สะกด เมื่อผ่านเวลามา เมื่อถึงเวลาพอเหมาะก็จะปรากฏขึ้นอีกครั้ง.
ดูเหมือนว่าจะเป็นไปตามข้อมูลของภารกิจมหากาพย์.
ระบบเอ่ย “เหมืองแร่แห่งนี้น่าจะเป็นที่รู้จักเมื่อร้อยปีที่แล้ว ทว่าเวลานี้มันกำลังหมักหมมรอคอยจะเผยออกมา เมื่อนั้นจะต้องสร้างปรากฏการณ์ธรรมชาติที่สั่นสะเทือนไปทั่วหล้าแน่ ๆ.”
“ดังนั้น.”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “ก็จะล่อผู้ฝึกยุทธ์มากมายมาตกตายพร้อมกันที่นี่.”
“เฮ้อ.”
ระบบเอ่ย “มีอะไรต้องถอนหายใจ.”
“ฟิ้ว!”
จุนซ่างเซียวที่นำผ้าคลุมสีขาวออกมาสวม พร้อมกับหวีผมเรียบแป้ สวมแว่นดำ เอ่ยออกมาว่า“เพื่อไม่ให้ทุกคนต้องมาตกตายที่นี่ ดังนั้น....”เขาหยุดและเอ่ยออกมาว่า“เหมืองศิลาเจิ้นแห่งนี้ ข้าจะนำไปเอง เพื่อป้องกันหายนะที่คนอื่นจะได้รับ.”
“แปะ แปะ แปะ!”
“แปะ แปะ แปะ!”
หลี่ชิงหยาง เซียวจุ้ยจื่อที่ปรบมือ แม้นว่าจะไม่รู้ว่าทำไมต้องทำแบบนั้น.
......
จากสมุดบันทึก การที่เขาสร้างถ้ำแห่งนี้ก่อนที่จะตายไป เพราะว่าเกลียดชังผู้คนทั้งโลก เหตุผลนั้นง่ายดายมา เขาสร้างค่ายกลมากมาย ต้องการเปลี่ยนเหมืองแร่เป็นนรก.
แม้นว่าความคิดของเขา ค่อนข้างบ้าคลั่ง ทว่าก็ย่อมล่อลวงเหล่าคนที่โลภเข้ามาได้ หกเดือนหลังจากนี้ จะเกิดปรากฏการณ์ธรรมชาติครั้งใหญ่ ล่อลวงเหล่าแมงเม่าบินเข้ากองไฟ.
ใคร ๆ ก็ต้องการเหมือง.
แน่นอนว่าจะเกิดการต่อสู้กัน.
นอกจากนี้ยังมีค่ายกลกับดักมากมายที่รอคอยต้อนรับพวกเขา.
น่าเสียดายทุกอย่าง ไม่เป็นไปตามแผนของเขาแล้ว เพราะว่าระบบที่ปล่อยภารกิจมหากาพย์ส่งให้จุนซ่างเซียว มายังเทือกเขาหยูติงก่อนเหมืองจะเกิด และมีเหรินซานผู้เปี่ยมด้วยโชคพบทางเข้าถ้ำก่อนเวลา.
หากผู้ฝึกตนไร้สังกัดที่ตายไปรู้เรื่อง คงคลานออกมาจากโลงศพ คำรามลั่น “ข้าขอรายงาน คนพวกนี้มันโกง!”
“เหล่าเจิ้น.”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “ถ้ำแห่งนี้ควรจะเป็นศูนย์กลางค่ายกล สามารถทะลวงและควบคุมได้ไหม?”
เจิ้นเต๋อจวินส่ายหน้าไปมา “ค่อนข้างยาก.”
ผู้ฝึกตนไร้สังกัดผู้นี้ใช้เวลานับร้อยปี เพื่อวางค่ายกลมากมาย รอคอยให้อีกหกเดือนเผยออกสู่โลกหล้า ล่อทุกคนเข้ามา ถึงต้องการถอดรหัส แต่เวลาก็คงไม่พอ.
“.”
“ไท่จางเหล่าน่าจะทำได้.”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “หากรู้ก่อนหน้านี้นำอาจารย์มาด้วยก็ดี.”
ไม่มีทางเลือก เขาทำได้แค่นำเรือรบตงกู่ออกมา พร้อมกับผลาญศิลาเสวียนกลับนิกาย แล้วนำตาเฒ่าไท่เสวียนมายังเทือกเขาหยูติง คิดถึงศิลาเสวียนมหาศาลที่ใช้ไป กลับไปกลับมาหลายรอบ ก็ทำให้เขาเจ็บปวดใจ แทบอยากร้องไห้.
“ฮึ ฮึ.”
ตาเฒ่าไท่เสวียนที่เข้ามาในถ้ำ หลังจากตรวจสอบอย่างระเอียด ถึงกับอุทานออกมา“คนที่วางค่ายกลต้องเป็นสุดยอดฝีมือคนหนึ่งแน่!”
“อาจารย์ ถอดรหัสได้ใหม?”
“จำเป็นต้องใช้เวลา.”
“นานเท่าไหร่?”
“หนึ่งวัน.”
“......”
จุนซ่างเซียว เจิ้นเต๋อจวินและคนอื่น ๆ แทบล้มหัวทิ่ม.
ค่ายกลที่ใช้เวลาวางนับร้อยปี ท่านบอกว่าทะลวงวันเดียว แล้วคน ๆ นั้นยังถูกเรียกว่าสุดยอดฝีมืออีกรึ?
ที่เป็นเช่นนั้น.
เพราะว่าตาเฒ่าไท่เสวียนนั้น มีความรู้ความเข้าใจในค่ายกลระดับสูงมาก หนึ่งวันสามารถทะลวงได้สำเร็จ อธิบายได้ว่าเขาเชี่ยวชาญมาก โดยเฉพาะการทะลวงค่ายกล.
“อาจารย์ เร็วเข้า!”
“ไม่ต้องรีบ ๆ.”
ตาเฒ่าไท่เสวียนที่หลับตา เริ่มถอดรหัส.
หลังจากศึกษา เขาที่ขมวดคิ้วไปมา “ค่ายกลแห่งนี้ได้ตั้งค่าเอาไว้ หากใครแตะแร่ จะเกิดการระเบิดทันที ช่างมีความคิดที่ชั่วร้ายจริง ๆ!”
