Chapter 1476 จุดจบจินเห่า
ย้อนกลับไปเมื่อครั้งที่กลุ่มชาติพันธุ์ล้อมนิกายนิรันดร หลังจากที่เจิ้นเหรินตงกู่ออกมาจัดการปัญหา ศิษย์ของเขาจะต้องติดตามเผ่าพันธุ์ต่าง ๆ กลับไป.
“ชิงหยาง.”
ที่ทางเข้านิกาย จุนซ่างเซียวที่นำเทวะเปลี่ยนรูป ไม้เท้าสายฟ้าออกมา กล่าวด้วยความภาคภูมิ “สิ่งนี้คือสุดยอดสมบัติที่บรรพชนนิกายทิ้งเอาไว้ เปิ่นจั้วให้เจ้านำไปใช้.”
หลี่ชิงหยางถึงกับใบหน้าเปลี่ยนสี เอ่ยออกมาว่า“ของล้ำค่าเช่นนี้ ศิษย์ไม่สามารถแบกรับได้!”
“รับไป!”
“ครับ!”
หลี่ชิงหยางที่รับไม้เท้าสายฟ้ามา.
แม้นว่าสิ่งนี้จะเป็นของวิเศษเฉพาะเจ้านิกาย ทว่าศิษย์ของเขาก็สามารถใช้ได้ เพียงแค่ไม่สามารถเปิดใช้งานทักษะพิเศษเท่านั้น.
“ศิษย์จะตั้งใจบ่มเพาะอย่างตั้งใจ ไม่ทำให้เจ้านิกายผิดหวังอย่างแน่นอน!”หลี่ชิงหยางเอ่ยอย่างหนักแน่น.
จุนซ่างเซียวที่ตบไปที่ไหล่ของเขา เอ่ยออกไปว่า“ไปได้แล้ว.”
จากนั้นเมื่อครั้งหลี่ชิงหยางไปถึงดินแดนเหล่ยหลิง เขาได้ใช้ของวิเศษดังกล่าวดูดซับพลังสายฟ้าตลอดสองปี.
กล่าวตามตรง ตั้งแต่เข้าไปยังดินแดนเหล่ยหลิง เพราะเทวะเปลี่ยนรูปไม้เท้าสายฟ้า ทำให้เขาสามารถอยู่ในดินแดนดังกล่าวได้อย่างปลอดภัย!
“เจ้านิกาย!”
“ศิษย์ทำภารกิจสำเร็จแล้ว!”
“ควรค่าเป็นศิษย์ที่เปิ่นจั้วให้ความสำคัญ มา,นำของวิเศษบรรพชนกลับมา.”
“ครับ!”
หลี่ชิงหยางที่ส่งเทวะเปลี่ยนรูป ไม้เท้าสายฟ้าคืนกลับมา.
ก่อนมองไปที่ปุ่มกดที่มืดมัวเมื่อก่อนออกจากนิกาย หลังจากกลับมา สิ่งนี้ได้ส่องสว่างขึ้นอีกครั้ง เห็นชัดเจนว่า การเก็บประสบการณ์ตลอดสองปี เขาได้ดูดซับพลังงานสายฟ้าจนเต็มเปี่ยม.
เรื่องทั้งหมดก็เป็นเช่นนั้น.
ทำให้จุนซ่างเซียวสามารถใช้ได้มันได้อีกครั้ง.
การที่แสร้งว่าใช้ได้เพียงครั้งเดียว ครั้งนี้ทำเพื่อหลอกอีกฝ่าย เป็นการแสดงล้วน ๆ!
“เย็ดเข้!”
กู่เจ้าซีที่ดวงตาเบิกกว้างกลมโต ตื่นตะลึงจนแทบลืมความเจ็บปวด.
แม้นว่าจะไม่สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน ทว่าก็พอบอกได้ว่าสุดยอดของวิเศษชิ้นนี้ทรงพลังมาก พลังโจมตีที่แยกแผ่นดินออกไปสองส่วนได้เลย.
พลังโจมตีที่รุนแรง แรงระเบิดที่ดังสนั่นหวั่นไหวจนแทบจะพรรณนาออกมาไม่ได้.
ไม่แปลกใจเลยว่า เมื่อครู่พี่ชายใช้แผนการหลอกลวงซ้อน เพราะอีกฝ่ายมีระดับเก้าแกน จริง ๆ แล้วก็มีไม้ตายที่น่าพรั่นพรึงให้ใช้อยู่นี่เอง.
ร้ายกาจ!
ยอดเยี่ยมเหลือหลาย!
กู่เจ้าซีที่รู้สึกเคารพและเทิดทูนจุนซ่างเซียวเป็นอย่างมาก.
“ตายแล้วรึ?”
เมื่อครู่พลังสายฟ้ารุนแรงมาก ถึงจะสร้างม่านพลังป้องกันเอาไว้ ทว่าน่าจะถูกสังหารไปในครั้งเดียว.
อย่างไรก็ตาม เมื่อกู่เจ้าซีจ้องมองไปยังรอบ ๆ พื้นที่ที่เสียหายที่พังราบเป็นหน้ากลอง กับไม่เห็นศพของจินเห่าเลย ทว่าบนพื้นกับมีคราบโลหิตทิ้งเอาไว้ เขาอุทานออกมาด้วยความตกใจ“แหลกเป็นผงไปแล้วรึ?”
“ไม่.”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “เขาหนีไปแล้ว.”
“หนีไปได้ด้วยรึ?”กู่เจ้าซีเผยท่าทางประหลาดใจ.
จุนซ่างเซียวเก็บไม้เท้าสายฟ้าเอ่ยออกมาว่า“ควรจะเป็นทักษะเทวะบางอย่างที่ใช้หนีเมื่อพบกับวิกฤติ.”
“น่าเสียดาย น่าเสียดายจริง ๆ.”
กู่เจ้าซีที่ส่ายหน้าไปมา ที่บินไปยังแอ่งโลหิต เอ่ยออกมาด้วยความดีใจ“พี่ชาย หอกศักดิ์สิทธิ์จินเห่าเจ้านั่นไม่ได้เอาไป!”
“หืม?”
จุนซ่างเซียวที่เร่งรีบเข้าไปดูเห็นหอกสีทองปักอยู่ในดิน ดังนั้นจึงโบกมือนำมันออกมา “ดูเหมือนว่าจะเก็บเกี่ยวได้เล็กน้อย.”
เขาที่ใช้ไม้ตายที่ใช้ได้น้อยครั้งไป แถมอีกฝ่ายยังรอดชีวิตอีก.
หากไม่ได้อะไรเลยเกรงว่าจะขาดทุนยับเยิน.
“วูซซซ!”
อย่างไรก็ตาม ขณะจุนซ่างเซียวกำลังสื่อสารกับหอก ราวกับมีพลังบางอย่างตัดการเชื่อมต่อของเขาทันที.
“พี่ชาย.”
กู่เจ้าซีเอ่ย “อาวุธเทวะนั้นมีจิตวิญญาณเทียมสถิตอยู่ เมื่อถูกผูกพันธะสัญญาไปแล้ว คนอื่นเมื่อนำไปใช้ ย่อมถูกต่อต้านเป็นธรรมดา.”
“เป็นปัญหาเล็กน้อย.”
จุนซ่างเซียวที่ส่งจิตวิญญาณออกไป ผสานเข้าไปในหอกศักดิสิทธิ์จินเห่า พบว่ามีจิตวิญญาณเทียมจริง ๆ เป็นผู้เยาว์ที่กำลังนั่งสมาธิอยู่ ดังนั้นเขาจึงเอ่ยออกมาว่า“นกดีต้องรู้จักเลือกกิ่งไม้เกาะ คนฉลาดต้องรู้จักเลือกนาย จงติดตามข้ามา.”
“ชิ!”
เจ้าตัวน้อยกล่าวอย่างอหังการ “ข้าคือจิตวิญญาณเทียมที่มีนายแล้ว เว้นแต่เจ้านายของข้าตายแล้วเท่านั้น ไม่เช่นนั้นไม่มีทางติดตามเจ้า!”
“มีจิตใจที่เข้มแข็งดี.
จุนซ่างเซียวไม่คิดที่จะกล่าวชักจูงอะไรอีก เขาที่ดึงจิตวิญญาณกลับมา พร้อมกับส่งเข้าไปในหอคอยสะกดวิญญาณเทียนหยวน เอ่ยออกมาว่า“อ้ายยา ในนั้นมีจิตวิญญาณเทียม มอบให้เจ้าจัดการ.”
“รับทราบ!”
สามปิศาจร้ายที่ออกไปต้อนรับจิตวิญญาณดังกล่าวทันที.
“พี่ชาย!”
ที่ด้านนอก กู่เจ้าซีเอ่ยด้วยความตื่นเต้น “ราชรถทองคำเจ้านั่นก็ไม่ได้เอาไป”ดูเหมือนว่าพวกเราจะได้ของวิเศษชั้นยอดอีกชิ้นแล้ว!”
......
“วูซซซซซ!”
ห่างออกมาหลายพันลี้จากป่าเถี่ยมู่ ห้วงมิติที่สั่นส่ายไปมา จินเห่าที่ใบหน้าซีดเซียวก้าวออกมา ไหล่ขวาของเขาที่หายไป ทำให้แขนขวาขาดไปด้วย จนเขาไม่มีแรงถืออาวุธเอาไว้ได้นั่นเอง.
“น่า....น่ารังเกียจ....”
ดวงตาทั้งสองข้างของเขาที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว.
คิดว่าหอกเจ้านั่นจะใช้ไม่ได้ ท้ายที่สุดกับทำให้เขาเสียท่าอีกครั้ง แม้นว่าเขาจะหนีออกมาได้ในทันที แต่ก็ได้รับความเสียหายเช่นกัน.
“จุนซ่างเซียว!”
“หากข้าไม่สังหารเจ้าข้าไม่ขอเป็นคน!”
เขาเสียท่าไม้เท้าสายฟ้าสองรอบแล้ว ครั้งแรกทะลวงอก ครั้งนี้ทะลวงแขนขวาเขาขาด กับคนที่อหังการเช่นเขา มันยากจะยอมรับได้จริง ๆ.
“แต่เจ้านั่นร่วมมือกับกบฏ นี่ถือว่าเป็นข่าวใหญ่ หากโถงพิภพรู้ เจิ้นเหรินตงกู่ก็ไม่สามารถปกป้องเขาได้อีกต่อไป!”
จินเห่าที่ใบหน้าบิดเบี้ยวเจ็บปวดแต่ก็เผยยิ้มออกมาด้วยเช่นกัน.
ถึงครั้งนี้เขาจะแขนขาดแต่ก็ไม่ได้หนักเท่าเดิม เพียงแค่รักษาไม่นานก็คืนกลับมาสมบูรณ์แล้ว จากนี้เขาก็จะสามารถสร้างปัญหาให้กับจุนซ่างเซียวได้.
“น่าเสียดาย.”
“ที่ข้าไม่สามารถสับมันได้ด้วยตัวเอง!”
เขาที่ระงับอาการบาดเจ็บของตัวเองเอาไว้ จินเห่าที่สื่อสารกับแหวนมิติ ต้องการจะนำราชรถทองคำออกมา ที่จริงเขากับพบว่า....เขาทิ้งไว้ที่ป่าเถี่ยมู่.
“พรึด !!”
เขาที่กระอั๊กโลหิตออกมาอีกครั้ง.
ไม่สามารถสังหารอีกฝ่ายได้ ซ้ำยังเสียสองของวิเศษอีก เรื่องเช่นนี้มันทำร้ายจิตใจของเขาเป็นอย่างมาก.
โชคดีที่เกราะจินเหยาแม้นจะเสียหาย ทว่าก็ไม่มาก สามารถฟื้นคืนกลับมาได้ ไม่เช่นนั้นสุดยอดของวิเศษของเขาคงหายไปทั้งหมด.
“จุนซ่างเซียว!”
“ความแค้นครั้งนี้ ข้าจะเอาคืนแน่!”
จินเห่าที่คำรามอย่างบ้าคลั่ง ก่อนที่เขาจะพบว่าพื้นที่รอบ ๆ ปรากฏหมอกปกคลุม จักรพรรดินิหลิงเหยาที่ผุดออกมาจากอากาศ.
“ถูกจุนซ่างเซียวทำร้ายมาอีกแล้วอย่างงั้นรึ?”
เสียงที่เปี่ยมไปด้วยความดูแคลนเหยียดหยันดังขึ้น.
มารดาเถอะ!
นางเห็นข้าในสภาพอนาถจนได้.
เดี๋ยวนะ!
สตรีนางนี้ไม่ได้รับคำสั่งให้จับตัวเจ้ากู่ซีหรอกรึ?
ในเมื่อรู้ว่าข้าบาดเจ็บจากจุนซ่างเซียว เช่นนั้นนางก็อยู่ที่ป่าเถี่ยมู่ด้วยนะสิ!
“จักรพรรดินิหลิงเหยา!”แววตาของจินเห่ากลายเป็นมืดครึ้มเย็นชา“โถงพิภพให้พวกเราตามจับกุมกบฏ ในเมื่อเจ้าเห็นเหตุการณ์ดังกล่าว ทำไมถึงไม่ลงมือจับตัวมัน!”
“หรือว่า!”
“เจ้ากับจุนซ่างเซียวเป็นพวกเดียวกัน!”
จักรพรรดินิหลิงเหยาเอ่ยออกมาเล็กน้อย “โปรดอย่าใส่ร้ายข้าทั้งที่ไม่มีหลักฐาน.”
“ชิ!”
จินเห่าที่แค่นเสียงเย็นชา “เจ้าปกป้องจุนซ่างเซียวซ้ำแล้วซ้ำเล่าที่พิภพสงคราม เจ้าซ่อนความจริงจากโถงพิภพ แล้วยังคิดที่จะซ่อนความจริงจากข้าอีกรึ?”
“พรึด ซี่!”
ในเวลานั้น คมดาบที่แหลมคมก็ทะลวงอกเขาไป.
จินเห่าที่ดวงตาเบิกกว้าง ก่อนที่จะก้มลงช้า ๆ พบว่าที่หน้าอกของเขาถูกอาวุธทะลวง โลหิตที่ไหลซึมออกมา.
“เจ้า......”
จักรพรรดินิหลิงเหยาที่โค้งตัวเข้าไปใกล้ เอ่ยเสียงเบา“วังจางเยว่ส่งเจ้ามาเป็นสายลับ คิดว่าคนอื่นไม่รู้รึไง.”
แววตาของจินเห่าที่เผยความตื่นตะลึงออกมา.
สตรีนางนี้ แท้จริงแล้วรู้สถานะที่แท้จริงของเขา!
“เกราะทองคำเป็นของบรรพชนจินเหยาทิ้งเอาไว้ ไม่ควรจะถูกสวมโดยคนน่ารังเกียจเช่นเจ้า ดังนั้น....ควรส่งต่อให้กับคนที่เหมาะสวมจะดีกว่า!”
จักรพรรดินิหลิงเหยาเอ่ยออกมามากมาย ทว่าสิ่งที่จินเห่าได้ยินน้อยลงทุกที เขาพบว่าอวัยวะภายในของเขาถูกกัดกร่อนอย่างรุนแรง.
“เจ้า.........ยาพิษ....”
เอ่ยออกมาไม่จบด้วยซ้ำ จิตสำนึกของเขาทั้งหมดก็มลายสิ้นไปเรียบร้อยแล้ว.
ด้วยเหตุนี้ บทสรุปของจินเห่าไม่ได้ตายในมือของจุนซ่างเซียว แต่ตายด้วยน้ำมือของจักรพรรดินิหลิงเหยาแทน.
