Chapter 1462 อาณาจักรฝัน
ที่พิภพเบื้องล่าง เขาได้ใช้ของวิเศษหาสมบัติในพิภพสงครามหาสมบัติ ตอนนี้นำมาใช้ในเขตแดนโม่หยวนได้อีก ทำให้จุนซ่างเซียวประหลาดใจ ดีใจ ตำแหน่งนั้นไม่ได้ชี้ไปยังประตูศิลาทั้งสิบ อธิบายได้ว่าด้านในนั้นไม่มีอะไร.
ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เขาจึงต้องตัดใจออกจากประตูศิลาทั้งสิบทันที.
ไม่ใช่ว่าบรรพชนมารโกหกเรื่องสมบัติอย่างงั้นรึ?
“จริง ๆ ด้วย.”
จุนซ่างเซียวที่ลอบคิดในใจ“สุดยอดฝีมือของโลก เข้าใจได้ยากจริง ๆ.”
“เป็นธรรมดา.”
ระบบเอ่ย “หากให้พบง่าย ๆ คงไม่เรียกว่าสมบัติ คิดว่าสมบัติสืบทอดเป็นหัวกระหล่ำปีรึไง? ที่ไม่ต้องลงทุนลงแรงแล้วได้มา.”
“ยกตัวอย่างโฮสน์ หากเทพสวรรค์รับรู้ ว่ามีคนโกงอยู่ จะต้องลงโทษแน่ ๆ.”
“นี่เจ้ากำลังด่าข้าอยู่งั้นรึ?”
“แค่เปรียบเทียบ!”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “สถานที่แห่งนี้ค่อนข้างน่าสนใจ ดูเหมือนว่าพวกที่สมองทึบก็คงคาดไม่ถึงแน่นอน.”
แม้นว่าเขาจะพูดคุยกับระบบ ทว่าความจริงเขาก็ไม่ได้ว่างเว้น จ้องมองไปยังทิศทางที่เข็มทิศชี้อยู่ ก่อนที่จะนำศิษย์ของเขากลับหลังหันไปยังทิศทางตรงข้ามกับประตูศิลา.
“เจ้านิกาย.”
เหยาเมิ่งหยิงเอ่ยด้วยความสงสัย “พวกเราจะไปใหน อย่างงั้นรึ?”
“อย่าเพิ่งเอ่ยอะไร.”
จุนซ่างเซียวเอย “ตามมาก็พอ.”
เหยาเมิ่งหญิงที่เงียบลง แม้นว่าจะมีคำถามนับร้อยพันในใจก็ตาม.
หลี่ชิงหยางและคนอื่น ๆ เพราะไม่ใช่ผู้ฝึกยุทธ์มาร จึงไม่ได้สนใจอะไรนัก ไม่ได้ใส่ใจด้วยซ้ำว่าเจ้านิกายจะนำไปยังที่ใด.
“พี่ชาย.”
กู่เจ้าซีจ้องมองไปยังเข็มทิศ เอ่ยออกมาว่า“สิ่งนี้คืออะไร?”
“ของวิเศษหาสมบัติ.”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “อาจารย์ให้ข้ามา.”
กู่เจ้าซีที่จ้องมองด้วยความอิจฉาขึ้นมาทันที.
เขาที่เป็นคนหนึ่งที่อยู่ในพิภพเบื้องบนเป็นเวลานาน จะต้องพยายามอย่างหนักกว่าจะได้อะไรสักอย่าง เขาไม่มีอาจารย์คอยช่วยเหลือเลย.
พี่ชาย!
ข้าอิจฉาท่านจริง ๆ!
ตำแหน่งที่เข็มทิศชี้นั้นคือทิศตะวันตกเฉียงเหนือ ดังนั้นจุนซ่างเซียวได้พาคนของเขาตรงไป ผ่านไปราว ๆ ครึ่งชั่วยาม ริ้วแสงที่กระพริบถี่ขึ้น กล่าวได้ว่าอยู่ใกล้สมบัติแล้ว.
“แปลก.”
“เห็นชัดเจนว่าใกล้แล้ว ทว่าทำไมไม่เห็น?”
จุนซ่างเซียวที่ยังคงจ้องหาพื้นที่รอบ ๆ แต่กับไม่พบสิ่งใดนอกจากแสงจันทร์และปราณมาร.
“วูซซซซซ!”
อย่างไรก็ตาม ขณะก้าวไปอีกไม่กี่ก้าว ราวกับสัมผัสกับม่านพลังที่มองไม่เห็น ห้วงมิติที่สั่นส่ายไปมาเป็นระลอกคลื่น.
“ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว!”
ในเวลานั้น ประตูศิลาขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้น ด้านในนั้นมีปราณพลังมารที่หนาแน่นเป็นอย่างมากพัดออกมา ทำให้หลี่ชิงหยาง เซียวจุ้ยจื่อและคนอื่น ๆ สั่นไปมาด้วยความหนาวเย็น.
จุนซ่างเซียวที่จ้องมองเข็มทิศ พบว่าจุดแสงได้สว่างจ้าและกระพริบไม่หยุด ดังนั้นจึงเอ่ยด้วยความดีใจ“น่าจะเป็นด้านในนี่ล่ะ.”
“ไป!”
พวกเขาที่เข้าไปในประตูทีละคน ๆ.
ในเวลานั้นผู้ฝึกตนมารที่กำลังเข้าแถวเข้าประตูศิลาอยู่นั้นจ้องมองออกไปไกลพบว่ามีประตูศิลาขนาดใหญ่ปรากฏขึ้น เขาที่ครุ่นคิดอย่างรวดเร็ว พร้อมกับมุ่งตรงไปยังทิศทางดังกล่าวในทันที.
“จริง ๆ ด้วย!”
ชายชราชุดดำเอ่ย “มีประตูลับอยู่!”
เขตแดนโม่หยวนที่เปิดขึ้นมาหลายต่อหลายครั้ง ผู้ฝึกยุทธ์มารมากมายที่เข้าไปเสี่ยงโชค มีน้อยคนมากที่ได้ออกไป นอกจากนี้ยังไม่เคยมีใครได้สมบัติอะไรจากประตูศิลาทั้งสิบอีกด้วย ทำให้ผู้คนมากมายต่างก็เต็มไปด้วยความสงสัย.
ตอนนี้ จุนซ่างเซียวที่มีของวิเศษค้นหาสมบัติผู้ถือครองความโกง ทำให้สามารถกระตุ้นประตูลับขึ้น จนปรากฏประตูศิลาที่ไม่เคยมีคนเคยเห็นมาก่อนปรากฏขึ้นนั่นเอง.
......
ภายในประตูศิลานั้นเป็นอุโมงค์ที่ลึกเป็นอย่างมาก ผนังเป็นสีแดงชาด ราวกับอาบไปด้วยโลหิต.
จุนซ่างเซียวและศิษย์ที่ก้าวตรงไปทีละก้าว ๆ สัมผัสได้ถึงพลังที่เริ่มกัดกร่อนจิตใจของพวกเขามากขึ้นเรื่อย ๆ.
“พี่ชาย!”
กู่เจ้าซีเอ่ยด้วยความตกใจ “ที่นี่มีปราณมารกัดกร่อนจิตใจ อย่าได้ประมาท.....”
“ฟิ้ว!”
กล่าวยังไม่จบ ทุกคนที่ชะงักหมดสติไปพร้อม ๆ กัน.
ผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ เมื่อพวกเขาได้สติก็พบว่าตัวเองอยู่ในป่าที่อุดมสมบูรณ์แห่งหนึ่ง.
“เกิดอะไรขึ้นกัน?”
“ข้ารู้สึกว่าตัวเองได้ฝันไป!”
หลี่ชิงหยาง เซียวจุ้ยจื่อและคนอื่น ๆ ที่จ้องมองกันและกัน แววตาเต็มไปด้วยความสงสัย.
เดี๋ยวนะ!
เจ้านิกายและศิษย์น้องหญิงล่ะ?
ทุกคนที่พยายามสำรวจป่าแห่งนี้ หากแต่ไม่เห็นจุนซ่างเซียวและเหยาเมิ่งหยิงเลย.
“ไม่ต้องใจร้อน!”
กู่เจ้าซีที่หลับตาลง จากนั้นก็เอ่ยออกมาว่า“นี่ไม่ใช่ความจริง แต่เป็นดินแดนฝัน!”
“ดินแดนฝันอย่างงั้นรึ?”
ทุกคนที่ตื่นตะลึงไปตาม ๆ กัน.
กู่เจ้าซีเอ่ย “เมื่อครู่ปราณมารที่กัดกร่อนจิตใจพัดผ่านพวกเรา ทำให้พวกเราเกิดภาพลวงตา เจ้านิกายและเด็กสาวนั่นไม่ได้เข้ามา ควรจะสามารถจัดการได้ก่อนหน้าแล้ว.”
“ปัง!”
ในเวลานั้น เย่ซิงเฉินที่ต่อยไปยังท้องซูเซียวโม่ทันที เอ่ยออกมาว่า“เจ็บไหม?”
“....ไม่เจ็บเลย!”
“เป็นแดนฝันจริง ๆ!”
“ไม่ ไม่ แล้วทำไมไม่ทุบตัวเองเล่า? มาทุบข้าทำไม?”
......
ตามที่กู่เจ้าซีคาดเดา พวกเขาน่าจะเข้าสู่ดินแดนฝัน ในขณะที่พวกเขายืนชะงักงันในถ้ำ.
“ฟู่ !”
จุนซ่างเซียวที่พ่นอากาศเหม็นออกมา.
เขาไม่ได้รับผลจากปราณมารกร่อนใจ เพราะว่ามีเสี่ยวฮัวและเสี่ยวเซี่ย ทำให้ปราณมารเข้ามายังจิตสำนึกถูกจิตวิญญาณทั้งสองสลายไป.
“จบกัน.”
“พวกเขาถูกเล่นงานเข้าแล้ว.”
เห็นกู่เจ้าซีและพวกหลี่ชิงหยางและคนอื่น ๆ หลับตาพริ้ม จุนซ่างเซียวที่ก้าวเข้าไปตรวจชีพจร จากนั้นเตรียมส่งเสี่ยวเซี่ยและเสี่ยวฮั่วช่วยจัดการปราณมารภายในร่าง ทว่าในเวลานั้นกับพบว่าเหยาเมิ่งหยิงที่ยืนอยู่ จู่ ๆ น้ำตาก็ไหลอาบแก้มทันที.
มารดาเถอะ!
คาดไม่ถึงจะทำให้ศิษย์รักของข้าร้องไห้!
ยกโทษให้ไม่ได้!
จุนซ่างเซียวที่ก้าวเข้าไป พร้อมกับจับชีพจร เตรียมที่จะใช้สองจิตวิญญาณช่วยสลายปราณมาร ทว่าในเวลานั้นในหัวของเขาที่ราวกับได้ยินเสียงบางอย่างดังขึ้น ทำให้เขาหยุดนิ่งยืนชะงักกลายเป็นไก่ไม้ทันที.
หลังจากนั้น.
เขาที่รู้สึกว่าตัวเองพึ่งตื่นนอน และพบว่าตัวเองนั้นกำลังนอนอยู่กลางแดด ขณะเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า พบว่าที่ด้านบนเป็นสิ่งก่อสร้างที่พังทลาย มีป้ายตราที่เขียนไว้ว่า“ไท่กู่”
เปรี้ยง!
จุนซ่างเซียวที่ราวกับถูกสายฟ้าฟาด จนเขาตะลึงกลายเป็นโง่งมทันที.
เพราะว่าสิ่งก่อสร้างที่พังทลายแห่งนี้ ก็คือห้องโถงนิกายที่หลี่ชิงหยางเป็นคนออกแบบนั่นเอง.
เขาที่หันหน้าไปรอบ ๆ พบว่าแท้จริงแล้วเขายืนอยู่ที่ลานยุทธ์ รอบ ๆ ทุกสิ่งพังทลาย ศิษย์ของเขาที่นอนจมกองโลหิต ตกตายกันไปเกลื่อนนิกายไปหมด.
หัวใจของจุนซ่างเซียวที่รู้สึกราวกับถูกดาบที่แหลมคมทิ่มทะลวง ใบหน้าที่กระตุกไปมาอย่างรุนแรง.
ใครกัน!
ใครที่ทำลายนิกายของข้า.
โลหิตของจุนซ่างเซียวที่สูบฉีด ร้อนผ่าว ความโกรธที่มากล้น ขณะเขานำดาบหนานโชวออกมา พร้อมกับรูปปั้นศิลา เตรียมใช้ไม้ตายของเขาออกมา.
ในเวลานี้ เขาที่ยืนอยู่ท่ามกลางนิกายที่พังทลาย เขาที่โกรธเกรี้ยวอย่างหนักหน่วงรุนแรง ราวกับว่าโลกได้มาถึงจุดจบแล้ว.
“โฮสน์ ใจเย็นก่อน!”
ในเวลานั้น เสียงของระบบที่ดังก้อง “นี่คือดินแดนฝัน!”
ดินแดนฝัน?
นี่ข้ากำลังฝันร้ายอยู่อย่างงั้นรึ?
ระบบเอ่ย “ที่จริงโฮสน์อยู่ในดินแดนฝันของเหยาเมิ่งหยิง.”
“ฮือ ฮือ!”
ในเวลานั้น ขณะสงบใจได้ เขาได้ยินเสียงร้องไห้โหยหวนดังขึ้นมาในหูของเขา.
จุนซ่างเซียวที่หันหน้ากับไปมอง เห็นเหยาเมิ่งหยิงที่คุกเขาอยู่ในแอ่งโลหิต กอดศพของหลิวหว่านซีเอาไว้ ร้องไห้เสียใจอย่างรุนแรง พร้อมกับตะโกนลั่น“ศิษย์พี่ ท่านตื่นสิ!”
แม้นว่าระบบจะกล่าวเตือนเขาแล้ว ว่านี่คือดินแดนฝัน ทว่าเมื่อเห็นภาพเหตุการณ์ดังกล่าว หัวใจของเขาก็เจ็บปวดอย่างรุนแรงเช่นกัน.
“ตึก!”
ในเวลานั้น ปรากฏชายชุดดำคนหนึ่ง มาหยุดที่ด้านหน้าเหยาเมิ่งหยิง เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา“ร้องไห้พอรึยัง ยืนขึ้นแล้วตามข้ามา.”
“เจ้าเป็น.....”
“คนที่จะสามารถเปลี่ยนโชคชะตาของเจ้าได้.”
“ข้าไม่ไป ข้าจะรอเจ้านิกายกลับมา!”
“เจ้านั่นมันตายไปแล้ว เจ้าคือคนที่รอดคนเดียวของนิกายนิรันดร.”
ชายชุดดำที่ดูเหมือนว่าจะรอไม่ไหว ใช้พลังปกคลุมร่างเหยาะเมิ่งหยิง บังคับลากนางมา.
อย่างไรก็ตาม ขณะเตรียมที่จะบินออกไป ทันใดนั้นก็มีมือข้างหนึ่งมากดไหล่ของเขาเอาไว้.
“ไอ้แก่.”
จุนซ่างเซียวที่ยืนอยู่ด้านหลังเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา“ปล่อยศิษย์ของข้าซะ.”
ชายชุดดำที่หันกลับมาเอ่ยด้วยความตกใจ “เจ้า...เข้ามาในดินแดนฝันคนอื่นได้อย่างไร?”
“ข้าเองก็อยากรู้มากเช่นกัน.”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “เจ้าเข้ามาได้อย่างไร?”
“ฟิ้ว!”
ในเวลานั้นเขาที่กดชายชุดดำล้มลงพื้น ก่อนที่จะถ่ายพลังไปที่หมัด ต่อยออกไปทันที พร้อมคำรามด้วยความโกรธ “ไม่ว่าจะเป็นโลกจริง หรือโลกฝัน ใครมันกล้ารังแกศิษย์ของข้า บิดาจะฆ่ามัน!”
“ตูมมมม!”
“ตูมมมม!”
ไม่รู้ว่าเป็นดินแดนฝันหรือไม่? ทว่าการโจมตีกับเหมือนจริงเป็นอย่างมาก หมัดที่ต่อยออกไปนั้นสัมผัสไม่ต่างกับต่อยไปบนร่างคนเลย.
หลังจากต่อยออกไปอย่างบ้าคลั่ง ชายชุดดำที่ถูกต่อยสลายกลายเป็นหมอกมาร จากนั้นห้วงมิติรอบ ๆ ก็แตกออก ก่อนที่ทั้งสองจะพบว่าได้คืนกลับมายังโลกความจริงแล้ว.
“.....หมายความว่าอย่างไร?”เหยาเมิ่งหยิงยังคงมีคาบน้ำตาอาบอยู่.
“เอ๊ะ!”
“เจ้านิกาย ทำไมถึงได้ต่อยซิซูล่ะ!”
ในโลกความฝันจุนซ่างเซียวต่อยชายชราในชุดสีดำ ทว่าในโลกความจริงกับกลายเป็นว่าเขาต่อยกู่เจ้าซีอย่างรุนแรง จนในเวลานี้อีกฝ่ายที่เขียวช้ำไปทั่วร่างแล้ว.
ไม่แปลกใจเลยว่าเหมือนจริงเป็นอย่างมาก!
ไม่แปลกใจเลยทำไมเหมือนกับว่าได้ต่อยบนร่างของคนจริง ๆ!
