Chapter 1445 น้องชาย เป็นเจ้า

ภายในนรกเก้าชั้น กู่เจ้าซีที่หาวิธีตายอย่างสุดชีวิต มีความคิดลบเกินประมาณ.

จุนซ่างเซียวที่ไม่สามารถทนเห็นได้ จึงได้ทำให้เขาศรัทธาการมีชีวิต โดยส่งเขาเข้าไปในหอคอยสะกดวิญญาณเทียนหยวนโดยเฉพาะ.

ทำให้เขา.

ได้น้องชายคนนี้มา!

ภายใต้การอบรมของอ้ายยา กู่เจ้าซี่จึงไม่ต้องการตายอีกต่อไป เพราะ....เขาเริ่มหวาดกลัวในความตาย.

ดังนั้น จุนซ่างเซียวจึงกลายเป็นคนที่มีบุญคุณกับเขาไปเหมือนกัน.

ข้าจึงต้องตอบแทนพี่ชายคนนี้.

หลังจากนั้นกู่เจ้าซีช่วยชีวิตโกวเซิ่งเอาไว้ สละชีวิตเพื่อความยุติธรรม แม้นว่าเขาจะต้องกลับไปจุติใหม่ และสูญเสียความทรงจำเดิมไปเป็นจำนวนมาก กระนั้นความกลัวที่มีต่ออ้ายยานั้นก็ประทับไว้ในดวงวิญญาณไม่จางหาย.

ไม่ว่าอย่างไร.

เพราะความสามารถสังสารวัฏ ความทรงจำเดิมเขาจึงได้ผนึกเอาไว้ในดวงวิญญาณ เมื่อเวลาผ่านไปมันจะค่อย ๆ ฟื้นคืนช้า ๆ อย่างแน่นอน.

ต้องบอกว่าช้า ๆ เพราะว่าเมื่อฝึกฝนจิตวิญญาณ ความทรงจำในอดีตก็จะหวนคืนมา ทว่าความทรงจำนั้นมีมากมาย ไม่รู้ว่าเขาจุติมากี่ครั้งแล้ว บางชาติกลายเป็นสตรี บางชาติก็เป็นเพียงแค่เด็กอายุ 3-4 ปี หรือเป็นชายชราก็มี.

และสิ่งสำคัญที่มันปรากฏออกมา คือเขาจำใบหน้าของจุนซ่างเซียวและน้ำเสียงอีกฝ่ายได้ ซึ่งตรงกับเจ้านิกายนิรันดรที่ด้านหน้าทางเข้าก่อนหน้านี้.

เขา!

เขาคือพี่ชายที่ประทับอยู่ในใจนั่นเอง!

ดังนั้นหลังจากจิตวิญญาณถูกทะลวง ทำให้ความทรงจำเหล่านั้นปรากฏออกมา ไม่เพียงแค่ความทรงจำเกี่ยวกับเจ้านิกายนิรันดร ทว่ายังมีความทรงจำเกี่ยวกับความเจ็บปวดของอ้ายยาด้วย.

ดวงวิญญาณที่ปวดร้าว ได้ขุดความทรงจำทั้งหมดให้ฟื้นคืน ทว่าตอนนี้เขากับอยู่ในสภาพที่น่าอนาถไปแล้ว.

อย่างไรก็ตามจุนซ่างเซียวที่คิดว่าอีกฝ่ายก็แค่แสดงเท่านั้นจึงเอ่ยออกมาว่า“เรียกพี่ชายไปก็ไร้ประโยชน์ เปิ่นจั้วก็ยังทรมานเจ้า!”

เป็นธรรมดาที่โกวเซิ่งเชื่อว่า อีกฝ่ายนั้นเพียงแค่ขอความเมตตาเท่านั้น.

ทุบตีข้า เพียงแค่ขอโทษก็จบแล้ว เช่นนั้นแล้วจะมีตำรวจไว้ทำอะไร?

ทุบตี!

ทรมานให้หนัก!

“ซี่!”

“ซี่!”

น้ำตาเทียนที่หยดรดกู่เจ้าซี ร้องครวญครางโอดโอยเจ็บไปถึงจิตวิญญาณ เขาที่ไม่สามารถได้เอ่ยยืนยันสถานะของเขาเลย ความเจ็บที่ทำให้เขาพูดไม่เป็นภาษา ได้แต่ร้องโหยหวน.

ประสบการครั้งแรก ตายทั้งเป็น.

ประสบการครั้งที่สอง เจ็บปวดยิ่งกว่าตายทั้งเป็น.

เหตุผลนั้น เพราะจุนซ่างเซียวมีพลังบ่มเพาะเพิ่มขึ้น ส่งผลให้ความสามารถในการทรมานอ้ายยาเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิมมาก.

โดยเฉพาะพลังน้ำตาเทียน ที่พัฒนา รับประกันความเจ็บปวดประทับไปถึงดวงวิญญาณส่วนลึก!

“ซี่!”

“อ๊ากกก อ๊ากกกกก!”

เสียงร้องที่ก้องกังวานไปทั่วคุก.

เจาโตวโตวและไต่ลู่ที่นั่งบนเก้าอี้เล็ก จิบน้ำชา ใบหน้าเผยยิ้ม เอ่ยออกมาว่า“เสียงนี้มัน ช่างนุ่มละมุนหูนัก!”

......

ก่อนเข้ามา กู่เจ้าซีที่เต็มไปด้วยความอหังการ ไม่หวาดกลัวความตายใด ๆ ทว่าหลังจากนั้นครึ่งชั่วยาม เขาหวาดกลัวจนต้องร้องหาบรรพชนเลยทีเดียว.

ข้า!

ต้องการมีชีวิตอยู่จริง ๆ!

“อ๊ากกกก -----”

หลังจากทรมานอย่างหนัก กู่เจ้าซีที่ตาเหลือกค้าง หมดสติไปในทันที.

“จูเหริน.”

อ้ายยาที่หยุด เอ่ยออกมาว่า“เจ้านี่หมดสติแล้ว.”

“ฟื้นแล้วทรมานต่อ.”

นับตั้งแต่เหตุการณ์ป่าหมอกปิศาจแล้ว ทำให้ศิษย์ของเขาเกิดเหตุ จนถูกลบออกจากพิภพเบื้องบนไป เจ้านี่กล้าทุบศิษย์ของเขาในถิ่นตัวเอง แน่นอนว่าจะต้องได้รับความเจ็บปวดตายทั้งเป็น.

อาหนิวที่โหดเหี้ยม แต่โกวเซิ่งนั้นโหดกว่า.

“ทราบแล้ว!”

แววตาของอ้ายยาที่เป็นประกาย ปิ้ง ๆ.

จิตวิญญาณเจ้านักโทษใหม่นี้ไม่เลวเลย ดูเหมือนว่าจะสามารถนำโซ่และกุญแจมือออกมาใช้ อาวุธเสริมที่มีมากมายกว่า 36 ชนิด!

......

หลังจากที่จุนซ่างเซียวสั่งการเสร็จ ก็เดินทางมายังหอฝนพรำ “หลายวันนี้ ได้ข่าวของกู่เจ้าซียัง?”

“ไม่เลย.”

ลี่ลั่วฉิวเอ่ย “เหมือนว่าหายไปอย่างไรร่องรอย.”

“ค้นหาต่อ ได้ข่าวอะไรก็แจ้งเปิ่นจั้วทันที.”

“ทราบแล้ว!”

ลี่ลั่วฉิวที่สงสัยเอ่ยออกมาว่า“เจ้านิกาย ทำไมถึงได้สนใจกบฏกู่เจ้าซีนัก?”

“เพราะว่า....”

จุนซ่างเซียวที่จ้องมองออกนอกหน้าต่าง ครุ่นคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นมาสิบกว่าปีแล้วที่ป้อมปราการซิงกง แววตาที่มีน้ำตาคลอ กล่าวด้วยความจริงจัง“เขาคือน้องชายร่วมเป็นตายกับข้า!”

ระบบกล่าวล้อ “มันต้องซาบซึ่งขนาดนั้นเลยรึ?”

“อ๊ากก!”

“อ๊ากกกก!”

กู่เจ้าซีที่ฟื้นคืนสติถูกทรมานอีกครั้ง ที่มุมหนึ่งของคุก เป่ยซือลี่ที่สั่นสะท้าน โอดครวญในใจ“เจ้านิกายจุน ข้าผิดไปแล้ว ข้าไม่กล้าวางแผนทำร้ายท่านอีกแล้ว!”

เพราะความเจ็บช้ำจากการทรมานของอ้ายยา ทันทีได้ยินเสียงร้องของคนอื่น ร่างกายของเขาก็สั่นไม่หยุดโดยไม่ตั้งใจ.

สิ่งนี้ควรเรียกว่าอะไรนะ?

ใช่แล้ว ฝังใจหรือบาดแผลทางจิตนั่นเอง!

......

อุปกรณ์ทรมาน 36 ชนิด ไม่ต้องบอกเลยว่ามันดุร้ายทารุณขนาดใหน.

กล่าวได้ว่า กู่เจ้าซีที่ร้องไม่หยุด จนหมดสติซ้ำแล้วซ้ำเล่า.

ความเจ็บปวดที่รุนแรง ไม่เปิดโอกาสให้เขาได้แจ้งสถานะของตัวเองเลย ความเจ็บปวดความกลัวที่ฝังลงไปในจิตวิญญาณ.

ระหว่างนี้ จุนซ่างเซียวที่มาดูบ้างเป็นครั้งคราว จากนั้นก็เข้าไปในเขตแดนลับกาลอากาศบ่มเพาะยกระดับตัวเองต่อไป.

“ติ๊ง! ภารกิจมหากาพย์เปิด.

หนึ่งเดือนหลังจากนั้น ขณะจุนซ่างเซียวก้าวออกจากเขตแดนลับกาลอากาศ ก็ได้ยินเสียงแจ้งเตือน พร้อมกับเผยยิ้มเจ้าเล่ห์“หลังจากพยายามอย่างไม่ลดล่ะ ท้ายที่สุดก็ไปถึงจุดปลายของระดับสามแกนหมุนแล้วรึ?”

“ถุยยยย!”

ระบบที่โต้แย้ง “ส่วนใหญ่เพราะยันต์ประสบการณ์ต่างหาก!”

ใช่แล้ว.

โกวเซิ่งตั้งใจบ่มเพาะสักกี่วันเชียว.

การมาถึงจุดปลายของระดับสามแกนหมุน เพราะก่อนหน้านี้ได้บดยันต์ประสบการณ์นั่นเอง ไม่เช่นนั้นคงไม่มาถึงขั้นปลายจนกระตุ้นภารกิจมหากาพย์ได้ง่าย ๆ.

“ฟิ้ว!”

เขาที่เปิดคอนโซนระบบ รายระเอียดภารกิจที่ปรากฏ.

ภารกิจมหากาพย์เวอร์ชันพิภพเบื้องบน【3】.

รายระเอียดภารกิจ : ให้คนระดับสูงและศิษย์นิกายออกไปทำภารกิจเป็นเวลาสามเดือน.

เงื่อนไขภารกิจ : ภารกิจดาวสูง1 / 10 ดาวกลาง 22 / 100 ดาวต่ำ 1260 / 10000 และภารกิจถางจู่ 0 / 8 times.

ความล้มเหลวของภารกิจ ทำภารกิจไม่สมบูรณ์.

รางวัลภารกิจ :???

หลังจากเห็นคำอธิบาย จุนซ่างเซียวที่กลายเป็นเงียบ เอ่ยออกมาว่า“ดูเหมือนว่าจะไม่ยาก.”

“หากไม่มีอะไรมาสอดแทรกก็ไม่ยาก.”

ระบบเอ่ย “ส่วนที่ยากนั้น เหมือนกับเหตุการณ์กลุ่มหลี่ชิงหยาง จู่ ๆ ก็มีคนปล่อยราชามารหมอกทมิฬออกมาทันที ตอนนี้ดูเหมือนว่ามีใครจับจ้องมายังนิกายนิรันดรอยู่ การให้ศิษย์ออกไปทำภารกิจ อาจจะพบเข้ากับปัญหาใหญ่ได้.”

จุนซ่างเซียวที่ขมวดคิ้ว แววตาเป็นประกายด้วยความโกรธ.

หลังจากเหตุการณ์ป่าหมอกทมิฬ เขาก็สั่งการ ยกเว้นภารกิจง่าย ๆ ภารกิจที่ต้องเดินทางไกล ถูกเขาสั่งให้หยุดหมด กลัวว่าจะมีใครลอบทำร้ายศิษย์ของเขา.

“มารดาเถอะ!”

โกวเซิ่งที่กำหมัดแน่น “ใครมันจ้องหาเรื่องข้า!”

ที่เขาไม่พอใจสุด ๆ  เพราะศัตรูนั้นซ่อนตัวอยู่ และไม่มีร่องรอยเลยว่าเป็นใครนั่นเอง

“เจ้านิกาย!”

ในเวลานั้น เสียงของเจาโตวโตวก็ดังขึ้น“รีบมายังหอคอยสะกดวิญญาณเร็วเข้า!”

......

ภายในคุก.

กู่เจ้าซีที่ถูกมัดลอยอยู่บนอากาศ เสื้อผ้าที่ขาดวิ่นเปื่อยเป็นจุด ๆ จากน้ำตาเทียน ร่างกายของเขาอยู่ในสภาพอนาถเป็นอย่างมาก.

30 วันของการทรมาน บอกได้ว่าคนก็ไม่ใช่ ผีก็ไม่เชิง.

“โตวโตว.”

อ้ายยาที่ยืนนิ่ง เก็บแส้สะกดวิญญาณ เดินล้อมรอบสีคางไปมา เอ่ยออกไปว่า“เจ้านี่มีลอยสักที่ข้างหลัง ดูคุ้น ๆ เล็กน้อยไหม?”

เจาโตวโตวที่จ้องมองครุ่นคิดเอ่ยออกมาว่า“จริง ๆ มันก็คุ้นมาก!”

กู่เจ้าซีที่เจ็บปวดรวดร้าวไปถึงดวงวิญญาณ แต่ไม่มีแรงจะพูด ทำได้แค่คำรามในใจ“เจ้าพวกบ้า ความทรงจำพวกเจ้าแย่กว่าข้าอีก!”

“แจ้งเจ้านิกายเร็ว.”

“ตกลง.”

ในเวลาต่อมา จุนซ่างเซียวที่มาอยู่ในห้องเฝ้ามอง.

“จู่เหรินเร็วเข้า เจ้านี่มีลอยสักที่ดูคุ้นมาก.”

“ลอยสัก?”

จุนซ่างเซียวที่หรี่ตาจ้องมอง ขณะจ้องมองไปยังด้านหลังกู่เจ้าซีผ่านเสื้อผ้าที่ขาดวิ่นมีรอยสักอยู่ ร่างกายของเขาถึงกับสั่นสะท้าน ร้องตะโกนเสียงดัง “น้องชาย เป็นเจ้า!”

รูปร่างที่เปลี่ยนไป.

แต่รอยสักนั้นไม่เคยเปลี่ยน.

ดังนั้น เขาจึงสามารถยืนยันตัวตนอีกฝ่ายได้ทันที.

ได้ยินจุนซ่างเซียวตะโกน น้องชาย เป็นเจ้า คำพูดดังกล่าวกู่เจ้าซีที่อดไม่ได้ น้ำตาไหลพราก ๆ อาบแก้ม ร้องตะโกนในใจ“บัดซบใครมันซื้อเสื้อผ้ามาให้ข้า ถึงได้ทนทานขนาดนั้น ทำให้ข้าถูกทรมานมาเป็นเดือน!”