Chapter 1444 พี่ชาย ข้าเอง

เห็นฝ่ายตรงข้ามที่ตกลงจะเข้าไปในหอคอยสะกดวิญญาณเทียนหยวนง่าย ๆ ทำให้จุนซ่างเซียวโง่งมเล็กน้อย.

แม้นว่าเจ้านี่จะแข็งแกร่ง ทว่าดูเหมือนจะโง่อยู่เล็กน้อย เพียงคำพูดไม่กี่คำก็เชื่อแล้วอย่างงั้นรึ?

บางทีคนโง่ก็มีอยู่หลายแบบจริง ๆ.

จุนซ่างเซียวไม่ได้เปิดให้อีกฝ่ายเข้าไปในหอคอยสะกดวิญญาณเทียนหยวนทันที ทว่ากล่าวออกมาอย่างจริงจัง “การทดสอบด้านในนั้นโหดร้ายมาก เจ้ามั่นใจนะว่าจะเข้าไป?”

“เลิกพูดอะไรไร้สาระได้แล้ว.”

กู่เจ้าซีที่ราวกับทนไม่ไหวเอ่ยออกมาว่า“ต้าเหรินรอไม่ไหวแล้ว!”

จุนซ่างเซียวที่มั่นใจในทันที ความจริงแล้วเจ้านี่มันโง่จริง ๆ นี่นา ครุ่นคิดในใจ“พิภพเบื้องบนโหดร้ายขนาดนี้ เขาบ่มเพาะมาถึงระดับนี่ได้อย่างไรกัน?”

การก้าวเดินไปยังโลกแห่งการต่อสู้นั้น ไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้น หากไม่ระวัง ก็อาจจะตกตายอย่างอนาถได้ ในเวลานี้ ผู้เยาว์ที่อยู่ตรงหน้าไม่ต่างจากเด็กที่ยังไม่โต ถึงจะมีพลังบ่มเพาะไม่ธรรมดา แต่จิตใจก็ไม่ต่างกับเด็ก นับเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อจริง ๆ.

“กึก ซี่!”

ประตูของหอคอยสะกดวิญญาณเทียนหยวนเปิดออกมาช้า ๆ คลื่นแสงที่หนาแน่นกลิ่นอายที่น่าเกรงขามแผ่ซัดออกมาจากด้านใน.

“แปลก.”

กู่เจ้าซีที่สัมผัสได้ ลอบคิดในใจ“ทำไมรู้สึกคุ้นเคย?”

เห็นอีกฝ่ายลังเล จุนซ่างเซียวกล่าวกระตุ้นสุมไฟอีกครั้ง “กังวลจะไม่ผ่านรึ? ตอนนี้เสียใจก็สายไปแล้ว.”

“ชิ.”

กู่เจ้าซีที่แววตาลุกโชนด้วยจิตวิญญาณ เอ่ยอย่างอหังการ “ในพจนานุกรมของต้าเหริน ไม่มีคำว่าเสียใจ.”

“......”

จุนซ่างเซียวถึงกับพูดไม่ออก.

ไม่ต้องบอกว่าอีกฝ่ายที่ไม่ต่างจากเด็ก 12-13 ปี คาดไม่ถึงจะกล้าแทนตัวว่า“ต้าเหริน” ช่างเป็นคนอหังการเทียมฟ้าจริง ๆ.

เฮ้อ.

คำพูดที่ควรจะคุ้นเคยของพี่น้องร่วมเป็นร่วมตาย ไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะจำไม่ได้.

แน่นอน อีกฝ่ายกู่เจ้าซีที่กลับมาจากวัฏจักรสังสารวัฏ ไม่เพียงความทรงจำที่หายไป ทว่ารูปร่างและน้ำเสียงก็เปลี่ยนไปด้วย จุนซ่างเซียวย่อมไม่สามารถจำได้ เว้นแต่ลายสักที่อยู่ด้านหลังซึ่งซ่อนในเสื้อผ้า หรือเขาเอ่ยชื่อจริงออกมาเท่านั้น เขาถึงจะพอนึกได้.

“เชิญ!”

“เชิญ!”

กู่เจ้าซีที่ก้าวเข้าไปด้านใน.

ถึงแม้นว่าจะสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายที่อันตรายเป็นอย่างมาก ทว่าเขาก็ไม่เคยหวาดกลัว เพราะก็แค่ตายเท่านั้น!

กล่าวได้ว่าความอหังการที่เทียมฟ้า เพราะว่าเขามีทักษะสังสารวัฏ จึงไร้ซึ่งความหวาดกลัวใด ๆ นั่นเอง.

เหมือนกับจุนซ่างเซียว.

บางครั้งก็มีความกล้าเทียมฟ้า เพราะมีพลังโกงอยู่.

อย่างไรก็ตามไม่มีใครที่สมบูรณ์แบบ ใครจะไม่มีจุดอ่อนอย่างงั้นรึ?

ภายในสายตาของทุกคนที่จับจ้อง กู่เจ้าซีเข้าไปในหอคอยสะกดวิญญาณเทียนหยวน ประตูที่ปิดลงเสียงดัง.

“ฟู่!”

พวกหลี่ชิงหยางที่พ่นลมหายใจยาว.

แม้นว่าพวกเขาจะไม่เคยถูกทรมาน ทว่าก็รับรู้อย่างแจ่มแจ้ง ขอเพียงเข้าไปในด้านใน ไม่ว่าใครจะใจแข็งขนาดใหน จะต้องไห้ร้องไห้หามารดาแน่ ๆ!

“ฟิ้ว!”

จุนซ่างเซียวที่โบกมือเก็บของวิเศษไป พร้อมกับเอ่ยออกไปว่า“อ้ายยา ต้อนรับเจ้านั่นให้ดี!”

การทดสอบอะไรนะรึ?

มันไม่มีแต่แรกแล้ว!

เขาส่งอีกฝ่ายเข้าไปทรมานต่างหากเล่า!

“รับทราบ!”

อ้ายยาที่กล่าวตอบรับดังก้องในหู“จู่เหริน!”

......

ภายในหอคอยสะกดวิญญาณเทียนหยวน.

เมื่อประตูปิดลง พื้นที่รอบ ๆ กลายเป็นมืดมิด กู่เจ้าซีขมวดคิ้วแน่น จิตสำนึกที่บอกว่าคุ้นเคยกับสถานที่แห่งนี้เป็นอย่างมาก.

ข้า?

ข้าเคยมาที่นี่?

สัมผัสที่รุนแรง สมองของเขาที่ครุ่นคิดอย่างหนัก ก่อนที่จะก้าวเข้าไปด้านในต่อ.

“ฟิ้ว!”

“ฟิ้ว!”

ขณะก้าวไปได้ไม่กี่ก้าว รอบ ๆ ก็มีลำแสงไฟที่สว่างจ้าส่องลงมา.

กู่เจ้าซีถึงกับต้องหลับตาลง ก่อนที่จะค่อย ๆ ปรับแสง เวลาต่อมาเขามองเห็นด้านหน้ามีเด็กหญิงที่สวมชุดหนังรองเท้าบูทนั่งอยู่เก้าอี้ขนาดใหญ่ ขาขวานางไขว่ห้างวางบนขาซ้าย พร้อมกับกอดอกเผยยิ้มกว้างในมือมีแส้อยู่ รอยยิ้มของนางนั้นดูไร้พิษภัยดูน่ารักน่าชัง.

อ้ายยา.

นี่คือหัวหน้าพัศดีของหอคอยสะกดวิญญาณเทียนหยวนนั่นเอง.

ด้านหลังนางมีเจาโตวโตว ด้านขวามีไต่ลู่ยืนจังก้าเผยใบหน้าเคร่งขรึม.

ภายใต้แสงที่สาดส่อง อ้ายยาก็คือยมบาล ส่วนอีกสองคนก็คือยมทูตดำขาว กลุ่มสามคนที่น่าพรั่นพรึงในหอคอยแห่งนี้.

“มาแล้ว.”

เจาโตวโตวเผยยิ้ม “รายต่อไป.”

แม้นว่าก่อนหน้านี้จะมีเป่ยซือลี่ให้ทรมาน ทว่าพอลงมือนาน ๆ ก็รู้สึกเบื่อ การที่มีคนใหม่เข้ามา แน่นอนว่าจะต้องต้อนรับอย่างอบอุ่น.

“ชิ.”

กู่เจ้าซีแค่นเสียงเย็นชา เอ่ยออกมาว่า“แล้วจะทดสอบอย่างไร?”

อ้ายยาหรี่ตาเล็ก เอ่ยออกมาว่า“โตวโตว เสี่ยวลู่ เจ้านี่โอหังเล็กน้อยแฮะ.”

“ยอดเยี่ยม.”

เจาโตวโตวเอ่ย “ไม่โอหัง ก็ไม่คู่ควร.”

แม้นว่าหอคอยสะกดวิญญาณ ปรกติจะใช้กักขังนักโทษ ทว่าก็มีพลังในการละลายนิสัยนักโทษด้วย.

“ในเมื่อเป็นแบบนี้.”

อ้ายยาที่ลุกขึ้นยืน สะบัดแส้ ส่ายหน้าไปมา “วันนี้จะต้องจัดการกำราบความอหังการของเขาก่อน.”

“ฟิ้ว! ฟิ้ว!”

เจาโตวโตวและไต่ลู่ที่เร่งรีบถอยออกไป ก่อนที่จะเอาเก้าอี้ขนาดเล็กออกมานั่ง กลายเป็นพวกกินแตงไม่รู้ทันที.

กู่เจ้าซีเอ่ย “เจ้าต้องการจะเฆี่ยนข้าอย่างงั้นรึ?”

“ไม่ผิด.”

อ้ายยาที่ลากแส้สะกดวิญญาณเดินเข้าหา เพราะว่าสวมบูทหนัง ทำให้ท่าทางของนางดูเลิศหรูน่าเกรงขาม.

แววตาของกู่เจ้าซีที่เผยท่าทางดูแคลน “นิกายนิรันดรไม่มีคนแล้วรึไง ถึงได้ส่งเด็กหญิงตัวน้อยมาทดสอบต้าเหริน?”

“ต้าเหรินรึ?”

ใบหน้าอ้ายยากลายเป็นมืดครึ้ม “เจ้าเอาจริงรึ?”

ภายในหอคอยสะกดวิญญาณเทียนหยวนนั้น นางคือบรรพชนน้อย เป็นท่านย่าใหญ่ เจ้านี่กับกล้าเรียกว่าต้าเหรินต่อหน้านาง มันน่าจริง ๆ!

“แก๊ก!”

กู่เจ้าซีที่กำหมดทั้งสอง กล่าวหยัน“อย่าคิดว่าเป็นแค่เด็ก แล้วต้าเหรินจะไม่กล้าทุบเจ้า.”

“ฟิ้ว!”

ในเวลานั้น อ้ายยาที่เหวี่ยงแส้สะกดวิญญาณออกไปทันที.

ไม่ได้รวดเร็ว ไม่ได้ทรงพลัง กู่เจ้าซีจึงหาได้สนใจ ดังนั้นเพียงแค่ยกมือขึ้นรับเบา ๆ.

“แก๊ก!”

มือของเขาที่ราวกับคว้าไปยังแส้ ที่โจมตีเข้ามาเอาไว้.

“คิดจะใช้เจ้านี่ทดสอบต้าเหริน....”กู่เจ้าซีที่เอ่ยหยัน ทว่ากล่าวยังไม่จบ รอยยิ้มก็ต้องแข็งค้าง ร่างกายที่เจ็บปวดรวดร้าวเหมือนกับไฟหมื่นโวลต์แล่นไปทั่วร่าง จนทำให้กล้ามเนื้อกระตุก.

ไม่ใช่พลังไฟฟ้า.

แต่เป็นพลังโจมตีทางจิตวิญญาณ!

“ฟิ้ว!”

อ้ายยาที่ดึงแส้สะกดวิญญาณกลับคืน จากนั้นก็สะบัดแส้เป็นระลอกคลื่นเหมือนกับอสรพิษ ลากเลื้อยไปมา ก่อรูปเป็นตาข่ายขึ้นมาทันที.

“จบแล้ว.”ไต่ลู่เอ่ย.

ก่อนเข้าร่วมนิกายนิรันดร แม้นว่าเขาจะไม่ได้ถูกอ้ายยาทรมาน ทว่าก็เห็นยอดฝีมือหลายคนที่ถูกแส้สะกดวิญญาณกำราบ ไม่ว่าจะเป็นใครล้วนแต่ร้องโหยหวนเจ็บปวดหมดสภาพทั้งหมด.

ไม่ต้องคาดเดา.

เสียงแส้ที่สะบัด“เพลี๊ยะ เพลี๊ยะ เพลี๊ยะ” ดังก้อง พร้อมกับเสียงร้องโหยหวนของกู่เจ้าซี.

เจาโตวโตวที่นำเวทย์เปลี่ยนรูป เครื่องเสียงออกมาเปิดเพลงทันที “แค่คิดถึงเธอฉันก็รู้สึกถึงฝันร้ายของการแยกจากกันไปตลอดกาล..♫♫~♬”

[ 芒种 - 音阙诗听&赵方婧 | Mangzhong

ที่มา https://www.youtube.com/watch?v=ru082xjXmQo&ab_channel=b.themooncake

“อ๊ากกกก!”

“อ๊ากก อะ...อ๊ากกกก!”

แส้ที่หวดออกไปอย่างบ้าคลั่ง กู่เจ้าซีที่ดิ้นพล่านชักกระตุกบนพื้น ราวกับกำลังเต้นแร๊พเข้าจังหวะกับเพลง.

“ฟิ้ว!”

ราว ๆ นาทีกว่า ปรากฎเชือกที่ลอยออกไปมัดแขนมัดขาของเขาลากอีกฝ่ายลอยโตงเตงบนขื่อ.

การทรมานกำลังเริ่มขึ้นแล้ว.

“เทียนไข!”

“ฟิ้ว!”

เจ้าโตวโจวที่ส่งเทียนไขสะกดวิญญาณออกไปให้.

“ยังโอหังอีกไหม ยังจะอหังการอีกไหม!”อ้ายยาที่หยดน้ำตาเทียนลงบนร่างของกู่เจ้าซีที่เวลานี้กำลังร้องเหมือนกับหมูถูกเชือดอยู่.

ความเจ็บปวดที่หนักหน่วงรุนแรงทิ่มทะลวงไปถึงจิตวิญญาณ ก่อนที่จะทำลายผนึกความทรงจำให้หลุดเผยออกมาช้า ๆ ทำให้เขานึกเรื่องราวในอดีต นึกถึงความเจ็บช้ำที่ตัวเองเคยได้รับ ความเจ็บปวดที่ยากจะลืมเลือน!

จำได้แล้ว!

ข้าจำได้แล้ว!

ไม่แปลกใจที่นี่คุ้นเคยนัก แท้จริงแล้วข้าเคยมา แม้แต่เคยถูกทรมานที่นี่ เขาที่ได้รับความหวาดกลัวยิ่งกว่าตายทั้งเป็น.

ใช่แล้ว.

ที่นี่....ที่นี่คือหอคอยสะกดวิญญาณเทียนหยวน.

“ฟิ้ว!”

ความทรงจำที่คืนกลับมาทั้งหมด รูปลักษณ์ของคนที่คุ้นเคยปรากฏขึ้น ใช่แล้วเจ้านิกายนิรันดรที่เขาเห็นก่อนหน้านี้ เขาที่อดกลั้นความเจ็บปวดตะโกนลั่น“พี่ชาย นี่ข้าเอง!”