บทที่ 6 คุณส่ง F-22 โหลหนึ่งมาหรือเปล่า?

บทที่ 6 คุณส่ง F-22 โหลหนึ่งมาหรือเปล่า?

ในที่สุดก็ก้าวมาถึงบันไดขั้นสุดท้ายก็มาถึงพระอุโบสถอันงดงาม

เข้าโบสถ์ก็เหมือนได้เข้าไปอีกโลกหนึ่ง ภายในโบสถ์ใหญ่โตมโหฬารยาวหลายกิโลเมตร มีลวดลายและประติมากรรมสลักบนเสาหินที่วิจิตรงดงาม นอกจากนี้ยังมีอวตารสำคัญมากมายบนผนัง ที่นอนนุ่มบนพื้น พื้นหินอ่อนสีดำ กระเบื้องใสเหมือนกระจก และคริสตัลหรูหราห้อยหัวลง

มีเพียงสองคำเท่านั้นสามารถบรรยายสิ่งตรงหน้าได้ งดงาม

นี่เป็นสิ่งที่สามารถพบได้ในพระราชวังยุโรปโบราณเท่านั้น

หรูหราแต่เรียบง่าย

พวกเขาสองคนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเป็นทุกข์ หากให้เงินขนาดนี้แก่องค์กร พวกเขาไม่รู้ว่าจะซื้ออุปกรณ์และอาวุธได้มากแค่ไหน

ค่อยๆ มาถึงใจกลางห้องโถงใหญ่ ว่างเปล่าและว่างเปล่า มีเพียงเงาสะท้อนบนพื้นคล้ายกระจกด้านล่างเท้าของทั้งสองคน

ตึก~~ตึก~~ตึก~~

ทันใดนั้นเสียงฝีเท้าที่คมชัดก็ดังขึ้นอย่างชัดเจน ทุกย่างก้าวดูมีเสน่ห์ แม้แต่เสียงฝีเท้าก็สม่ำเสมออย่างน่าประหลาด หัวใจของทั้งสองคนก็เต้นแรงโดยไม่รู้ตัวและหน้าซีดลง

ขณะที่ทั้งสองคนกำลังจะอาเจียนเป็นเลือด เสียงฝีเท้าก็หยุดลง และมีเสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหลังพวกเขา

"ดูเหมือนว่า SHIELD จะสังเกตเห็นแซงค์ทัวรี่แล้ว"

น้ำเสียงนั้นมีเสน่ห์และอ่อนโยนเหมือนคนใจดีและมีการศึกษา

อย่างไรก็ตาม แรงกดดันอันหนักหน่วงที่มองไม่เห็นทำให้ทั้งสองคนแทบจะยกศีรษะขึ้นไม่ได้

“อา ขอโทษด้วย ฉันเพิ่งทะลวงผ่านและยังไม่เข้าใจพลังของฉันอย่างเต็มที่…” เจ้าของเสียงดูเหมือนจะสังเกตเห็นความแตกต่างระหว่างทั้งสอง จึงกล่าวขอโทษ และความกดดันอันหนักหน่วงก็สลายไปในทันที

ฮะ~~

สิ่งนี้ทำให้พวกเขาสองคนถอนหายใจด้วยความโล่งอกและหันไปมองข้างหลังพร้อมกัน

พวกเขาเห็นชายคนฟนึ่งสวมชุดสูทสีทองหรูหรา และใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาก็สมบูรณ์แบบราวกับนาร์ซิสซัสหนุ่มรูปงามในตำนานของกรีกโบราณ และมีเส้นลำแสงสีทองอยู่ในดวงตาสีเขียวราวกับอัญมณีของเขา ซึ่ง ทำให้เขาดูเหมือนคนที่ไม่อยู่จริงราวกับเจ้าชายที่สมบูรณ์แบบในตำนาน

แม้แต่สายลับหญิงที่ได้เห็นผู้ชายนับไม่ถ้วนก็อดชื่นชมไม่ได้

ทั้งสองยังรู้อยู่ในใจว่านี่คือเจ้านายตัวจริงที่ควบคุมตระกูลยอร์ค ผู้เป็นนายแห่งวิหารศักดิ์สิทธิ์ลึกลับ คาเรน ยอร์ค

"ถึง พระคุณเจ้า คาเรน ฉันมาจาก...SHIELD สายลับ นาตาชา โรมานอฟ เขาเองก็เป็นสายลับเช่นกันบาร์ตัน" แม้เธอจะมีนิสัยเจ้าเล่ห์และชอบโกหก แต่เมื่อเธอเห็นดวงตาคู่นั้น หัวใจของนาตาชา โรมานอฟก็จมดิ่งลง และเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของเธออย่างรวดเร็ว

"SHIELD.. องค์กรระหว่างประเทศที่อ้างว่าปกป้องโลก แต่จู่ๆ คุณกลับสนใจฉัน? หรือ... คิดว่าฉันเป็นตัวอันตราย??"

เมื่อพูดแบบนี้ คาเรนก็มีรอยยิ้มครึ่งหนึ่งบนใบหน้าของเขา

ฮะฮะ ถ้าคุณไม่เป็นอันตรายต่อใคร ฉันเกรงว่าในโลกนี้จะมีบุคคลที่อันตรายไม่มากนัก

มุมปากของพวกเขากระตุก บาร์ตันและนาตาชา โรมานอฟคร่ำครวญอยู่ในใจขณะที่พวกเขานึกถึงเด็กชายและเด็กหญิงหลายร้อยคนที่ดูเหมือนสัตว์ประหลาดในสนามฝึกซ้อม

"คุณคาเรน ฉันคิดว่าสิ่งนี้คุณน่าจะรู้แก่ใจมากที่สุด..."

นาตาชา โรมานอฟหมายถึงบางสิ่งบางอย่าง

คาเรนยิ้มและส่ายหัว: "ตกลง ฉันจะไม่พูดเรื่องไร้สาระอีกต่อไป พวกคุณอาจต้องอยู่ในวิหารไปอีกสักพัก"

“คุณคาเรน คุณต้องการจับพวกเราเอาไว้อย่างงั้นหรอ? แม้ว่าจะต้องเป็นศัตรูกับชิลด์ก็ตาม”

นาตาชา โรมานอฟและบาร์ตันขมวดคิ้ว ทัศนคตินี้ไม่ใช่สัญญาณที่ดี ถ้าผู้ชายลึกลับคนนี้กำลังจะต่อสู้กับชิลด์ . .

นาตาชา โรมานอฟชำเลืองมองมือขวาที่กำแน่นอย่างตึงเครียด

"เอาล่ะ นาตาชา โรมานอฟ เปิดภาพ..."

ในขณะนี้ เสียงทุ้มลึกดังมาจากชุดหูฟัง

"โอ้? ฉันคิดว่ามิสเตอร์ฟิวรี่จะปล่อยให้เธอหาข้อมูลต่อไป..." คาเรนพูดด้วยความสนใจ ความจริงแล้วเทคโนโลยีการสื่อสารไม่มีผลกับแซงค์ทัวรี่เลย เพราะเขาใช้ออร่าของเทพนับสิบองค์ปกป้องสถานที่ศักดิ์สิทธิ์พร้อมกับร่ายมนตร์ทับเอาไว้อีกรอบหนึ่ง แต่เมื่อเขาเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยของสองคน เขาก็ปิดพลังบางส่วนของเวทย์มนตร์ลง

เมื่อทั้งสองคนออกจากสนามซ้อม เขาก็ได้ยินเสียงจากหูฟังของนาตาชา โรมานอฟแล้ว เขามีความสามารถรับฟังเสียงที่ไกลเกินมนุษย์

เขายังสนใจอย่างมากที่จะร่วมแสดงละครไปกับนิค ฟิวรี่ สุนัขจิ้งจอกแก่ แต่เขาไม่ได้คาดหวังว่าอีกฝ่ายจะฉลาดกว่าที่คิด

เมื่อเห็นท่าทีของคาเรน นาตาชา โรมานอฟก็ยิ้มแห้งๆ ชายที่ดูสง่างามคนนี้ดูลึกลับมากเกินไปจริงๆ ดูเหมือนว่าเขาจะรู้ทุกอย่างในใจของเธอ ซึ่งมันน่ากลัวจริงๆ

เธอส่ายหัว มือโยนออกไปและเห็นลูกบอลโลหะเล็กๆ สองลูกถูกโยนออกจากมือของเธอ

หืม~~

ด้วยเสียงต่ำ ภาพเสมือนจริงปรากฏขึ้นต่อหน้าทุกคน

เสื้อคลุมสีดำ ผิวสีเข้ม ผ้าปิดตาสีดำ และหัวโล้นอันเป็นเอกลักษณ์

ไม่ใช่ใครอื่นนอกจาก 'นิค ฟิวรี่' ผู้อำนวยการของ SHIELD

"คุณคาเรน หน้าที่ของ SHIELD คือการป้องกันบ้านเกิดเมืองนอนและการโจมตีอย่างมีกลยุทธ์ และมีหน้าที่ต้องป้องกันปัจจัยที่อาจก่อให้เกิดอันตรายต่อโลก" นิค ฟิวรี่มองไปที่ชายผู้สง่างามด้วยรอยยิ้มที่อยู่ตรงหน้าเขา นัยน์ตาข้างหนึ่งไร้ความผันผวน และใบหน้าของเขาก็ไร้ความรู้สึก

“โอ้? เป้าหมายดีมาก แต่ฉันไม่คิดว่า SHIELD จะทำแบบนั้นได้”

"เราจะทำอะไรได้หรือไม่ได้ มีแต่เราเท่านั้นที่รู้ ฉันขอโทษสำหรับการแทรกซึมเข้าไปในเกาะอัลโตเนีย ฉันยังคงชื่นชมในตัวของมิสเตอร์คาเรน แ

ต่นี่เป็นความรับผิดชอบของ SHIELD"

"เป็นทัศนคติที่แข็งกระด้างมาก แต่ฉันอยากรู้ว่าคุณส่ง F-22 สิบกว่าลำมาในเขตแซงค์ทัวรี่หรือไม่"