ตอนที่ 73 สิ่งมีชีวิตระดับเซียนที่ถูกกักขัง (อ่านฟรี 26/07/2567)

[หญ้าโลหิต ระดับราชวงศ์ ทิศตะวันตก ห้าลี้]

[โสมเหมันต์ ระดับกึ่งจักรพรรดิ ทิศเหนือ หนึ่งลี้]

[หยาดพิรุณธรรมชาติ ระดับจักรพรรดิ ทิศใต้ ห้าลี้]

[ดินอัศจรรย์ ระดับจักรพรรดิ ทิศเหนือ หนึ่งลี้]

[ขนพญาเสือขาว ระดับเทพ ทิศเหนือ หนึ่งลี้]

“ดูเหมือนจะปลอดภัยดี แถมมีของล้ำค่าเต็มไปหมดเลยด้วย” ชายหนุ่มกล่าวออกมาเบา ๆ เขาแปลกใจมากที่ระบบตรวจหาของล้ำค่าแจ้งเตือนขึ้นมา แถมยังมีของที่ระดับสูงสุดเป็นระดับเทพอีกด้วย!

ที่นี่มันถ้ำสวรรค์หรือยังไงกัน ?

เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาหลังเขาตั้งค่าให้มันแจ้งเฉพาะสิ่งของระดับราชวงศ์ที่ไม่มีเจ้าของ มันก็แทบไม่มีแจ้งเตือนอะไรอีกเลย แต่สถานที่แห่งนี้กลับมาการแจ้งเตือนมากกว่าร้อยครั้ง ถึงจะรำคาญอยู่บ้างแต่ก็ยังดีที่เขาตั้งค่าการแจ้งเตือนเป็นแบบเปิดอ่านเอา เลยสบายหูไป

‘เจ้าเป็นใครกัน ? ’ เสียงที่เต็มไปด้วยพลังอำนาจดังขึ้นในหัวของเย่ซี ทำให้ชายหนุ่มที่กำลังปัดฝุ่นรอบตัวได้แต่หันไปมาเพื่อหาต้นเสียง

“ข้าคือเย่ซี เป็นพ่อค้า! เป็นเจ้าของร้านเซียนรับเจ้า ว่าแต่เจ้าล่ะเป็นใคร” ชายหนุ่มตอบกลับไป เขามองไปยังสิ่งมีชีวิตตรงหน้าที่มีขนาดใหญ่โตที่สุด เท่าที่เขาเคยพบเจอมา

นั่นตัวอะไร ? เสือขาวเหรอ ทำไมมีไฟสีดำรอบตัวล่ะ ?

‘ก็แค่สัตว์ใกล้ตายที่ถูกกักขังไว้เท่านั้น แล้วเจ้าลงมาที่นี่ทำไมกัน ?’ เสียงของพญาเสือขาวกล่าวถามขึ้นอีกครั้ง มันแปลกใจเล็กน้อยที่มีมนุษย์ที่สามารถลงมายังชั้นล่างสุดของเหวหมื่นอสูรได้ แถมยังไม่โดนเพลิงโลกันตร์เผาไหม้อีก

จากที่มันสัมผัสได้ ถึงอีกฝ่ายจะนับว่าระดับพลังปราณสูงส่งกว่าพวกอสูรทั่วไปในเหวนี้ แต่ก็เป็นเพียงจอมราชาปราณเท่านั้น แสดงว่าคงมีบางอย่างที่พิเศษยิ่งกว่า

[“ตรวจสอบ”] เย่ซีเห็นว่าอีกฝ่ายจ้องมองตนเองโดยไม่กล่าวอะไรก็พอจะรู้ว่าพญาเสือขาวตรงหน้าคงพยายามตรวจสอบตัวของเขาอยู่ ดังนั้นชายหนุ่มเลยใช้ทักษะตรวจสอบซะเลย

ไป๋ชิงหมิง (ถูกจองจำ)(บาดเจ็บสาหัส)

สายเลือด : พญาเสือขาวเหมันต์บรรพกาล

อายุ : แปดหมื่นปี

พลังปราณ : ระดับเซียน (ได้รับบาดเจ็บสาหัส)

ร่างกาย : ระดับเซียน (ได้รับบาดเจ็บสาหัส)

จิตวิญญาณ : ????

‘โอ้! นี่มันสิ่งมีชีวิตโคตรเทพ หรือข้าจะเอาไปเป็นพนักงานต้อนรับได้กัน?!’ ชายหนุ่มครุ่นคิดในใจอย่างยินดี ถ้าสามารถเอาพญาเสือขาวตรงหน้าไปเป็นพนักงานต้อนรับได้ ก็คงไม่มีใครกล้ามาก่อเรื่องในร้านของเขาอีกแล้ว!

“มีอะไรให้ข้าช่วยหรือไม่ ?” เย่ซีเปิดฉากการสนทนาขึ้นมาก่อน เขาต้องการทดสอบท่าทีของอีกฝ่ายสักนิดค่อยลองชักชวนดู

‘เจ้าช่วยข้าไม่ได้หรอก’ แต่แทนที่อีกฝ่ายจะขอความช่วยเหลือ มันกลับตอบปฏิเสธแทน

“ทำไมล่ะ ? ไม่ลองจะรู้ได้ไง” ชายหนุ่มยังคงไม่ยอมแพ้ เขากล่าวแย้งไปทันที

‘เจ้าทำลายโซ่กับเปลวเพลิงเหล่านี้ไม่ได้หรอก ตามที่พวกมันยังอยู่ข้าก็ไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น’ เสียงของพญาเสือขาวดังขึ้นอีกครั้ง ทำให้ชายหนุ่มอดที่จะให้ความสนใจกับสิ่งที่อีกฝ่ายกล่าวออกมาไม่ได้

ครึ่งหลัง

เปลวเพลิงสีดำสนิท ดำมืดยิ่งกว่าสิ่งใดบนโลกใบนี้ มันพยายามที่จะเผาผลาญร่างของพญาเสือขาวอย่างสุดกำลัง ทุกวินาทีที่ผ่านไปล้วนทำให้อีกฝ่ายเจ็บปวดเป็นอย่างมาก แต่ด้วยการถูกกักขังมากว่าหมื่นปี มันก็เริ่มชินชากับสิ่งที่เกิดขึ้นเสียแล้ว

ส่วนโซ่เส้นยักษ์ที่มีสีดำสนิท แต่กลับมีอักขระลึกลับสีทองส่องแสงออกมาไม่ขาดให้ความรู้สึกยากจับต้อง มันโผล่ขึ้นมาจากอากาศอย่างน่าฉงนและเจาะเข้าไปยังขาทั้งสี่ข้างของพญาเสือขาวรวมถึงส่วนต่าง ๆ ภายในร่างกายจนถึงจิตวิญญาณทำให้พญาเสือขาวไม่สามารถสละร่างเนื้อเพื่อเกิดใหม่ได้ ได้แต่ต้องทนทุกข์ทรมานอยู่เช่นนี้มาแสนนาน

[“ตรวจสอบ”] ชายหนุ่มเรียกใช่ทักษะตรวจสอบกับเปลวเพลิงและโซ่เส้นยักษ์ดังกล่าว

ชื่อ : เพลิงโลกันตร์

ระดับ : ?????

ความสามารถ : เผาผลาญทุกสิ่งที่ถูกมันสัมผัส ไม่ว่าจะทางกายภาพหรือจิตวิญญาณ

ชื่อ : โซ่โกลาหล

ระดับ : ?????

ความสามารถ : ผนึกทุกสิ่งให้อยู่กับที่ได้ สิ่งที่ถูกผนึกจะไม่อาจหลบหนีได้ชั่วนิรันดร์

[“ระบบ ข้าสามารถทำลายพวกมัน หรือจัดเก็บพวกมันไปด้วยได้หรือไม่ ?”] ชายหนุ่มที่เห็นระดับของทั้งสองสิ่งนี้เป็น ??? ก็ไม่กล้าเสี่ยงลงมือโดยประมาท

[“ในตอนนี้ยังไม่ได้”] เสียงของระบบตอบกลับมา แต่มันก็สร้างความหวังให้ชายหนุ่มได้ไม่น้อย เพราะในอนาคตก็ไม่แน่ว่าจะทำไม่ได้

[“ระดับ ??? มันคืออะไรกันแน่”] ชายหนุ่มกล่าวถามต่อ

[“มันคือระดับที่เหนือกว่าเซียนขึ้นไป ซึ่งในตอนนี้ระบบยังไม่สามารถตรวจสอบได้ ท่านต้องทำการอัพเกรดครั้งใหญ่ให้ระบบเสียก่อน”] ระบบตอบกลับมา ไขข้อสงสัยให้ชายหนุ่ม

[“แล้วจะอัพเกรดได้ยังไง? เมื่อไหร่ล่ะ?”] ชายหนุ่มยังคงถามต่อเพื่อให้เข้าใจได้กระจ่างขึ้น

[“เมื่อท่านมีระดับการฝึกตนที่ไปถึงระดับเซียนเมื่อไหร่ ท่านจะทราบเอง”] หลังจากตอบกลับมา ระบบก็ได้เงียบไป

‘ไม่คิดเลยว่าจะเจอสิ่งมีชีวิตที่มีจิตวิญญาณเหนือระดับเซียนแบบนี้ แถมทั้งร่างกายและพลังปราณยังเป็นระดับเซียนอีก’ ชายหนุ่มครุ่นคิดในใจก่อนจะฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้

[“ระบบ! จิตวิญญาณของข้าก็เป็น ??? อย่าบอกนะว่าจิตวิญญาณของข้ามันเป็นระดับเหนือเซียน!!”] ชายหนุ่มกล่าวถามระบบด้วยความประหลาดใจ

[“ระบบไม่สามารถตอบได้ ท่านต้องค้นหาคำตอบด้วยตัวเอง”] แต่สิ่งที่ระบบตอบกลับมาก็ทำให้ชายหนุ่มผิดหวังอีกครั้ง

สงสัยเขาจะคิดมากไปเอง...

‘ถึงแม้รถเข็นคันนั้นและชุดคลุมของเจ้าจะพิเศษมากก็ตาม แต่พลังของสิ่งของอย่างเดียวไม่อาจทำลายเปลวเพลิงและโซ่เส้นนี้ได้หรก’ เสียงของพญาเสือขาวดังขึ้น ดูเหมือนอีกฝ่ายจะมองเห็นความพิเศษบางอย่างของทั้งสองสิ่งนี้

‘ถ้าเจ้ามีพลังแห่งตนไม่มากพอ การพึ่งพิงเพียงของวิเศษนั้นไม่อาจทำให้กลายเป็นผู้แข็งแกร่งที่แท้จริงได้’ ด้วยความสอนของพญาเสือขาว ทำให้ชายหนุ่มเหมือนตัวเองได้รับการปลดล็อคอะไรบางอย่าง

ที่ผ่านมาแม้เขาจะพยายามต่อสู้ด้วยร่างกายของตัวเอง แต่เมื่อเจอกับศัตรูที่แข็งแกร่งจริง ๆ เขาก็ต้องงัดของวิเศษออกมาช่วยสู้อยู่ดี

ถ้าเป็นแบบนั้น เกิดศัตรูมีของวิเศษที่ทรงพลังเทียบเท่ากันเล่า? เช่นเปลวพลิงและโซ่ที่กักขังพญาเสือขาวเอาไว้

เมื่อถึงเวลานั้นตัวเขาจะไม่ต้องนอนรอความตายหรืออย่างไร ?

“ขอบคุณท่านมาก ที่ให้การชี้แนะ” ชายหนุ่มกล่าวขอบคุณออกมาจากใจ เขาตั้งเป้าเอาไว้แล้วว่ายามว่างจากการขายสินค้า เขาจะตั้งใจฝึกบำเพ็ญให้มากขึ้น รวมถึงต้องหาทางครอบครองเคล็ดวิชาต่าง ๆ ที่มีประโยชน์ให้ได้มากที่สุด

“สิ่งของเหล่านี้พอจะช่วยท่านได้หรือไม่ ? อย่างน้อยมันจะช่วยฟื้นฟูร่างกายให้ท่านได้ไหม ?” ชายหนุ่มเรียกสินค้าทุกชิ้นที่เขามีออกมาให้อีกฝ่ายดู

พญาเสือขาวจ้องมองของเหล่านั้นด้วยความแปลกใจ มันไม่คิดว่าจะมีผู้ฝึกตนบนโลกนี้ที่สามารถครอบครองของแปลกประหลาดเช่นนี้ได้ แต่เมื่อสำรวจดูให้ดีมันก็ต้องถอนหายใจออกมา

‘เฮ้อ สิ่งของเหล่านี้นับว่าน่าเหลือเชื่อนัก แต่มันก็ยังถูกจำกัดขอบเขตเอาไว้ ภายใต้ระดับเทพ ของเหล่านี้ยังคงมีผลเต็มประสิทธิภาพของมัน แต่เมื่อใช้กับระดับเทพไปจนถึงระดับเซียน ประสิทธิภาพของมันก็จะลดน้อยลงไป ยิ่งกับระดับของตัวข้าตอนนี้ยิ่งไร้ประโยชน์เลยล่ะ’ แต่แล้วพญาเสือขาวก็ได้กล่าวบางสิ่งที่ทำให้ชายหนุ่มตกตะลึงออกมา!

นี่หมายความว่าสินค้าของระบบไม่ใช่ของวิเศษใช้ได้กับผู้ฝึกตนทุกระดับชั้นน่ะสิ!!