Chapter 1439 ใครจะนำทางได้?
สัตว์พันธสัญญาของหลี่ชิงหยางและคนอื่น ๆ อ่อนแอลงทันที อธิบายได้ว่าพวกเขากำลังพบกับอันตราย ต้องไม่ลืมว่าพวกเขาแบ่งปันความเจ็บปวดของกันและกัน!
คล้าย ๆ กับหยกสัญญาณชีวิตที่จะแตกสลายหากคนที่ผูกจิตไว้ตกตาย.
ทว่าสิ่งนี้แตกต่างกันเล็กน้อย ขอเพียงแค่บาดเจ็บสัตว์พันธสัญญาก็บาดเจ็บแสดงออกมาให้เห็นแล้วแม้แต่อีกฝ่ายตกตาย ทั้งคู่ก็จะตายไปด้วยกัน.
ศิษย์ของเขาพบเจอกับความยากลำบาก นิกายก็ส่งคนออกไปทันที เวลานี้คนระดับสูงและศิษย์ของเขาที่สะบัดปีกแสงเจ็ดสีอำไพมุ่งสู่ป่าหมอกมาร.
จุนซ่างเซียวที่บินเร็วที่สุด กล่าวได้ว่าเพียงแค่หนึ่งชั่วยามครึ่งถึงสองชั่วยามก็ควรจะไปถึงแล้ว ระหว่างทาง เขาได้แต่ลอบภาวนา “ต้องไม่เป็นไร ต้องไม่เกิดอุบัติเหตุอะไรขึ้น!”
หลังจากที่มาถึงพิภพเบื้องบน มีอันตรายมากมายที่รอศิษย์ของเขาอยู่ โกวเซิ่งที่เตรียมการเตรียมใจเอาไว้เหมือนกัน ทว่าเมื่อมาถึงวันนี้ ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้ผล เขาที่ร้อนรนเร่งรีบออกไปด้วยความกระวนกระวายโดยไม่สามารถสงบใจได้เลย.
“ไม่จำเป็นต้องกังวล.”
ระบบเอ่ย “ภารกิจที่มีดาวสูง แม้นว่าจะยาก ทว่าในเมื่อระบบเป็นคนออก ต้องคำนวณมาอย่างดีแล้ว เหล่าศิษย์หลักที่ร่วมมือกัน มีโอกาสตกตายไปไม่มาก.”
“เจ้าหมายความว่ามีโอกาสตกตายอย่างงั้นรึ?”
“......”
“ฟิ้ว!”
จุนซ่างเซียวที่นำเรือรบตงกู่ออกมา เก็บปีกแสงเจ็ดสีร่อนลงดาดฟ้าเรือ ก่อนที่จะระเบิดความเร็วพุ่งออกไปในทันที.
การใช้ความเร็วสูงสุด ทว่าก็กินพลังงานมหาศาลเช่นกัน.
แต่เพื่อที่จะช่วยศิษย์ของเขา แก้ไขสถานการณ์อันตราย ถึงจะต้องจ่ายไปด้วยอะไรเขาก็ไม่เสียดาย.
นี่คือจุนซ่างเซียว.
แม้นว่าจะบัดซบหน้าไม่อาย ทว่าเขาก็ปฏิบัติกับศิษย์ของเขาอย่างไม่เห็นแก่ตัวเลยแม้แต่น้อย.
“เด็ก ๆ อดทนไว้!”
“เปิ่นจั้วกำลังไปช่วยแล้ว!”
......
“ฟู่ ฟู่!”
บนท้องฟ้าป่าหมอกมารที่ไกลออกไป พวกเขาที่ราวกับพบเห็นหมอกสีดำทมิฬที่กำลังลอยอยู่.
“ดูเมฆดำตรงนั้น!”
พวกเขาคือหนึ่งในคนที่เข้าไปสำรวจและรับรู้ว่าศิษย์นิกายนิรันดรยังไม่ออกมา.
“ครึ่งชั่วยาม.”
“พวกเขาคงกลายเป็นผีดิบไปแล้ว.”
“เฮ้อ คงไม่รอดแล้วสินะ?”
ที่ด้านในนั้นมีเสียงดังกึกก้องไม่หยุดหย่อน โดยเฉพาะราชามารที่คำรามโหยหวน เหล่าชาวยุทธ์ที่อยู่ไกลออกมา ยังสั่นสะท้านกับเสียงดังกล่าว
“น่าเสียดาย.”
ชายวัยกลางคนที่ซื้อยาถอนนพิษ ก็ถอนหายใจยาวเช่นกัน.
แม้นว่าเขาจะต้องจ่ายไปด้วยศิลาเสวียนจำนวนไม่น้อย ทว่าในใจก็รู้สึกขอบคุณศิษย์นิกายนิรันดร ไม่ต้องบอกว่าคนของเขาโชคดีไม่กลายเป็นผีดิบไป.
“แยกย้าย.”
ทุกคนที่รออยู่ชั่วขณะ เตรียมจะจากไป ทันใดนั้นก็มีกลิ่นอายที่หนักหน่วงรุนแรงแผ่มาจากด้านหลัง ทำให้พวกเขาหันหลังกลับไป ก่อนเห็นเรือเหาะที่บินมา มีอักขระสลักอยู่ด้านข้าง“เรือรบตงกู่.”
“เจ้านิกายนิรันดร!”
“ฟิ้ว!”
จุนซ่างเซียวที่กระโดดลงมาจากเรือเหาะ ปรากฏที่ด้านหน้าทางเข้าเสียงดัง เอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม“ศิษย์เปิ่นจั้วล่ะ?”
“ด้าน....ด้านใน!”
“ฟิ้ว!”
จุนซ่างเซียวที่พุ่งเข้าไปด้านในอย่างไม่ลังเล.
“เย็ดเข้!”
“เขาเข้าไปด้านในแล้ว?”
“หมอกหนาขนานั้น แม้แต่ยอดฝีมือ 6-7 แกนยังทนไม่ไหว!”
“ไม่แปลกใจเลยว่าศิษย์เขาใจกล้าปานนั้น แท้จริงแล้วเจ้านิกายก็เป็นคนที่ร้ายกาจมากเช่นกัน!”
ทุกคนที่จ้องมองจุนซ่างเซียวเข้าไปป่าหมอกมารอย่างไม่ลังเล หลาย ๆ คนทีเผยความชื่นชมในใจ ....ใจกล้าเกินไปแล้ว!
“พี่ใหญ่ ไม่กลับรึ?”
“รอก่อน!”
เจ้านิกายนิรันดรที่เข้าไปในหมอกมารที่หนาแน่น ทำให้ทุกคนจะจากไปตอนนี้ต่างก็เฝ้ามองไม่ยอมไปใหน.
หลังจากนั้นครึ่งชั่วยาม.
“ฟิ้ว!”
จุนซ่างเซียวที่ออกมาจากด้านใน ทั่วร่างของเขาที่มีพลังมืดคลุมไปหมด ทว่าอีกฝ่ายกับไม่รู้สึกเจ็บปวดหรือรู้สึกเจ็บปวดเลยแม้แต่น้อย.
เหล่าชาวยุทธ์ที่รั้งรออยู่ถึงกับดวงตาเบิกกว้างกลมโต.
โอ้วสวรรค์!
นี่เขาเข้าไปครึ่งชั่วยาม คาดไม่ถึงว่าจะออกมาได้ได้โดยไม่เป็นอะไร เหลือเชื่อไปแล้ว!
“น่ารังเกียจนัก!”
หลังจากนั้นเขาที่สลัดปราณมารทั้งหมดออกจากร่าง ก่อนเอ่ยออกมาด้วยความโกรธ “ใครรู้บ้างว่าศิษย์ของข้าอยู่ที่ตำแหน่งใหน!”
ป่าหมอกมารนั้นมีพื้นที่กว้างเป็นอย่างมาก เขาจึงไม่สามารถหาศิษย์ของเขาพบในครึ่งชั่วยาม ทำได้แค่วิ่งออกมาสอบถาม.
เหล่าผู้ฝึกยุทธ์รอบ ๆ ที่กลายเป็นเงียบ.
พวกเขารู้ตำแหน่งพวกหลี่ชิงหยางอยู่หลายคน ทว่าไม่กล้าพูดกลัวถูกลากเข้าไปด้านในด้วย.
ปราณมารเหล่านั้นพวกเขาไม่มีทางทนได้ แล้วใครจะกล้าเข้าไปเสี่ยงกับอีกฝ่ายกัน.
“เจ้านิกายจุน!”
ในเวลานั้น ชายวัยกลางคนที่ซื้อยาถอนพิษก้าวออกมา“ข้ารู้!”
“ไปกับเปิ่นจั้ว!”
“ตกลง!”
หลี่ต้าตาน เขาคือคนที่แสดงความกล้า ก้าวออกไปอย่างห้าวหาญ.
“ฟิ้ว!”
จุนซ่างเซียวที่นำหลี่ต้าตานเข้าไป ทว่าในพื้นที่หมอกหนา ยักษ์ขาวและยักษ์ดำที่ตามมาทัน เอ่ยออกมาว่า“เจ้านิกายหมอกมารเหล่านี้มีพลังกัดกร่อนจิตใจ มีน้อยคนที่จะต้านทานได้!”
พวกเขาเป็นคนท้องที่ ย่อมคุ้นเคยกับเขตแดนต้องห้ามระดับสามนี้ได้.
“บิดาลืมไปเลย!”
จุนซ่างเซียวที่กระวนกระวายจึงลืมคิดถึงเรื่องดังกล่าว.
“ฟิ้ว!”
ทั้งสองที่ออกมาจากด้านในทันที.
เข้าไปได้ไม่นาน ถึงจะรู้ตำแหน่งก็ต้องเร่งรีบกลับออกมา!
“พรึด!!!”
ที่มุมปากของหลี่ต้าตานที่กระอักโลหิตสีดำออกมา เห็นชัดเจนว่าปราณมารนั้นเข้าไปในร่างกาย ก่อนที่จะถูกขับพิษมารออกมาจากร่างอย่างบ้าคลั่ง.
......
ในเวลาเดียวกัน ไม่นานหลังจากนั้น เหล่าคนระดับสูงและศิษย์นิกายนิรันดรก็มาถึง พวกเขาที่ยืนล้อมรอบ แม้แต่ลอยอยู่บนอากาศ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความจริงจัง.
เหล่าชาวยุทธ์นับพันที่ยังไม่จากไป เวลานี้ถึงกับตัวสั่นขึ้นมาทันที.
มารดาเถอะ!
นิกายแห่งนี้มียอดฝีมือมากมายขนาดนี้เลย!
นอกจากนี้ทุกคนต่างก็มีปีกแสงเจ็ดสีกันครบทุกคน ดูอลังการน่าเกรงขาม จะต้องเป็นสุดยอดของวิเศษระดับสูงแน่นอน.
ในเวลานี้ไม่มีใครกล้าเอ่ยอะไรออกมาเสียงดัง เพราะว่าคนของนิกายนิรันดรกำลังกังวล ไม่รู้ว่ากลุ่มด้านในมีชะตากรรมเป็นอย่างไร กลัวว่าจะพลาดไปกระตุ้นคนเหล่านี้ได้.
จุนซ่างเซียวที่ช่วยเหลือหลี่ต้าตานเอาไว้.
“อามิตตาพุทธ!”
ในเวลานั้นถูหนานที่มีผมสีดำเงางามยาวทอดไปด้านหลังเดินออกมาจากฝูงชน เอ่ยออกมาว่า“เจ้านิกาย ด้านในมีปราณมารแข็งแกร่งมาก หากเข้าไปโดยไม่เตรียมการอาจทำให้สูญเสียจิตใจ ขอให้ศิษย์ได้ใช้เคล็ดวิชา....”
มา มาแล้ว!
ถูหนาน ผู้บำเพ็ญพุทธ์ที่เข้านิกายมาหลายปีแล้ว ตอนนี้มีบทกับเขาบ้างแล้ว!
“ฮึ.”
ทว่ายังกล่าวไม่จบ เหยาเมิ่งหยิงที่ก้าวเข้ามา มือท้าวสะเอวเอ่ยออกมาว่า“ปราณมารเหล่านี้ข้าจะดูดซับไปให้หมดเอง!”
“ใช่แล้ว!”
จุนซ่างเซียวที่ตบหน้าผาก.
“ท่านพ่อ!”
เสี่ยวเซี่ยที่เอ่ย “ข้าจะดูดซับเอง!”
“ตกลง!”
“ฟิ้ว!”
จิตวิญญาณปิศาจที่เหมือนกับเด็ก 3-5 ปีที่ยืนเรียงแถวอยู่ด้านข้างเหยาเมิ่งหยิง.
“หลีกทาง!”
“วูซซซ! วูซซซ! วูซซซซ!”
ทั้งหมดที่ถอยออกมาจากทั้งสอง.
“สูด ซูดดดดด!”
เสี่ยวเซี่ยที่สูดหายใจลึก ดูดซับปราณมารที่ด้านหน้าเข้ามาในทันที.
เหยาเมิ่งหยิงไม่ได้ร้ายกาจขนาดนั้น ทำได้แค่นั่งสมาธิ โคจรวิชาวิถีมารดูดซับปราณมาร เข้ามาร่างกายแทน.
จิตวิญญาณมารและผู้ฝึกตนมาร สำหรับหมอกป่ามารแล้ว เป็นเหมือนกับยาเสริมพลังเท่านั้น.
“เฮ้ย!”
“เหลือเชื่อ!”
“ดูดปราณมารเข้ามา ไม่กลัวว่าร่างกายจะระเบิดหรอกรึ?”
เหล่าผู้ฝึกยุทธ์ที่จ้องมองดวงตาแทบหลุดจากเบ้า.
“ไม่ได้การ!”
“ช้าเกินไป!”
จุนซ่างเซียวโบกมือ นำเวทย์เปลี่ยนรูปเครื่องดูดฝุ่นมากมายออกมาจากแหวนมิติ ส่งให้กับศิษย์คนอื่น ๆ “ทุกคนช่วยกันดูดซับปราณมาร!”
“รับทราบ!”
ด้วยเหตุนี้ ศิษย์นิกายนิรันดรทุกคนที่รับเครื่องดูดฝุ่นพร้อมกับเรียงหน้ากันดูดซับหมอกมาร.
“กัวฟู่กุ้ย!”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “อย่าอยู่นิ่ง รีบจัดการเร็วเข้า!”
“ฟิ้ว!”
ถูหนานที่วิ่งออกไป นั่งสมาธิ พร้อมกับสวดมนต์ทันที.
“วูซซซซซ!”
แสงทองเรืองรอง ก่อรูปเป็นพระพุทธรูปขึ้น.
“อามิตตาพุทธ!”ถูหนานที่พนมมือ พร้อมกับยกมือขึ้นท้องฟ้า “พระสูตรวัชระ!”
“วูซซซซซซซ!”
ภาพพระพุทธรูปที่ขยายใหญ่ส่องแสงทองสว่างเจิดจ้า ปกคลุมพื้นที่รอบ ๆ หลายคนที่มองอยู่ถึงกับสะดุ้งร้องครวญด้วยความตกใจ“ตาข้า!”
“ยังไม่พอ!”
“เสี่ยวฮัว ออกมาเผากลั่นพวกมัน!”
“ฟิ้ว!”
จิตวิญญาณเพลิงที่ปรากฏขึ้น พร้อมกับเปลวเพลิงที่ลุกท่วม เพลิงบริสุทธ์ที่เริ่มเผาหมอกมารอย่างรวดเร็ว.
บางคนกิน บางคนดูดซับ บางคนชำระล้าง บางคนเผาทำลาย ในเวลานั้นสัตว์อสูรหมอกมารด้านในที่กำลังขวัญผวาไปตาม ๆ กัน ใครจะช่วยพวกมันได้?
ไม่มีอย่างแน่นอน.
เพราะว่า เพียงแค่ครึ่งชั่วยาม หมอกมารมากมายก็จางลงอย่างรวดเร็ว ด้วยการร่วมมือของคนนิกายนิรันดร.
“ท่านพ่อ!”
ในเวลานั้น เซี่ยวเซี่ยที่อยู่ด้านหน้าตะโกนออกมา “พบแล้ว!”
“ฟิ้ว!”
จุนซ่างเซียวที่เร่งรีบพุ่งเข้าไป หมอกที่จางลงแล้วสามารถมองเห็นพื้นที่เปิด เห็นเป็นรูปปั้นน้ำแข็งห้าก้อน หลี่ชิหยาง เซียวจุ้ยจื่อและคนอื่น ๆ อยู่ในรูปปั้นน้ำแข็งนั่นเอง!
“แก๊ก แก๊ก แก๊ก!”
“แก๊ก แก๊ก แก๊ก!”
ในเวลาต่อมา เปลือกน้ำแข็งที่แตกออก ก่อนจะแยกคนทั้งห้าออกมาจากด้านใน กลิ้งลงมาหายใจหอบ ๆ บนพื้น.
“อัก!”
ลู่เชียนเชียนที่ กระอักโลหิต ผมสีขาวคืนกลับสู่สีปรกติแล้ว นางที่ใช้พลังเป็นอย่างมาก จนหมดสติไป.
