Chapter 1433 100 ร้านเปิดทำธุรกิจ
หลังจากหารือร่วมกันเสร็จ นิกายนิรันดรและโถงปรุงยาได้ตกลงกันเรียบร้อยแล้ว เหล่านักปรุงยาที่ถูกส่งมาจะได้รับเงินขั้นต่ำประจำเดือนและเงินส่วนเสริมขึ้นอยู่กับความขยันในการทำงาน.
กล่าวให้ถูกต้อง.
กล่าวได้ว่าพวกเขามีรายได้คงที่ และจะได้รับเพิ่มหากว่ามีการทำงานล่วงเวลา ตลอดจนโบนัสหากทำงานได้ยอดเยี่ยม.
ยิ่งใครทำงานได้เยอะและแสดงผลงานดีเยี่ยมก็จะได้รับเงินมากขึ้นนั่นเอง.
แล้วไป่เฉาหยางเห็นด้วยรึ?
ด้วยการเผชิญหน้ากับราชาต่อรอง สุดท้ายแล้วเป็นเขาที่ต้องยอมครั้งแล้วครั้งเล่า.
เขาที่เตรียมตัวมาอย่างดี ปะทะกับ นายน้อยหยวนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว แต่กับพ่ายแพ้อย่างหมดรูป.
“เจ้าโถงไป่.”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “ในเมื่อพวกเราร่วมมือกันแล้ว ส่วนแบ่งกำไรที่ได้ จุนโหมวย่อมไม่ตระหนี่อย่างแน่นอน!”
“เฮ้อ.”
ไป่เฉาหยางที่ลอบถอนหายใจ.
แปดหัวหน้าปรมาจารย์ปรุงยาเข้าร่วมนิกายนิรันดร์ กล่าวได้ว่าอีกฝ่ายมีแต้มต่อเป็นอย่างมาก ทำให้เขาทำได้แค่คล้อยตามเท่านั้น.
“เจ้านิกายจุน โถงปรุงยามีเรื่องให้ต้องจัดการอีกมาก โป่โหมวต้องขอตัวก่อน.”
“กินอาหารก่อนค่อยไปก็แล้วกัน.”
ถางจู่ไป่จะไปมีอารมณ์กินอะไรได้อย่างไร หลังจากพูดคุยกันอีกสองสามคำแล้วก็กลับเมืองอู่ซวง มาด้วยมาดพยัคฆ์แต่กับไปเหมือนกับแมวป่วย.
บนยอดเขากระดูกมังกร.
นายน้อยหยวนที่ยืนอย่างอหังการ เสื้อผ้าที่โบกสะบัดไปตามแรงลมที่พัดโกรก.
เวลานี้ดูเหมือนเขาจะเต็มไปด้วยสง่าราศรีของรองเจ้านิกายโดยแท้จริง.
“เจ้าโถงไป่.”
ขณะจ้องมองไป่เฉาหยางที่จากไป นายน้อยหยวนเอ่ยในใจ“ท่านหาคู่ต่อสู้ผิดแล้ว หลังจากนี้พวกเราจะต้องได้ต่อสู้กันอีกแน่นอน.”
......
การต่อรองที่จบลง จุนซ่างเซียวก็ไม่ว่างอีกต่อไป เขากระจายเงินทุนไปยังสาขาต่าง ๆ.
ไม่ว่าอย่างไร.
การเปิดร้านใหม่ จะต้องซ่อมแซมและซ่อมบำรุงก่อนเปิดร้านเป็นธรรมดา.
หนึ่งเดือนผ่านไปอย่างรวดเร็ว ร้านขายยานิรันดรตลอดสองปีนี้ทำกำไรได้เป็นอย่างมาก แต่ก็ยังไม่เพียงพอเมื่อต้องเปิดสาขาเพิ่มเป็นจำนวนมาก.
เพราะนายน้อยหยวนทำให้ข้อตกลงต่าง ๆ กับไป่เฉาหยาง งานต่าง ๆ ที่เป็นไปอย่างรวดเร็ว พวกเขาวางแผนกันว่าสามเดือนนี้ จะต้องเพิ่มค่าจ้างและแรงงานให้มากกว่าปรกติ แม้แต่ให้ทุกคนทำงานล่วงเวลา นอกจากนี้ยังเพิ่มค่าใช้จ่ายลงทุนไปอีกมากกว่าเท่าตัว เพื่อที่จะเพิ่มสต๊อกสินค้าให้เพียงพอ ไม่เช่นนั้นอาจจะไม่สามารถสนับสนุนร้านค้าทั้ง 100 สาขาได้.
ในวันหนึ่ง.
จุนซ่างเซียวที่เรียกศิษย์ทุกคนมา กล่าวเสียงดัง “นับจากนี้ทุกคนจะต้องรัดเข็มขัดประหยัดช่วยเปิ่นจั้ว!”
“รับทราบ!”
......
ในโรงอาหาร.
ซูเซียวโม่ที่ถือชาวข้าวต้มที่มีเพียงกระหล่ำปลี น้ำที่ใสจนมองเห็นเงาได้ ภายในใจแทบทรุด “สาวน้อย ขอเนื้อหน่อย ไม่เช่นนั้นศิษย์พี่เจ้าต้องขาดสารอาหารแน่!”
“เจ้านิกายบอกว่าช่วงนี้พวกเราจะต้องประหยัดหน่อย.”หลิวหว่านซีเอ่ย.
“......”
แม้นว่าซูเซียวโม่จะเศร้าเป็นอย่างมาก ทว่าก็กินข้าวต้มจนหมดไม่มีเหลือ ด้วยฝีมือของเทพแม่ครัว จะเป็นอาหารอะไรก็อร่อยทั้งนั้น.
เวลานี้นิกายที่ใช้เงินลงทุนไปมหาศาล ทุกอย่างที่ถูกใช้อย่างประหยัด แม้แต่อาหารการกิน มองอีกมุม นี่ก็ถือเป็นการฝึกฝนความอดทนพยายามด้วยเช่นกัน.
“เปปป้า.”
จุนซ่างเซียวที่ยืนอยู่บนยอดเขา จ้องมองลงไปยังพื้นที่โล่งที่มีพลังฟ้าดินอบอวล เอ่ยออกมาว่า“ช่วงนี้ต้องรบกวนเจ้าแล้ว.”
ร้านขายยานิรันดรที่สร้างผลกำไรได้มากขนาดนี้ บอกได้ว่าเป็นเพราะเปปป้า ดังนั้นจึงกล่าวได้ว่ามันควรได้รับการชื่นชมมากที่สุด.
โกวเซิ่งที่จำได้ ไม่ลืมอย่างแน่นอน.
การที่เห็นจูเหรินมาเยี่ยมเป็นพิเศษ.
เปปป้าที่ยืดอกกล่าวอย่างภาคภูมิ “เพื่อจู่เหริน เพื่อนิกาย ไม่รบกวนเลย!”
“ตอนนี้เจ้ามีพลังระดับใดแล้ว?”
“เอ่อ...น่าจะเทียบได้กับสะบั้นมิติขั้นกลาง.”
“เร็วขนาดนี้เลยรึ?”
จุนซ่างเซียวที่ดวงตาเบิกกว้างกลมโต.
หลังจากเสี่ยวหลงเข้าสู่รูปร่างที่สาม ก็มีพลังสะบั้นมิติขั้นสูง แต่นั่นก็เพราะว่าอีกฝ่ายมีสายโลหิตของจักรพรรดิมังกร เทียบกับเป้ปป้าที่มีเพียงสายโลหิตอสูรศักดิ์สิทธิ์เท่านั้น การที่ตัดผ่านระดับไปถึงสะบั้นมิติขั้นกลางเป็นเรื่องค่อนข้างเหลือเชื่อจริง ๆ!
เปปป้าเอ่ย “หากไม่เพราะว่าดินบำรุงของจู่เหริน ข้าก็คงไม่ยกระดับเร็วขนาดนี้.”
ที่พิภพเบืองล่างเปปป้าที่มีหน้าที่พรวนดินและก่อสร้าง เป็นงานถนัด เพราะว่าทำงานหนักจนทำให้มีความแข็งแกร่งเพิ่มขึ้นไม่หยุด แต่ก็ยังด้อยกว่าเสี่ยวหลงที่เพียงแค่นอนแล้ววิวัฒนาการเท่านั้น.
จุนซ่างเซียวเอ่ย “เจ้าประสบความสำเร็จมาถึงตอนนี้ เป็นเพราะว่าเจ้าขยันขันแข็ง ไม่มีใครสามารถเทียบเจ้าได้ นับว่าทำได้ยอดเยี่ยมจริง ๆ.”
ปฏิเสธไม่ได้ว่าผลของดินบำรุงนั้นมีความเกี่ยวข้อง ทว่า ถึงโกวเซิ่งจะเตรียมดินบำรุงแต่หากอีกฝ่ายไม่ขยันก็ไม่มีทางยกระดับได้รวดเร็วเช่นกัน.
เสี่ยวหลงนั้นมีสายโลหิตที่สูงศักดิ์ เพียงแค่นอนก็แข็งแกร่งแล้ว ต่างจากเปปป้าที่มีสายโลหิตอสูรศักดิ์สิทธิ์กลืนสวรรค์ เทียบระดับบนพิภพเบื้องบนเป็นสายโลหิตที่ธรรมดาเป็นอย่างมาก เปรียบทั้งสองเป็นขุนนางกับประชาชน.
ขุนนางเกิดมาต้องสูงศักดิ์ตลอดอย่างงั้นรึ?
เป็นประชาชนจะต้องต่ำต้อยตลอดอย่างงั้นรึ?
ไม่!
ขอเพียงมีความเพียร ทุกสิ่งย่อมเป็นไปได้.
แม้นว่าจะเริ่มต้นไม่เท่ากัน ทว่าก็สามารถก้าวมาเทียบเคียงกันในภายหลังได้.
“ยังจำเกี่ยวกับคำมั่นของพวกเราได้ไหม?”
“จำได้!”
ข้อตกลงที่ให้อีกฝ่ายเพิ่มความแข็งแกร่ง เพื่อที่จะก้าวออกไปผจญภัยด้วยกัน.
“พิภพเบื้องบนนั้นกว้างใหญ่ และเต็มไปด้วยอันตราย.”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “ข้าคาดหวังกับเจ้าอยู่ ขอให้เจ้าพยายามให้มาก เพื่อที่จะสามารถเผชิญพายุไปพร้อมกับข้า.”
“ข้าจะไม่ทำให้จู่เหรินผิดหวัง ข้าจะพยายามให้มาก!”
โลหิตของเปปป้าที่ร้อนรุ่มขึ้นมาอีกครั้ง.
จุนซ่างเซียวที่เผยใบหน้าพึงพอใจ ก่อนชี้ไปยังพื้นที่ไกลออกไป “เช่นนั้นก็รีบเปิดพื้นที่ตรงนั้นเร็วเข้า.”
ระบบที่กล่าวหยัน “พูดไปตั้งมากมาย ยกยอคนอื่น แสดงละครหลอกสัตว์พันธสัญญาตัวเอง ก็เพื่อใช้งานนี่เอง!”
“เจ้าจะไปรู้อะไร!”
จุนซ่างเซียวเอ่ย“นี่เขาเรียกว่าการปลุกใจ!”
“ขาก ถุยยยย!”
......
หลังจากพูดคุยกับจู่เหริน เปปป้าเต็มเปี่ยมด้วยแรงใจ เปิดพื้นที่อย่างบ้าคลั่ง สร้างสวนปลูกสมุนไพรขยายออกไปมากขึ้นและก็มากขึ้น.
ซุนปู่กงและคนอื่น ๆ ที่ลงเมล็ดสมุนไพรที่บำรุงเสร็จแล้ว เพื่อปลูกสมุนไพรเตรียมไว้ให้กับเหล่านักปรุงยา.
“เจ้านิกาย.”
ลี่ลั่วฉิวเอ่ย “ที่เมืองซิงเซี่ยได้ปรับปรุงซ่อมบำรุงเสร็จแล้ว นักปรุงยาของโถงยาก็เข้าไปใช้งานได้แล้ว.”
“แล้วความคืบหน้าเมืองอื่น ๆ ล่ะ?”
“ไม่กี่วันหลังจากนั้น น่าจะเสร็จเรียบร้อย.”
จุนซ่างเซียวเงยหน้าขึ้นมอง เอ่ยออกไปว่า “อีกครึ่งเดือนจากนี้ถือว่าเป็นวันดี เหมาะที่จะเปิดธรุกิจ ให้ทุกสาขาเตรียมตัวให้พร้อม.”
“รับทราบ!”
ลี่ลั่วฉิวที่ส่งข่าวไปยังเมืองต่าง ๆ ทันที ซึ่งคาดว่าร้านต่าง ๆ คงซ่อมแซมเสร็จแล้ว ให้พวกเขาเตรียมการเปิดร้านขายยาอย่างเป็นทางการ.
สมุนไพรระดับฟ้าดินนั้นมีจำกัด แต่ละสาขาได้รับไปเพียงเล็กน้อย ดังนั้นเม็ดยาที่ขายเริ่มแรกจึงเป็นเม็ดยาทั่วไปก่อนชั่วคราว.
ในเวลานั้น.
เหล่าสมาชิกหอฝนพรำที่เดินทางออกจากนิกาย เพื่อไปส่งสินค้ายังเมืองต่าง ๆ.
......
ครึ่งเดือนหลังจากนั้น.
เหล่าเมืองใหญ่ต่าง ๆ มีการจุดพลุลั่นกลอง จุดปะทัดเสียงดัง!
ป้ายอักขระ“ร้านขายยานิรันดร” ปรากฏขึ้นบนถนนที่มีผู้คนเนืองแน่นเต็มถนน แต่เหมือนว่าจะไม่ได้รับความสนใจมากนัก.
ต้องไม่ลืมว่าในแต่ละเมืองนั้นมีการเปิดร้านอยู่เป็นประจำ โดยเฉพาะร้านขายยา ที่เป็นร้านค้าที่แทบจะมีอยู่แล้วในทุกเมือง!
อย่างไรก็ตามเมื่อทุกคนตระหนักได้ก็บังเกิดความสนใจในทันที.
“!”
“นี่ไม่ใช่ร้านขายยานิรันดรหรอกรึ?”
“ดูเหมือนว่าธุรกิจของพวกเขาจะได้รับความนิยมไม่น้อย!”
“ได้ยินมาว่าเม็ดยาต้นกำเนิดหยวนถึงจะเป็นเม็ดยาทั่วไปแต่มีประสิทธิภาพมากกว่าปรกติถึงสิบเท่า ไป ลองไปดูกัน.”
“ไม่เสียเวลาเปล่าหรอกรึ? เม็ดยาระดับสูงเหล่านั้นมีขายให้เฉพาะตระกูลใหญ่เท่านั้นล่ะ.”
ร้านสาขาที่เพิ่งเปิดใหม่นั้นจุนซ่างเซียวไม่ได้ทำการโฆษณา ทำให้ผู้คนเข้าใจว่าเม็ดยาระดับสูงนั้นขายให้เฉพาะเหล่าตระกูลใหญ่เท่านั้น ทว่าตอนนี้เวลานี้เริ่มขายให้กับทุกคนเรียบร้อยแล้ว.
......
โถงฝนพรำ.
หลี่ซ่างเทียนและอีกหลายคนที่ทำการติดตั้งค่ายกลในห้องโถง สร้างเครือข่ายแลกเปลี่ยนข้อมูลกับสถานที่อื่น ๆ.
“ร้านค้าเมืองซิงหยางเปิดร้านมาหนึ่งชั่วยาม ได้กำไรแปดแสนหกหมื่นศิลาเสวียน.”
“เมืองซิงเซี่ย เปิดธุรกิจมาหนึ่งชั่วยาม ได้รับกำไร 2.4 ล้านศิลาเสวียน.”
“เมือง.... เปิดธุรกิจมาหนึ่งชั่วยามได้รับกำไร 1.2 ล้านศิลาเสวียน.”
“......”
นี่เป็นการรายงานผลกำไรแบบปัจจุบันทันด่วน ด้วยการใช้ค่ายกลพิเศษ นอกจากนี้ยังสามารถแสดงผลบนกำแพงแสงได้อย่างแม่นยำชัดเจนอีกด้วย.
จุนซ่างเซียวที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม คอยจ้องมองการเปลี่ยนแปลงด้วยตัวเอง.
“เจ้านิกาย!”
ติงซิงหวังกล่าวด้วยความตื่นเต้น “หนึ่งชั่วยามได้กำไรร้อยล้าน!”
จุนซ่างเซียวที่นั่งไขว่ห้าง กระดิกเท้าไปมา เผยยิ้มกว้าง “เป็นไปตามหวัง.”
