Chapter 1430 พลังพิเศษ อักขระเตา
นิกายนิรันดร.
จุนซ่างเซียวที่นำหัวหน้าปรมาจารย์ปรุงยามา.
เกี่ยวกับข้อตกลง พวกเขาจำต้องอาศัยอยู่ที่นี่หนึ่งเดือน รับตำแหน่งอาวุโสกิตติมศักดิ์นิกายชั่วคราว.
ระบบกล่าวเตือน “ตำแหน่งอาวุโสกิตติมศักดิ์ไม่เข้าเงื่อนไขระบบ ถึงแม้ว่าพวกเขาจะลาออกจากตำแหน่ง ความทรงจำเกี่ยวกับวิถียุทธ์จะไม่ถูกลบ.”
เพราะระบบที่สามารถลบความทรงจำของผู้ฝึกยุทธ์ที่เข้ามาเป็นสายลับในนิกายนิรันดรได้ ดังนั้นพวกเขาจึงสามารถรักษาความลับไม่ให้รั่วออกไปสู่ด้านนอกได้ ทว่าตำแหน่งอาวุโสกิตติมศักดิ์นั้นเป็นตำแหน่งชั่วคราว คล้ายกับแขกที่มาเยือนนิกายเท่านั้น จึงไม่สามารถที่จะลบความทรงจำได้.
“วางใจได้.”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “ข้ายังคงมั่นใจ.”
หากพวกเขาไม่รู้สึกประทับใจพวกเรา ไม่สามารถมองเห็นความยอดเยี่ยมของพวกเราได้ ก็ไม่มีคุณสมบัติเข้าร่วมเช่นกัน.
“ทั้งหก.”
หลังจากจัดเตรียมสิ่งต่าง ๆ แล้ว จุนซ่างเซียวเอ่ย “เปิ่นจั้วจะพาทุกท่านไปชมสวนสมุนไพร.”
เพื่อที่จะสร้างความประทับใจ เขาจึงต้องนำคนเหล่านี้เป็นดูสิ่งที่ยอดเยี่ยมที่มีเฉพาะนิกายนิรันดรของเขาเท่านั้น.
เกี่ยวกับสวนสมุนไพรไม่จำเป็นต้องเก็บเป็นความลับเฉพาะ เพราะว่าเวลานี้เขาได้ร่วมมือกับโถงปรุงยาแล้ว สมุนไพรระดับฟ้าดินจำนวนมากเตรียมส่งออกไป ย่อมต้องทำให้โถงปรุงยารับรู้ความลับนี้อยู่แล้ว.
ในอดีตเขาที่รับเฟิงกุ้ยเฉินเข้ามาได้ ไม่ใช่เพราะเขาเป็นศิษย์เจิ้นเหรินตงกู่อย่างเดียว แต่ที่อีกฝ่ายตัดสินใจเด็ดขาดทั้งหมดเป็นเพราะสวนสมุนไพรล้วน ๆ.
ตอนนี้.
โกวเซิ่งจึงคิดจะใช้แผนเดิม.
......
กว่าสองปี เหล่าเหว่ยที่ควบคุมเปปป้าดูแลและขยายสวนสมุนไพรให้กว้างออกไปกว้างขวาง กลิ่นอายพลังฟ้าดินที่ตลบอบอวลไปทั่ว กล่าวได้ว่าทุ่งหญ้าที่เขียวขจีมองเห็นสุดลูกหูลูกตาดูอลังการเป็นอย่างมาก.
เฉินซีเหยาและคนอื่น ๆ เวลานี้กำลังตื่นตะลึงอ้าปากค้างไปเลย.
สวนสมุนไพรที่ใหญ่โตเพียงนี้พวกเขาเพิ่งเคยเห็น นอกจากนี้ยังแผ่กลิ่นอายสมุนไพรระดับฟ้าดินออกมาด้วย มันน่าเหลือเชื่ออย่างแท้จริง.
อะไรที่เรียกว่าสมบัติระดับฟ้าดินอย่างงั้นรึ?
มันก็คือสมุนไพรที่ผ่านกาลเวลาดูดซับแก่นสุริยันจันทราอยู่ในสภาพแวดล้อมพิเศษเป็นเวลานานนั่นเอง.
กล่าวได้ว่าในป่าเขาลำเนาไพร ผู้คนส่วนน้อยที่หาพบ ขึ้นอยู่กับโชค ไม่มีทางที่จะปรากฏจำนวนมากเช่นนี้ได้.
สวนสมุนไพรที่พวกเขาเห็นตอนนี้ ทุกหนแห่งเต็มไปด้วยสมบัติฟ้าดิน พวกเขารู้สึกราวกับเห็นภาพลวงตา.
สมบัติฟ้าดินมากมายปานนี้ มันมีเพียงแค่ในความฝันเท่านั้นล่ะ.
“เหลือเชื่อ!”
“ทำได้อย่างไร ที่ทำให้หญ้าราชันย์สวรรค์สมบูรณ์กลายเป็นสมบัติฟ้าดินได้!”
หกหัวหน้าปรมาจารย์ปรุงยาถือว่าเป็นเชี่ยวชาญ ความรู้เรื่องสมุนไพรไม่ต่ำเตี้ยแน่นอน ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงตื่นตะลึงมากกว่าคนทั่วไปอีก.
พริบตานั้น!
พวกเขาที่ตระหนักได้ทันที สมุนไพรและยาของร้านขายยานิรันดร บางทีล้วนแต่มาจากสมุนไพรระดับฟ้าดินเหล่านี้อย่างงั้นรึ?
“ดั่งที่ทุกท่านเห็น.”จุนซ่างเซียวเอ่ย “ถูกแล้ว เฟิงกุ้ยเฉินใช้วัตถุดิบเหล่านี้ปรุงยา ทำให้ได้เม็ดยาที่มีระดับสูง.”
“เป็นแบบนี้นะเอง!”
“ข้าว่าแล้วเม็ดยาทั่วไปจะให้ประสิทธิภาพที่สูงขนาดนั้นได้อย่างไร แท้จริงก็เพราะวัตถุดิบมันมีระดับสูงอยู่แล้วนั่นเอง!”
ตอนแรกพวกเขาต่างก็คิด การที่เฟิงกุ้ยเฉินปรุงเม็ดยาทั่วไปชั้นสูงได้ อาจจะใช้สูตรยาหรือความเข้าใจในการปรุงยามากกว่าพวกเขา ตอนนี้เข้าใจแล้ว อีกฝ่ายไม่ได้เหนือล้ำก้าวไปไกลกว่าพวกเขาแต่อย่างใด!
“ขอกล่าวตามตรง.”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “การหลอมเม็ดยาระดับสูงขึ้นมาได้นั้นไม่ได้มีเทคนิคพิเศษอะไร ทุกท่านมีความเข้าใจวิถีปรุงยาที่แข็งแกร่ง ด้วยสมุนไพรระดับฟ้าดินเหล่านี้ ย่อมสามารถหลอมเม็ดยาคุณภาพสูงกันได้ทุกคน.”
ทุกคนต่างก็เห็นด้วยเช่นเดียวกัน.
สุมนไพรระดับสูง ย่อมหลอมได้เม็ดยาระดับสูงเป็นธรรมดา นี่แทบจะเป็นเรื่องปรกติ กล่าวได้อย่างเดียวว่านิกายนิรันดรนั้นมีเทคนิคพิเศษในการปลูกสมุนไพรให้มีระดับฟ้าดิน เป็นเรื่องที่สุดยอดเป็นอย่างมาก.
“เจ้านิกายจุน!”
เฉินจื่อเหยายกมือประสาน “วันนี้เฉินโหมวได้เปิดหูเปิดตาจริง ๆ!”
“ไม่มีอะไรให้กล่าวถึง มีแต่ทำให้ทุกท่านหัวเราะเท่านั้น.”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “เปิ่นจั้วได้ให้คนเตรียมสุราอาหารไว้แล้ว ขอให้ทุกท่านไปยังโรงอาหารพร้อมกับเปิ่นจั้ว.”
เพื่อที่จะตกคนเหล่านี้ให้เข้าร่วมนิกายนิรันดร ดังนั้นอาหารที่เตรียมไว้ ต้องจัดชุดใหญ่อย่างแน่นอน.
ดังนั้น.
เขาได้สั่งหลิวหว่านซี ให้เตรียมอาหารพิเศษเอาไว้ก่อนหน้านี้หนึ่งชั่วยาม.
“ฟิ้ว!”
ภายในครัว หม่าหยงหนิงที่สวมชุดกันเปื้อน ยืนอยู่หน้าเขียง มือของเขาที่ขยับอย่างรวดเร็ว เห็นเป็นริ้วแสง.
“แก๊ก!”
มือซ้ายที่สะบัดโกยผักให้ลอยออกไป.
“ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว!”
ริ้วแสงขยับรวดเร็วมาก.
เห็นเป็นเพียงภาพติดตา การหั่นซอยผักของเขารวดเร็วเกินพรรณนา
“ติง!”
ก่อนที่มีดหั่นผักจะหยุดลงวางไว้บนเขียว.
หมาหยงหนิงที่ปรบมือเบา ๆ พร้อมกับยกแก้วสุราขึ้นจิบเล็กน้อย.
การเตรียมวัตถุดิบของเขาเป็นไปอย่างสมบูรณ์แบบ.
หลี่ชิงหยางที่เฝ้ามองอยู่ พร้อมกับอุทานออกมาเสียงดัง “หั่นผักได้สุดยอดมาก!”
ดำหนึ่งดำสองที่ก้าวเข้ามา นำผักที่หั่นเสร็จไปแช่น้ำ พร้อมกับร่อนน้ำออกก่อนสลัดน้ำจนหมด เตรียมนำไปทำซุปต่อ.
ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่นสะอาดตา โดยมีเทพแม่ครัวหลิวหว่านซีในชุดกันเปื้อน นางที่ยืนอยู่หน้าเตา พร้อมกับแผ่กลิ่นอายที่น่าเกรงขามออกมา.
นางที่ควบคุมเกี่ยวกับการทำอาหารของนิกาย เป็นผู้ใส่จิตวิญญาณลงในอาหาร วันนี้กำลังเตรียมอาหารให้กับหกหัวหน้าปรมาจารย์ปรุงยา อย่างสุดฝีมือ.
ในเวลานี้.
หลิวหว่านซีที่เอาจริงเป็นอย่างมาก.
แบบใหนที่เห็นนางเอาจริง? เมื่อนางปลดปล่อยเพลิงแม่ครัว และใช้อุปกรณ์เทวะปลดปล่อยทักษะพิเศษออกมานั่นเอง.
ซึ่งเวลานี้นางกำลังยืนหลับตาอยู่.
“หรือว่าบุตรสาวของข้ากำลังหลับตาทำอาหารอย่างงั้นรึ?!”โอวหยางจุนที่เอ่ยด้วยความตกใจ.
“วูซซซซ!”
ในเวลานั้น ที่หลังมือของนาง อักขระ“เตา”เรืองแสงแผ่กระจายออกไปทั่วร่าง.
“ฟู่ ฟู่!”
ในเวลานั้นกลิ่นอายของนางที่ระเบิดออกมา แม้แต่เห็นจิตวิญญาณ “บรรพชนพ่อครัว”ที่ยืนจังก้าอยู่ด้านหลัง.
“หืม?”
จุนซ่างเซียวที่ยืนอยู่สวนสมุนไพรถึงกับใบหน้าเปลี่ยนสี จิตวิญญาณพ่อครัวที่แผ่มาถึงที่นี่ ทำให้โลหิตของเขาร้อนรุ่มขึ้นมาทันที.
“ฟิ้ว!”
ในครัว หลิวหว่านซีที่ลืมตาขึ้น.
ดวงตาของนางที่แผ่แสงสีเขียวเข้มออกมา.
“ฟู่ ฟู่!”
พลังอำนาจแห่งอาหารที่แผ่สาดซับกระจายออกไปทั่วโรงอาหาร ทำให้โอวอย่างจุนและเฉียนซ่งเป้าตลอดจนคนอื่น ๆ ตื่นตะลึงตาค้าง.
จุนซ่างเซียวที่ส่งจิตสัมผัสเข้ามา เห็นที่หลังมือของหลิวหว่านซีมีอักขระ“เตา”ส่องแสงสว่างเจิดจ้า แผ่กลิ่นอายชายชราที่น่าเกรงขามออกมา ทำให้เขาอุทานด้วยความตกใจ“บางทีทักษะพิเศษของตู้ตู้ สามารถอัญเชิญบรรพชนพ่อครัวอี้หยินมาได้อย่างงั้นรึ?”
เฉินซีเหยาและคนอื่น ๆ สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายพิเศษเช่นกัน ทว่าพวกเขาไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับวิถีอาหาร ดังนั้นจิตใจของพวกเขาจึงจับจ้องอยู่กับสมุนไพรระดับฟ้าดินต่อ.
“ฟิ้ว!”
“ฟิ้ว!”
ในครัว หลังจากหลิวหว่านซีใช้ทักษะพิเศษ ก็มีเงาจิตวิญญาณอยู่ด้านหลัง นางที่เริ่มทำอาหารอย่างจริงจัง กลิ่นอายวิถีพ่อครัวที่แผ่ออกมารุนแรงมากขึ้นและก็มากขึ้น!
......
หลังจากนั้นครึ่งชั่วยาม.
จุนซ่างเซียวก็นำเฉินซีเหยาและคนอื่น ๆ มายังโรงอาหาร.
อาหารที่ถูกเตรียมเอาไว้แล้ว โดยมีจานครอบปิดเอาไว้.
“ทั้งหก เชิญนั่ง.”
“เชิญ!”
ทุกคนที่นั่งลง.
เฉินซีเหยาเอ่ยด้วยความสงสัย “เจ้านิกายจุน ทำไมถึงได้มีจานครอบเอาไว้ล่ะ?”
“เพราะต้องการเก็บกลิ่นหอมเอาไว้.”จุนซ่างเซียวเอาไว้.
“เป็นแบบนี้นะเอง.”
หกหัวหน้าปรมาจารย์ปรุงยาพอเข้าใจได้ คิดว่าอาหารของยอดพ่อครัวทำนั้นย่อมใส่ใจเรื่องกลิ่นอาหารเป็นธรรมดา ซึ่งไม่ได้มีปัญหาอะไรกับพวกเขา!
“สาวน้อย.”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “เปิดได้หรือยัง?”
“อืม!”
หลิวหว่านซีที่ส่งสัญญาณให้ดำหนึ่งและดำสอง ทั้งสองที่ก้าวเข้ามา เปิดจานครอบออก ทว่าพริบตาที่เปิดอาหารเพียงสองจาน ริ้วแสงที่เจิดจรัสแผ่ออกมาจากด้านใน สว่างแสบตากระจายไปทั่วโรงอาหาร!
ภายใต้แสงที่เจิดจรัส เฉินซีเหยาและคนอื่น ๆ ถึงกับตะลึงตัวแข็งค้าง ร่างกายที่สั่นไหว หัวใจเต้นแรง!
โอ้วสวรรค์!
นี่ไม่ใช่แค่อาหารแล้ว แต่เป็นสมบัติฟ้าดินที่หรูหราเลิศที่สุด!