Chapter 1424 ผู้ยิ่งใหญ่
เมื่อซื้อชุดการแสดง แต้มชื่อเสียงก็กลับไปที่จุดเริ่มต้น.
“เฮ้อ.”
จุนซ่างเซียวถอนหายใจ“เพิ่งเก็บได้จำนวนหนึ่ง กับใช้หมดในครั้งเดียวเลย.”
แต้มสนับสนุนหลายแสน แต้มชื่อเสียงหลายร้อยที่น้อยนิด หายไปในพริบตา ทำให้เขากลายเป็นยาจกอีกครั้งแล้ว.
“วางใจได้.”
ระบบกล่าวปลอบ “สินค้าที่มีค่าชื่อเสียงนั้นโดดเด่นยิ่งกว่าสินค้าที่ใช้เพียงแต้มสนับสนุนซื้อ โฮสน์ไม่ขาดทุนแน่นอน ไม่ได้ถูกหลอกซื้อแต่อย่างใด.”
จุนซ่างเซียวที่เหลือกตามองบน เอ่ยออกมาว่า“เจ้าได้รับค่าคอมมิชชั่นใช่ใหม!”
“ข้าไม่เคยได้รับค่าคอมมิชชั่น!”
ระบบที่กล่าวอย่างแข็งขัน ดูหนักแน่นทรงพลังเป็นอย่างมาก.
จุนซ่างเซียวไม่ได้สนใจระบบอีก ก่อนที่จะนำชุดการแสดงออกมา.
ชุดการแสดงเป็นเหมือนกับเสื้อคลุมยาว รูปแบบค่อนข้างรุ่มร่ามเหมือนชุดในนิยาย ไม่เคยมีอยู่ในโลกเก่าของเขาแน่นอน.
กล่าวได้ว่าสวมชุดนี้แล้วดูโดดเด่นเป็นอย่างมาก หากสวมใส่แล้วจะต้องดูเป็นจุดเด่นดึงดูดใจ หรือแม้นว่าไม่ได้สวมใส่ วางบนชั้นก็คงล่อตาโจรเข้ามาหาแน่นอน.
“ฟิ้ว!”
จิตสัมผัสของเขาที่ถูกส่งเข้าไป สื่อสารกับชุดดังกล่าว.
พริบตานั้น จิตวิญญาณของจุนซ่างเซียวราวกับผสานเข้ากับโลกที่น่าอัศจรรย์ รอบ ๆ นั้นมีก้อนแสงทรงกลมที่ส่องสว่างวับวาวแผ่กลิ่นอายที่น่าเกรงขามออกมา มีอำนาจวิถีต่าง ๆ แผ่ออกมาแตกต่างกันไป ทั้งวิถีกระบี่ วิถียา ... วิถีต่าง ๆ มากมายนับไม่ถ้วน.
“รู้แล้ว.”
“นี่คือพลังที่เอาไว้ตบตาผู้คนนี่เอง.”
จุนซ่างเซียวที่มาหยุดอยู่ที่ลูกโลกวิถียุทธ์ อย่างไรก็ตามขณะยกมือขึ้นสัมผัสก้อนแสงดังกล่าว เขาก็ลืมตาขึ้นสู่โลกภายนอก รอบ ๆ ร่างกายแผ่คลื่นพลังที่น่าพรั่นพรึงออกมาในทันที.
......
“ฟิ้ว!”
“ฟิ้ว!”
ป่าเขาลำเนาไพร เหล่าชาวยุทธ์สิบกว่าคนที่เคลื่อนที่ด้วยความเร็วตามกันไป หนึ่งในนั้นเอ่ยด้วยความตกใจ“แปลกมาก เห็นชัดเจนว่าอสูรตนนั้นวิ่งมาที่นี่ชัด ๆ ทำไมไม่เห็นร่องรอยอะไรเลย?”
“มันบาดเจ็บอยู่ คงหนีไปไม่ไกล!”ผู้นำที่เอ่ยกล่าวออกมาว่า“ค้นหาให้ทั่ว!”
“พี่ใหญ่!”
ในเวลานั้น ผู้ฝึกยุทธ์คนหนึ่งเอ่ย “ที่ด้านหน้ามีคน!”
“หืม?”
สายตาของทุกคนพบว่า บุรุษผู้หนึ่งสวมชุดคลุมยาวยืนอยู่กลางป่าทึบ หลับตาราวกับกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างหรือว่า....ยืนหลับอย่างงั้นรึ?
สุดยอด!
ภายในป่าที่เต็มไปด้วยสัตว์อสูร คาดไม่ถึงจะกล่าวยืนหลับตาอยู่ที่นี่อย่างคาดไม่ถึง!
“พี่ชาย ดูจากชุดที่เขาสวมแล้ว ดูเหมือนกับคนรวย พวกเรา....”ผู้ฝึกยุทธ์คนหนึ่งที่เผยยิ้มชั่วร้ายออกมา.
ผู้ฝึกยุทธ์ที่ถูกเรียกว่าพี่ใหญ่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง “คนผู้นี้กลิ่นอายไม่แข็งแกร่ง ในสถานที่อันตรายเช่นนี้ อาจจะถูกสัตว์อสูรกินได้ตลอดเวลา พวกเราจะต้องพาเขาไปยังที่ปลอดภัย พวกเจ้าคิดว่าควรไหม?”
“ควร ควร!”
ผู้ใต้บังคับบัญชาที่ตอบรับเป็นเสียงเดียวกัน.
“ไป!”
“ฟิ้ว! ฟิ้ว!”
ทุกคนที่เคลื่อนที่เขาหาอย่างรวดเร็ว.
อย่างไรก็ตามในเวลานั้น ชายหนุ่มที่ยืนอยู่กับลืมตาขึ้นมาในทันที ร่างกายของอีกฝ่ายพริบตานั้นก็ระเบิดกลิ่นอายที่รุนแรงออกมา.
กึก!”
ทุกคนที่หยุดชงัก แววตาเผยความประหลาดใจเป็นอย่างมาก.
กลิ่นอายที่ระเบิดขึ้นมาทันทีนั้น พวกเขารู้สึกราวกับกำลังแบกขุนเขานับแสนลูกเอาไว้!
โอ้ว สวรรค์!
นี่มันสุดยอดของสุดยอดฝีมือ!
ภายใต้กลิ่นอายที่หนักหน่วงรุนแรง แข้งขาของพวกเขาอ่อนเป็นขี้ผึ้ง นอนราบแนบไปกับพื้น บางคนถึงกับเยี่ยวรดกางเกงไปในทันที.
“หืม?”
จุนซ่างเซียวที่สวมชุดการแสดงขณะยื่นมือไปสัมผัสลูกบอลวิถียุทธ์ ก็ลืมตาขึ้นมา พบผู้คนสิบกว่าคนนอนเกลื่อนกราดบนพื้นใกล้ ๆ เขา จึงได้เอ่ยออกมาว่า“เกิดอะไรขึ้น?”
เพราะว่ากลิ่นอายวิถียุทธ์อันทรงพลังที่ระเบิดออกมา ยิ่งใหญ่ลึกล้ำ จนทำให้กลุ่มชาวยุทธ์ที่พุ่งเข้ามาใกล้จิตใจแทบพลังทลาย ดวงวิญญาณแทบบินหนีออกจากร่าง.
ทรงพลังเหลือคนา!
มหาเทพ!
“.....”บุรุษที่ถูกเรียกว่าพี่ใหญ่ไม่สามารถระงับความหวาดกลัวเอาไว้ได้ กล่าวเสียงสั่น“ไม่เป็นไร....”
“อืม.”
จุนซ่างเซียวที่กล่าวตอบรับ จากนั้นจึงเร่งรีบเดินทางต่อ.
เขาไม่รู้ว่ากลิ่นอายที่เขาปลดปล่อยออกมานั้นทรงพลังมาก ทำให้กลุ่มชาวยุทธ์สะบั้นมิติอกสั่นขวัญหาย ขาสั่นเยี่ยวเล็ดโดยไม่ตั้งใจ.
“ฟู่!”
ขณะจ้องมองโกวเซิ่งจากไป ชาวยุทธ์ทั้งสิบที่พ่นลมหายใจยาว บางคนที่น้ำตาคลอ มือสั่นขาสั่นหวาดกลัวไม่จางหาย.
......
“ใช่แล้ว.”
“ชุดนี่มันเปลี่ยนรูปร่างได้ด้วยรึ?”
ระหว่างทาง จุนซ่างเซียวที่เผยท่าทางสนใจ เขาพบว่ามีรูปแบบชุดมากมายที่เขาสามารถเปลี่ยนได้ ทันใดนั้นเขาที่เปลี่ยนเป็นชุดสีดำ มีลายเมฆสีแดง.
“ไม่ค่อยเท่เลยแฮะ.”
“ฟิ้ว!”
จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นชุดคลุมสีขาว ที่ด้านหลังมีอักขระ“รุ่นสอง” จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นชุดสีขาวมีอักขระด้านหลัง“ยุติธรรม” ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นชุดฝึกที่มีสีน้ำตาลแดง มีอักขระ“จุน”ที่หน้าอก.
ระบบที่ตะโกนดัง “ขอโทษ นี่ไม่ใช่ชุดคอสเพลย์นะ!”
......
ดินแดนของพิภพเบื้องบนมีการแยกเป็นส่วน ๆ เหมือนกับทวีปชิงหยุน ทว่าการแยกของที่นี่ จะแบ่งออกเป็น ภาคตะวันออกเฉียงใต้ ภาคตะวันตกเฉียงเหนือเป็นต้น.
พื้นที่ตอนกลางเรียกว่าดินแดนภาคกลาง นี่คือสถานที่มีผู้คนมากมายอาศัยอยู่.
โถงพิภพ โถงยาและองค์กรต่าง ๆ ล้วนแต่ตั้งสำนักงานใหญ่ไว้ที่ภาคกลาง จุนซ่างเซียวที่เดินทางมาเยี่ยม เขาเดินทางจากภาคตะวันออกเฉียงใต้ไปยังภาคกลาง เวลานี้กำลังเดินทางชมนกชมไม้ไปทั่ว.
ดูเหมือนว่าการเดินทางจะไม่ได้ยากเย็นอะไร ตราบเท่ามีปีกแสงเจ็ดสีอำไพ.
แม้นว่าความเร็วจะไม่ได้มากมายนัก ทว่าก็ใช้พลังงานไม่มากนัก สามารถเดินทางอย่างพอเพียงได้.
จุนซ่างเซียวที่บินติดต่อกัน ใช้เวลาเพียงสองเดือนก็มาถึงดินแดนภาคกลาง.
“หวึ่ง หวึ่ง.”
“พลังคุณสมบัติฟ้าดินที่นี่แข็งแกร่งกว่าภาคตะวันออกเฉียงใต้อีก.”
การที่บินมาด้วยตัวเอง ไม่เพียงเข้าใจเกี่ยวกับภูมิประเทศภาคกลาง ทว่ายังพบกับชาวยุทธ์ที่มีความแข็งแกร่งมากมาย ทำให้เขาได้แต่ถอนหายใจ“เหล่าชาวยุทธ์พื้นเมืองแข็งแกร่งมากกว่าพื้นที่อื่นจริงด้วย.”
“นั่นอะไรน่ะ?”
“เฮ้ย ริ้วแสงนั่น ดูอลังการมาก!”
ชาวยุทธ์ที่มองเห็นริ้วแสงที่ตัดผ่านอากาศ เป็นรุ้งเจ็ดสี ขณะที่จ้องมองขึ้นไป จนกระทั่งพบว่ามีใครบินอยู่ นอกจากนี้ด้านหลังยังมีปีกแสงเจ็ดสี แววตาของพวกเขาที่เผยความอิจฉาและหมั่นใส้ขึ้นมาทันที.
ระบบเอ่ย “โฮสน์ควรจะที่จะปิดริ้วแสง เก็บตัวหน่อย อาจจะเกิดเหตุร้ายได้.”
“หายห่วง.”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “ด้วยปากนมพิษของเจ้า ข้าปลอดภัยไร้กังวล.”
“......”
ระบบแทบทรุด “มันใช่ว่าจะผิดพลาดตลอดกลาล โฮสน์บินเผยท่าทางอหังการล่อบาทาขนาดนี้ จะต้องมีคนวางแผนร้ายอยู่แน่ ๆ.”
“พูดอีกสิ ยิ่งเจ้าพูดข้ายิ่งปลอดภัย!”
“ข้าจริงจังอยู่!”
......
จุนซ่างเซียวที่บินมาไกลก่อนที่จะร่อนลงที่หน้าเมืองอู๋ซ่วง เป็นหนึ่งเมืองที่ใหญ่มากของภาคกลางและมีสำนักงานใหญ่โถงยาตั้งอยู่ที่นี่.
เขาที่ยืนอยู่หน้าประตูเมือง มองเห็นกำแพงเมืองที่สูงใหญ่เป็นอย่างมาก โกวเซิ่งถึงกับอุทานออกมา “มารดาเถอะ ใหญ่อลังการโคตร ๆ!”
“......”
ระบบที่เงียบ.
บินมาอย่างอลังการ คาดไม่ถึงกับตื่นตะลึงกับกำแพงเมือง ช่างบ้านนอกคอกนาจริง ๆ!
“หยุดตรงนั้นเลย!”
ขณะจะก้าวเข้าไปในเมือง ทหารคุ้มกันที่มาขวางเส้นทางเอาไว้ ตะโกนลั่น“ใครจะเข้าเมืองอู๋ซ่วงจะต้องแสดงบัตรประจำตัวด้วย.”
เพราะนี่เป็นเมืองใหญ่จึงต้องมีการตรวจตราบัตรประจำตัว.
จุนซ่างเซียวที่ไม่ต้องการสร้างปัญหา จึงได้นำบัตรประจำตัวของเมืองหลินหยวนออกมาให้อีกฝ่ายตรวจตรา.
ลู่เต๋อซุยไม่เพียงแค่รับรองเขา ยังรับรองศิษย์ของนิกายนิรันดรทุกคน เป็นผู้อยู่อาศัยของเมืองหลินหยวนตามกฎหมาย.
“โทษที.”
ทหารคุ้มเมืองกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา“ประชาชนเมืองชั้นต่ำ ไม่มีคุณสมบัติเข้าเมืองอู่ซวง.”
“.....”
จุนซ่างเซียวส่ายหน้าเผยยิ้ม “พอจะผ่อนปรนได้หรือไม่?”
ทหารคุ้มกันเมืองที่ตรวจสอบบัตร โบกมือด้วยท่าทางไม่พอใจ“อยากเข้ากลิ้งเข้าไปสิ.”
สัส!
มันจะเกินไปแล้ว!
“ฟิ้ว!”
จุนซ่างเซียวที่ยังไม่ได้ไปเก็บบัตร ก่อนนำเรือรบตงกู่ย่อส่วนออกมา แล้วเอ่ยออกไปว่า“แหกขี้ตาดูนี่ด้วย!”
“ซูมมมมมมมมม ฟู่ ฟู่!”
กลิ่นอายที่หนักหน่วงน่าเกรงขามปะทุขึ้นมาทันที.
ทหารคุ้มเมืองที่ตกใจถอยหลังไปหนึ่งก้าว จ้องมองอักขระบนเรือรบย่อส่วน“เรือรบตงกู่!”
เหล่าผู้เข้าเมืองที่ต่อแถวอยู่ต่างก็ตกใจ จดจ้องมองเป็นสายตาเดียวกัน จนกระทั่งเมืองเห็นเรือรบ สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายที่แผ่พุ่งออกมา ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอัศจรรย์ใจ.
“เจ้า...เจ้า...”ทหารคุ้มกันที่หัวใจสั่นไปมา “เจ้าคือ...เจ้านิกายนิรันดรอย่างงั้นรึ?!”
เฮ้ย.
ที่ภาคกลางก็มีคนได้ยินชื่อของข้าด้วยรึ?
จุนซ่างเซียวที่นำตราเจ้านิกายออกมา กล่าวอย่างภาคภูมิ “ของแท้ไม่มีปลอม.”
หากนำมันออกมาคราแรก ย่อมมีคนสงสัยแน่นอน เพราะว่าตราเหล่านี้หาซื้อได้ราคาไม่กี่ร้อยศิลาเสวียน ทว่าเรือรบตงกู่ กลิ่นอายที่ทรงพลังนั้นไม่สามารถเลียนแบบได้!
“แท้จริงเป็นเจ้านิกายจุนนี่เอง เสียมารยาท เสียมารยาทแล้ว!”ทหารคุ้มกันที่เย็นชาเปลี่ยนเป็นคำพูดที่อบอุ่นทันที.
จุนซ่างเซียวเอ่ยออกมาเล็กน้อย “พอจะสาธิตวิถีกลิ้งเข้าไปได้ใหม?”
“ได้!”
ทหารคุ้มกันเมืองคนดังกล่าวที่ล้มลงกลิ้งไปได้เลย.
จุนซ่างเซียวถึงกับแข็งค้าง คิดในใจ“เจ้านี่มันอยู่เป็นจริง ๆ!”
