ตอนที่ 72 ภารกิจที่ยากกว่าที่คิด (อ่านฟรี 23/07/2567)
ฮ่า ฮ่า ฮ่า ครึก ครึก ครืดดดดด
มีวัตถุปริศนารูปทรงเหมือนรถเข็นที่ผู้คนทั่วไปใช้ขายของกำลังพุ่งลงสู่เหวด้านล่างด้วยความเร็วสูง มันมีสีชมพูพาสเทลพร้อมด้วยหลังคาทรงกลมน่ารัก น่าแปลกที่แม้จะกำลังเคลื่อนที่จากด้านบนลงสู่ด้านล่างในแนวดิ่ง มันก็ยังคงยึดเกาะกับผนังหินได้เป็นอย่างดี ไม่หลุดกระเด็นจากผนังแม้แต่น้อย
ยิ่งลึกลงไปเท่าไหร่แสงสว่างจากเบื้องบนก็ยิ่งน้อยลงเท่านั้น ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ด้านในรถเข็นสังเกตุสภาพแวดล้อมภายในหุบเหวนี้ไปด้วย แต่ก็ไม่ค่อยจะมีสิ่งใดมากนักนอกจากพืชเรืองแสง ต้นไม้ สมุนไพรที่ขึ้นอยู่ตามข้างทาง การนั่งอยู่ในรถเข็นแล้วพุ่งลงสู่ด้านล่างแบบนี้เหมือนกับการได้นั่งเครื่องเล่นไม่มีผิด ทำให้ชายหนุ่มอารมณ์ดีไม่น้อย
ตู้ม!
“ถึงสักที ! นานกว่าที่คิดเหมือนกัน” เย่ซีกล่าวออกมาเมื่อรถเข็นชนเข้ากับพื้นหินของหุบเหว
ตัวพื้นยุบลงไปเป็นรูปรถเข็นตามความรุนแรงของการตกลงมา แต่กลับไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วนเกิดขึ้นบนรถเข็นแม้แต่นิดเดียว สมกับที่เป็นรถเข็นเซียน
“มีแต่ความมืด แล้วแบบนี้จะหาพนักงานต้อนรับได้จากที่ไหนกัน ?!” ชายหนุ่มบ่นออกมาด้วยความสิ้นหวัง
เขาเดินเข็นรถมานานเกือบหนึ่งก้านธูปแล้ว นอกจากสมุนไพรหรือต้นไม้ตามข้างทางก็ยังไม่พบกับสิ่งมีชีวิตแม้แต่ตัวเดียว
คงไม่ใช่จะให้เขารับต้นไม้มาเป็นพนักงานต้อนรับใช่ไหม ?
[“ระบบ พนักงานต้อนรับที่ว่าอยู่ที่ไหนกัน ?”] ชายหนุ่มที่หมดหนทางจึงได้แต่กล่าวถามกับระบบเอา ก็ยังดีกว่าเดินไปอย่างไร้จุดหมายนั่นแหละ
[“ท่านต้องตามหาด้วยตัวเอง แต่บอกได้ว่าอยู่ภายในหุบเหวนี้ท่านอยากจะรับใครก็ได้ ขอแค่คุณสมบัติใช้ได้เป็นพอ”] เสียงระบบตอบกลับมาทำให้ชายหนุ่มพอจะมีเป้าหมายในการมองหาอยู่บ้าง
[“ข้าจะลองหาดู”] ชายหนุ่มกล่าวตอบไปก่อนจะตั้งใจออกค้นหาอีกครั้ง
...
ตู้ม! ตู้ม! โครม!!
เสียงของบางสิ่งถูกกระแทกเข้ากับพื้นด้วยความรุนแรงดังก้อนไปทั่วหุบเหว ในตอนนี้ทั่วบริเวณของต้นกำเนิดเสียงมีเงาร่างของสิ่งมีชีวิตมากมายกำลังนั่งตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวอยู่ พวกมันต่างเป็นสัตว์อสูรระดับสูงแนวหน้าของหุบเหวแห่งนี้ แม้จะไม่อาจออกไปสู่โลกภายนอกได้เพราะพวกมันไม่มีปีกกับวิชาที่เกี่ยวข้องกับการเหาะเหิน แต่พวกมันก็แข็งแกร่งเป็นอย่างมาก
เพราะไม่ว่าเหล่าผู้ฝึกตนจะลงมามากแค่ไหน ก็มักจะถูกสัตว์อสูรด้านล่างเหล่านี้จัดการลงได้อย่างง่ายดาย
แต่ในเวลานี้กลับเกิดสิ่งที่พวกมันไม่เคยประสบพบเจอมาก่อนในชีวิต เพราะอยู่ดี ๆ ก็ได้มีผู้ฝึกตนชาวมนุษย์คนหนึ่งพุ่งเข้ามาเล่นงานพวกมันอย่างโหมเหี้ยม ! มันจัดการซ้อมสัตว์อสูรขึ้นชื่อตัวแล้วตัวเล่าก่อนจะลากมากองรวมกันไว้ แต่น่าแปลกที่มันไม่เล่นงานพวกที่ระดับต่ำหรืออ่อนแอเลย
“ไอ้ตัวนี้ก็ไม่ได้” เปรี้ยง! ผู้ฝึกตนชาวมนุษย์จับหัวของสัตว์อสูรงูเหลือมลายไฟขนาดใหญ่ขึ้นมาดูก่อนจะเตะอย่างแรงจนร่างอีกฝ่ายลอยไปไกล
“เจ้านี่ยังไม่ได้เลย” ตู้ม! คราวนี้เป็นร่างของสัตว์อสูรหนอนขนพันตา มันเป็นสัตว์อสูรที่มีรูปร่างเป็นหนอนตัวสีขาว มีขนเป็นเหมือนสายไหมพันรอบร่างกาย โดยสายไหมแต่ละจุดจะมีรูปร่างคล้ายดวงตาปรากฎออกมา
ครึ่งหลัง
“มีแต่พวกไม่ได้เรื่อง !” ชายหนุ่มตะโกนออกมาด้วยความหงุดหงิด
เขาอุตส่าห์ตามหาพวกสิ่งมีชีวิตเหล่านี้จนเจอ ใช้เวลากว่าสามชั่วยาม แต่พวกนี้ทั้งหมดล้วนคุณสมบัติต่ำต้อย แม้บางตัวจะมีคุณสมบัติที่เกือบจะแตะขีดต่ำสุดของระบบได้ แต่พวกมันทุกตัวก็หน้าตาน่าเกลียดเหลือเกิน! จะเอาไปเป็นหน้าตาของร้านเพื่อต้อนรับลูกค้าได้ยังไง!! เขาจะต้องหาพนักงานที่เพรียบพร้อมไปทั้งฝีมือและหน้าตาให้จงได้!
ดูเหมือนภารกิจนี่จะไม่ง่ายเหมือนที่คิดเสียแล้ว...
“ทำไมมันหายากหาเย็นขนาดนี้!” เย่ซีคำรามออกมาเสียงดัง ทำให้พวกสัตว์อสูรโดยรอบพากันตกใจขึ้นมาอีกครั้ง
นี่พวกเขาจะโดนซ้อมอีกหรือไม่?!
“นายท่าน ไม่ทราบว่าท่านกำลังหาอะไรอยู่ ให้พวกข้าช่วยหาจะดีหรือไม่ ?” สัตว์อสูรหน้าตาเหมือนกิ้งก่า แต่มีหางเป็นปลาตัวหนึ่ง มันรวบรวมความกล้าอยู่นานในที่สุดก็กล่าวออกไป ขืนยังเงียบอยู่มีหวังพวกมันคงปางตายกันหมด!
“อืม ข้ากำลังหาสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งสักตัว พวกเจ้าพอจะมีอะไรแนะนำหรือไม่ ?” ชายหนุ่มที่เห็นว่าพวกมันล้วนอาศัยอยู่ที่นี่อาจจะพอรู้อะไรบ้างจึงกล่าวถามออกมา
ถึงแม้ว่าสัตว์อสูรเหล่านี้อาจจะเป็นอันตรายต่อมนุษย์หรือผู้ฝึกตน แต่เนื่องจากมันเป็นเรื่องที่ยากมากกับการที่พวกมันจะปีนขึ้นไปตากเหวนี้ เขาจึงไม่อยากจะเสียเวลาเกินความจำเป็นไปกับการกำจัดพวกมัน
เอาไว้พวกมันเป็นอันตรายเมื่อไหร่ค่อยฆ่าทิ้งอีกทีก็ไม่น่าจะมีปัญหา...
“แม้พวกข้าจะมีฝีมือต่ำต้อยเมื่อเทียบกับท่าน แต่สำหรับในหุบเหวนี้ก็นับว่าจัดอยู่ในระดับสูงแล้วขอรับ” มีหนึ่งในสัตว์อสูรกล่าวออกมา มันเป็นสัตว์อสูรรูปร่างเหมือนจรเข้ตัวใหญ่ยักษ์ที่ทั่วทั้งตัวทำจากหินแกร่ง
“ล้อข้าเล่นรึไง ? ฝีมือแบบพวกแกเนี่ยนะ !” ชายหนุ่มเน้นเสียงตอบกลับไปอย่างไม่อยากจะเชื่อ ทำให้พวกสัตว์อสูรโดยรอบได้แต่ก้มหน้านิ่งไม่กล้ากระดิกตัว
“ถ้าท่านสนใจที่จะฟัง มันมีข่าวลืออยู่ขอรับ” สัตว์อสูรที่มีรูปร่างเป็นลูกตาขนาดใหญ่ดวงหนึ่งที่มีปีก แขน ขา กล่าวออกมาด้วยความลังเล
“ว่ามา!” ชายหนุ่มเร่งให้มันตอบเร็ว ๆ หน่อย จะได้ตัดสินใจว่ามันเป็นเรื่องจริงไหม
“ห่างจากจุดนี้ไปร้อยลี้ มีหุบเหวแห่งความตายอยู่ขอรับ สัตว์อสูรทุกตัวต่างเคยได้ยินเสียงคำรามของสิ่งมีชีวิตบางอย่างอยู่ด้านล่างนั้น แต่ไม่ว่าสิ่งมีชีวิตตนไหนก็ตามเมื่อตกลงไปด้านล่างนั้น ล้วนตกตายไม่มีชีวิตรอดกลับมาสักตน” มันตอบชายหนุ่มไปตามที่เคยได้ยินมา
“ถ้าเป็นที่นั่นข้าว่าอาจจะมีสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งอย่างมากอยู่ด้านล่างนั้นก็ได้ขอรับ”
“น่าสนใจ ! พวกเจ้านำทางข้าไปที่นั่นหน่อย” ชายหนุ่มพยักหน้ารับก่อนจะกล่าวออกมา
หลังจากนั้นขบวนสัตว์อสูรมากมายนับร้อยตนก็เดินทางไปยังหุบเหวแห่งความตาย สัตว์อสูรที่อยู่ระหว่างทางต่างหลบให้ขบวนนี้กันหมดไม่มีสัตว์อสูรตนใดกล้าไปขวางทางเลยสักตน!
จะบ้ารึไง?! ไปขวางทางก็เท่ากับเบื่อหน่ายชีวิตแล้วนั่นแหละ!!
…
“ที่นี่แหละขอรับ” สัตว์อสูรลูกตายักษ์กล่าวออกมาพลางชี้ไปยังเหวที่มืดสนิท
แม้จะดูแหลกมากที่มีเหวอยู่ในเหวแบบนี้ แต่ก็คงเป็นเรื่องปกติสำหรับพวกสัตว์อสูรเหล่านี้ไปแล้ว ชายหนุ่มเดินไปอยู่ตรงขอบเหวเพื่อมองสำรวจด้านล่าง แต่ถึงเขาจะใช้พลังปราณเพ่งมองลงไปก็ไม่อาจส่องทะลุไปถึงพื้นเบื้องล่างได้ เหมือนกับว่ามีบางอย่างปิดกั้นสายตาของเขาอยู่
โฮก!!
มีเสียงคำรามของสิ่งมีชีวิตดังขึ้นมาจากเหวด้านล่าง แม้จะเป็นเพียงแค่เสียงแต่ก็ทำให้สัตว์อสูรโดยรอบต่างพากันตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวอย่างปิดไม่มิด
เจ้าของเสียงคำรามนี้นับว่าน่ากลัวเป็นอย่างยิ่ง!
“น่าสนใจ พวกเจ้าบอกว่าไม่เคยมีใครลงไปแล้วรอดกลับมาได้เลยใช่ไหม ?” ชายหนุ่มกล่าวออกมาก่อนจะหันไปถามพวกสัตว์อสูรด้านหลัง
“ใช่แล้วขอรับ ข้าว่า ท่านอย่าลงไปจะดีกว่านะขอรับ” สัตว์อสูรลูกตายักษ์กล่าวเตือนชายหนุ่ม
พวกมันทุกตัวได้รับของรางวัลจากชายหนุ่มมาคนละชิ้น ทำให้ในสายตาของพวกมันตอนนี้มองชายหนุ่มอย่างเป็นมิตรมากขึ้นไม่น้อย
“เอาเถอะ ข้าจะเป็นคนแรกที่กลับออกมาให้ดู !” ชายหนุ่มกล่าวออกมาอย่างมุ่งมั่น ก่อนที่เขาจะดันรถเข็นเซียนลงไปด้านล่าง พร้อมกับพุ่งตัวไปนั่งอยู่ด้านใน
“ไว้เจอกันใหม่ พวกลิ่วล้อทั้งหลาย!”
เสียงของชายหนุ่มค่อย ๆ เบาลงไปเรื่อย ๆ จนในที่สุดก็เงียบหายไปภายในหุวเหวที่ดำสนิทแห่งนั้น
