Chapter 1401 รอพวกเรากลับมา
จุนซ่างเซียวที่ปฏิเสธไม่ได้ขโมยไข่พวกเขา เพราะมันยังไม่ฟัก ดังนั้นกลุ่มชาติพันธ์ที่เหลือจึงไม่สามารถค้นหาร่องรอยอะไรได้ ดังนั้นจึงไม่สามารถโต้แย้ง ทำได้เพียงจากไปเท่านั้น.
“ทุกท่าน.”
ก่อนพวกเขาจาก โกวเซิ่งเอ่ยออกมาว่า“หากเปิ่นจั้วพบไข่ แน่นอนว่าจะแจ้งพวกเจ้ากลับไปคนแรกทันที!”
หลี่ชิงหยาง เซียวจื่อจื่อและศิษย์ของเขาที่ตามเผ่าต่าง ๆ จากไป ทำให้เขาต้องกลับมาคิด หลังจากนี้หากจะมอบสัตว์พันธสัญญาให้กับศิษย์คนอื่น จะต้องเตรียมการให้ดีกว่านี้.
เหล่ากลุ่มชาติพันธ์อีกหลายกลุ่มที่จากไปด้วยความเศร้า ทว่ายังมีเหลืออีกหนึ่งเผ่าที่ทรงพลัง สี่ราชามังกรที่ยังอยู่ เพราะว่ายังไม่พบกับจักรพรรดิมังกรในอนาคตเลย.
“เจ้าเด็กเหลือขอ.”
เจิ้นเหรินตงกู่ส่งเสียงผ่านวิญญาณ “ยังไม่เรียกสัตว์พันธสัญญาของเจ้า ตามราชามังกรไปอีก.”
“เอิ่ม.....”
จุนซ่างเซียวที่กระอักกระอ่วนขึ้นมาทันที.
กลุ่มศิษย์ของเขานั้นฟักไข่ออกมาในสภาวะปรกติ ทำให้รูปร่างไม่เปลี่ยนแปลง ทว่าเสี่ยวหลงนั้นได้เกิดการผ่าเหล่าขณะฟัก ซึ่งมีรูปร่างต่างจากเผ่ามังกรทั่วไป เขาเกรงว่าจะมีปัญหาอะไรหรือไม่?
“เจ้าหนู!”
ราชามังกรชิงหมิงกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “พวกเราสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายจักรพรรดิมังกรชัดเจน ถึงเจ้าจะซ่อนไว้ก็เปล่าประโยชน์ รีบส่งมาเร็วเข้า.”
อีกสามราชามังกรที่เผยพลังบ่มเพาะออกมาเช่นกัน ขอเพียงอีกฝ่ายไม่ยินยอมจะร่วมมือกันโจมตีทันที.
เพราะว่ากลุ่มชาติพันธ์ก่อนหน้านี้หวาดกลัวเจิ้นเหรินตงกู่และเจิ้นเหรินชิงเย่ ทำให้ยอมประนีประนอมรับพวกหลี่ชิงหยางไป ทว่าสี่ราชามังกรนั้นแข็งแกร่งไม่หวั่นเกรงใครหน้าใหน แม้แต่หวังจะปะทะกับอีกฝ่ายด้วยซ้ำ.
แข็งกร้าวไม่ยอมใคร.
นี่คือหนึ่งในนิสัยของเผ่ามังกร.
“ศิษย์.”
เจิ้นเหรินตงกู่เอ่ย “เหล่าราชามังกรนั้นจัดการยากเล็กน้อย.”
“......”
จุนซ่างเซียวที่สั่นไหว.
“ฟิ้ว!”
ในเวลานั้น เสี่ยวหลงที่บินออกมาจากยอดเขาเศียรมังกร ร่อนลงมาอยู่ข้างเขา เอ่ยออกไปว่า“ข้าจะไปกับพวกเจ้า.”
“นั่นจักรพรรดิมังกรของพวกเรา!”
หลงเฟยที่ตื่นเต้นซ่อนตัวอยู่ห่าง ๆ .
หลงเถิงที่ขมวดคิ้วไปมา “กลิ่นอายดูไม่ค่อยเหมือนเล็กน้อย?”
กลิ่นอายของเสี่ยวหลงที่แผ่ออกมานั้นสามารถบอกได้ว่าเป็นจักรพรรดิมังกร ทว่ามีบางอย่างที่แปลกไป คล้ายว่าสายโลหิตไม่บริสุทธิ์!
สองพี่น้องยังสัมผัสได้ สี่ราชามังกรย่อมสัมผัสได้เช่นกัน ดังนั้นจึงขมวดคิ้วไปมา.
ใช่.
นี่คือจักรพรรดิมังกรที่พวกเขาหาอยู่.
ทว่ากลิ่นอายที่แผ่ออกมานั้นดูผิดปรกติเล็กน้อย?
โชคดีที่เสี่ยวหลงอยู่ในรูปลักษณ์ที่สาม เป็นดราโกนอยด์ บางทีหากอยู่ในรูปลักษณ์ที่หนึ่งหรือสองที่เป็นกิ้งก่า สถานการณ์คงย่ำแย่ลงไปในทันทีแน่!
“จูเหริน.”
เสี่ยวหลงที่หันหน้าไปมองจุนซ่างเซียวเอ่ยออกไปว่า“ขอบคุณหลายปีที่อยู่ด้วยกัน.”
“ไม่ได้จากไปตลอดสักหน่อย ทำไมจะต้องเอ่ยอะไรด้วย.”จุนซ่างเซียวที่ส่ายหน้าไปมา.
สี่ราชามังกรนั้นแข็งแกร่งไม่ธรรมดา เขาย่อมตระหนักได้ หากไม่ส่งเสี่ยวหลงไปคงยากจะจัดการความขัดแย้งนี้ได้.
เจิ้นเหรินตงกู่ที่เข้าใจความรู้สึกโกวเซิ่งจึงเอ่ยออกมาว่า“สัตว์พันธสัญญาของเจ้า ไปยังดินแดนมังกร จะต้องกลายเป็นมังกรแท้ได้อย่างแน่นอน.”
“รีบไปเถอะ.”
จุนซ่างเซียวที่เป็นคนเอ่ยออกไป.
เขาเจ็บช้ำที่ต้องลาจากศิษย์ของเขาที่ตามกลุ่มชาติพันธ์กลับไปแล้ว ยังต้องทำใจกับสัตว์พันธสัญญาของเขาที่จะจากไปอีกรึ?
อีกอย่าง นี่ไม่ใช่โอกาสวาสนาของพวกเขาหรอกรึ?
เสี่ยวหลงที่ก้าวไปด้านหน้า.
ใบหน้าที่มีน้ำตาคลอแม้แต่ต้องยกขึ้นปาดน้ำตาโดยไม่ได้ตั้งใจ.
จุนซ่างเซียวที่หันหน้าหนี ภายในใจที่เต็มไปด้วยความเศร้าไม่อยากจาก เขาที่กัดฟันและมองขึ้นไปบนท้องฟ้า.
“จู่เหริน.”
เสี่ยวหลงที่ไปหยุดที่หน้าประตู ยกมือปาดน้ำตาเอ่ยออกมาว่า“ข้าจะกลับมาแน่!”
“รีบไปซะ จะพูดอะไรให้มากความ!”จุนซ่างเซียวที่กล่าวเสียงแหบเครือ.
เสี่ยวหลงที่ก้าวออกจากนิกายไป ไม่หันกลับมามองอีกต่อไป จนกระทั่งพลังของสี่ราชามังกรปกคลุม แล้วพาหายไปบนท้องฟ้าไกล.
สี่ยอดฝีมือเผ่ามังกรที่จากไป กลิ่นอายที่หนักหน่วงน่าเกรงขามก็สลายหายไป.
“ฟู่!”
ราชาสัตว์จื่อหลินที่พ่นลมหายใจยาว.
เผ่ามังกรไม่สืบสวนเรื่องเขาขโมยไข่อีก ทำให้เขาสบายตัวขึ้นมาทันที.
เหล่าจื่อที่สบายใจ ทว่าจุนซ่างเซียวที่รู้สึกมีมีดมากรีดหัวใจ เขาที่ยืนนิ่งงันอยู่หน้าห้องโถง เต็มไปด้วยความเศร้า ทั้งศิษย์รักและสัตว์พันธสัญญาได้จากเขาไป.
“ไม่ว่าจะถูกนำไปหรือจากไปเอง แต่ข้าเป็นเจ้านิกายช่างไร้ประโยชน์นัก.”
“ใช่.”
ระบบที่กล่าวเห็นด้วย.
จุนซ่างเซียวที่ยกมือขึ้นกุมหน้าอก “อึก ๆ นี่เจ้าต้องการให้ข้าร้องไห้รึไง!”
ศิษย์และสัตว์พันธสัญญาของเขาถูกนำตัวจากไป แม้นว่าจะทำให้พวกเขาได้รับวาสนา ทว่าหากสถานการณ์ไม่ได้เป็นเช่นนั้นล่ะ? หากว่าวิกฤติต้องแลกเป็นแลกตายกันล่ะ? ตัวเขาไม่มีพลังพอที่จะปกป้องพวกเขาได้เลย?
“ดังนั้น โฮสน์จำเป็นต้องแข็งแกร่ง ไม่ใช่พึ่งพาพลังของอาจารย์ ไม่สามารถพึ่งปัจจัยภายนอกได้ เพื่อที่จะปกป้องคนสำคัญตัวเองมีแต่ต้องยืนหยัดให้ได้ด้วยตัวเองเท่านั้น.”
แม้นว่าจะไม่ได้บอกให้จุนซ่างเซียวรีเฟรชร้านค้า ทว่าเป้าหมายนั้นไม่ต้องเอ่ยกล่าวก็พอรู้กัน.
“พวกเจ้าไม่ไปรึ ไง หรือจะอยู่รอกินข้าวเย็น?”เจิ้นเหรินตงกู่จ้องมองไปยังคนของโถงพิภพ ใบหน้าเผยท่าทางทนไม่ไหว.
“ขอลา!”
“ขอลา!”
ยอดฝีมือของโถงพิภพเร่งรีบจากไปอย่างรวดเร็ว.
มาอย่างงงงวย กลับไปอย่างงงงเช่นกัน.
แม้นว่าจะต้องแบกหม้อก้นดำในสิ่งที่พวกเขาไม่ได้ก่อ ทว่าการขโมยไข่กลุ่มชาติพันธ์มาก็เป็นเรื่องจริง.
ทั้งที่เรื่องทั้งหมดเป็นการกระทำของจุนซ่างเซียว แต่อีกฝ่ายก็เป็นเผ่ามนุษย์ ดังนั้นโถงพิภพก็หนีไม่พ้นความผิดเช่นกัน ต้องยอมกลายเป็นแพะแบบงงงวยไปด้วย.
แน่นอน.
ข่าวใหญ่ที่ปั่นป่วนไปทั่วโลก คาดไม่ถึงเลยว่าเจ้านิกายนิรันดรจะเป็นศิษย์ของเจิ้นเหรินตงกู่!
“จู่ซ่าง.”
บนยอดเขาที่ไกลออกมา ชายชราหลังค่อมเอ่ยด้วยความประหลาดใจ“เจ้าเด็กนั่นมีพื้นหลังที่ใหญ่โตจริง ๆ!”
เขาและจักรพรรดินิหลิงเหยามาถึงนานแล้ว แต่เพราะว่ามียอดฝีมือของเผ่าพันธุ์ต่าง ๆ มากมายล้อมรอบนิกายนิรันดรเอาไว้ นอกจากนี้ยังมีเจิ้นเหรินตงกู่และสุดยอดฝีมืออีกมากมายอยู่ พวกเขาไม่มีคุณสมบัติก้าวเข้าไปเลย.
กล่าวตามตรง.
หากเกิดการต่อสู้ พวกเขาไม่มีพลังที่จะเข้าร่วมการต่อสู้เลยแม้แต่น้อย.
จักรพรรดินิหลิงเหยาเอ่ย “ก่อนหน้านี้โถงพิภพปรึกษาหารือที่จะหาเรื่องนิกายนิรันดร ตอนนี้คงจะเลิกล้มความคิดแล้ว.”
“หากจินเห่ารู้ เกรงว่าคงต้องกระอักโลหิตแน่.”ชายชราหลังค่อยเผยยิ้ม.
จักรพรรดินิหลิงเหยาเอ่ย “เขาควรจะภาวนา ขอให้นิกายนิรันดรไม่เติบโตรวดเร็ว ไม่เช่นนั้นชีวิตน้อย ๆ ของเขาคงอยู่ในอันตรายแน่.”
“ไป.”
“พวกเรากลับ.”
ในเวลานั้น ที่แห่งหนึ่ง ใครบางคนที่จ้องมองกลับไป ลอบคิดในใจ“สภาพแวดล้อมของกลุ่มชาติพันธ์นั้นรุนแรงหนักหน่วง เจ้านี่จะทนได้ถึงสองปีรึ?”
“กึก!”
เย่ซิงเฉินที่ตามเผ่าผานฮูไป เขาที่หยุดชั่วครู่ จ้องมองไปยังเทือกเขาเซียนนิรันดร กำหมัดแน่น “เจ้านิกาย แล้วข้าจะกลับมา!”
“โฮ่ง โฮ่ง!”
สัตว์อสูรผานฮูที่ร้องเรียกสองครั้ง ก่อนนำทุกคนไป.
ยอดฝีมือเผ่าผานฮูที่แทบจะทนไม่ไหวอยากออกไปทุบเย่ซิงเฉินเป็นอย่างมาก ต้องไม่ลืมว่าสัตว์วิญญาณที่จะเป็นหัวหน้าเผ่าคนถัดไป คาดไม่ถึงว่าจะเป็นมนุษย์ขยะที่ผูกพันธเท่าเทียมแท้จริงไป!
ลู่เชียนเชียน หลี่ชิงหยาง เซียวจุ้ยจื่อและซูเซียวโม่อดไม่ได้ที่ต้องหันหน้ากลับไปมองเทือกเขาเซียนนิรันดร.
พวกเขาถูกนำตัวมาแล้ว ไม่รู้ว่าสถานการณ์จากนั้นจะดีขึ้นหรือเลวลง ทว่าภายในใจของพวกเขานั้นได้ตัดสินใจอย่างแน่วแน่ ว่าพวกเขาจะต้องแข็งแกร่งขึ้นให้ได้!
เจ้านิกาย.
พวกเราคือคนของนิกายนิรันดร์ตลอดกาล.
แล้วพวกเราจะกลับมา!
......
สองปีจริง ๆ แล้วมันไม่ได้นานเลย อีกไม่นานพวกเขาก็กลับมา หวังว่าพวกเขาจะเติบโตขึ้น ตอนนี้ทำได้แค่รอ.
“ศิษย์.”
เจิ้นเหรินตงกู่ที่เห็นหลายคนที่แยกย้ายจากไป จึงเอ่ยเป็นนัย “พิภพเบื้องบนนั้นมีเรื่องราวซับซ้อนเกินจะหยั่ง การจะพัฒนานิกายไปข้างหน้านั้นยังมีขวากหนามมากมายที่ขวางกั้นอยู่อีกมาก.”
จุนซ่างเซียวที่กำหมัดแน่น เอ่ยออกไปว่า“อาจารย์ ศิษย์ต้องการแข็งแกร่งขึ้น!”
เห็นแววตาของศิษย์ที่ปรารถนาที่จะแข็งแกร่ง เจิ้นเหรินตงกู่จึงเอ่ยออกมาว่า“เช่นนั้นก็ตามอาจารย์ไปฝึกนรกสองปีที่ถ้ำจื่อเต๋าก็แล้วกัน!”
“ครับ!”
ในวันนั้น จุนซ่างเซียวที่มอบหน้าที่ให้หัวเหม่ยกุ้ยดูแลนิกาย เขาได้ออกจากเทือกเขาเซียนนิรันดร์ไปเพื่อฝึกฝนเช่นกัน.
นับตั้งแต่ตอนแรก ถึงโกวเซิ่งจะขึ้นชื่อว่าเป็นศิษย์ของเจิ้นเหรินตงกู่ แต่พลังยังอ่อนด้อย ตอนนี้จึงได้ยอมรับที่จะออกไปฝึกฝนโหมดปิศาจกับอาจารย์.
“สามี.”
ยอดเขาเศียรมังกร ขณะจ้องมองแผ่นหลังอีกฝ่ายที่กำลังหายไป หัวเหม่ยกุ้ยเอ่ยในใจ“ข้าจะดูแลนิกาย รอคอยท่านกลับมาอีกสองปี.”
