บทที่ 8 การปรับแต่งกระดูก
บทที่ 8 การปรับแต่งกระดูก
ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีขาว และมีแสงอาทิตย์ยามเช้าส่องผ่านทางเดินแคบ ๆ ของหมู่บ้าน ส่องไปที่ซูหยานที่กำลังฝึกซ้อมอยู่
เช่นเคยซูหยานผู้ซึ่งลุกขึ้นฝึกซ้อมก่อนรุ่งสาง รู้สึกตื่นเต้นอย่างมากในขณะนี้ ขณะที่พลังงานเลือดของเขาไหลเวียน ผิวหนังของเขาก็ตึงขึ้นในช่วงเวลาหนึ่ง ทำให้เกิดเสียงแตก เหมือนกับเสียงของเชือกเหล็กที่ถูกรัดแน่นในทันที
ผิวหนังของเขารู้สึกเกลี้ยงเกลาและปราศจากการรูขุมขนทันที
ความแข็งแกร่งของเขาแข็งแกร่งขึ้น และพลังงานเลือดก็ดีขึ้นทันทีเช่นกัน
การปรับแต่งผิวหนังขั้นสมบูรณ์แบบ!
“ยี่สิบวัน ข้าใช้เวลายี่สิบวันในการปรับแต่งผิวหนังให้อยู่ในขั้นสมบูรณ์แบบ แม้ว่ามันจะแย่กว่าอัจฉริยะในสมัยโบราณอย่างมาก แต่ข้าก็ยังถือว่าอยู่ในระดับอัจฉริยะ!”
“ตราบใดที่ข้าปรับแต่งกระดูกให้เป็นกระดูกสีทอง ข้าก็จะไม่มีวันอ่อนแอไปกว่าอัจฉริยะโบราณ!”
ซูหยานรู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก เขายกมือขึ้นและกำหมัดของเขา เขารู้สึกว่าเขามีพลังมากแค่ไหน
แม้จะมือเปล่าก็แทบไม่กลัวดาบเลย!
เขาจะใช้หนึ่งต้านร้อยก็ไม่มีปัญหา!
และนี่เป็นเพียงการปรับสภาพผิวหนังขั้นสมบูรณ์แบบ ซึ่งเป็นเพียงขั้นตอนพื้นฐานที่สุดของระดับพื้นฐานเท่านั้น!
“วันนี้ก็ทำให้มันเสถียรและเริ่มการปรับแต่งกระดูกพรุ่งนี้!”
ซูหยานฝึกฝนเสร็จก็หยิบจอบมาทำการปลูกผัก เลี้ยงไก่ ผ่อนคลายจิตใจ และเตรียมพร้อมสำหรับการปรับแต่งกระดูกในวันพรุ่งนี้
เขาคำนึงถึงคำสอนของอาจารย์เพื่อสร้างสมดุลระหว่างการฝึกฝนและการพักผ่อนและเพื่อให้สงบสติอารมณ์!
หลี่ซวนลุกขึ้น อาบน้ำแล้วออกจากห้อง เขาแปลกใจที่พบว่าซูหยานไม่ได้ฝึกซ้อม!
นี่เป็นครั้งแรกที่ซูหยานไม่ได้ฝึกซ้อมในตอนเช้านับตั้งแต่ที่เขามาเป็นศิษย์!
“สถานการณ์มันเป็นอย่างไร? เขายอมแพ้แล้วเหรอ?”
“เป็นไปไม่ได้หรอก เมื่อวานเขายังฝึกซ้อมอย่างขยันขันแข็งอยู่เลย แต่ทำไมจู่ๆ ถึงยอมแพ้ได้ล่ะ?”
จากความเข้าใจของเขาเกี่ยวกับซูหยานนั้น เขาเป็นคนดื้อรั้น และสมองของเขาไม่ค่อยดีนัก ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะยอมแพ้กะทันหันเช่นนี้
หลี่ซวนไปที่เล้าไก่เพื่อดู ไก่เพิ่งได้รับการให้อาหาร และเขาเห็นซูหยานกำลังเดินอยู่ในสวนผักจากระยะไกล
เขาจึงเดินเข้าไป
"ท่านอาจารย์!"
ซูหยานทักทายด้วยความเคารพ
“เหมือนจะไม่ใช่เรื่องไม่ดี เพราะเขาสามารถสงบสติอารมณ์และดูแลสวนผักได้อย่างเป็นระเบียบ...”
หลี่ซวนมองไปที่สวนผักและรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย วัชพืชทั้งหมดถูกกำจัดออกไปแล้ว ผักเจริญเติบโตได้ดี ดีกว่าเขาปลูกเองเสียอีก!
“ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณคำสอนดีๆ ของท่านอาจารย์ขอรับ!”
ซูหยานกล่าวด้วยรอยยิ้มที่ไร้เดียงสา
“ทำไมวันนี้เจ้ามาสวนผักเร็วเพื่อกำจัดวัชพืชล่ะ”
หลี่ซวนมาถามว่าทำไมเขาไม่ฝึกซ้อมเมื่อเช้านี้
ในสถานการณ์ปัจจุบันซูหยาน ดูเหมือนเขาจะยังไม่ยอมแพ้
“ศิษย์ได้ปฏิบัติตามคำสอนของอาจารย์อย่างระมัดระวัง ผสมผสานการฝึกฝนและการพักผ่อนเข้าด้วยกัน และจากนั้นก็จะฝึกฝนอย่างหนักเพื่อก้าวต่อไป”
ซูหยานตอบด้วยความเคารพ
หลี่ซวนถอนหายใจด้วยความโล่งอก แน่นอนเขาไม่ยอมแพ้ แต่เขากลับมาผ่อนคลายจิตใจและฝึกฝนต่อไปเพื่อสัมผัสถึงพลังงานเลือด
คนดื้อจะยอมแพ้ง่ายๆได้อย่างไร?
จากนั้นเขาก็แสดงรอยยิ้มที่มีความสุขและพูดว่า "ข้ามีความสุขมากที่เจ้าสามารถตระหนักรู้ได้!"
ซูหยานรู้สึกตื่นเต้นทันทีและคิดกับตัวเองว่า "แน่นอน หลังจากที่ข้าปรับแต่งผิวหนังเสร็จ ข้าจะรีบไปทำการปรับแต่งกระดูกทันทีไม่ได้ มันไม่ใช่ทางเลือกที่ถูกต้อง ข้าต้องใช้เวลาสักพักเพื่อปักหลักและผ่อนคลายจิตใจที่ตึงเครียดของข้า นี่จึงเป็นวิธีการฝึกฝนที่ถูกต้อง!"
“รักษาทัศนคติที่ดี อย่าเย่อหยิ่งหรือใจร้อน แล้วเจ้าก็จะประสบความสำเร็จ!”
หลี่ซวนให้กำลังใจเขาและหันหลังเดินจากไป
เขาเดินไปรอบๆหมู่บ้านก็พบว่าตั้งแต่ผู้ใหญ่หมู่บ้านคนสุดท้ายจากไป บ้านทุกหลังในหมู่บ้านก็ถูกทิ้งร้างไว้
เขาเปลี่ยนบ้านหลายหลังให้เป็นเล้าไก่ และที่เหลือก็เต็มไปด้วยวัชพืช
“ซูหยาน ผ่านป่าชั่วร้ายมาได้อย่างไร? เป็นเพราะโชคช่วย เขาจึงบังเอิญหลบเสือและสัตว์อสูรที่ดุร้ายได้งั้นหรือ?”
"ข้าไม่สามารถติดอยู่ในหมู่บ้านตลอดไปได้ ข้าต้องคิดหาทางออกจากที่นี่ ความหวังอยู่ที่ซูหยาน..."
หลี่ซวนคิดในใจ
"มันช่างน่าสังเวชจริงๆ สำหรับข้าในฐานะนักเดินทางข้ามมิติ ข้าไม่สามารถออกจากหมู่บ้านแห่งการเริ่มต้นได้! เฮ้อ!.." หลี่ซวนถอนหายใจ
…
วันถัด,k
ก่อนรุ่งสางซูหยานลุกขึ้นมาฝึกซ้อม
“พลังงานเลือดซึมเข้าไปในกระดูก และกระดูกก็ถูกทำให้เย็นลง... มันแตกต่างจากการปรับแต่งผิวหนังเล็กน้อย..แต่ก็เกือบจะเหมือนกัน เป้าหมายของข้าคือกระดูกทองคำ มีเพียงการปรับแต่งกระดูกทองคำเท่านั้นที่ข้าสามารถเปรียบเทียบกับอัจฉริยะในสมัยโบราณเหล่านั้นได้”
ดวงตาของซูหยานมั่นคง
“แม้ว่าอาจารย์จะไม่พูด แต่เขาก็หวังว่าข้าจะสามารถสร้างกระดูกทองคำออกมาได้อย่างแน่นอน เฉพาะผู้ที่เทียบได้กับอัจฉริยะในสมัยโบราณเท่านั้นจึงจะคู่ควรที่จะเป็นผู้สืบทอดของท่านอาจารย์!”
“สำหรับกระดูกหยกนั้น อาจารย์กล่าวว่า การที่จะสามารถบรรลุมันได้ไม่สามารถใช้ความเพียรและพรสวรรค์... ข้าจะพยายามอย่างเต็มที่ หากข้าสามารถสร้างกระดูกหยกได้ ข้าจะก้าวข้ามอัจฉริยะในสมัยโบราณได้อย่างแน่นอน!”
การสร้างกระดูกหยกนั้นยากเกินไป และไม่สามารถบรรลุได้ด้วยความสามารถและความพากเพียร ดังนั้นเป้าหมายของซูหยานคือการสร้างกระดูกทองคำ!
ซูหยานโคจรพลังงานเลือด และเริ่มทำให้พลังงานเลือดซึมเข้าสู่กระดูกอย่างช้าๆ ในตอนแรก ในช่วงเวลาหนึ่งนั้นกระดูกทั่วร่างกายของเขารู้สึกเหมือนมดกัด มันทั้งชาและคันไปหมด ทำให้รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย!
“พลังงานเลือดซึมเข้าไปในกระดูก และข้ารู้สึกเช่นนี้เมื่อข้ากำลังฝึก!”
ซูหยานกัดฟันและยืนกรานทำต่อไป
“ไม่น่าแปลกใจเลยที่อาจารย์บอกว่าการปรับแต่งกระดูกทองคำต้องใช้พรสวรรค์ ความพากเพียร และความอุตสาหะอย่างมาก นั่นคือเมื่อข้าเริ่มปรับแต่งกระดูกให้เป็นกระดูกสีทอง ข้าต้องผลักดันพลังงานเลือกเข้าไปถึงไขกระดูกและปรับแต่งส่วนที่เล็กที่สุด มันจะทำให้ข้าจะรู้สึกอึดอัดมากขึ้นอย่างแน่นอน!”
กระดูกทั่วร่างกายของเขาชาและคัน ราวกับว่ามีมดคลานอยู่บนร่างเขา และ ซูหยานก็มีเหงื่อออกบนหน้าผากของเขา อย่างไรก็ตามเขากัดฟันและเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น ดวงตาของเขามั่นคง และเขาจะอดทนไม่ว่าจะอึดอัดและทรมานแค่ไหนก็ตาม
โชคดีที่พลังงานเลือดยังคงซึมเข้าไป หลังจากระยะเริ่มแรก อาการชา อาการคัน และความรู้สึกของการมีมดไต่ไปทั่วร่างกายก็เริ่มลดลง
สิ่งที่ตามมาคือความรู้สึกผ่อนคลายในกระดูกไปทั่วร่างกาย ซึ่งคล้ายกับการปรับแต่งเยื่อหุ้มผิวหนัง แต่มันเป็นความรู้สึกที่ลึกลงไปมากกว่านั้น
ความก้าวหน้าของพลังงานเลือดที่ซึมเข้าไปในกระดูกเพื่อทำการปรับแต่งกระดูกนั้นช้ามาก มันจะอยู่บนพื้นผิวของกระดูกเท่านั้นและไม่สามารถเจาะลึกเข้าไปในไขกระดูกด้านในได้
ในขณะนี้ ซูหยานตระหนักได้ว่าความยากลำบากในการปรับแต่งกระดูกนั้นอยู่นอกเหนือจินตนาการของเขาแล้ว
ไม่น่าแปลกใจเลยที่ผู้ที่สามารถปรับแต่งกระดูกทองคำได้นั้นหายากอย่างมาก
หลี่ซวนออกมาจากห้องและเห็นซูหยานฝึกซ้อมทันที เขาอดไม่ได้ที่จะพยักหน้า แน่นอนว่าคนดื้อรั้นจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆ
ทัศนคติของอีกฝ่ายยังดีอยู่!
ซูหยานเห็นอาจารย์ของเขาพยักหน้าจากหางตา และหัวใจของเขาก็ตื่นเต้นขึ้นมาทันที
“ท่านอาจารย์แสดงความพอใจต่อการอดทนต่อความเจ็บปวดของการปรับแต่งกระดูกของข้า!”
“อดทน! ข้าต้องอดทนต่อไป! ไม่ว่าความเจ็บปวดจะยิ่งใหญ่แค่ไหน ข้าจะต้องอดทนและไม่ยอมแพ้!”
ซูหยานให้กำลังใจตัวเองอยู่ในใจ
เขาทำการปรับแต่งกระดูกต่อไป เมื่อพลังปราณเลือดยังคงซึมเข้าไป พลังปราณเลือดก็ปกคลุมกระดูกมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อทำการบีบอัดและการขัดเกลาอย่างต่อเนื่อง ความรู้สึกของมดไต่กระดูกก็หายไป
อย่างไรก็ตาม ความรู้สึกเหมือนถูกทรายขัดกระดูกก็ปรากฏขึ้น
ซูหยานเหงื่อออกบนหน้าผาก แต่เขากัดฟันและฝึกฝนต่อไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ
เขาไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน แต่ความรู้สึกของการถูกทรายขัดกระดูกเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ซูหยานรู้สึกว่าเขาทนไม่ไหวอีกต่อไป
เม็ดเหงื่อหยดลงมาจากหน้าผากของเขา
หลี่ซวนซึ่งนอนอยู่บนเก้าอี้ใต้ต้นไม้ มองขึ้นไปในเวลานั้นแล้วมองไปที่ซูหยาน
“ใกล้จะถึงเวลารับประทานอาหารกลางวันแล้ว วันนี้เกิดอะไรขึ้นกับเด็กคนนี้? เขาลืมเวลาไปแล้วงั้นเหรอ? ได้เวลาทำกับข้าวแล้วนะ!”
หลี่ซวนจึงพูดขึ้นว่า "เอาล่ะ ไปทำอาหารเถอะ มันเลยเวลาแล้ว!"
ซูหยานตกใจเมื่อได้ยินสิ่งนี้และเริ่มถอนพลังของเขา ความรู้สึกของทรายที่ถูกับกระดูกของเขาค่อยๆหายไป
ในขณะนี้ข้ารู้สึกสะเทือนใจมาก "ท่านอาจารย์คงเห็นว่าข้าได้มาถึงขีดจำกัดแล้ว ดังนั้นให้ข้าพักผ่อนสินะ"
"ได้ครับ ท่านอาจารย์!"
ซูหยานรับคำสั่งด้วยความเคารพ…
………………
