บทที่ 5 การปรับแต่งผิวหนังขั้นสมบูรณ์แบบ
บทที่ 5 การปรับแต่งผิวหนังขั้นสมบูรณ์แบบ
ผ่านไปกว่าครึ่งเดือนแล้วตั้งแต่เขารับซูหยานเป็นลูกศิษย์ของเขา และสอนเทคนิคที่เขาสร้างขึ้นให้อีกฝ่าย
ครึ่งเดือนที่ผ่านมาเป็นชีวิตที่สะดวกสบายที่สุดที่หลี่ซวนมีนับตั้งแต่เขาเดินทางข้ามกาลมิติมา ลูกศิษย์ของเขาจะคอยรับใช้เขาทุกวัน และเขาไม่ต้องเรื่องการทำอาหาร เลี้ยงไก่ ปลูกผัก ฯลฯ ด้วยตัวเองอีก
ทุกๆวันเขาจะนอน เดินเล่นรอบๆ หมู่บ้าน หรือนอนบนเก้าอี้นอนแบบสบายๆ
และตอนนี้เหลือหยวนจื่อเพียงใบสุดท้ายแล้ว วันนี้เป็นมื้อสุดท้ายแล้ว
หลี่ซวนคร่ำครวญในใจว่าหยวนจื่อเป็นสมบัติที่หายากจริงๆ และผลลัพธ์ก็ยอดเยี่ยมอย่างมาก เป็นเวลากว่าครึ่งเดือนที่เขาสัมผัสได้ถึงการเปลี่ยนแปลงในร่างกายของเขาอย่างชัดเจน
จิตวิญญาณของเขาดีขึ้น สายตาดีขึ้น ร่างกายของเขาแข็งแกร่งขึ้นมาก และพละกำลังของเขาก็เพิ่มขึ้นเช่นกัน
“พรุ่งนี้จะตุ๋นโสมป่าพันปีดีหรือป่าว? มันไม่บำรุงเกินไปใช่ไหม?”
หลี่ซวนนอนอยู่บนเก้าอี้ พึมพำอยู่ในใจ
“โสมป่าพันปีนั้นแตกต่างออกไป ทำไมข้าไม่เก็บมันไว้เป็นสมบัติล่ะ”
เมื่อมองไปด้านข้าง ซูหยานที่กำลังฝึกฝนท่านั่งม้าอยู่ เขาก็รู้สึกสับสนเล็กน้อย
“ผ่านมาครึ่งเดือนกว่าแล้วเขาจะสงบสติอารมณ์ได้อย่างไร? จิตใจที่สงบและการไม่ยอมแพ้ของเขาค่อนข้างดี แต่น่าเสียดายที่สมองของเขาไม่ค่อยดีนัก”
“ไม่เป็นไร ยิ่งอารมณ์ของเขาสงบลงเท่าไรก็ยิ่งดีสำหรับข้าเท่านั้น... แต่ผ่านมากว่าครึ่งเดือนแล้ว และเขาไม่ประสบความสำเร็จในการฝึกฝนอะไรเลย และเขาไม่มีข้อสงสัยใดๆ เลยเหรอ?”
หลี่ซวนรู้สึกประหลาดใจ
“ตอนที่รับประทานอาหาร ค่อยถามเขาว่าเขามีข้อสงสัยใดๆ หรือไม่ และค่อยทำหน้าที่ของการเป็นอาจารย์”
“แต่ขอข้าคิดดูก่อนว่าข้าจะทำยังไงถึงจะหลอกเขาได้”
หลี่ซวนกำลังคิดว่าจะทำให้มันสมเหตุสมผลมากขึ้น วิธีปลอบใจซูหยาน หรือวิธีให้กำลังใจเขาให้อดทนต่อไป...
…
“ในที่สุดข้าก็สามารถปรับแต่งผิวหนังได้สำเร็จแล้ว!”
ซูหยานที่กำลังฝึกซ้อมอยู่ ก็รู้สึกถึงพลังงานเลือดที่เพิ่มขึ้นทั่วร่างกายของเขา และผิวหนังของเขาก็กระชับขึ้นและผ่อนคลายลง ในขณะนี้เขารู้สึกถึงการปรับปรุงครั้งใหญ่
การปรับแต่งผิวหนังถึงขั้นความสำเร็จอันยิ่งใหญ่แล้ว!
“ท่านอาจารย์พูดถูก ข้าไม่สามารถใจร้อนในการฝึกฝนได้ ข้าต้องสร้างสมดุลระหว่างการฝึกฝนกับการพักผ่อน”
“ข้าใช้เวลาทุกวันในการทำอาหาร ให้อาหารไก่ ปลูกผัก แม้กระทั่งจับสัตว์มาทำเป็นอาหาร ดูเหมือนว่าเวลาในการฝึกซ้อมจะลดลง แต่เมื่อผ่อนคลาย อารมณ์ของข้าก็แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง และข้าก็ฝึกฝนเร็วขึ้นและได้ง่ายขึ้น !”
“ท่านาจารย์สูงส่งเกินไปจริงๆ!”
ซูหยานรู้สึกประหลาดใจอยู่ในใจ
ท่านอาจารย์ย่อมเป็นปรมาาจารย์สันโดษ ทุกคำพูด ทุกการกระทำ ทุกคำแนะนำเล็กๆ น้อยๆ ก็มีประโยชน์ต่อเขามาก
เมื่อมองไปที่หลี่ซวนที่กำลังนอนอยู่บนเก้าอี้ ซูหยานก็แสดงความอิจฉาและโหยหาในดวงตาของเขา
“เมื่อไหร่ข้าจะถึงระดับท่านอาจารย์ได้นะ? อาจดูธรรมดา..อาจดูทั่วไปอย่างมาก แต่นี่คือผู้เชี่ยวชาญที่แท้จริง
“บางทีนี่อาจเป็นสิ่งที่ท่านอาจารย์เคยกล่าวไว้ สูงสุดคือสู่สามัญและใช้ชีวิตเรียบง่ายตามวิถีเต๋า?”
“ข้าไม่สามารถตั้งเป้าหมายสูงเกินไปได้ แต่เอาเขาเป็นแรงบันดาลใจว่าสักวันหนึ่งข้าจะกลายเป็นคนที่แข็งแกร่งเหมือนอาจารย์!”
ซูหยานกำลังคิดกับตัวเองและให้กำลังใจตัวเอง
“ภายในเวลาไม่ถึงยี่สิบวัน ข้าได้ทำการปรับแต่งผิวหนังถึงขั้นความสำเร็จอันยิ่งใหญ่แล้ว และข้าก็เหลืออีกเพียงก้าวเดียวเท่านั้นที่จะเข้าสู่ขั้นสมบูรณ์แบบ อย่างมากที่สุดในสามถึงห้าวันข้าก็จะสามารถทำระดับการปรับแต่งผิวหนังให้สมบูรณ์แบบบและเริ่มการปรับแต่งกระดูกได้”
“หลังจากที่ข้าปรับแต่งผิวหนังเสร็จแล้ว ข้าจะถามอาจารย์ว่ารายละเอียดเกี่ยวกับการปรับแต่งกระดูกมีอะไรบ้าง”
“ท่านอาจารย์กล่าวว่าอัจฉริยะในสมัยโบราณสามารถบรรลุการปรับแต่งผิวหนังขั้นสมบูรณ์แบบได้ภายในห้าวัน แม้ว่าข้าจะเทียบกับเขาไม่ได้ แต่เขาทำการปรับแต่งผิวหนังอย่างถึงขั้นสมบูรณ์แบบภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งเดือน ดังนั้นมันก็น่าจะค่อนข้างดีใช่ไหม”
ซูหยานมองไปที่เวลา ถึงเวลาทำอาหารแล้ว
เขาฝึกฝนเสร็จแล้วก็ไปที่เล้าไก่ จับไก่ ฆ่ามัน และตุ๋นหยวนจื่อเก้าใบ
หยวนจื่อเก้าใบเหลือเพียงชิ้นสุดท้ายเท่านั้น
ในขณะที่กำลังฆ่าไก่ ซูหยานก็รู้สึกถึงบางอย่างในหัวใจของเขา
“ท่านอาจารย์กล่าวว่าหลังจากการปรับแต่งผิวหนังแล้ว คนธรรมดาไม่สามารถถูกดาบทำร้ายได้ ทำไมข้าไม่ลองดูล่ะ? ข้าจะให้เป็นรอยขีดข่วนเพียงเล็กน้อยเพื่อทดสอบดู”
ซูหยานถือมีดทำครัวและปาดไปที่แขนของเขา เขาเป็นนักรบที่ประสบความสำเร็จในการปรับแต่งผิวหนัง ดังนั้นโดยธรรมชาติแล้วเขาจึงไม่ใช่คนธรรมดา เขาทำการปาดโดยไม่ต้องใช้พลังงานเลือดใด ๆ หรือใช้กำลังมากนัก
เขาใช้เพียงกำลังของคนธรรมดาสามัญ
มีดปาดไปที่แขนและเหลือเพียงรอยขีดสีขาวเล็กน้อย และในไม่ช้ามันก็กลับสู่สภาพเดิม!
“นี่คือพลังป้องกันของการปรับแต่งผิวหนังเหรอ?”
ซูหยานรู้สึกตื่นเต้นมาก แม้ว่าเขาจะไม่ได้ใช้มีดแรงมากนัก แต่แรงแค่นี้มันก็สามารถฆ่าไก่ได้อย่างง่ายดาย หากคนธรรมดาถูกปาด เนื้อและเลือดจะแตกออกมา และบาดแผลจะทะลุเข้าไปในกระดูก
อย่างไรก็ตาม แต่มันไม่สามารถทิ้งรอยแผลเป็นไว้บนผิวหนังของเขาได้เลย
“ถ้าเป็นไปตามที่อาจารย์พูด หลังจากการปรับแต่งผิวหนังแล้ว ก็ยากที่จะถูกทำร้ายด้วยดาบธรรมดา!”
ซูหยานเต็มไปด้วยความคาดหวังสำหรับการปรับแต่งกระดูกครั้งต่อไปและแม้กระทั่งการปรับแต่งอวัยวะภายใน
…
“ทุกวันนี้ เจ้าสามารถสงบสติอารมณ์ได้ ไม่เย่อหยิ่งหรือใจร้อนข้าดีใจมากที่เห็นเจ้าเป็นแบบนี้”
ในระหว่างรับประทานอาหารเย็น หลี่ซวนกล่าวหลังจากพิจารณาอย่างรอบคอบแล้ว
“อาจารย์..ข้าเข้าใจแล้ว ข้าต้องระวังความเย่อหยิ่งและความใจร้อน และสงบสติอารมณ์!”
ซูหยานกล่าวด้วยความเคารพ
เขาดีใจที่ตัวเองไม่ใจร้อนและสามารถรักษาความสงบได้ ซึ่งสร้างความประทับใจที่ดีให้กับท่านอาจารย์
‘หลังจากฝึกฝนมาเป็นเวลานาน ซูหยานดูเหมือนจะสงบและนิ่งลง แต่เขาต้องมีความกังวลอยู่ข้างใน ข้าต้องปลอบเขาและขอให้เขาอดทน ตอนนี้เรื่องนี้มาถึงขั้นนี้แล้วข้าทำได้เพียงแสดงละครต่อไป’
หลี่ซวนพึมพำในใจแล้วพูดว่า "กุญแจสำคัญในการฝึกฝนคือความพากเพียร ความตั้งใจแน่วแน่ ความสงบ และการจะประสบความแข็งแกร่งต้องไม่เร่งรีบเพื่อให้ถึงความสำเร็จอย่างรวดเร็ว เจ้าต้องจำเอาไว้"
“ครับอาจารย์ ศิษย์จะจำคำสอนของท่าน!”
ซูหยานพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม
แต่ทันใดนั้นเขาก็ตระหนักในใจตัวเองว่า ‘ข้าได้เชี่ยวชาญการปรับแต่งผิวหนังแล้ว อาจารย์ต้องกลัวว่าข้ากระตือรือร้นที่จะประสบความสำเร็จอย่างรวดเร็ว และเริ่มการปรับแต่งกระดูกอย่างเร่งรีบโดยไม่มีรากฐานที่มั่นคง’
‘แม้ว่าข้าจะได้ทำกระบวนการปรับแต่งผิวหนังให้สมบูรณ์แบบแล้ว แต่ข้าก็ต้องทำให้มันเสถียรมากกว่านี้ก่อนที่จะทำการปรับแต่งกระดูก ข้าต้องไม่ใจร้อนและฝากความประทับใจที่ดีไว้กับอาจารย์ให้ได้’
ซูหยานคิดในใจว่าอย่าลืมเตือนตัวเองว่าอย่างพึ่งภูมิใจและพึงพอใจเพียงเพราะความแข็งแกร่งของเขาดีขึ้น!
หลี่ซวนไม่รู้ว่าซูหยานได้ตัดสินใจเกี่ยวกับสิ่งที่เขาพูดแล้ว และเขาไม่รู้ว่าซูหยานไม่เพียงสัมผัสถึงพลังงานเลือดได้เล็กน้อยเท่านั้น แต่ยังได้เสร็จสิ้นกระบวนการการปรับแต่งผิวหนังอีกด้วย
เมื่อเห็นว่าซูหยานรับฟังคำแนะนำเป็นอย่างดี เขาก็รู้สึกโล่งใจ
‘ลูกศิษย์คนนี้เป็นคนดีจริงๆ แต่เขาไม่ฉลาดพอ..เขาจึงมาพบข้า ถ้าเขาไปพบใครคนอ่น ข้าเกรงว่าเขาจะถูกหลอกและครอบครัวของเขาอาจจะล้มละลายเพราะเขาก็เป็นได้!’
‘น่าเสียดายที่ข้าไม่ใช่ปรมาจารย์สันโดษจริงๆ ไม่เช่นนั้นคงจะเป็นเรื่องน่ายินดีหากรับลูกศิษย์ที่เคารพตนเองและมีไหวพริบดีเช่นนี้’
หลี่ซวนถอนหายใจอยู่ในใจ
จากนั้นเขาก็พูดอีกครั้ง "ข้ารู้ว่าเจ้าต้องมีคำถามบางอย่างเกี่ยวกับการฝึกฝนของเจ้า และข้าสามารถตอบคำถามเหล่านั้นให้เจ้าได้แล้ว"
จิตวิญญาณของซูหยานราวกับถูกกระตุ้นขึ้น และเขาก็แสดงความตื่นเต้นออกมา
‘อาจารย์รู้ว่าข้ากำลังจะปรับแต่งกระดูก และข้าต้องมีคำถามบางอย่างเกี่ยวกับการปรับแต่งกระดูก อันดับแรกอาจารย์เตือนข้าว่าอย่าใจร้อน..ให้ใจเย็นลง แล้วตอนนี้ไม่เพียงแต่ทำใจของข้าให้สงบลงเท่านั้น แต่ยังพยายามทำให้ข้าเข้าใจกระบวนการปรับแต่งกระดูกอีกด้วย’
ยิ่งข้าคิดมากเท่าไหร่ ข้าก็ยิ่งรู้สึกว่าทุกคำของอาจารย์เต็มไปด้วยความหมายอันลึกซึ้งและกำลังสอนเขา
“ท่านอาจารย์ ลูกศิษย์ไม่สงสัยเกี่ยวกับการปรับแต่งผิวหนัง ข้าขอสอบถามเรื่องการปรับแต่งกระดูกครับ พลังปราณเลือดซึมเข้าสู่กระดูก และกระดูกก็ได้รับการปรับแต่งสภาวะและการขัดเกลาอยู่ตลอดเวลา มีอะไรพิเศษเกี่ยวกับเรื่องนี้หรือเปล่า?”
“การปรับแต่งกระดูกงั้นหรือ?”
…
ซูหยานถามคำถามเกี่ยวกับการปรับแต่งกระดูก แต่หลี่เสวียนกลับตกตะลึง คำพูดที่เขาวางแผนไว้ล่วงหน้าล้วนเป็นเรื่องโกหกเกี่ยวกับพลังงานเลือดและขั้นตอนการปรับแต่งผิวหนัง
แต่เขาไม่คาดคิดว่าว่าซูหยานจะถามเกี่ยวกับวิธีการปรับแต่งกระดูก เขายังไม่ได้สร้างเรื่องโกหกในการปรับแต่งกระดูกไว้ล่วงหน้าเลย!...
…………………..
