บทที่ 368 : เพียงแค่ครั้งเดียว (22)
บทที่ 368 : เพียงแค่ครั้งเดียว (22)
ฉึก!
เสียงผิวหนังบริเวณลำคอของอารอนถูกฉีกขาด
แกร๊ก!!
มีรูอยู่ตรงกลางใบมีดของไบฟรอสต์
เพล้ง!!
ไบฟรอสหักออกเป็นสองท่อนและร่วงลงกับพื้น
'ไอ้เด็กนี่…'
เขาทำแบบนี้ได้ยังไง?
<มัน มันเกิดอะไรขึ้น?>
เสียงผู้บรรยายดังขึ้น
<เอ่อ ดูเหมือนว่าผู้เข้าแข่งขันจะใช้เทคนิคพิเศษครับ ว้าวมันยอดเยี่ยม! ยากที่จะเชื่อว่ามันเป็นพลังของฮีโร่ระดับ 4 ดาว แต่ดูอาวุธนั้นสิ แข็งแกร่งขนาดนั้นยังไม่สามารถทนต่อพลังของเทคนิคนั้นได้>
[โตโต้คือชีวิตของฉัน (แทซซาส 11) : ว้าว...รุนแรงมาก]
[โฮรุ 38 : ฉันบอกแล้วไงให้ทุกคนเดิมพันแบบเดียวกับฉัน เป็นไงเล่า เห็นไหมว่าโร่ระดับ 4 ดาวเก่งเจ๋งแค่ไหน]
[รีซอสโต้ 0 : บอกนายท่านของเขาซื้ออาวุธให้เขาใหม่สิ ดาบนั้นมันหักง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?]
“ไอ้หมาบ้า! ทำให้มันดี ๆ หน่อยสิ ฉันเดิมพันข้างแกหมดหน้าตักเลยนะ!”
“ถ้าจะอ่อนแบบนี้ น่าจะให้ดาบปีศาจคนนั้นมาสู้แทน พลังนายมีแค่นี้งั้นเหรอ?”
“จุ๊จุ๊ ฉันคิดว่าฉันพลาดอะไรไปนะเนี่ย เจ้านั้นเองก็สู้ยิบตาเหมือนกัน ไอ้หมาบ้านี้มันใกล้จะทนไม่ไหวแล้วล่ะ จัดการมันเลย!!!”
ไม่ไหวแล้วงั้นเหรอ?
ไบฟรอสนี้ไม่สามารถต้านทานเทคนิคการใช้หอกของอารอนได้งั้นเหรอ?
นี่มันเป็นเรื่องที่โคตรไร้สาระ
ฉันหัวเราะ
"......"
ฉันยกดาบขึ้นมาดู
ส่วนบนของไบฟรอสต์หายไป เหลือเพียงส่วนล่างที่ถูกตัดไว้ครึ่งหนึ่ง
'…นี่มันโคตรไร้สาระเลย'
ฉันหันไปมองอารอน…ตอนนี้เขาแทบจะไม่สามารถทรงตัวให้ยืนนิ่ง ๆ ได้
แต่การต่อสู้ครั้งนี้มันยังไม่จบ ยังมีบางอย่างที่ฉันต้องทำให้เสร็จ
"......"
อารอนยังคงยืนอยู่ในตำแหน่งเดิมและไม่ได้ขยับไปไหน
แสงในดวงตาของเขามืดมนลง เมื่อกี้เขาทำมันด้วยกำลังทั้งหมดของเขา
เขาสามารถทำมันได้เพียงครั้งเดียว มันเป็นพลังสูงสุดที่อารอนสามารถทำได้
“ฉันไม่รู้จะพูดอะไรกับนายอีกแล้วอารอน”
ฉันเข้าไปหาอารอนและถือดาบหัก ๆ นั้นไว้ในมือ
“นายอย่าทำอะไรเกินกำลังตัวเองสิ ถ้านายทำแบบนี้มันจะรบกวนภารกิจของเรา”
"......"
“ฉันควรทำอย่างไรกับเรื่องนี้? ตอบฉันสิ...อารอน”
อารอนไม่ตอบ
อารอนมองฉันด้วยสายตาว่างเปล่า
ฉันยิ้ม
เมื่อเขาตื่นขึ้นมา เขาจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหรือทำอะไรลงไปบ้าง
ฉันจะไม่บอกอะไรเขาแล้ว จนกว่าเขาจะค้นพบสิ่งต่าง ๆ ด้วยตัวเอง
ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้ว
เหตุผลที่เนล์มไฮม์ฟเข้าร่วมการแข่งขันที่นี่ แม้ว่าจะต้องแพ้ก็ตาม....
ของรางวัลต่าง ๆ เช่น ตั๋วอัญเชิญระดับ 5 ดาวหรือประสบการณ์ของฮีโร่ฝึกหัดคนอื่น ๆ ก็ไม่ใช่ของที่สำคัญอะไร
‘นั่นเป็นแผนของนายสินะ’
ฉันเงยหน้าขึ้นมองไปข้างบนนั้นอีกครั้ง มูเดนที่นั่งอยู่ในปล่องระบายอากาศมีรอยยิ้มลึกลับปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา
ตอนนี้อารอนไม่มีทางหันหลังกลับไปแล้ว
เวลาที่อารอนใช้ที่นั่นต้องเป็นนรกที่ฉันนึกไม่ถึงแน่
มันจะเป็นเช่นนั้นไปนานแสนนาน
อย่างที่ฉันได้เคยพูดไปกับเขา ความเจ็บปวดของเขาจะคงอยู่ไปนานแสนนาน
'แต่อย่ากังวลไปเลย'
ความสามารถที่อารอนปลุกขึ้นมาไม่ใช่เรื่องไร้สาระแบบที่ทุกคนพูด มันไม่เหมือนกับการแทงหอกแบบธรรมดา ๆ
แม้มันจะไม่ใช่การโจมตีที่แข็งแกร่ง การแทงที่โหดร้าย การแกว่งที่พริ้วไหว และมันก็ไม่ใช่เวทย์มนตร์
ไม่มีอัจฉริยะคนใดสามารถเลียนแบบอารอนได้แน่นอน ต่อให้มีรีเจียนร่วมกัน 10 คนก็ไม่สามารถทำได้
คุณลักษณะเฉพาะตัวที่มีอยู่ในพิกมีอัพ
มันทำให้มูเดนก็ก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งที่เกือบจะเป็นฮีโร่ที่อยู่ยงคงกระพัน
ฉันยกดาบที่หักขึ้นมา
ข้างหน้าฉันมีผู้ชายคนหนึ่งที่สามารถเอาชนะกำแพงที่มนุษย์ไม่สามารถเอาชนะได้
สัตว์ประหลาดตัวหนึ่งที่ใช้เวลาหลายพันวัน หลายสิบล้านคืน
อัจฉริยะที่รู้ซึ้งถึงอะไรหลาย ๆ อย่างมากกว่าใคร
อย่างไรก็ตาม แม้ว่าเขาจะเป็นอัจฉริยะ แต่ก็ไม่สามารถก้าวข้ามขีดจำกัดที่ตั้งไว้ได้
แม้ว่าสิงโตจะเป็นราชาแห่งสัตว์ร้าย แต่ก็ไม่สามารถเอาชนะกำแพงของสิ่งมีชีวิตนั้นได้เลย
ผู้ชายคนนี้เคยเป็นกระต่ายมาก่อน
อย่างไรก็ตาม ตอนนี้อารอนไม่ใช่กระต่ายแล้ว
แต่ก็ไม่ใช่สิงโตอยู่ดี
แต่เขากลายเป็นอย่างอื่นที่แตกต่างออกไปเล็กน้อย และกระทั่งฉันก็ไม่สามารถคาดเดาตัวตนของเขาได้
'อารอน'
ตอนนี้เขาไม่ใช่ผู้ชายที่ฉันรู้จักอีกต่อไปแล้ว
เมื่อเขากลับมาที่ทาวน์เนีย....
"ลาก่อน อารอน"
ฉันลดดาบที่หักลง
"......"
ฉันได้ยินเสียงอารอนล้มลงกับพื้น
ในขณะนั้น มีเงาสีดำปรากฏขึ้นจากที่ไหนก็ไม่รู้และดึงร่างของอารอนออกไป
ฉันหัวเราะและเก็บดาบที่หักเข้าฝัก
แต่มันใส่เข้าไปในฝักไม่ได้...
“ฮ่า เราได้ผู้ชนะแล้ว!!”
กรรมการที่หลบอยู่หลังก้อนหินโผล่หน้าออกมา
ชุดสูทเรียบร้อยของเขาตอนนี้กลายเป็นเพียงเศษผ้าขี้ริ้วไ
“ยินดีด้วยครับ! ฮาน อิสรัต จากทาวน์เนียเป็นผู้ชนะยินดีด้วยครับ…”
ขณะที่ฉันเดินผ่านไปและแตะไหล่ของเขา กรรมการคนนั้นก็ล้มลงกับพื้นทันที
ฉันชื่นชมเขานะ เขามีความเป็นมืออาชีพมากจริง ๆ
ฉันเดินไปตามทางเดินที่จัดไว้
มีพนักงานจำนวนหนึ่งยืนกรานที่จะให้มีพิธีมอบรางวัล แม้ว่าสภาพของสนามจะพังไปหมดแล้วก็ตาม
ฉันผลักพนักงานคนอื่น ๆ ออกไปและมุ่งหน้าไปที่ห้องพักของผู้เข้าร่วมแข่งขัน
<นายท่าน ขอแสดงความยินดีกับชัยชนะครั้งนี้>
ราวกับว่าเธอรู้ว่าฉันกำลังรออยู่ เสียงของยูเน็ตก็ดังขึ้นหูฉัน
“ใจเย็น ๆ เอาจริงทีแรกฉันก็เกือบแพ้แล้ว ถ้าหมอนั้นเป็นแบบมูเดน ฉันคงแพ้ไปแล้ว”
<ไม่นะคะ ฉันเชื่อว่านายท่านจะเอาชนะเขาได้ เพราะยังไงซะนายท่านโลกิก็เป็นนายท่านที่เหนือนายท่าน>
"พอเถอะ ยิ่งไปกว่านั้น…ไบฟรอสของฉันหัก”
<ถ้าเป็นเช่นนั้นการฟื้นฟูตามธรรมชาติคงจะเป็นไปไม่ได้ เดี๋ยวเราจะนำมันกลับมาที่เนล์มไฮม์ฟและซ่อมมันก่อนจะเอากลับไปคืนให้นายท่านค่ะ>
"งั้นเหรอ...ขอบคุณมาก"
ฉันมองไปที่ทางเดินด้านนอก
ท้องฟ้าเป็นสีเหลือง
“อารอน…”
<มูเดนคงจะไม่ปล่อยเขาไปง่าย ๆ แน่นอนค่ะ>
“ฉันก็ว่าอย่างนั้น”
ฉันคงไม่ได้เจออารอนอีกนานมากแน่ ๆ
“ฝากแสดงความยินดีและชื่นชมพวกเขาด้วยนะ”
<รับทราบค่ะนายท่าน>
การสื่อสารหายไปอย่างรวดเร็ว
ตอนนี้ในห้องพักเงียบจนฉันได้ยินเสียงฝีเท้าผู้คนที่เดินไปตามทางเดิน
"……เฮ้อ"
ฉันพิงกำแพงแล้วหลับตาลงช้า ๆ