ตอนที่ 67 ของขวัญ (อ่านฟรี 07/07/2567)

ณ สถานที่ซึ่งเต็มไปด้วยความยากจน ผู้คนต่างอดอยาก

คนในสถานที่แห่งนี้ล้วนเป็นชนชั้นล่างที่ขาดแคลนเงินทอง พวกเขาเป็นผู้ที่ไร้ซึ่งโอกาสในการศึกษา ได้แต่ทำงานเพื่อหาเงินใช้ชีวิตไปวัน ๆ แม้ที่แห่งนี้จะมีนักเดินทางหรือพ่อค้าผ่านทางมาบ้าง แต่พวกเขาก็ไม่มีสิ่งใดจะขายให้คนเหล่านั้นนอกจากสมุนไพรหรือของไร้ค่าทั่วไป

“เฮ้อ วันนี้ก็ไม่เจอสมุนไพรเลยสักต้นแหะ” เด็กสาวคนหนึ่งถอนหายใจออกมา นางเป็นเด็กกำพร้าที่ถูกคนในหมู่บ้านเก็บมาเลี้ยง

ดูจากภายนอกก็เหมือนเด็กอายุสิบขวบปีทั่วไป แต่เส้นผมสีแดงแดงอมชมพูยาวถึงกลางหลังของนาง ทำให้ดูแตกต่างจากผู้คนทั่วไปในหมู่บ้าน

เนื่องจากหมู่บ้านนี้เป็นหมู่บ้านเล็ก ๆ ห่างไกลตัวเมือง ชาวบ้านจึงดำรงชีพด้วยการทำไร่ สวน และหาของป่ามาขายให้บรรดาพ่อค้าที่นาน ๆ จะเดินทางมา

“วันนี้ก็ยังไม่มีอะไรกินเลย ท่านพ่อก็ต้องทำงานหนักจนแทบจะล้มป่วย ข้าอยากให้บ้านของเราสุขสบายมากขึ้นสักนิดก็ยังดี” นางยังคงเดินต่อไปตามริมแม่น้ำของหมู่บ้านเพื่อมองหาของที่จะนำได้ขายได้

ถึงแม้นายจะเป็นเด็กกำพร้า แต่ก็มีชายใจดีคนหนึ่งในหมู่บ้านยินดีรับนางมาเป็นบัตรบุญธรรม ทำให้ชีวิตของนางไม่ได้โดดเดี่ยวมากนัก

“จะว่าไป ข้าจะสามารถเป็นผู้ฝึกตนได้ไหมนะ” นางนึกถึงเหล่าผู้ฝึกตนที่เคยผ่านมาช่วยหมู่บ้านเอาไว้

ถึงแม้หมู่บ้านแห่งนี้เป็นเป็นหมู่บ้านเล็ก ๆ ทั่วไปแต่ก็ยังอยู่ในพื้นที่การดูแลของอาณาจักรทำให้บางทีก็จะมีเหล่าทหารที่เป็นผู้ฝึกตนเดินทางมาปราบสัตว์ร้ายรอบหมู่บ้านเป็นครั้งคราว หมู่บ้านแห่งนี้ที่ไร้ผู้ฝึกตนจึงยังคงดำรงอยู่ได้จนถึงทุกวันนี้

“ถ้าข้ากลายเป็นผู้ฝึกตนก็จะปกป้องทุก ๆ คนได้ ท่านพ่อก็จะมีชีวิตที่สุขสบายยิ่งขึ้น ข้าจะได้ไม่กลายเป็นเพียงภาระอีกต่อไป” เด็กสาวนึกถึงชายผู้ซึ่งไม่ได้มีสายเลือดเดียวกัน แต่ก็ยังรักนางเหมือนลูกแท้ ๆ เขาต้องทำงานหนักทุกวันเพื่อให้ได้ค่าใช้จ่ายที่เพียงพอสำหรับคนสองคน รวมถึงค่าเล่าเรียนของนางด้วย

ฮึ่บ ฮึ่บ ฮ่าส์!

เด็กสาวพยายามเตะต่อยอากาศ จินตนาการว่านางกำลังต่อสู้อยู่ เผื่อว่านางจะแข็งแกร่งขึ้นได้บ้าง แต่ไม่ว่านางจะฝึกฝนมากแค่ไหน มันก็ไม่มีวี่แววว่าจะดีขึ้นเลย

“เฮ้อ อย่างที่ท่านพ่อบอกไว้ ถ้าไม่มีพรสวรรค์ เคล็ดวิชาบ่มเพาะ อาจารย์ที่คอยสอน ก็แทบจะเป็นไปไม่ได้ที่จะฝึกตน” หลังจากฝึกเตะต่อยลมและนั่งสมาธิอยู่หนึ่งชั่วยาม เด็กสาวนอนทิ้งตัวลงพื้นหญ้าด้วยความเหนื่อยล้า

“เอาเถอะ ลองเดินดูอีกสักรอบค่อยกลับก็แล้วกัน” เด็กสาวลุกขึ้นยืนอีกครั้งก่อนจะเดินไปตามใต้ต้นไม้เพื่อหาดูว่าจะมีสมุนไพรหรือเห็ดอะไรเอากลับไปขายได้บ้าง

หลังจากค้นหาอยู่หนึ่งก้านธูปนางก็พบเข้ากับถุงผ้าเก่าซอมซ่อถุงหนึ่ง มันเหมือนถูกทิ้งไว้อยู่นานแล้ว ตัวถุงมีขนาดเล็กและเหมือนจะบรรจุอะไรเอาไว้นางจึงหยิบมาดู

“อะไรน่ะ ? เหรียญสีทอง ?” เด็กสาวเทของในถุงลงกับพื้นก็พบว่ามีเหรียญแบนกลมสีทองไหลออกมาหลายสิบเหรียญ พร้อมด้วยม้วนหนังแผ่นหนึ่ง

“เอ มันคืออะไรน่ะ ถ้าเป็นเหรียญก็ควรจะเป็นเหรียญทองแดงสิ ถ้ามีค่ามากก็เหรียญเงิน” เด็กสาวกล่าวออกมาด้วยความไม่เข้าใจ

“แล้วม้วนหนังนี้มันอะไร ? ตัวหนังดูคุณภาพดีจัง” นางลูบไปตามม้วนหนังเพื่อตรวจสอบ พบว่าม้วนหนังสีดำนี้มีคุณภาพหนังที่ดีกว่าหนังวัวเสียอีก

ครึ่งหลัง

“อ่านแล้วก็ไม่ค่อยเข้าใจ แต่ข้ารู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างที่พิเศษ” เด็กสาวกางแผ่นหนังออกก็พบเข้ากับตัวอักษรสีทองสวยงามถูกเขียนเอาไว้ นางจึงตัดสินใจที่จะเก็บม้วนหนังนี้เอาไว้เอง

“ลองไปให้ท่านพ่อดูก่อนดีกว่า ว่าเหรียญเหล่านี้มันคืออะไร” หลังจากครุ่นคิดเล็กน้อย เด็กสาวก็รีบวิ่งกลับบ้านไปพร้อมกับถุงผ้าซอมซ่อที่บรรจุเหรียญทองเอาไว้ภายใน

...

“ผู้ใหญ่บ้าน! เกิดเรื่องขึ้นแล้วขอรับ!” มีเสียงดังขึ้นด้วยความตื่นตะหนกดังขึ้น เรียกให้ชายชราซึ่งเป็นผู้ใหญ่บ้านของหมู่บ้านแห่งนี้หันไปมองด้วยความสับสน

หมู่บ้านเล็ก ๆ ไร้สิ่งมีค่าแห่งนี้จะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นได้ ?

คงไม่ใช่มีสัตว์ร้ายบุกจู่โจมใช่ไหม ?

“เกิดอะไรขึ้น เจ้าช่วยใจเย็นลงก่อน แล้วเล่าออกมาสิ” ชายชรากล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

“ลูกสาวของข้าไปพบเจอของสิ่งนี้เข้าขอรับ! ข้าไม่แน่ใจว่ามันคือสิ่งใดจึงรีบนำมาให้ท่านได้ดูก่อน” ชายกลางคนเนื้อตัวมอมแมมหยิบถุงผ้าที่ใส่บางสิ่งออกมายื่นให้กับชายชรา

“มันคืออะไรรึ ?” ชายชรารับถุงผ้าซอมซ่อมาเทสิ่งที่อยู่ข้างในออกดู

กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง

ปรากฏว่าสิ่งที่อยู่ในถุงนั้น คือเหรียญทอง! แถมยังมีมากหลายสิบเหรียญ!!

ด้วยความที่เป็นเพียงหมู่บ้านยากจน ห่างไกลความเจริญ ชาวบ้านจะไม่รู้จักเหรียญทองก็ไม่แปลก เพราะหมู่บ้านของพวกเขาใช้เพียงเหรียญทองแดงในการซื้อขายเท่านั้น นาน ๆ ทีพวกพ่อค้าหรือนักเดินทางผ่านมาพวกเขาถึงจะได้พบเห็นเหรียญเงินบ้างเพราะซื้อของในหมู่บ้านเป็นปริมาณมาก

“บ้าน่า! เหรียญทอง เหรียญทองของจริง!” ชายชรากล่าวออกมาด้วยความไม่อยากเชื่อสายตา เขาเคยเป็นแรงงานในตัวเมืองมาก่อนจึงมีโอกาสได้เห็นเหรียญทองมาบ้าง

แต่พอแก่ตัวลงไม่สามารถใช้แรงงานได้แล้ว เลยเลือกมาใช้ชีวิตอยู่ในหมู่บ้านเล็ก ๆ ห่างไกลผู้คนแทน ไม่คิดว่าในชีวิตนี้จะมีโอกาสได้จับเหรียญทองแบบนี้เลย!

“เจ้า เจ้าเรียกตัวเด็กที่ไปเจอสิ่งนี้มาหาข้าหน่อย ข้ามีเรื่องอยากจะสอบถาม” ชายชราพยายามระงับความตื่นเต้นในใจแล้วกล่าวออกมา

ชายกลางคนพยักหน้ารับคำก่อนจะวิ่งออกไป... ผ่านไปสักพักเขาก็กลับมาอีกครั้งพร้อมกับเด็กสาวน่ารักคนหนึ่ง ถึงแม้ตามเนื้อตัวของนางจะสกปรกไปบ้าง แต่ผิวกายกลับดูไม่หยาบก้านเหมือนคนในหมู่บ้านคนอื่น ๆ

“เจ้าคือคนที่พบส่งนี้รึ ?” ชายชรากล่าวถามเด็กสาวน่ารักผู้นั้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ชะ..ใช่ ข้าเจอมันที่ซอกไม้ใกล้ ๆ แม่น้ำ” เด็กสาวตอบกลับด้วยความประหม่า นางกลัวว่าสิ่งที่นางเก็บมาจะเป็นของที่ไม่ดีอะไรรึเปล่า นางจะโดนตีไหม

“เจ้าไม่ได้ทำอะไรไม่ดีหรอก ของสิ่งนี้มีค่ามาก แล้วมีสิ่งอื่นอีกหรือไม่ ? ช่วยบอกข้าได้ไหม ?” ชายชราเข้าใจความรู้สึกของเด็กสาวดี เขาจึงยิ้มให้อย่างอ่อนโยนก่อนจะกล่าวถามต่อ

“มีสิ่งนี้อยู่กับเหรียญเหล่านั้นด้วย” เด็กสาวยื่นแผ่นหนังที่มีอะไรบางอย่างเขียนเอาไว้ให้กับชายชรา ในตอนแรกที่นางไม่ได้เอาสิ่งนี้ให้กับคนอื่น ๆ ดูเพราะนางมองว่ามันสวยดีรวมถึงอาจจะมีอะไรบางอย่างที่จำเป็นสำหรับตัวเองเลยอยากเก็บเอาไว้

“ไหนขอข้าดูหน่อยสิ..หืม ?” ชายชรารับแผ่นหนังมาก่อนจะกางออกเพื่ออ่านสิ่งที่ถูกเขียนไว้

ตัวแผ่นหนังน่าจะทำมาจากหนังของสัตว์อสูรอะไรสักอย่าง เพราะมันมีคุณภาพสูงกว่าหนังวัวอย่างเทียบไม่ติด แผ่นหนังมีสีดำเงา ตัวอักษรสีทองถูกเขียนเอาไว้ด้วยลายมือที่ทรงพลังและงดงามว่า

“ของขวัญจาก ร้านเซียนรับจ้าง ขอให้ชีวิตของเจ้าจงมีแต่ความสุข ผู้เขียน.เย่ซี” ชายชราอ่านสิ่งที่ถูกเขียนไว้ด้านในให้สองพ่อลูกได้รับฟัง เขาไม่เข้าใจสักนิดว่า บนโลกนี้มันมีเรื่องดี ๆ แบบนี้เกิดขึ้นจริงหรือ ?

เหตุการณ์เช่นนี้ได้เกิดขึ้นทั่วทุกมุมโลก โดยจะเกิดขึ้นกับสถานที่ซึ่งยากลำบาก ไร้ซึ่งเงินทองและหนทางการใช้ชีวิต โดยผู้ที่ได้พบมันล้วนแล้วแต่เป็นคนยากจนที่ถูกเลือกจากอะไรบางอย่าง ซึ่งส่วนใหญ่มักจะเป็นผู้คนธรรมดา มีบ้างที่เป็นผู้ฝึกตนผู้ตกต่ำ แต่สิ่งหนึ่งที่ทุกคนมีเหมือนกันก็คือพวกเขาได้รู้จัก ร้านเซียนรับจ้าง และผู้ใจบุญนามว่าเย่ซีอยู่ในโลกใบนี้ด้วย

ใครเล่า จะรู้ว่าในอนาคตจะมีผู้ฝึกตนที่มากพรสวรรค์แต่ไร้ซึ่งกำลังทรัพย์ โดดเด่นขึ้นมาอีกมากมาย และพวกเขาเหล่านั้นล้วนซาบซึ้งรวมถึงพากันออกตามหาร้านเซียนรับจ้างกับท่านเย่ซีผู้มีพระคุณของพวกเขาจนทั่วทุกมุมโลก