การหวนคืนของอัศวินมังกรไร้พลัง ตอนที่ 37 สถานการณ์สิ้นหวัง

ตอนที่ 37 สถานการณ์สิ้นหวัง

“พวกนายกำลังทำอะไรอยู่?”

หยินเทียนเป่ามองไปทางเจียงจานและนักศึกษาที่ต้องการสร้างปัญหาให้หยางตง แล้วก็ถามออกมา

“พวกผมไม่พอใจเรื่องที่มหาวิทยาลัยเลือกให้หยางตงเป็นตัวแทนนักศึกษาใหม่ครับ เขาไม่เข้าร่วมการประลองทำไมเขาถึงได้เป็นตัวแทนนักศึกษาใหม่”

เจียงจานพูดออกมา

“แล้วนายคิดว่าใครควรเป็นตัวแทนนักศึกษาใหม่”

หยินเทียนเป่าถามอีกครั้ง

“หลู่ฟานครับเพราะเขาได้อันดับ 1 ของปีนี้”

เจียงจานตอบแบบไม่ลังเล จริงๆ เขาอยากตอบว่าตัวเขาควรเป็นตัวแทนนักศึกษาใหม่ แต่ถ้าเขาบอกว่าตัวเองที่เป็นอันดับ 3 ควรเป็นตัวแทนนักศึกษาใหม่มันก็หน้าด้านเกินเขาเลยเลือกหลู่ฟานผู้ที่ได้อันดับ 1

หยินเทียนเป่าพยักหน้าเข้าใจ จากนั้นเขาก็มองไปทางหลู่ฟานแล้วพูดว่า

“หลู่ฟานนายคิดว่าตัวเองควรเป็นตัวแทนนักศึกษาใหม่ไหม”

“ไม่ครับ ผมได้อันดับ 1 เพราะหยางตงไม่ได้เข้าร่วมการประลองผมคิดว่าคนที่ควรเป็นตัวแทนนักศึกษาใหม่ควรเป็นหยางตงถูกแล้ว”

หลู่ฟานตอบ

“นายมีอะไรจะพูดอีกไหมเจียงจาน ถ้าไม่มีอะไรจะพูดแล้วฉันจะได้ตัดสินโทษนายและพวกของนายทั้งหมด”

หยินเทียนเป่ามองเจียงจานอีกครั้งแล้วถาม

เจียงจานไม่รู้จะพูดอะไรต่อ เมื่อได้ยินว่าหยินเทียนเป่าผู้เป็นผู้อำนวยการของมหาวิทยาลัยเมืองหลวงจะตัดสินโทษของตัวเอง เขาก็รู้สึกกลัวขึ้นมา เขาไม่คิดว่าเรื่องครั้งนี้หยินเทียนเป่าจะเกี่ยวข้องด้วย คิดว่าจะจบแค่ในห้องประชุมนี้แล้วตระกูลถังจัดการเรื่องทั้งหมดให้เขา

“แต่ว่า ถ้านายบอกว่าใครสั่ง โทษก็จะเบาลงจะเหลือแค่ไล่ออกจากมหาวิทยาลัยเมืองหลวง”

หยินเทียนเป่าพูด

ครืน!!!

เจียงจานและนักศึกษาที่ต้องการสร้างปัญหาให้หยางตงรู้สึกเหมือนกับว่ามีคนเอาถังน้ำเย็นสาดใส่ โทษเบาลงคือไล่ออกจากมหาวิทยาลัยเมืองหลวง ถ้าโทษไม่เบาลงจะเป็นแบบไหน จะเป็นแบบที่หยางตงพูดหรือเปล่าที่โดนไล่ออกจากมหาวิทยาลัยเมืองหลวงแล้วสมัครมหาวิทยาลัยไหนไม่ได้อีกเลย

ต้องรู้ก่อนว่า มหาวิทยาลัยคือกลุ่มที่มีพื้นที่ล่าและมิติลับเยอะสุด ถ้าเรียนมหาวิทยาลัยจะได้เปรียบมนุษย์คนอื่นที่ไม่ได้เรียนเยอะ และยังเป็นสถานที่ที่เอาไว้สร้างเส้นสายด้วย ถ้ามีเส้นสายจะทำให้ใช้ชีวิตง่ายขึ้นเยอะ ถ้าพวกเขาโดนไล่ออกจากมหาวิทยาลัยเมืองหลวงแล้วไม่สามารถสมัครเข้ามหาวิทยาลัยไหนได้อีก มันจะเป็นปัญหาที่ใหญ่มากในชีวิตของพวกเขา

“ผู้อำนวยการพวกนักศึกษาใหม่ก็แค่มีปัญหากันนิดหน่อย ให้ขอโทษกันก็จบแล้วครับไม่ต้องไล่ออก”

อาจารย์ระดับ 100 ที่ใช้พลังเวทย์สู้กับหยางตงพูดอกมา เขาไม่โง่ เขารู้แล้วว่าหยินเทียนเป่าวางแผนให้พวกเขาที่มีความสัมพันธ์กับตระกูลถังปรากฎตัวแล้ว เขาเลยกล้าพูดออกมาในสถานการณ์นี้

“นายกำลังสั่งฉัน”

หยินเทียนเป่าถาม เสียงพูดของเขาแตกต่างจากตอนที่คุยกับเจียงจานมาก เสียงพูดของเขาครั้งนี้คือเสียงพูดของคนที่กำลังไม่พอใจอะไรสักอย่าง

“ไม่ใช่ครับ ผมแค่อยากจบปัญหาง่ายๆ เรื่องนี้หยางตงก็ผิดที่ใช้พลังเวทย์ข่มขู่นักศึกษาใหม่คนอื่น ไม่แปลกเลยที่นักศึกษาใหม่จะไม่ชอบหยางตง ปัญหานี้เป็นปัญหาเล็กๆน้อยๆ”

อาจารย์ระดับ 100 ยังคงพูดออกมาต่อ ตอนนี้เขารู้สึกกลัวหน่อย ถึงเขาจะระดับ 100 แต่เขาก็รู้ตัวดีว่าตัวเองสู้หยินเทียนเป่าไม่ได้ถ้าหยินเทียนเป่าต้องการให้เขาตายเขาก็ต้องตาย

“แล้วมีกฎห้ามใช้พลังเวทย์ข่มขู่นักเรียนใหม่คนอื่นๆ ในพิธีเปิดเรียนด้วยเหรอ”

หยินเทียนเป่าถาม

“นั่น…. ไม่มีกฎห้ามครับ แต่หยางตงก็ทำไม่ถูกพลังเวทย์ของเขาและมังกรเยอะมาก ถ้า-”

“ไม่มีกฎแปลว่าหยางตงไม่ผิด ไม่ว่านายจะพูดอะไรออกมาหยางตงก็ไม่ผิด”

หยินเทียนเป่าพูดขัด

จากนั้นเขาก็ไม่สนใจอาจารย์ระดับ 100 แล้วมองไปทางเจียงจานอีกครั้งแล้วถามว่า

“นายจำได้ไหมว่าใครสั่งนาย ถ้าจำไม่ได้ฉันจะตัดสินโทษของนายเลย”

“คือ… คือว่า….”

เจียงจานพูดแบบขัดๆ เขากำลังกลัว ถ้าเขาพูดออกไปคงสร้างปัญหาให้กับตระกูลถัง แล้วถ้าตระกูลถังไม่พอใจเขาตระกูลถังก็คงกดดันตระกูลเจียงของเขา

ตระกูลเจียงของเขาเป็นตระกูลที่ไม่ใหญ่ อำนาจมีไม่มี ถ้าตระกูลถังต้องการกดดันตระกูลเจียงให้ใช้ชีวิตลำบาก หรือต้องการทำลายตระกูลเจียง ตระกูลถังก็สามารถทำได้ง่ายๆ ตอนนี้เขาเลยพยายามเงียบเอาไว้ไม่พูดออกมา รอให้นักศึกษาใหม่คนอื่นทนไม่ไหวแล้วพูดออกมาแทนเขา

ถ้าเขาไม่พูดเองตระกูลถังก็คงไม่ว่าอะไรเขา

ทว่า ดูเหมือนว่าเจียงจานจะคิดผิดเพราะเมื่อเขามองกลุ่มนักศึกษาที่ต้องการสร้างปัญหาให้หยางตงที่อยู่ด้านหลังของเขา เขาก็เห็นว่าทุกคนหลบสายตาของเขา ไม่มีใครเลยที่แสดงท่าทางว่าอยากพูดเรื่องที่ตระกูลถังสั่งพวกเขา

“สรุปนายจำได้หรือไม่ได้ เวลาของฉันมีไม่มาก”

หยินเทียนเป่าเร่งเจียงจาน

“ผม… ผมจำไม่ได้”

เจียงจานพูด เขาคิดว่าคำตอบนี้ดีที่สุดแล้ว ถ้าให้เลือกระหว่างชีวิตของเขาพังกับชีวิตของคนทั้งตระกูลเจียงพังเขาเลือกชีวิตของเขาพังดีกว่า

“เจียงจานนายพูดอะไรออกมา นายรีบๆ พูดสิว่าใครสั่งพวกเรา”

“หนูไม่รู้ว่าใครสั่ง หนูรู้แค่เจียงจานสั่งหนูค่ะ”

“ผมก็ไม่รู้ว่าใครสั่ง ผมรู้แค่เจียงจานสั่งผมครับ”

“เจียงจานนายบอกว่าถ้าเราสร้างปัญหาให้หยางตง เราจะคนละได้ 100,000 คะแนน นายรีบๆ บอกผู้อำนวยการสิว่าใครสั่งนาย”

“ใช่เจียงจาน รีบพูดซะ”

นักศึกษาที่ต้องการสร้างปัญหาให้หยางตงรีบพูดออกมา พวกเขากำลังกดดันให้เจียงจานพูด

ถ้าเจียงจานไม่พูด แล้วหยินเทียนเป่าตัดสินโทษให้พวกเขาออกจากมหาวิทยาลัยเมืองหลวงแล้วสมัครมหาวิทยาลัยอื่นไม่ได้อีก ชีวิตของพวกเขามีปัญหาแน่ พวกเขาจะเพิ่มระดับยาก พวกเขาจะไม่มีเส้นสายกับรุ่นพี่รุ่นน้องของมหาวิทยาลัย

“ผมจะบอกครับ ถะ ถ้าผมบอกจะให้ผมเรียนที่มหาวิทยาลัยเมืองหลวงไหม?”

นักศึกษาใหม่ผู้ชายพูดออกมา

“ไม่ แต่มันจะช่วยได้มากเพราะนายสามารถสมัครเรียนมหาวิทยาลัยอื่นได้”

หยินเทียนเป่าส่ายหน้า

“ตระกูลถังครับ ตระกูลถังบอกเจียงจานว่าถ้าพวกเราสร้างปัญหาให้หยางตงพวกเขาจะให้คะแนน 100,000 คะแนน”

นักศึกษาผู้ชายผู้ออกมา

เมื่อนักศึกษาผู้ชายพูดออกมาเจียงจานและนักศึกษาคนอื่นๆ ที่ต้องการสร้างปัญหาให้หยางตงก็สบายใจ เพราะพวกเขาไม่พูดตระกูลถังก็คงไม่ทำอะไรพวกเขา และพวกเขาก็มองไปทางนักศึกษาใหม่ผู้ชายที่พูดออกมาด้วยความรู้สึกมองคนโง่ มองคนไม่มีสมอง

“ดีมาก นายถูกไล่ออกจากมหาวิทยาลัยเมืองหลวงแต่สามารถสมัครมหาวิทยาลัยอื่นได้ ส่วนคนอื่นโดนไล่ออกจากมหาวิทยาลัยเมืองหลวงและไม่สามารถสมัครมหาวิทยาลัยอื่นได้”

??? เจียงจาน

??? นักศึกษาคนอื่นๆ ที่ต้องการสร้างปัญหาให้หยางตง

นี่มันอะไร!!!

ทำไมเรื่องมันถึงเป็นแบบนี้!!!

พวกเขาคิดว่าถ้ามีพวกเขาคนใดคนหนึ่งบอกว่าใครสั่งพวกเขา โทษของพวกเขาจะลดลงเหลือเท่ากัน

“เอาตัวออกไปให้หมด”

หยินเทียนเป่าออกคำสั่ง

จากนั้น เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจองมหาวิทยาลัยเมืองหลวงก็เดินเข้าห้องประชุม และพากตัวเจียงจานและนักศึกษาที่ต้องการสร้างปัญหาให้หยางตงออกจากห้องประชุม

นักศึกษาที่ต้องการสร้างปัญหาให้หยางตงคุกเข่าต่อหน้าหยินเทียนเป่าและร้องไห้ออกมา ขอให้หยินเทียนเป่าเปลี่ยนคำตัดสินของตัวเอง พวกเขาไม่ขอเรียนที่มหาวิทยาลัยเมืองหลวง พวกเขาขอแค่ว่าตัวเองสามารถสมัครเรียนที่มหาวิทยาลัยอื่นได้ แต่หยินเทียนเป่าไม่สนใจ

หยางตงมองดูสถานการณ์ที่เกิดขึ้นเงียบๆ ในระหว่างมองดูเขาก็เห็นนักศึกษาใหม่ผู้ชายที่บอกหยินเทียนเป่าว่าตระกูลถังสั่งพวกเขา กำลังยิ้มดีใจอยู่

หยางตงส่ายหน้าให้นักศึกษาใหม่ผู้ชายคนนั้น ยิ้มเหรอ? คิดว่าตัวเองโชคดีเหรอ เรื่องนี้ไม่ต้องให้ถึงตระกูลถังจัดการพอออกไปจากมหาวิทยาลัยแล้ว นักศึกษาคนอื่นที่โดนไล่ออกแล้วสมัครเรียรมหาวิทยาลัยอื่นไม่ได้ ก็คงรู้สึกไม่ถูกต้องแล้วไม่พอใจนักศึกษาใหม่ผู้ชายคนนั้นที่โดนแค่ไล่ออก แล้วเอาความโกรธของตัวเองไปลงที่นักศึกษาใหม่ผู้ชายคนนั้น ถ้าโชคดีก็คงพิการ ถ้าโชคร้ายก็คงตาย

“ต่อไปก็พวกนาย”

หยางเทียนเป่ามองไปทางอาจารย์ระดับ 100 แล้วพูดออกมา